Aangezien dit soort etherische lezersbrieven maar zelden in aanmerking komen voor publicatie, ben ik blij dat een 21ste eeuwse jongeling als ik over een klein forumpje kan beschikken. Het bereik is misschien een stuk kleiner, maar de impact ervan is waarschijnlijk even groot. In een bevlieging ga ik er een kleine inleiding voor plaatsen, en als u maar één iets leest, lees dan liever de inleiding dan de lezersbrief zelf.
Er bestaat een profetische afschuw. Een profetische haat. Die ontspruit niet uit angst of eigenbelang, maar borrelt, onstelpbaar als een bron, op uit het mededogen met het leven van de kleinen en de vertrapten. Die profetische, toornige haat, tegen de dood, tegen de oorlog, tegen de macht, tegen het onrecht, tegen de lafheid, is heilzaam. En onmisbaar. Want voor je het weet, word je ongemerkt ingesponnen in gerieflijke machtswebben. Tot collaboratie gedwongen, of ertoe verlokt. Om je als een vrij mens staande te houden in een wereld van machtsnetwerken en functionele circuits, efficiënt geschakeld als elektronische bedradingen, mag je de ogen niet sluiten voor de slechtheid van de wereld, maar moet je haar juist met paranoïde hardnekkigheid opzoeken , om er dan, zo radicaal als het kan, en met het volste morele voorbehoud, afstand van te nemen en er iets anders tegenover te stellen, iets ongehoord, iets ongezien - een tegenschepping. Fris en klaterend als een bergbeek.
Weyns, Walter (2008), 'Het geval Canetti'. Leuven & Voorburg: Acco
Het nationalisme, die religie van de seculiere samenleving, grijpt weer duchtig om zich heen. Met de altijd aanwezige implicaties van een ‘natuurlijk volk’ en een ‘artificiëel land’, het soort onzin waar te weinig mensen blijkbaar echt over nadenken, worden we verdeeld in de onzen en hunnen; Dat een ‘natuurlijk volk’ niets meer is dan een irreëel ideaalbeeld, en dat elk land, per definitie, artificiëel is, dat gaat verloren in de strijd die macht altijd met zich meebrengt.
België heeft wel degelijk problemen, maar onze oplossingen lijken niets meer te zijn dan het doortrekken van de lijn die deze probelemen in de eerste plaats veroorzaakt heeft. Ons opgeblazen politiek apparaat kost ons nu al handen vol geld, en om het efficiënter te doen lopen, gaan we bevoegdheden splitsen die nu door één kabinet worden gedragen, en en effect het aantal politici en werknemers daarvoor verdubbelen.
Wat uiteraard het gevolg is van onze tamelijk zeldzame situatie, namelijk die ene minderheidsgroep die bijna op elk vlak gelijkwaardig is aan de meerderheid. Tot ruim een halve eeuw gelden waren “wij, Vlamingen”, die minderheidsgroep. Zolang ik al leef, echter, ongeveer een kwarteeuw, heeft Vlaanderen op geen enkel vlak, cultureel, economisch of politiek, voor Wallonië moeten onderdoen. Ik heb nog nooit een Franstalige premier, sorry, eerste minister gehad. Maar zo gedragen we ons wel, als een opgegroeide Calimero, nu eerder wat zielig en genânt, dan schattig en hulpbehoevend.
Het is niet de (d)evolutie waar ik op gehoopt had. In plaats van ons te gedragen als kinderen die thuis geslagen werden en nu zelf hun kinderen te slaan, had ik gehoopt op een ‘goed, eendracht maakt macht, laten we eens kijken hoe we dichter naar elkaar toe kunnen groeien.’ Een diversificatie van onze identiteit en een unificatie van ons streven. Wat we zouden kunnen bereiken. Een bevolking die haast zonder fout twee-, of zelfs drietalig is, zou de basis kunnen vormen voor een Europese eenheid die zich met een zekere geloofwaardigheid kan profileren als een stabilizerende kracht in deze wankele tijden. Een harmonisering van de Angel-Saksische, de Romaanse en de Germaanse zienswijzen, dat is wat ik België had zien worden; een kleine stap in de juiste richting.
Maar eigen volk eerst is jammer genoeg niet langer enkel de wensdroom van een marginale neofascist. Bart De Wever is zeker geen Geert Wilders, maar wat de mensheid als verbonden geheel betreft, zit België niet in een processie van Echternach, maar doet het een licht belachelijke moonwalk.
Folker Debusscher
Antwerpenaar, Vlaming, Belg, Europeaan, Terraan
