Nieuwjaarsspeech

Vrienden, vriendinnen, Noorderburen,


We zijn weer op dezelfde plaats als vorig jaar. Niet wij individuen, uiteraard. Ik ben eerlijk gezegd niet meer zo zeker waar ik was, een jaar geleden, maar wij aarde, wij bevinden ons op dezelfde plaats als vorig jaar, min of meer. Ik snap nog altijd niet goed waarom we dit nù doen, op 31 december. De zon stond nog maar net in het zenit op de steenbokskeerkring, en ongetwijfeld denkt er nu iemand aan het argument met angst voor het donker en het zoeken naar hoop, troost en vergetelheid bij elkaar, maar niet alleen hebben mensen als wij geen nood aan excuses om elkaar om welke reden dan ook op te zoeken, de enige duisternis die we nog hebben is de duisternis die we zelf expliciet creëren.


Persoonlijk pleit ik er dan ook voor om dit feestje van nu af eind maart of eind september te vieren, als de zon loodrecht op de evenaar staat en dag en nacht even lang zijn. Maar gelukkig ligt het zwaartepunt van een dag als deze, althans voor mij, op de viering, eerder dan op het gevierde. Een metaviering, als het ware, die in feite veel breder gaat dan deze avond of de volgende dag, veel breder zelfs dan het afgelopen jaar, of de komende omwenteling.
De weg die we hebben afgelegd om hier te raken is betrekkelijk lang. Onbevattelijk lang, als we het met onze eigen levens vergelijken. En het voorbije jaar is die afgelegde weg weer een stukje langer geworden. Maar hoe willekeurig deze dag ook gekozen is als jaareinde, het is een even goed moment tot retrospectie als elke andere.


Jammer dan dat 2008 een tamelijk mak jaar was. Ik kan eigenlijk maar een paar noemenswaardige dingen bedenken. Ten eerste, uiteraard, dat waar iedereen aan denkt: Sarah Schrauwen is niet langer een tiener. Proficiat, dat is al bijna één derde van de gemiddelde levensverwachting vandaag de dag. Gebruik je tijd goed, zou ik zo zeggen.
Daarnaast is er, eveneens uiterààrd, mijn overstap naar de communicatiewetenschappen. Best wel een avontuur, hoewel ik misschien iets meer naar de les moet gaan, als ik ooit zo'n naïef, amper post-puberaal meisje wil strikken, maar dat hoort u volgend jaar dan wel.


En voor de rest... Oh, ja, de Verenigde Staten hebben een nieuwe president. Ik heb vaag iets opgevangen rond de hoeveelheid pigment in zijn huid. Hij heeft er iets meer dan sommigen, maar nu ook weer niet enorm veel. Ik vond dat een beetje vreemd, eerlijk gezegd, zo'n esthetisch beoordelingsaspect, al was het maar omdat er al veel lelijkere mannen dat ambt hebben bekleed.
Anyway, we zullen wel zien wat Barack er van bakt. Dat is alleszins wat ik me herinner van het voorbije jaar. Betrekkelijk mak, dus, maar dat was natuurlijk de kindvriendelijke versie. In feite is de wereld een behoorlijk klote plaats die er in het laatste jaar alleen maar op achteruit gegaan is. Ik neem aan dat als we teruggaan tot het sedentair worden van de mensheid er wel degelijk vooruitgang heeft plaatsgevonden.


Maar het blijft een vechten tegen de bierkaai. Een vechten tegen onze feilbaarheid, die zich jammer genoeg vaker en veel explicieter uit dan ons vrijwel onuitputtelijk potentieel. Wat we zouden kunnen waarmaken, als we niet continu al onze energie moesten steken in het bedwingen van onze angsten en het ongedaan maken van de slechte oplossingen die we hiervoor bedenken. Of misschien eerder: wat wij zouden kunnen waarmaken, als we niet continu moesten vechten tegen de slechte oplossingen die door anderen worden bedacht om hun al dan niet vermeende angsten in te tomen.
Mensen als wij, wij zijn geen meerderheid, integendeel.


We herkennen onze vooroordelen als vooroordelen (of proberen dit toch); we passen ons wereldbeeld aan onze kennis aan, eerder dan omgekeerd; we beseffen dat geweld een conflict vaker doet escaleren dan dat het iets oplost en we weten dat kinderen nood hebben aan een goeie omgeving om goed op te groeien. En uiteraard zijn we mooi, empathisch en intelligent.
Het zal ongetwijfeld nog een stuk slechter gaan met de wereld voor het beter wordt, misschien, of zelfs waarschijnlijk in die mate dat we hier in Europa ook gevolgen voelen die dramatischer zijn dan een prijsstijging. Maar als u denkt dat dit mij angstig, triest of zelfs maar licht ongerust maakt, onderschatten jullie het vertrouwen dat ik in jullie heb, de hoop die jullie me geven en de trots die ik voor jullie voel.

Alleszins: gelukkig nieuwjaar!

Elke keer als ik vergeet waarom ik de Kerk hartsgrondig haat...

Dat de paus trans- en homoseksualiteit een probleem voor de mensheid vindt, daar word ik kwaad van. De paus die trans- en homoseksualiteit een even groot probleem noemt als onze ecologische problemen, tja, mijn maag trekt samen, mijn hartslag verhoogt en er wordt adrenaline in mijn bloed vrijgelaten. Als u een gelijkaardige ervaring wil (ik geef het toe, af en toe geniet ik wel een beetje van wat razernij) kan u het hier wat uitgebreider lezen.

Zou het mogelijk zijn om de Kerk failliet te doen gaan?

Nog wat aanraders om deze periode van ongebreideld katholicisme door te komen:

- Verlaten Plastic (deel 1 en deel 2), een verhaal doorspekt met duisternis, eenzaamheid en hoop, geschreven door (although I don't want to presume) een vriend. Sfeer scheppen, ik ben er nooit goed in geweest, waardoor ik het nog meer bewonder. Of benijd...

- Burn Notice, ik heb het nu pas ontdekt, maar een zeer leuke serie over een spion die midden in een opdracht ontslagen wordt zonder een duidelijke reden. De eerste twee invloeden die voor de geest komen zijn The A-team en Macguyver (iets waar ik blijkbaar niet alleen in ben, zie ik als ik de reviews lees), maar een stuk minder, wel, jaren '80. Met een spaarzaam gebruikte voice-over van het hoofdpersonage dat allerei nuttige tips geeft voor de huis-tuin-en-keuken geheim agent. Niet dat dit iets met de eerste paragraaf van deze post te maken heeft, zo ver is het nog lang niet gekomen, maar onze 21ste eeuw, ach, laten we het houden op één of andere uitdrukking die tot voorzichtigheid en voorbereidheid aanmaant.

- Doctor Who Christmas Special, ja, het is weer kerst geweest en eerder dan de geboorte van Jezus te vieren, heb ik de uitzending van de nieuwe Doctor Who gevierd. Een uur van vermaak om duimen en vingers bij af te likken. In een 19e eeuws Londen, van een vrolijke eerste twintig minuten met leuke zelfreferenties en -spot, naar een duisterder midden - een beetje dood en trauma - tot een over-the-top finale die steampunk, een luchtballon en de volgende gevleugelde woorden bevat:

This is nonsense. [...] Complete and utter and wonderful nonsense. Oh. Very, very silly.

En dat, mijn vrienden, is Doctor Who ten voeten uit.



Alvast een gelukkig nieuwjaar.

Kritiek

Tijdens een dag die volgde op een nacht waarin ik niet veel meer heb gedaan dan me afvragen hoe laat het is en hoe weinig ik nog kon slapen om, uiteindelijk, helemaal niet meer te slapen die nacht, had ik een vervolg geschreven op het verhaaltje hieronder. Niets wereldschokkend, maar leuk genoeg om mezelf geïnteresseerd te houden. U zou het dan zeer binnenkort hier kunnen lezen, maar die vogel moet nog even in de kooi gehouden worden. Ik had het namelijk, in een bui van zeldzame trots, opgestuurd naar mijn redacteur (ik vraag me af of het betekent dat ik ze zal moeten betalen eens ik zelf iets verdien met mijn creaties) en, wel, er is nog wat werk aan.
En uiteraard zou ik dat werk nu wel kunnen doen, er van maken wat het moet zijn, maar dat zal nog wel een paar tientallen uren op zich laten wachten.

U hoeft zich alleszins geen zorgen te maken, want de kritiek eindigt met "Maar het is heel goed hoor!" en dat is nu één ding waar geen discussie over bestaat.

Nooit volledig donker 1.1

De woonkamer wordt enkel verlicht door het oranje licht van de straatlampen, tot de deur naar de gang op een kier opengaat. Mijn hand heeft de kolf van mijn pistool al omklemd voor ik besef dat er geen dreiging is. Ik stap in het flauwe schijnsel dat nu de kamer binnenvalt en kniel neer, zodat mijn gezicht op ooghoogte is van het kleine meisje. Ze kijkt me aan met betraande ogen.
“Dag Kassandra”, zeg ik en leg mijn hand op haar wang. Ze is acht jaar, drie maanden en twaalf dagen oud en zo lang ken ik haar al. Het onweerde toen ze geboren werd; een donderslag vlak voor ze haar longen openzette. Nu rollen de tranen over haar wangen, maar haar ademhaling is gelijkmatig. Haar stem trilt niet.
“Moet het echt?”
“Het spijt me, meisje, maar dit kan niet anders eindigen.”
Ze veegt met een flanellen mouw over haar ogen en snuift. Een gedempte snik uit de woonkamer verdrinkt in het gehuil dat Kas uitstoot. Ze werpt zich in mijn armen en begraaft haar gezicht in mijn hals. Ik omhels haar en streel haar donkere haar.
“Als er een andere mogelijkheid zou zijn, Kas...”
Ze heft haar hoofd een beetje op en kijkt me aan. Haar blik is harder. “Waarom? Waarom!”
“Ik...” Ik kan het uitleggen, maar niet tegen haar. Ik kan niet zeggen wat ze gedaan hebben. “Je kent Edmund Burke.” Ik heb het haar zelf geleerd.
Kassandra knikt. Ze slikt moeilijk, haar blik iets zachter.
“All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing.”
“Je ouders zijn geen slechte mensen, Kas, dat mag je nooit denken.”
“Maar waarom dan?” Ze klinkt gedwee.
“Je moet me vertrouwen. Ooit zal je het begrijpen.”
“Ik ben geen kind.” Ik heb het haar al vaak horen zeggen. Meestal het begin van een stampvoeten en opmerkingen die een achtjarige te boven zouden moeten gaan. Maar dit was niets meer dan een reflex.
“Nee, liefje, dat weet ik.” Ik druk mijn lippen licht op haar voorhoofd en sta recht. “Nu moet je terug naar je kamer en je deur dichtdoen. Leg je favoriete cd op en zet het maar goed luid. Kleed je aan en leg je kleren op het bed. Dan kom ik je zo meteen halen en mag je bij mij komen slapen.”
Kassandra knikt, draait zich om en wandelt op de tippen van haar tenen weg. Ik sluit de deur en de woonkamer wordt opnieuw enkel verlicht door het oranje licht van de straatlampen. Ik haal mijn pistool en geluiddemper boven en begin ze aan elkaar te schroeven.
“Ik zal goed voor haar zorgen.”
Het enige geluid van het koppel tegen de muur, vastgebonden en gekneveld op hun eigen stoelen, is een langzaam ademhalen. Door de deur heen hoor ik popmuziek. /shut up and let me go / this hurts, I tell you so / for the last time you will kiss my lips / now shut up and let me go /
“Ik wil niet meer liegen, dus ik ga niet zeggen dat het me spijt.”
Ze kijken me onbewogen aan.
“Ik zal goed voor Kas zorgen. Vaarwel, Sam.” Een kogel tussen de ogen, een kogel in het hart. Haar hoofd valt naar achter.
“Het ga je goed, broertje.” Een kogel tussen de ogen, een kogel in het hart. Zijn hoofd valt tegen zijn borst.
De straatverlichting springt uit op het moment dat ik de deurklink vastneem. Op de gang vermengt de muziek met een gedempt snikken. / shut up and let me go / this hurts, but I can't show /

Nooit volledig donker

Dit vonden ze bij Vice blijkbaar het minst slechte van wat ik ingestuurd heb. Bij deze:


De woonkamer wordt enkel verlicht door het oranje licht van de straatlampen, tot de deur naar de gang op een kier opengaat. Mijn hand heeft de kolf van mijn pistool al omklemd voor ik besef dat er geen dreiging is. Ik stap in het flauwe schijnsel dat nu de kamer binnenvalt en kniel neer, zodat mijn gezicht op ooghoogte is van het kleine meisje dat me door haar tranen heen aankijkt.
“Dag Kassandra”, zeg ik en leg mijn hand op haar wang. Ze is acht jaar, drie maanden en twaalf dagen oud en zo lang ken ik haar al. Het onweerde toen ze geboren werd; een donderslag vlak voor ze haar longen openzette. Nu weent ze stilletjes. De tranen rollen over haar wangen, maar haar ademhaling is gelijkmatig. Haar stem trilt niet.
“Moet het echt?”
“Het spijt me, liefje, maar dit kan niet anders eindigen.”
Ze veegt met een flanellen mouw over haar ogen en snuift. Een gedempte snik uit de woonkamer verdrinkt in het gehuil dat Kas plots uitstoot. Ze werpt zich in mijn armen en begraaft haar gezicht in mijn hals. Ik omhels haar en streel haar donkere haar.
“Als er een andere mogelijkheid zou zijn, Kas...”
Ze heft haar hoofd een beetje op en kijkt me aan. Haar blik is harder.
“Waarom? Waarom!”
“Ik...” Ik kan het uitleggen, maar niet tegen haar. Ik kan niet zeggen wat ze gedaan hebben. “Je kent Edmund Burke.” Ik heb het haar zelf geleerd.
Kassandra knikt. Ze slikt moeilijk, haar blik iets zachter.
“All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing.”
“Het zijn geen slechte mensen, Kas, dat mag je nooit denken.”
“Maar waarom dan?” Ze klinkt gedwee.
“Je moet me vertrouwen. Dit is echt nodig. Ooit zal je het begrijpen.”
“Ik ben geen kind.” Ik heb het haar al vaak horen zeggen. Meestal het begin van een stampvoeten en opmerkingen die een achtjarige te boven zouden moeten gaan. Maar dit was amper meer dan een reflex.
“Nee, liefje, dat weet ik.” Ik druk mijn lippen licht op haar voorhoofd en sta recht. “Nu moet je terug naar je kamer en je deur dichtdoen. Leg de cd op van, wat was het laatste dat je gekocht hebt?”
“The Ting Tings.” Ze huilt niet meer.
“Leg die cd op en zet het maar goed luid. Kleed je aan en leg de kleren die je het liefst heb op je bed. Wil je dat voor me doen? Dan kom ik je zo meteen halen en mag je bij mij komen slapen.”
Kassandra knikt, draait zich om en wandelt op haar tippen weg. Ik sluit de deur en de woonkamer wordt opnieuw enkel verlicht door het oranje licht van de straatlampen.
“Jullie hebben toch iets goed gedaan.”
Het enige geluid van het koppel tegen de muur, vastgebonden en gekneveld op hun eigen stoelen, is een langzaam ademhalen. Ik haal mijn pistool en geluiddemper boven en begin ze aan elkaar te schroeven.
“Ik zou zeggen dat het me spijt, maar ik wil nu niet meer liegen. Wees gerust, jullie dochter zal het nooit weten.”
Ze kijken me onbewogen aan.
“En in alle eerlijkheid, ik zal jullie missen.”
De schoten klonken zelfs in de stilte gedempt.

De man at tenminste vis

Met alle opinies over de (ondertussen geschrapte) aflevering van Plat Prefere, waarin Jeroen Meus het favoriete gerecht van Adolf Hitler zou klaarmaken, betwijfel ik ten zeerste of de mijne nog iets kan toevoegen. Eerlijk gezegd weet ik het ook niet goed: dat dit een gevoelige snaar kan raken lijkt me niet onmogelijk, al is dat als reden voor censuur een slippery slope; dat dit Hitler zou banaliseren lijkt me sterk, al was het maar omdat de man verantwoordelijk is voor iets dat enkel te banaliseren is door het soort mensen dat alleen naar Canvas kijkt (of laat kijken) als hun ideologie volledig terecht door het slijk wordt gehaald. Het enige wat dit programma eventueel zou kunnen doen (ik heb er nog geen enkele aflevering van gezien en uiteraard ook de deze niet) is Hitler vermenselijken, wat me eerlijk gezegd nooit een slecht idee lijkt. Zolang we geloven dat het kleine mannetje meer of minder was dan een mens, een monster of een held (jaja, er zijn zo'n mensen, maar gelukkig meestal gemarginaliseerd), is het moeilijk om ons te wapenen tegen een terugkeer van gelijkaardige situaties. Hitler was een mens die erin geslaagd is om een bevolking die niet slimmer of dommer was dan de bevolkingen die we vandaag de dag zien om te vormen tot een natie met een sterke economie, een reusachtig leger en serieus geschifte ideeën, waar bepaalde, betrekkelijk arbitrair gekozen, bevolkingsgroepen plots minder waard zijn dan, wel, iets dat niet veel waard is. Klinkt angstaanjagend bekend, buiten misschien die sterke economie.

Maar los daarvan, stoorde ik me eerlijk gezegd meer aan hoe de VRT met dit alles is omgegaan. Ik heb twee reacties gehoord; eentje van de programmadirecteur die, gevraagd of hij iets gelijkaardigs over Dutroux zou maken, antwoordde dat er daar geen interessant culinair verhaal aan vasthing. Slecht antwoord, al was het maar omdat dit impliceert dat de man het zeker wel zou zien zitten als Dutroux naast een kinderverkrachter en -moordenaar ook een goeie kok was. De andere reactie was (ik weet niet juist van wie, maar alleszins ook verbonden aan de VRT) dat de aflevering geannuleerd was vanwege de heftige reacties ("ook uit niet-joodse hoek", auch), maar dat ze wel vond dat het een sereen programma was dat Hitler op geen enkele manier verheerlijkte. Laf, noem ik dat. Ofwel probeer je een goed, genuanceerd programma te maken en verdedig je dit tegen ongenuanceerde kritiek; met een beetje geluk krijg je én hoge kijkcijfers én legt het programma de criticasters wel het zwijgen op. Ofwel geef je toe dat er een fout is gemaakt en dat de kritiek terecht was.

Maar dit, zeggen "goed, goed, jullie krijgen jullie zin, maar eigenlijk is het onterecht", laat enkel maar zien dat de VRT nog veel te leren heeft. De media is ook een steunbeer van de democratie, de openbare omroep misschien wel de kern van gewapend beton, maar op het moment dat controverse zonder fout gemeden moet worden en dat het enige doel is om zoutloos entertainment te serveren, zoals we voornamelijk voorgeschoteld krijgen, als het eigenlijk een commerciële omroep wordt die kijkcijfers en naambekendheid boven informeren en intellectuele uitdaging kiest, wordt het misschien tijd om de subsidies te gebruiken voor nuttigere dingen. We hebben nog een begroting die wel wat geld kan gebruiken, als ik me niet vergis.

Brace for Impact

Het lijkt me al kort door de bocht als ik zeg dat weblogs een impact hebben, laat staan mijn eigen weblog, maar u weet, als u een maagd offert om de zon te plezieren en haar de volgende dag te laten opkomen, dan moet u de volgende dag - als de zon blijkbaar geplezierd en opgekomen is - zeker wel opnieuw een maagd offeren. That's just the way us religious folk think!

Dit maar om te zeggen dat ik niet zeker ben dat mijn stukje van vorige maand over de recensies van kutspelletjes in het weekblad Humo enige impact heeft gehad, maar dat er alleszins verbetering in de situatie is gekomen, als ik zo kijk naar de afgelopen nummers.

Misschien heb ik vorige keer gewoon op een slecht moment gekeken, misschien had de recensent het zelf door of misschien heeft hij of zij gelijkaardige commentaar van iemand anders gekregen. Maar waarom zou ik zoiets denken? Zolang niemand mij onderbouwd van het tegendeel kan overtuigen, heb ik hier mee een hand in. Dat het lang moge duren.

Binnenkort nog enkele nieuwe stukjes in de reeks 'Buiten wijken', aangezien de bosduif mij doeltreffend heeft weten te flatteren. Altijd leuk.

Buiten wijken, deel 2

Het is de penetrante alcoholgeur die me wekt. Overal alcohol. Overalcohol. Het is een slechte mop, zelfs geen mop, maar ik moet er toch om grinniken. Pijn schiet tussen mijn slapen. De fles in mijn hand valt met een luide bons op de stenen en rolt in de goot. Brasovka, bizon wodka. De walm stijgt op uit mijn kleren. Ik sluit mijn ogen en bots met mijn achterhoofd tegen de lantaarnpaal waar ik tegen zit. Een kreun ontsnapt aan mijn lippen. Aan de overkant van de straat kijken een oudere vrouw en haar keffer me afkeurend aan. Ik knik naar hen en ze lopen verder, hun neuzen in de lucht. De ochtendschemering is net voorbij.
Het duurt nog bijna een half uur voor ik de energie vind om iets meer te doen dan kijken en kreunen. De fles in de goot, nog ongeveer voor een derde gevuld, lijkt de beste pijnstiller die voor handen is. Als ik er naar reik, voel ik iets in mijn ribben porren. In mijn jaszak zit een kartonnen doosje, codeïne, pijnstillers. Heel even twijfel ik nog, maar besluit de wodka dan toch maar voor later te houden. Twee pillen en nog enkele minuten later kan ik, met wat hulp van de lantaarnpaal, overeind staan.
Nog steeds geen herkenningspunten. Hier is waar ik wankel. Voor ik een richting kan kiezen om op zoek te gaan naar iets dat ik wel zou kiezen eens ik aan het wandelen was, komt ze de hoek om gewandeld. Iets in mij zegt, roept dat ik niet opgelucht mag zijn bij haar aanblik; zelfzeker, met een onleesbare glimlach. Een pijnscheut, gedempt door de medicatie, is een waarschuwing die in de wind wordt geslagen.
“Het spijt me.”
Ik knik. Dat was me al duidelijk.
“We kunnen terugkeren.”
Ze bukt zich en pakt de fles Brasovka op.
“Geen bussen, treinen of vliegtuigen. Dit zal ons al een eind op weg helpen.”
Ze laat de wodka even rondtollen in de fles, schroeft de dop eraf en neemt een kleine slok.
“Wa...” Mijn stem wordt in mijn keel geblokkeerd. Ik hoest, rochelend, en neem een teug van de aangeboden fles. “Wat heb je gedaan?”
Niet beschuldigend, enkel nieuwsgierig, maar toch trekt haar mond samen. Ze slaat haar jas aan één kant open. Een schouderholster met een klein, zwart pistool.
“Moord is niet altijd verwerpelijk.” Ergens tussen een vraag en een stelling. Ze zegt niets en kijkt weg. Ik schud mijn hoofd en neem haar hand vast.
“Bedankt voor de pijnstiller.”

Buiten wijken, deel 1

Twaalf dagen met slechts één doel voor ogen. En nu sta ik hier, op een plaats die ik enkel ken doordat ik er ben. Alle buitenwijken lijken op elkaar. In West-Europa alleszins. West-Europa, dat is nog steeds vaag. Er hangt wat verder een bord met 'Bahnhof'. Duitsland dus, of de Oostkantons. Dat laatste zou betekenen dat ze in een cirkel heeft gewandeld, ik haar achterna. Niet onmogelijk.

Twaalf dagen met enkel haar foto en haar naam om me te leiden. Maar het is bijna voorbij. Wie weet wat er dan begint. Ze zit verderop. Dat weet ik. Maar niet waarom, waarom zij daar zit of ik dat weet. Elke stap is afgemeten. Ik bevind me buiten mijn verbeelding, in de blinde vlek van mijn bewustzijn, geen enkel idee wat ik kan verwachten.

Ze staat verderop, te wachten. Als iemand de situatie controleert, ben ik het niet. Onze blikken haken in elkaar, de straatlampen springen uit, mijn hart mist een slag. Ik zie enkel duisternis. Haar lippen op de mijne. Langzaam wennen mijn ogen aan de duisternis. Er speelt een flauwe glimlach om haar mond, maar ze is niet vrolijk. Verdriet of schuld, ik hoor het ook in haar stem.
“Je had thuis moeten wachten.”
Ik zeg niets, heb nog niet volledig verwerkt dat ze me gekust heeft.
“Waarom gaf je niet op?”
Ik weet het niet, in die mate dat ik zelfs mijn schouders niet ophaal.
“Het spijt me.”
Het is te donker om te zien dat ze iets vast heeft. Maar ik voel het nog wel, iets hard en iets zwaar, wanneer ze me recht op mijn slaap raakt.
“Het spijt me.”
Enkel een blinde vlek.

Voorbij de horizon ligt gewoon nog een horizon

Nu ik mijn programma voor een verkorte bachelor Communicatiewetenschappen heb gekregen, is het tijd om mij opnieuw wat in te werken in mijn onderzoeksgebied:

Het vierde seizoen van 'Weeds' is weer zeer mooi geëindigd, met zoveel twists dat het wat op een barokke cocktail lijkt. Maar, misschien mede door het moederbordfalen van mijn technologische vriend (zijn zenuwstelsel is ondertussen vervangen), had ik het seizoen van het nieuwe televisieseizoen gemist. Gelukkig kan ik het nog net wel inhalen. Twee afleveringen van 'Fringe', 'Heroes' en 'House M.D.', dat is altijd leuk. Er zijn nog andere series die nog moeten beginnen - zoals 'Life' (29 september) - of die doodleuk nog tot het einde van dit jaar - 'Doctor Who' (nog nooit zo uitgekeken naar Kerstmis!) - of zelfs het begin van volgend jaar wachten - bij die laatste het einde van 'Battlestar Galactica' en het begin van 'Dollhouse', de nieuwe serie van Josh Wheedon, bedenker van 'Buffy' (ja, ik heb daar met plezier naar gekeken) en 'Firefly'. Dus, als u niet weet wat gedaan, u weet wat u te doen staat! (Als het niet duidelijk is: dit zijn allemaal goeie tot zéér goeie series; hand op mijn hart.)

Oh, en ik heb ook mijn eerste les Statistiek gehad. Ook leuk.

Nooit zoals we verwachten

Om van een bachelor Taal- en Letterkunde naar een master Communicatiewetenschappen te gaan is een simpel schakeljaartje niet voldoende, blijkbaar:

Het schakelprogramma is enkel bedoeld voor studenten met een vooropleiding professionele bachelor Communicatiemanagement of Journalistiek. Personen met een andere vooropleiding (zoals jij) dienen een individueel aangepast programma te volgen. Dat programma wordt door Ann Aertssen en mijzelf opgesteld (nadat je ons meer informatie hebt bezorgd over reeds afgelegde vakken: vakomschrijvingen, studiepunten, behaalde credits...)
De omvang van een dergelijk programma varieert (maar ik vermoed dat het gezien jouw vooropleiding wel meer dan 60 studiepunten zal bedragen - en de vorm zal aannemen van een bachelor met studieduurverkorting).

Aldus sprak de voorzitter van de master Communicatiewetenschappen tot mij.
Wordt hopelijk vervolgd...

Iets gaat dan toch van de grond

Wel, een nieuw weblog, de naam is veel te lang, maar u vindt het hier. Volledig in het Engels (deze zal voornamelijk Nederlandstalig worden), maar inhoudelijk verandert er ongetwijfeld niet veel. Eerlijk gezegd, Wordpress is gewoon beter dan Blogger, maar shht...

That which

Omdat het nu toch al geschreven is en omdat dit ding nu eenmaal iet of wat geregeld een update moet krijgen: Engelse grammatica verklaard.

Which en that worden gebruikt om twee verschillende soorten betrekkelijke bijzinnen in te leiden. Which leidt een uitbreidende betrekkelijke bijzin in (non-restrictive relative clause), een bijzin die bijkomende uitleg verschaft over het substantief waar het bij staat; that leidt een beperkende betrekkelijke bijzin in (restrictive relative clause), ie. een bijzin die het substantief verder specifiëert.

Clouds, which are made up of water, come down as rain. (de bijzin geldt voor alle wolken; zonder de bijzin blijft de betekenis onveranderd: Clouds come down as rain)

Cars that drive too slow get tickets too. (de bijzin beperkt de auto's waarover gesproken wordt; zonder de bijzin verandert de betekenis: Cars get tickets too)

Volgens het internet zijn de regels een beetje aan het veranderen en kan which nu ook in sommige gevallen voor een restrictive clause komen te staan, maar met de bovenstaande regel is het altijd juist.

Als de bijzin bij een persoon of personen staat, wordt who i.p.v. which én that gebruikt. Eventueel mag that dan nog wel gebruikt worden bij beperkende bijzinnen.

Funny!

Not haha-funny, but still...

Time's a wastin', and you're really not helping

De elektronische entertainment industrie heeft vorig jaar de filmindustrie qua omzet moeiteloos voorbij gestoken, er wordt ondertussen meer geld uitgegeven aan het maken van films die op spelletjes gebaseerd zijn dan omgekeerd en zelfs in ons apenlandsgedeelte (ik wil wel, maar kan gewoon niet voor de Walen spreken, in dit geval), waar culturele creativiteit in die mate zeldzaam blijkt dat een goed jeugdprogramma minder dan eens in een decennium komt, en waar pseudo-telenovelles met veel bombast door de overheid worden gesteund, zelfs hier heeft Groen! het voorstel gedaan om de elektronische entertainment industrie (ik ga niet gewoon 'spelletje' naar het Engels vertalen en doen alsof het iets anders betekent) op eenzelfde wijze te steunen als we met de audiovisuele hebben gedaan.


Waarom hebben de computerspelletjes recencies in Humo dan ongeveer evenveel nut als... als... als een tsjeef met macht! (There, I said it.) Deze week weer twee recensies; de eerste een blijkbaar matig spel dat gebaseerd is op een of andere obscure webcomic (wat in datzelfde apenlandsgedeelte ongetwijfeld een pleonasme is, daar wij dat toch allemaal maar frivool tijdsverdrijf vinden, n'est-ce pas?) en in die combinatie een groep lezers zal aanspreken die op één hand te tellen zullen zijn. Maar, ok, als de recensent zichzelf daar toe rekent, mij niet gelaten. Maar als de andere recensie op welgeteld nul (0!) sterren uitdraait en een of ander banaal mopje bevat waarin gesteld wordt dat de fysieke eigenschappen van de drager nog tot een of ander zintuigelijk genot zou kunnen leiden, los van of er iets op die drager staat, dan begin ik me serieus vragen te stellen bij het concept van die recensies. De enige reden om een slecht spel te recenseren is als er een ongegrond idee van kwaliteit in de maatschappij is ontstaan. Ik betwijfel of dat bij 'Carnival Games' voor Nintendo DS het geval is. De enige andere mogelijkheid is dat diegene die het geschreven heeft zichzelf ongelooflijk grappig vond. In dat geval mogen we onszelf zonder twijfel gelukkig prijzen dat het ingedamd is tot één kolom per week, eerder dan een reeks (pseudo-)nationale variétévoorstellingen. Maar gelukkig prijzen en gelukkig zijn, niet hetzelfde.

Heeft Eric Stockman ooit een van de massa's Amerikaanse tv-films gerecenseerd? Ziet u tussen de Humo cd recensies de laatste cd van Betty staan? Het is al erg genoeg dat het wicht nog maar eens wordt geïnterviewd.

Humo, plaats het elektronische entertainm... oh, kut, ok. Humo, plaats de games op hetzelfde niveau als films, boeken en muziek, of schrap die kolom gewoon uit het magazine, want onder deze vorm is het even interessant als... bah, ik gaan geen tijd meer verspillen om nog een analogie te bedenken; als iets zeer oninteressants voor elke lezer. Buiten misschien voor uw recensent...

Klinkt als...

Het zou nooit zelf in mij opgekomen zijn, maar enkele dagen geleden hoorde ik dat mijn naam, Folker, voor sommigen klinkt als, hou u vast, het gekraak en getinkel van ijsblokjes in een cocktailglas. Oh, die weergaloze poëzie. Onomatopoëtisch, zelfs! Folker. Wie had dat gedacht...

Tekenen des tijds

Nu het IOC erin geslaagd is om de Olympische Spelen over niets anders dan sport te laten gaan, is de kern van de zaak wel verdwenen. Alsof u jarenlang elke week naar een koffiehuis gaat, waar u met mensen van allerlei slag over elk mogelijk onderwerp kan palaveren, tot de uitbater (die dan nog wel in uw straat woont) beslist dat er vanaf nu enkel nog over koffie gepraat mag worden, om niemand voor het hoofd te stoten. Zo slim zijn we ondertussen wel: als we iets vrezen, is de beste oplossing er blind, doof en stom voor zijn. Maar zoals ik al zei, de Olympische Spelen gaan enkel nog over sport en er zijn genoeg mensen die denken dat ze daar iets interessants over te vertellen hebben; ik weet dat dit bij mij niet het geval is.

Nee, dan heb ik het liever over mijn gsm, die al heel lang foto's kan trekken, maar dewelke ik pas sinds kort makkelijk naar mijn pc kan overzetten. En die nog van verrassend goeie kwaliteit zijn. Niet van goeie kwaliteit, maar toch, voor een dingetje dat altijd in mijn broek zit is het verbazingwekkend polyvalent (in tegenstelling tot dat andere dingetje dat ik altijd in mijn broek draag ¹). Neem nu deze foto:

Een beeld vanuit een Antwerpse tram dat een mooi beeld geeft van onze maatschappij: de blauwe sticker, met witte cirkel, wit vierkant en zwart vierkant ("in onze blanke maatschappij accepteren wij zowel blanken als zwarten"?) is een deel van één of andere non-discriminatie campagne (of zelfs de hele campagne), in gang gezet toen het vanuit oogpunten die zich niet op het openbaar vervoer zelf bevonden leek alsof alle trams en bussen rijdende Thunderdomes waren, weliswaar zonder Tina Turner, maar met een massa agressieve reuzen en dwergen. Ach, het zal de wereld alleszins niet slechter maken.

Zoals u echter kan zien is het non-discriminatie idee niet zo belangrijk als het concept veiligheid. In plaats van op een tram te stappen waar iedereen gelijkwaardig is, rijden we nu rond in een publieke ruimte waar elke stap, mis of niet, geregistreerd wordt. Niet dat ik dit als een of andere privacy schending zie; of ik nu bekeken wordt door de oude man met de nadrukkelijke lichaamsgeur, door het meisjes met het uitpuilende vetbandje tussen topje en broek of door een of andere medewerker van De Lijn maakt me niet zoveel uit. Maar de codewoorden van onze maatschappij zijn blijkbaar wel verschoven.

Benieuwd waar dit ons zal brengen. We kunnen er alleszins zeker van zijn dat iemand het zal zien.

1 Nu, goed, mijn mp3-speler kan naast muziek ook video's afspelen en geluid opnemen, maar tegen mijn gsm kan het toch nog niet op...

Never been too good with beginnings...

Als je "women with three breasts" in de inleiding van je scriptie kan verwerken zit je goed, niet?


The first contact I had with the work of Philip Kindred Dick happened unbeknown to me at the tender age of eight through Paul Verhoeven’s campy and bloody action movie Total Recall, staring Arnold Schwarzenegger and based (very loosely) on Dick’s short story We Can Remember It for You Wholesale. Of course, by the time I had come of age, I could remember little more from the movie than eyes popping out of bloated heads and women with three breasts. It was only after watching it again a few years ago, that I noticed the “phildickian” elements in the story. Less than twenty minutes into the movie, our muscled protagonist is strapped into a memory implantation machine, effectively eliminating any certainty about whether or not what we see is true (within the reality of the film, naturally) or simply a result of the memory implantation. I still did not recognize it as phildickian, however, because I still had not had any direct contact with his work. I had seen his name crop up several times, and decided to at the very least watch the much lauded movie Blade Runner, based on another short story of Dick, Do Androids Dream of Electric Sheep?. Again there was uncertainty, this time not about whether what was shown was real or not, but whether the protagonist was real or an artifical “replicant” himself. Perhaps more importantly, just as in Total Recall, this uncertainty is not eliminated at the end of the film, but an important element of the narrative.
It would take four more films based on Dick’s stories – some of them very good (Minority Report and A Scanner Darkly), some of them rather bland (Paycheck and Next) – before I would pick up one of his novels.

Misschien moet ik dit onder mijn cv zetten...

*Personen die te zien zijn in foto's zouden geen echte leden kunnen zijn. Andere data is slechts voor illustratieve doeleinden. De grootste site ter wereld voor seks en swingers met meer dan 20 miljoen leden.

Zonder de laatste zin dan, misschien. Trouwens, seks en swingers met twintig miljoen leden? Lijkt me druk, zo'n vrijpartij...

Helaas, niemand die iets wint...

U moet mijn prijzen ongetwijfeld toch niet hebben, maar dan nog.

Het juist antwoord was, uiteraard, om dan maar op zoek te gaan naar de comic Watchmen, waar deze film (zie gisteren) op gebaseerd is.

[Edit: Hier vindt u nog wat meer achtergrondinformatie en een kort overzicht van de personages. IGN is, alleszins qua design, een absolute kutsite, maar met wat gezucht en geduld komt u er wel.]




Enkele citaten:


Looked at sky through smoke heavy with human fat and god was not there. The cold, suffocating dark goes on forever, and we are alone... Live our lives, lacking anything better to do. Devise reason later. Born from oblivion; bear children, hellbound as ourselves; go into oblivion. There is nothing else. Existence is random. Has no pattern save what we imagine after staring at it for too long. No meaning save what we choose to impose. This rudderless world is not shaped by vague metaphysical forces. It is not god who kills the children. Not fate that butchers them or destiny that feeds them to the dogs. It is us. Only us. Streets stank of fire. The void breathed hard on my heart, turning its illusions to ice, shattering them. Was reborn then, free to scrawl own design on this morally blank world. Was Rorschach. Does that answer you questions, doctor?

***

As they dragged him away, Rorschach spoke to the other inmates. He said "none of you understand. I'm not locked up in here with you. You're locked up in here with me." My earlier optimism was obviously unfounded. He's getting worse. So am I. Just read back what I've written above. The sixth line down should read "Kovacs spoke to the other inmates." Kovacs. Not Rorschach.

***

The first anyone in the workshop knew about this was when the door of Moe's office slammed open and the startlingly loud and crackling rendition of "Ride of the Valkyries" blasted out from within. Framed in the doorway with tears in his eyes and the crumpled letter in his hand, Moe stood dramatically with all eyes turned towards him. He was still wearing the set of artificial breasts. Almost inaudible above the rising strains of Wagner swelling behind him, he spoke, with so much hurt and outrage and offended dignity fighting for possession of his voice that the end result was almost toneless.
"Fred Motz has had carnal knowledge of my wife Beatrice for the past two years."
He stood there in the wake of his announcement, the tears rolling down over his multiple chins to soak into the pink foam rubber of his bosom, making tiny sounds in his chest and throat that were trampled under the hooves of the Valkyries and lost forever.
And everybody started laughing.

***

-Pay attention. You will all return to your homes.
-Oh, yeah? And what if we don't, ya big blue fruit?
-You misunderstand me. It was not a request.

The next day, I am reading in the paper of two people who suffered heart attacks upon suddenly finding themselves indoors. More would have suffered during a riot, I'm certain.

Now where did I put my attention span?

Een terloopse vermelding in een of ander filmpje, een korte zoektocht op het internet, even naar de trailer kijken en...

Hot damn, wat te doen in de komende tien maanden?

Not exactly a U-turn

They're always just on the other side, these thoughts; on an other side, I suppose. Normally, I'm unfazed, smile as I think about jumping off of my balcony, grin while imagining the faces of those I'd carve up, shoot, end their pain or prolong it. And sometimes they're real. The line between my normal center and my crazy crust, nothing more than what I've been told, read, people suck; going over the edge is no sign of fear or weakness, but just of the inevitable. Life sucks, and I know.

Dat is wat ik van plan was te schrijven, en dan, daarnet, zie ik een jongen - een jaar of zestien à achttien, misschien - met dezelfde dansstijl als ik. Niet volledig uiteraard, zijn voetenwerk was goed, hoewel niet volmaakt; maar uiteraard, dansers zijn kunstenaars en zijn niet zozeer verplicht als wel gedwongen tot de creaties van brein en lichaam, onvoorspelbaar en volledig volmaakt - maar zijn schouders mochten nog iets onafhankelijker bewegen. De allereerste keer dat ik iemand zie dansen als ik. Nee, niet de god van de toekomst, niet de liefde van wat kome zal; waarschijnlijk niet meer dan een gestruikelde stap van een nutteloos ras. Maar we zijn zo fantastisch in onze onzin, onze absolute nutteloosheid. Ooit zullen we allemaal sterven, maar we zullen onze nutteloze dagen vullen met lege heerlijkheid, oh, halleluja, amen.

Screw God, maar ik ben wel fan van Veronica Mars. Zelfde onzin, neem ik aan.

To stop the world from going round

Right, seriously, they pissed me off. The Coca-Cola Company (CCC?), Magnum (or Unilever) and Asics, their marketeers should... well, not dismembered or defenestrated, but at least told off for wasting my time in irritating, enervating and morally questionable ways.

But life first, ranting later. Maybe tomorrow.

Poughkeepsie.

War never changes

Hoewel ik voor Fallout 3 toch mijn hart nog een beetje vasthoud; ik zal het isometrisch perspectief missen...

Warhammer Dawn of War II



Fallout 3



Maar toch, nice!

That's it! Consolidate that power!

Liberty, security, lose, don't deserve; u kent het ondertussen al wel. En anders tikt u het maar eens in op Google.

"WASHINGTON — More than two and a half years after the disclosure of President’s Bush’s domestic eavesdropping program set off a furious national debate, the Senate gave final approval on Wednesday afternoon to broadening the government’s spy powers and providing legal immunity for the phone companies that took part in the wiretapping program."

bron: http://www.nytimes.com/2008/07/10/washington/10fisa.html?_r=1&hp&oref=slogin

Easy is ever nothing

Tja, dan gaat een mens al eens impulsief te werk; zo'n plannen, omgeven door een onwerkelijke hoop en naivete, zijn in deze tijden van informatisering, industrialisering en globalisering snel uitgewerkt. Et voila, daar stond ik dan, in het spuuglelijk bouwwerf dat Den Haag blijkbaar is. Overal reiken kille constructies van glas en staal naar een hemel die verder weg lijkt dan normaal. De Koninklijke Bibliotheek, waar een boek lag en ligt dat enkele pagina's bevat die me wel interessant lijken, ligt dicht bij het station, dat wist ik. Jammer genoeg was dit 'het station' niet het station waar ik met de trein aankwam. Maar goed, geen onoverkomelijk probleem. Na wat gekuier tussen de steriele nieuwbouw en wat informatie van mij wat vreemd aankijkende informatie mensen, vond ik mijn weg. Snel een gratis leeszaalpas aanvragen via de computer en dan... "Sorry, maar u krijgt dit boek enkel als u een jaarpas heeft." Twintig euro, moest u het zich afvragen. En ik moest enkel wat kopietjes uit het boek hebben. "Het spijt me, maar dat is niet mogelijk." Twee keuzes dan, uiteraard. Ik was mijn double crescent axe al uit mijn rugzak aan het halen, maar ach, het meisje (wel, de vijftig jarige vrouw) kon er ook niet veel aan doen. Nee, ik kon terug naar huis om het via het internet aan te vragen, wat meer geld en tijd vraagt dan ik er voor over had (het treinticket vond ik op zich niet zo erg).
Maar Nederland is Nederland, dus een korte stop in de Albert Heijn en dan een koffietje gaan halen. Eens terug in A'pen merkte ik dan ook nog eens dat het bovenste knoopje van mijn hemd de hele dag openstond, zodat het schaamhaar op mijn borst zichtbaar was. Schattig, ongetwijfeld, maar daar ga ik eigenlijk niet meer voor. Een ochtend die om zeven uur begint en een verspilde middag, maar ik heb me tenminste niet verveeld. Geërgerd, sure, maar niet verveeld.

Haast en spoed zijn af en toe gewoon nodig

Wel, morgen voormiddag ga ik een treintje naar Den Haag pakken, daar ik mijn promotor had beloofd om tegen volgende week al een stukje scriptie af te geven en omdat een van de artikels die hij had voorgesteld (en wie ben ik om wijze raad af te slaan) blijkbaar niet in België terug te vinden is. Ik heb er ook al een ander via het internet besteld, en ongetwijfeld zijn dit allebei kosten die vermeden hadden kunnen worden als ik mij er in de voorbije maand wat (meer) mee bezig had gehouden.

Gelukkig ben ik kansrijk...

Hyp, hyp, hypocrisie!

Mijn nieuwe windmolen. Een uiteenzetting in drie deeltjes.

A sad little bee

In 1987 kwam er een nieuw, mierzoet energiedrankje op de markt, Red Bull. Vandaag de dag is het, volgens Wikipedia, ook het populairste energiedrankje, met 70% van het marktaandeel (hoewel er niet gezegd wordt welk marktaandeel dit dan wel is). Nu goed, ik drink het ook wel af en toe. Zoet is soms mijn ding wel. Ik zuig, van tijd tot tijd, ook wel eens op een suikerklontje, maar de mensen bekijken mij dan soms toch vreemd, hoewel het drankje (bij benadering) vier keer zoveel suiker bevat. Dat mensen vreemd zijn wisten we echter al langer, en toen ik het drankje een jaar of zeven geleden leerde kennen - in het uitgaanscircuit, of wat dacht u - negeerde men al zeer collectief de 'Niet mixen met alcohol' waarschuwing die op alle blikjes stond. Fair enough, ik drink mijn sterke dranken over het algemeen liever puur, en ik ben het punt al voorbij dat ik wildvreemden de les ga lezen over dingen die in het slechtste geval enkel voor henzelf slecht kunnen aflopen. Zolang ik niet om u geef, doet u maar.

Time to compete

Toen ik gisteravond aan de toog van een niet nader genoemd studentencafé stond te wachten, was mijn verbazing dan ook groot bij het zien van de Red Bull Air Race tombola biljetten. Wel, niet bij het zien van de biljetten zelf, want Red Bull bestookt ons met enorm veel reclame onder enorm veel vormen (waaronder schaars geklede vrouwen die gratis blikjes uitdelen; altijd effectief). Maar wel bij het zien van de laagste troostprijs: "Vraag je Red Bull 10 G cocktail aan de barman: Red Bull, Tequila & Blue Curacao flavoured with some lime juice." Los van het gebruik van Engels en Nederlands door elkaar (which I can rather appreciate), was het uiteraard vooral het gespleten signaal waar ik me aan stoorde. Alsof de schoolpsycholoog, een joint in de mondhoek, tegen je aan het fulmineren is dat je nooit drugs mag doen en dat het zonder fout allemaal slecht voor je is, terwijl hij met zijn scheermesje zijn lijntje perfect recht maakt. Met een vuur waar geen caffeïne of taurine aan kon tippen verhaalde ik dit dan ook aan mijn cafégenote.

If we just don't talk about it, everything will be fine

Maar er komt nog een laatste twist. Enkele uren later deed ik het verhaal opnieuw, tegen een andere cafégenote en, schijnbaar, met meer dan één tong. Er lag een leeg blikje Red Bull op onze tafel, en ik pakt het om haar de 'Niet mixen met alcohol' waarschuwing te tonen. Met een kleine grimas bij het ruiken van de zoete, weeë geur, begon ik de opschriften te bestuderen. En een tweede keer. Maar het was verdwenen; of toch alleszins getransformeerd. 'Een gevariëerde en evenwichtige voeding en een gezonde levensstijl zijn aanbevolen.' No shit, Sherlock. Het is moeilijk om iets nuttelozer te bedenken om op zo'n blikje te zetten. Misschien 'Dit drankje is geel.' Ik betwijfel ten zeerste of de risico's van het mengen van alcohol en energiedrankjes als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. En uiteraard zal je niet sterven na twee vodka-Red Bulls; maar ik ben al niet meer zo zeker na tien vodka-Red Bulls tijdens een hele nacht dansen in een club. Als u wil, test het eens op een van uw vrienden die u niet te na aan het hart ligt. Red Bull heeft zich alleszins goed ingedekt: "Maar, mevrouw de rechter, dat is geen gezonde levensstijl; we hadden het hem nog zo aanbevolen."

Onbezonnen, uiteraard

Na al wat zonder na te denken (of mij alleszins enkel te laten adviseren door eerder onbetrouwbare sujetten) een keuzevak uit de Toegepaste Economische Wetenschappen te hebben gekozen, om enkele uren geleden onzacht tot de vaststelling te komen dat ik de economische wiskunde toch wat minder in mijn hoofdje had dan gedacht, blijft het maar onbezonnen beslissingen regenen in mijn handelingspatroon.

Maar, dat heb ik alleszins onthouden, voor een ietwat degelijke return moet een mens soms risco's nemen. En je kan je nu eenmaal niet altijd indekken (of hedgen, zoals wij economen *kuch* *rochel* *hoest* het plachten te noemen)...

I'm shirtain!

De dingen die ik ga doen, met een waarschijnlijkheidsgraad (1 = zeker; 0 = niet) en een woordje uitleg.

Mijn scriptie schrijven (0.99)
Echt, zeker, voor de deadline, en het gaat heel goed worden. Mijnheer Dick, u zal hopelijk niet teleurgesteld zijn.

Mass Effect reviewen (0.985)
Komt er ook zeer binnenkort aan. Ik moet het gewoon nog een laatste keer uitspelen (een vierde maal, als ik me niet vergis) en dan kan ik u zeggen wat ik er van vind; duidelijker dan 'super!!!!!!!' alleszins.

Mij het Duits eigen maken (0.899)
Binnenkort zal ik meer dan enkel tankdivisies kunnen rondbevelen. En niet enkel naar hier, maar ook naar daar!

Een zelfgemaakt audiobook op het internet zwieren (0.90)
We doen ons best. Het verhaaltje is al naar het Engels vertaald en verbeterd door een van die zeldzame weldenkende Amerikanen. Nu enkel nog de knoop doorhakken wat betreft het gebruik van stemacteurs. Zelf doen, of ook andere mensen vragen? On va voir.

Terug viool leren spelen (0.85)
Ik wil het wel, maar het vergt meer dan een wil, zo blijkt. Misschien moet er wel een beetje muziekschool aan te pas komen, maar zelfs dat zie ik momenteel (nadat de zon reeds is verdwenen) wel zitten.

Een verhaal afmaken (0.5)
Niet dat het er nooit van komt, maar hopen lijkt alles wat ik er momenteel aan doe. Zowel 'Soldaten van God' als 'Run' zijn al betrekkelijk fleshed out werelden waar ik wel verder mee kan (het eerste vindt u wel op google met 'folkertje' erachter; het tweede, ach, de zomer is nog jong), maar enkele dagen literaire moed zou ook niet misstaan.

Keizer van het menselijk ras worden (0.45)
Kom, ik ben nog maar 22, er kan nog veel gebeuren, en ik zou dat best wel goed doen, denk ik.

[Edit: Buikspreker worden (0.38)
Goh, ik zou het heel graag doen, maar ik betwijfel of het ooit verder gaat komen dan in een hoekje van een café wat voor me uit zitten mompelen, één van mijn handen op ooghoogte. Zoekt u echter eens Jeff Dunham op Youtube (goed, ik heb het voor u gedaan) en klik bijvoorbeeld eens door naar Achmed the Dead Terrorist; of iets anders. Enorm leuk, en een beetje creepy.]

Een verschil maken in de wereld (0.01)
Meh, hoop doet de goeden leven, want veel anders hebben we niet meer.

En dan, een streepje muziek, om de zeden te verzachten en om uw maatschappelijk bewustzijn wakker te houden:

Als iemand mij nog een laat verjaardagscadeau wil geven...

Einstein noemde geloof in god "kinderlijk bijgeloof"




Een ongepubliceerde brief van die fysicus Albert Einstein, waarin hij schrijft dat het geloof in God een "kinderlijk bijgeloof" is, wordt donderdag in Londen te koop aangeboden. Dat meldde het veilingshuis Bloomsbury.

Menselijke zwakte
Van de vader van de relativiteitstheorie werd eerst gedacht dat hij een "ambivalente" houding had tegenover religie. Maar in een brief, die 3 januari 1954 gedateerd werd, aan filosoof Erik Gutkind is van enige ambivalentie geen sprake: "Het woord Gods is voor mij niets meer dan een expressie en het product van menselijke zwakheid. De Bijbel is een verzamelwerk van legendes die achtenswaardig zijn maar ook primitief en kinderachtig".

Joodse geloof
De brief, die in het Duits geschreven werd, behoorde een vijftigtal jaren tot de collectie van een privé verzamelaar. Volgens de krant The Guardian kan het schrijfsel 8.000 pond (10.000 euro) opbrengen.
In de brief schreef de beroemde Duitse fysicus dat de joden niet het verkozen volk zijn en dat "het joodse geloof, net zoals andere religies, een belichaming is van kinderlijk bijgeloof". Albert Einstein, die zelf jood was, bekende dat hij een geestelijke verwantschap had met zijn geloofsgenoten maar maakte geen enkel onderscheid tussen joden en niet-joden.



Zonder dubbelzinnigheid
Eerdere wetenschappelijke commentaren op religie, zoals "de wetenschap zonder religie is mank, religie zonder wetenschap is blind", zijn het object van ontelbare uiteenlopende interpretaties. Volgens Rupert Powell, directeur van Bloomsbury, illustreert deze nieuwe brief "zonder dubbelzinnigheid" de visie van Einstein op religie. (afp/tdb)

bron

One can only hope it's not alive

Will Wright, de bedenker van onder andere Simcity en The Sims, is (samen met een reusachtige groep andere mensen, uiteraard) de laatste hand aan het leggen aan Spore, een spelletje waar je een wezen van een eencellig organisme tot een ware ruimte beschaving moet helpen ontwikkelen.

In afwachting daarvan is er al een beperkte versie van de Creature Editor beschikbaar, waar je je beestje kan vormgeven, en het is best wel leuk. U kan het hier downloaden, voor zowel de pc als de mac.

En ja, voor u, mijn Creeposaurus:








En die Mass Effect review komt er ook nog hoor.

Ill-defined humanity

While subtly breaking my promise, let's talk about that quality we all possess, but seem unable to wrap our heads around: our humanity. It is a topic that is often discusses in sci-fi, and I'll offer two examples to show how badly we apparently understand it.

Whatchamecallem... Case studies?

First up is Futurama, one of the funniest cartoons ever made and while I'm sure most of you are already frowning ('You can't take it seriously!' and nonsense like that), be quiet and read on, or stop torturing yourself with my weblog.
In the fourth episode of the third season, 'Parasites Lost', the main character Philip J. Fry goes from a subhuman intelligence to being comfortably highly gifted, due to some smart space parasites; this allows him to finally court Leela, the love of his life, in a way that doesn't end with him alone in his room. At the end of the episode, however, he flushes out the parasites, saying that she didn't love him, but the parasites.

Secondly, we get the upcoming action-RPG Space Siege, wherein the protagonist (ie. the player) is humanity's final hope, as all that is left of our race drifts through space on a huge colony ship invaded by unfriendly aliens. One of the main selling points of the game is the choice that Seth Walker, the protagonist, has to make concerning cybernetic upgrades. In the black-and-white world, the choice is as follows: install the cybernetics, become more powerful and loose your humanity, or don't, don't and retain it.

Not that smart

What is this? Gaining muscles doesn't make you a different person, why would gaining intelligence? Oh, sure, you might be able to see thing more clearly, but what has made you you, your experiences and memories, your emotions and the great many trains of thought are still there. Yes, they'll change, but that's what intelligent life forms do; from cradle to grave, we change, every waking moment and then some. True, you might act differently in a given situation depending on your intelligence, but the same goes for knowledge, and I'm sure we all agree that knowledge is something worth striving for (well, not at any cost, but that's another discussion). Besides, it's not that clear a distinction, intelligence and knowledge, knowledge and intelligence.

So what if you're able to enhance your intelligence with a little chip? And for a few dollars more, enhanced vision and a built-in Wi-Fi connection. Would it make us less human? Hell, no! Prosthesis don't, and while we are still on the level of only replacing that which is lost, it won't be very long until I have a microphone in my palm, a speaker in my thumb (these two constitute a phone), a pen in my index finger, a corkscrew in my middle finger, a small reservoir of silver polish in my ring finger and a small caliber gun in my little finger. Oh, how very human I will be!

Never that smart

Of course, the success of non-critical prosthetics depends on its ability to mimic our natural forms and on the direction the zealots' noses are pointing at that time ("You can't tamper with God's creation!" - "We owe it to ourselves to be the best that we can be!" and so on and so forth), but no matter the outcome, even if we transplant our brains into giant spacefaring vessels to explore the galaxy, we'll still be the same petty people who can't see the reality of our existence for all the illusions we create for ourselves.

For now, that's enough.

Dat waar Karel De Gucht het over had

Wel, sinds de inval in Irak voel ik me als Chaplin in een nog modernere Modern Times, vermalen tussen de onzichtbare tandwielen van een dolgedraaid systeem. Maar, morele plichten zijn er op z'n minst om te vernoemen, en wie weet, misschien moeten we binnenkort dan toch niet met onze gezichtsmaskers op frisse lucht gaan halen op de hoek van de straat om aan de geïsoleerde binnenlucht van ons huis toe te voegen (of planten gaan halen om erin te zetten, maar dat is niet zo dramatisch).

Moest u het nog niet doorhebben (wat betrekkelijk waarschijnlijk is), het gaat over de bij elke stap bekritiseerde Oosterweelverbinding, de brug die het zware verkeer de binnenstad van Antwerpen zal binnenleiden.

Voor meer informatie en de hypothetische mogelijkheid om er toch nog iets aan te doen, check http://ademloos.be

Tijd voor een sigaret.

Zelfs een zestig kilo legt gewicht in de schaal

Binnenkort, laten we zeggen vóór het weekend, zal ik nog eens iets inhoudsvol neerschrijven; de afgelopen week heb ik mij ondergedompeld in de onwaarschijnlijk gedetailleerde en uitgewerkte Melkweg van Mass Effect, een digitaal rollenspel (aka CRPG) dat mijn inziens een symbool is van het volwassen worden van computerspellen als narratief medium. Als u nooit spelletjes speelt, probeer dit dan toch maar eens, al was het maar om mij niet vollédig ongegrond te kunnen bekritiseren.

Maar binnenkort zal ik het in het lang en in het breed uit de doeken doen. Beloofd.

Apathy is death

Apathy is dead would've been more hopeful, but alas, apathy is a close third to stupidity and greed in pretty much every aspect of our societies. A prime example of all three working in tandem is the Flemish reaction to the European Union's accusation of the discrimination of the French speakers around the language barrier: an arrogant 'they don't understand our situation'. I'm sure the Chinese react in the same way when questioned about Tibet. Oh, sure, Flanders isn't Israel and the Walloons aren't the Palestinians (and the Flemish people definitely aren't the Palestinians, whatever illusions our nationalists hold), but we're still an numerical and economical majority that violates at least number twenty-one, and probably a few more of the rights written down by some people who clearly didn't understand how Belgium works. For the love of humanity, just start other language learning at the age of seven - inside the critical learning age, at least, not right after it has passed - mend the tear in our country and stop bitching about some mythological 'shared history' that mostly consisted of strife and civil war. And even if we did share some history, if you make your perspective broad enough, everybody shares some history, and if you make it narrow enough, no one does.

But we all know how this'll end: with all this nuclear proliferation, someone is bound to do something stupid, while being oh so certain it is the right, no, the only thing to do! And that'll be that, better to burn out than to fade away. The skies on fire and the people screaming, all of them equal as their skin bubbles and melts. The rich and the poor, the smart and the pious, the junks and the straight edgers, everybody will vanish in a flash of resounding fury, barely noticeable against the background radiation of space. The only planet in the known universe to support advanced lifeforms, put to the torch by the stupidity of its own intelligence. The house always wins, whether it's now or five billion years from now. So why try, huh?

We've realized this for quite a while though, which is why we celebrate surviving another trip of our planet around our star, as if we're surprised we've made it once more, relatively unscathed and still sane, passengers on a dying world. Not this year, but maybe the next.

Tomorrow it's my turn. One more flight around the sun, and every day some idiot has a bigger stick than the last guy. I'd say it's what has made me so tired, but the lack of sleep probably does its part as well.

Still, I'm quite contented. Death Cab for Cutie has released its (their?) new album, 'Narrow Stairs', and it's really quite beautiful; Jango Jim has a weblog, and it's really quite hilarious; Philip Pullman has written the 'His Dark Materials' trilogy quite some time ago, but it's still really quite excellent. And then there's people, of course, but my sharing stops here. Chin up, now!

For once, just do as you're told

Yessah,

PURA VIDA (http://www.myspace.com/puravidaproductionz), alwaar ik een bescheiden deel van uitmaak, is goed bezig (http://www.reggae.be/magazine/keep_on_moving/column/388).

We dingen mee op de Rototom European Reggae Contest 2008, als we winnen staan we op de grote reggaefestivals doorheen Europa.

Stemmen kan op http://www.rototomsunsplash.com/index.php?id=190,2010,0,0,1,0 (op PURA VIDA stemmen hé).

greetz,
bos [mijn broer, nvdr.]

Gemakkelijk

Wel, voor mij toch alleszins; zoiets maken blijkt, het gemiddelde niveau van televisieprogramma's indachtig, iets moeilijker.

Every story has a beginning, every hero has a past

De volgende passage komt, van alles wat ik al geschreven heb, het dichtst in de buurt van een origin story, het ontstaansverhaal van een zgn. superhero. Het is het laatste hoofdstuk van een langer verhaal - altijd verkrijgbaar op aanvraag - maar ik werkte met een vreemde gedrevenheid naar dit stuk toe, zonder dat het op voorhand in mijn hoofd zat. Er moet nog wel iets mee aan te vangen zijn, met alcoholdrinkende engelen.


Middernacht. Drie dagen nadat we de opdracht hadden gekregen, amper 19 uur sinds ik met haar lichaam de nacht ben ingevlogen.
Joke. Mijn Joke.
Ik had haar op een vlot gelegd, bovenop een brandstapel van den en eik.
Terwijl ik naar haar brandende lichaam keek, dreef ze van mij weg en vloeiden mijn laatste tranen mee met haar. Ik huilde van verdriet en verlies, en van dat sluipende gevoel van gemanipuleerd en verraden te zijn; een naïef werktuig aan de draadjes van een onzichtbare poppenspeler.
Hij wist het!
Hij wist het op voorhand…
Middernacht. Tijd voor antwoorden.
Ik vloog door het raam binnen in de hoop hem te verrassen, hem uit balans te brengen, maar hij reikte me een Duvel nog voor ik met beide benen op de grond stond.
“Het spijt me.” Hij leek… vermoeid, de manier waarop hij iets gebogen stond, hoe hij lusteloos zijn whisky achterover sloeg.
“Je wist het echt. Je hebt haar de dood ingestuurd… Waarom?”
Hij zette zich in de zetel. “Het was nodig.”
Rustig, beheerst. “Ik heb drie onschuldige meisjes vermoord en er is een engel gestorven. Hoe kan dat nodig geweest zijn?”
“Ik…” Hij zweeg.
“Hoe kan dat nodig geweest zijn?!” Ze was dood.
“Ik weet het niet! Ik wéét het niet!”
“Waarom?”
“God…”
Ik gooide mijn glas tegen de muur. Woede; ik had niet gedacht dat ik er nog over had na vorige nacht.
“Fuck it! Zijn ondoorgrondelijke wegen interesseren mij niet!”
“Ik ging zeggen dat de Heer je wel zal vergeven.”
“Niks van Hem interesseert me! Ik moet Zijn vergiffenis niet hebben, ik moet geen zegeningen of wijsheid. Hij kan naar de Hel lopen met Zijn Licht!”
Doodse stilte volgde. Ik zakte op mijn knieën; nieuwe tranen. Ik besefte wat ik aan het doen was, en ik wist ook dat ik niet meer terug kon. Niet voor mezelf, niet voor haar, niet voor hen.
“De meisjes zijn naar de hemel gegaan, als het een troost mag wezen.”
Ik staarde naar het plasje Duvel dat zich op de vloer had gevormd.
“Hendrik, alsjeblief, denk er nog eens over na.”

Te laat, voor mij of voor Hem, geen idee. Ik stond recht en haalde het kettinkje met het kruisbeeld vanonder mijn kleren.
“God heeft mij in de steek gelaten, en zo laat ik Hem nu in de steek.” Mijn stem was rauw, hees. “We staan quitte, Hij krijgt niets meer van mij, ik moet niks hebben van Hem.” Met drie vingers brak ik het crucifix en, daarmee, mijzelf.
“Vaarwel, Gabriël.”
“Het ga je goed, Hendrik.”
Ik sprong, weer de nacht in.

***

De zomer is terug. Ik zit op een terrasje met een Duvel voor mijn neus. Er ligt een pakje blauwe Gauloises op tafel, mijn nieuwste slechte gewoonte. Ik steek er een op – met zo’n fancy aansteker waarbij de vlam enorm heet en onzichtbaar is.
“De baard staat je wel. Mag ik gaan zitten?”
Ik knik en haal mijn benen van de stoel tegenover mij.
“Ik heb gehoord wat er gebeurd is. Het spijt me.” Ze zet zich neer.
“Wat weet jij en hoe weet je dat?”
“Ik heb ook gehoord dat je… ontslag hebt genomen.”
“Heeft Lucifer het nog altijd niet geleerd? Zeg hem maar dat mijn antwoord niet veranderd is.”
Ze schudt haar hoofd. “Het leven is geen binair stelsel, Hendrik. Er zijn meer dan twee machten in de wereld.” Ik krijg een kaartje in mijn hand geduwd met een adres op. “Wij zijn zeer geïnteresseerd in jou en ik ben er van…”
Maar ik onderbreek haar. “Niet vandaag, meisje. Misschien morgen, misschien volgend jaar, maar niet vandaag.”
“Goed, je weet waar je ons kan vinden.”
Ze staat op en begint terug naar binnen te wandelen.
“Annelies!”
“Duveltje?” Zonder zich om te draaien.
“Graag.”

Death in a different language

Apparently the previous post was number 400, but I'm not sure whether that's counting those few never finished (let alone published) drafts. I'll try to figure it out by the time I reach 500.

For the moment, with the exams drawing near, I have searched for others diversions than those completely unproductive ones like blowing, drinking and gaming. While the violin would probably be a good choice, I have decided to translate my Kasper story into English and make an audiobook (or audioshortstory) out of it. The Dutch version is still available on the dwars site, here (the five 'Kasper; student, drinkebroer, held' ones, the lowest one being the first).

For now, however, as I continue to translate and find myself a decent mic (and learn to use it), the first chapter in what you could call an exclusive preview. Or not.

The Beginning of the End

A vague and indeterminate feeling hovered at the edge of his consciousness, like a shadow, and two voices were screaming so loudly inside his head that any attempt at coherent thought should at least have been impeded. But he wasn't at all fazed. It was simply so absurd, unhinged, that all he could think about was a song; the song that, in a way, had started it all. One of the auditorium doors at the back was swallowed by a small, functional explosion and someone screamed, but all he could hear was the song, as clearly as in the beginning; / clowns to the left of me, jokers to the right / here I am, stuck in the middle with you / His eyes found her face. A sliver of surprise passed through him and disappeared. Her curly, almost white hair – always draped around her head with great care – had lost all coherence and her otherwise roguish mouth was distorted with fear and disgust; there was blood on her sweater and face. She had screamed. He wanted to take a handkerchief from his back pocket to wipe away the blood, but his hand touched the butt of a pistol under his jacket. Suddenly, one of the voices in his head got through to him and the hovering feeling came from the back of his mind to the very front.

“Don't just stand there, boy! Do something!” He feared for his life.

But Kasper had no use for feelings or emotions at the moment. He grabbed the pistol from his belt as he pushed Sam under the desk in front of them. They could hear running footsteps, but Kasper knew what he'd see without looking. He was more intrigued by her look, than by the private militia that was entering the room; a look that spoke of a fearful faith, searching for a knight in shining armor; a deer caught in the headlights. Or perhaps he was the deer? He checked the clip of his gun. 'My gun.' A wry thought. 'The madmen have taken over the asylum.' He stared at the Glock symbol before shoving the clip back with a metallic click, thinking 'Fourteen and one in the chamber. Not that it matters.' He noticed that the hem of her skirt had crawled upwards, above her knee, and his eyes started dropping, but he shook it off. Not now. The voices in his head came back into focus.

“As if something can still save him! Or us!”

“I have every faith in this child.”

“Hmpf, we'll end up in Oblivion again, I'm sure.”

“Very well, this has lasted long enough, children.” The voices were silent. Kasper shivered at the honeyed voice, no rose, all thorns. He could imagine her standing there, in the center of the auditorium, the soldiers spread out around her in a semi-circle and that white, flowery dress that made her look more like a girl than like a woman. And the revolver, aimed upwards, her elbow on her hip, that made it impossible to mistake her for a girl. “If what we lost returns to us this instant, we will consider what to do with you. If not ...” A cocking sound augmented the ominous silence that followed. Kasper could almost feel the submachine guns trained at them through the desk, which didn't seem to offer any real protection anymore. Sam shook her head with great, pleading eyes and he only just managed to suppress a sigh, showing a look of determination instead.

“Trust me.” he whispered and extended his hand, palm upwards. She nodded sedately and handed him the USB flash drive she had been wearing beneath her clothes. Before he had even closed his fingers around it, she leaned towards him and kissed his lips.

“I trust you.” she said hoarsely.

With a flick of his thumb he switched off the safety on his Glock. He hadn't been expecting this when he'd first laid eyes on her.

Laat best en de duivel de rest

Geen idee wat het betekent, maar het rijmt.

Heel lang geleden schreef ik een tekstje (met een elliptische persoonsvorm in de eerste zin) waarin ik de gelijkenissen tussen 'The Satanic Verses' van Salman Rushdie en de televisieserie 'Heroes' wou aanhalen. Dat deed ik in het Engels, dus ga ik daar ook maar in verder.

At that time, I didn't get past posting a short quote from 'The Satanic Verses'; now, at almost seven in the morning, a little over finishing this year's last issue of dwars (available next week), it is time to finish what I started.

To refresh your memory, the quote from the novel:

How does newness come into the world? How is it born?
Of what fusions, translations, conjoinings is it made?
How does it survive, extreme and dangerous as it is? What compromises, what deals, what betrayls of its secret nature must it make to stave off the wrecking crew, the exterminating angel, the guillotine?
Is birth always a fall?
Do angles have wings? Can men fly?

Salman Rushdie, 'The Satanic Verses' (1988)


The following are a number of quotes from the beginning or end of a number of episodes from the first season of 'Heroes', all by the (normal, albeit still quite heroic) Indian (as in: from India) professor Mohinder Suresh, adressing the viewer (or God).


When evolution selects its agents, it does so at a cost. It makes demands in exchange for singularity. And you may be asked to do something against your very nature. Suddenly, the change in your life that should have been wonderful comes as a betrayal. It may seem cruel, but the goal is nothing short of self-preservation. Survival.

'Heroes', S01E03 'One Giant Leap'


Evolution is an imperfect and often violent process. A battle between what exists and what is yet to be born.
In the midst of these birth pains, morality loses its meaning. The question of good and evil reduced to one simple choice: survive or perish.

'Heroes', S01E06 'Better Halves'

Maybe it's just me.

[edit: Well, nevermind...]

Openbarend

Het openbaar vervoer opstappen biedt geregeld de mogelijkheid tot confrontatie, maar meestal hou ik me in. Zoals bij de man die eruit zag als een biker en die, samen met een schamele buggy, zijn schamele vriendin en haar schamele moeder, luid zijn ongenoeg stond te uiten op de tram en mij danig op de zenuwen werkte. Nadat hij met een korte hapering de buggy op de tram had getild, fulmineerde (hoewel, misschien was het te plat voor dat woord) hij minutenlang over hoe "ze" (je kon de aanhalingstekens horen) altijd zeggen dat je meer met het openbaar vervoer moet gaan, en dan maken ze de deuren zo klein dat het niet mogelijk is om er met een buggy op te gaan. Het was vreemd en vermoeiend, een man met een buggy op de tram heel de tijd horen zeggen dat het onmogelijk is om met een buggy de tram op te gaan. Of, even later, toen een vrouw vanachter was opgestapt en langs de biker naar voren wou wandelen, zei hij zeer grof 'mor allé madam, ge zie toch da ta nie ga', terwijl hij zijn buggy wat wegdraaide en de vrouw zonder iets te zeggen er voorbij stapte. Al dat gezaag...

Gisteren was er dan de vrouw die, op het moment dat ik opstapte, reeds luid in haar gsm was aan het babbelen en na een minuut al twee keer 'het stinkt hier! het stínkt hier!' had gezegd met zo'n walging in haar stem dat ik me haast persoonlijk beledigd voelde (zonder - daar was ik tamelijk zeker van - een directe oorzaak te zijn van haar ongemak). Een halte verder kwamen er twee plaatsen achter elkaar vrij en ik zette me op de voorste, zij op de stoel erachter. Nadat ze nog enkele malen de woorden had uitgespuwd ('het stinkt hier! het stinkt hier!') werd haar discours nog een tikje zieliger en hoorde ik 'ik kan zo niet meer leven! elke dag dat openbaar vervoer! ik haat die trams! en die bussen! degoutant! morgen ga ik een auto halen! ik heb er genoeg van! zo'n stank!'
Even draaide ik me om en hadden we oogcontact. 'U stinkt ook hoor,' wou ik zeggen, 'en misschien kan u wandelen of fietsen, in plaats van onmiddellijk in de auto te springen.'

Maar ik schudde enkel mijn hoofd en kreeg twee oogwenken later zelf telefoon, waardoor ik haar gesprek niet meer heb gevolgd. En ach, het interesseerde me eigenlijk ook niet; ik kon echter moeilijk niét luisteren, omdat ik mijn eigen muziek vergeten had. Zolang ik zelf niet zo wordt, zonder perspectief en zonder enig besef van sociale conventies. Of toch niet in het openbaar.

De beste mensen zijn altijd ingebeeld

Ik hou niet zo van verrassingen, voornamelijk omdat ik de positieve min of meer kan voorzien (hoop, kan je het ook wel noemen) en het dus niet echt verrassingen zijn, wat ons met de negatieve verrassingen opzadelt (als in 'ik wist niet dat mensen zo dom konden zijn; of zo slecht, maar dat is een fijne lijn'). Maar dan klik je om een uur of vier 's nachts op BenX.avi, en kijk, verwondering!

Pas op, niet in die mate dat ik van mijn stoel viel; het was nog steeds zeer Vlaemsch, nee, zeer Vlaams (gelukkig), wat inhoudt dat het bij momenten wat knullig is en soms duidelijk aspireert zonder echt te bereiken. Vrijwel alle in-game sequenties, waar zo stoer over werd gedaan, waren een nogal nutteloze gimmick, maar wat had u dan verwacht. Nee, de acteurs waren beter (en niet zo opvallend geliëerd aan de 9lives-site (ie. de gamessite van Telenet; ontsnap er maar eens aan)) tot heel goed zelfs.

Oh, het geheel was conventioneel en betrekkelijk voorspelbaar, maar dat mocht, al was het maar omdat het hoofdpersonage een autist is. Structuur en imitatie, weetuwel. Ook het laatste beeld was niet onverwacht, maar het was, emotioneel gezien, wondermooi en enorm tragisch, wat een van de betere combinaties is die kunst kan hopen te bereiken.

En het meisje.

Ach, het meisje...

Zwemmen en verzuipen

Vandaag ben ik gaan zwemmen. Ofwel kent u mij iet of wat, hangt uw mond nu open van verbazing en voel ik me beledigd, ofwel kent u mij niet en ben ik blij dat u dit lees, dus, avanti, voorwaarts met het verhaal.

Na het zwemmen (betrekkelijk kort) liep ik nogal vermoeid naar de tramhalte, om een tram te pakken die me een stukje noordelijker zou brengen; weliswaar in de juiste richting, maar niet echt dichter bij huis. Het zitten zag ik echter wel, wel, zitten.

En plots zag ik haar, op de tram, een meisje dat ik al een jaar of zeven niet meer gezien had en waar ik nog maar zelden aan dacht. Valerie, zo heet ze. Klein, zwart haar, een paar jaar ouder dan ik. Toen ik in het ik denk tweede middelbaar zat, leerde ik haar kennen. Haar zus zat met mijn broer in de klas, als ik me niet vergis, en op de speelplaats (waar bijna alles van belang op school gebeurde) had ze me ooit eens aangesproken. We babbelden enkele malen; voor mij was het leuk omdat het in die tijd nu eenmaal leuk was als oudere mensen geïnteresseerd waren in mij, voor haar omdat ik in die tijd nu eenmaal onmiskenbaar schattig was. En uiteraard had ik, na verloop van tijd, een serieuze boon voor haar. Zeer onschuldig allemaal, en ik was niet van plan haar iets te zeggen. Tot een jongen uit mijn klas - later nog mijn nemisis, maar nu interesseert hij me niet meer - het ooit in het voorbijgaan tegen haar 'liet vallen' (de lul).

Het pijnlijkste van al was dat ze nooit meer tegen me gesproken heeft, zelfs nooit mijn aanwezigheid erkend. Ergens snap ik het wel. In de puberteit heeft een mens nu eenmaal lak aan onbetekenende crushes van snotjongens - schattig en intelligent, maar snot nonetheless. Maar een 'je bent heel leuk, maar...' gesprek, of zelfs een denigrerend opgetrokken wenkbrauw zou ik geappreciëerd hebben. Gewoon, wat closure.

Even overwoog ik om haar aan te spreken. Te vragen of ze me nog kende en wat ze nu deed. Toen merkte ik dat de tram al enkele tellen stilstond aan mijn halte. Drie bewegingen en ik was buiten. Ach, misschien was ze het helemaal niet.

Allemaal kleine mensjes

Voor alle duidelijkheid: als ik minder dan tien bezoekers op een dag krijg, is dat onder het gemiddelde van (ruwweg) 15. Met al die aantijgingen die hier rondvliegen, de laatste tijd. Tss, tss. Niet dat ik mij er iets van aantrek hoor. Ik weet dat u bestaat, mijn lezers, en ú weet dat u bestaat, dus het maakt mij niet uit wat andere mensen er, hé, ho, wacht eens even; dit argument ken ik, en er schort iets aan.

Anyway...

Nu dat achter de rug is, kan u rustig verder met uw week. Maandag, zo blijkt, is de dag waarop u mij het massaalst bezoekt. Leuk, maar misschien moet u het ook eens op zaterdag proberen?

Kultuur

Some people seem to think you have short attention spans or are simply unwilling to read any length of text that exceeds your screen, but I try not to care. Read until you are bored or you reach the bottom; I'm not writing for you. But anyway, on to *drum roll* culture!

First, my apologies, but I am going to use the word 'podcast', even though there is nothing 'pod' about it. Damn iPod, corrupting everything it touches, it epitomizes the culture industry, and you'll have to download that damnable iTunes to subscribe to this podcast, but then, most of you are Apple whores already (no offense).
So, anyway, This American Life, an award-winning radio show, with a television off shoot and, more importantly, a weekly podcast published by Public Radio International and hosted by Ira Glass (who was named best American radio host by Time Magazine), somehow brings a very appealing mixture of human interest and interesting stories (usually opposites) without resorting to cynicism or ridiculing. In the hour long broadcasts, our world seems like a strange and sometimes even hostile place, but the people inhabiting it are ever so beautiful, odd, vulnerable, strong. It is an hour of serenity in a world that can use it.

Assassin's Creed, on the other hand, does not provide serenity. And yet, few things seem to compare to a smooth assassination; slowly making your way through the crowd, taking out two guards without drawing attention, you approach your target as he is arguing with a merchant. He is unaware until your hidden blade is lodged beneath his jawbone. As his guards come running, you dispatch two of them with expertly executed counter moves, slicing the tendons (I think, my anatomy isn't great) in the knee before severing the artery in his neck. You knock the other one to the ground, jump on his chest and push your sword through his heart. And then it's time to run. Through the crowds, on to the houses, over the streets, to the tops of the highest towers and in a straight line to a haystack on ground level.
The game opens with 'This work of fiction was designed, developed and produced by a multicultural team of various religious faiths and beliefs.' I was sceptical (really, why do they have to be religious?), and the game is far from perfect (a little to much 'rinse and repeat'), but the atmosphere and the delicious climbing and fighting... See a really cool trailer here, or download a slightly longer movie here from Rapidshare (well, from me, really) - just press 'Free'. You gotta hand it to the Canadians...

The edges of our realities

Ah, sweet, sweet distractions; verstrooiing van het bewustzijn.

The fourth season of Battlestar Galactica has begun and it's superb (if the first episode is any indication).

A torrent and a stream. I love nature.

Writing, needing, wanting, living

Mijn inzending voor de literaire wedstrijd van Lingua (de studentenclub van de Taal- en Letterkunde). Het was weer werken tegen de deadline, en het is niet volledig geworden wat het moest worden, maar nu ik het ingestuurd heb, sta ik een beetje weigerachtig tegen herschrijvingen. Conservatief, neem ik aan.

Een goed gesprek

“Ongelooflijk! Je dacht nog steeds dat je hier nooit terecht zou komen? Echt? Wel, dat is weer een pluim op de hoed van de menselijke zelfdeceptie. Ik zou je een idioot noemen, maar als je dat was, zou je hier nu waarschijnlijk niet zitten. Dat lijkt me trouwens een zeer ongemakkelijke positie. Nee, nee, doe geen moeite om te verzitten, het zal niet veel uithalen. Je weet toch waarom je hier bent? Niet dat er één specifieke reden is, uiteraard, maar sommige dingen wegen nu eenmaal wat meer door. Ja, ik zie het in je ogen, het schuldgevoel vermengt zich met je angst. Te laat, m'n waarde. Veel te laat. Weet je nog wat haar naam was? Je was haar echt vergeten. Samantha. Sam. Het arme kind. Amper veertien en heel alleen in jouw kille wereld. Oh, je was vriendelijk genoeg toen ze zich voor het eerst aanmeldde; zo vriendelijk dat je bijna likkebaardde. Wat een leuk woord. Je hebt geen baard, dat zou niet passen voor een man in jouw positie, maar likkelippen klinkt dan weer wat, maar we dwalen af. Ondertussen weet je het terug, hoe ze drie maanden later aan je deur stond, zo bang en breekbaar, op zoek naar de veilige haven die jij en de jouwen propageren. Jij en de jouwen, het verbaast me soms hoeveel er hier terecht komen. Maar je hebt uiteraard niet de schuld aan al Haar misstappen. Enkel aan de jouwe. En het lot van Sam, m'n waarde, spant ongetwijfeld je doornenkroon. Ze was niet meer alleen, toen ze de laatste keer kwam aankloppen. Nog niet zichtbaar, maar het zou niet lang meer duren. Je hebt genoten, geen nut dat te ontkennen.
Elk woord kerfde de verdoemenis in haar geest. Zij kromp ineen en oh wat een heerlijk gevoel, de macht en de rechtvaardigheid. En het wicht dat huilend vluchtte, een kers op de taart. Zo zelfvoldaan. Uren later vonden ze haar, in haar kamer op haar bed. Haar aanblik, een bloedrode staaldraad in een hand dat op de grond hangt, een walm van dood en jij was haar al aan het vergeten. Je verwierp haar, en die gedachte, dat ene woord, met alle minachting en walging die een mens maar kan voelen, ̶”

Het ontsnapte geluidloos aan de lippen van de man. “Zwak.”

“ ̶ die ene gedachte was je hoogstpersoonlijke val, tot in de diepste krochten van dat verwrongen bewustzijn. Niemand is ooit volledig verloren, wordt weleens gezegd, maar jij was in een afgrond gesprongen met het idee dat het wel de juiste weg zou zijn. Of goede weg, wat je wil. Je bent de duisternis in gewandeld, omdat je de weg niet wou vragen, m'n waarde. En nu is het te laat. Ondertussen moet je toch aan haar denken, nietwaar? Zit ze hier ook? Zit ze ergens anders? Beter? Ach, ik weet het niet. Maar je zal haar niet meer vergeten. Samantha. Sam. Het arme kind.

"Daarom zit je hier, m'n waarde," sprak de duivel, en hij lachte zijn tanden bloot.

His name is the Doctor

Doctor who?

Ja, inderdaad. Er was een heleboel dat ik wou opschrijven, maar toen klikte ik hier op 'Watch now >>' en bam, ik wou dat het zaterdag was...

De tijd van toen

Een gastlogje (van mij) vindt u op ValerieontmoetAmsterdam.

Een map is geen not a map

Awkward. Never thought I'd make that mistake...

And of course it happens while talking with the only American I know. Luckily, later that evening she said - after the conversation suddenly faced a hypothetical invasion of Europe by the US in which I would finally find a use for all my theoretical strategic and combat knowledge, perhaps by infiltrating the invading army, posing as a lost grunt - she then said my vocabulary was too extensive for me to pass as a soldier. Silly, and maybe a hollow compliment, probably not, but still also a very functional thing to say (to me, that is, not in general, me thinks). Small scale social fabric is really quite as fascinating as the larger societal weave.

But now I'll be silent.

Frappant, shm(r)appant

Man, 'pikant' was echt wel een kutonderwerp. Dit was denk ik het eerste probeersel (het andere vindt u hier, en ik dacht dat er nog eentje was, maar ik weet niet waar...).


Pikant. Er flitst niet veel door mijn hoofd bij dit woord. Pikant. Pepers, Aziaten, lingerie; verder kom ik niet. Pikant. Uiteraard is alles met elkaar te verbinden, kan ik wat-dan-ook bedenken en het binnen dit thema laten passen. Pikant. Maar wat betekent het? Pikant. Misschien hoopt men op controverse, wat 'pikante' scènes die het gros van het internet niet overstijgen. Pikant. Misschien kan de echte kunstenaar van alles kunst maken en is de tijd van kunst met inhoud in de 21ste eeuw echt voorbij. Pikant. Alles is kunst, zelfs stront, zo blijkt, wat mij niet doet aspireren daarbij te horen. Pikant. Stront en seks snapt iedereen, maar begrip is geen kunt, en humor ook niet per se. Niet dat humor makkelijk is; veel mensen proberen al jaren en blijven altijd op het niveau van Geert Hoste steken. Maar pikant is nog moeilijker. Vulgair kan ik wel. Piet en kut, piet en kut. Dat krijg je dan, als je kunst dommer wordt, in plaats van de bevolking slimmer. Kate Ryan krijgt subsidies, want oh we willen niet onderdoen op het Eurovisiesongfestival (dit moet al een oud tekstje zijn, nvdr.), maar we weten allemaal dat ze een kapitalistische eendagsvlieg is, die niet zal registreren op de sonar van de geschiedenis. Gelukkig maar. Voor er echter wordt neergekeken op wat anderen elitarisme of, god verhoedde, intellectualisme noemen: ik pleit niet voor het afschaffen van alle slechte cultuuruitingen, meer zelfs, ik kan er soms zelf van geniet (wel, niet van Kate Ryan, maar we moeten niet bij haar blijven hangen), maar om het kunst te gaan noemen, lijkt mij eerder een 'giant stumble for mankind'.


*zucht* Nee, nee, nee, dat was het niet.