De elektronische entertainment industrie heeft vorig jaar de filmindustrie qua omzet moeiteloos voorbij gestoken, er wordt ondertussen meer geld uitgegeven aan het maken van films die op spelletjes gebaseerd zijn dan omgekeerd en zelfs in ons apenlandsgedeelte (ik wil wel, maar kan gewoon niet voor de Walen spreken, in dit geval), waar culturele creativiteit in die mate zeldzaam blijkt dat een goed jeugdprogramma minder dan eens in een decennium komt, en waar pseudo-telenovelles met veel bombast door de overheid worden gesteund, zelfs hier heeft Groen! het voorstel gedaan om de elektronische entertainment industrie (ik ga niet gewoon 'spelletje' naar het Engels vertalen en doen alsof het iets anders betekent) op eenzelfde wijze te steunen als we met de audiovisuele hebben gedaan.
Waarom hebben de computerspelletjes recencies in Humo dan ongeveer evenveel nut als... als... als een tsjeef met macht! (There, I said it.) Deze week weer twee recensies; de eerste een blijkbaar matig spel dat gebaseerd is op een of andere obscure webcomic (wat in datzelfde apenlandsgedeelte ongetwijfeld een pleonasme is, daar wij dat toch allemaal maar frivool tijdsverdrijf vinden, n'est-ce pas?) en in die combinatie een groep lezers zal aanspreken die op één hand te tellen zullen zijn. Maar, ok, als de recensent zichzelf daar toe rekent, mij niet gelaten. Maar als de andere recensie op welgeteld nul (0!) sterren uitdraait en een of ander banaal mopje bevat waarin gesteld wordt dat de fysieke eigenschappen van de drager nog tot een of ander zintuigelijk genot zou kunnen leiden, los van of er iets op die drager staat, dan begin ik me serieus vragen te stellen bij het concept van die recensies. De enige reden om een slecht spel te recenseren is als er een ongegrond idee van kwaliteit in de maatschappij is ontstaan. Ik betwijfel of dat bij 'Carnival Games' voor Nintendo DS het geval is. De enige andere mogelijkheid is dat diegene die het geschreven heeft zichzelf ongelooflijk grappig vond. In dat geval mogen we onszelf zonder twijfel gelukkig prijzen dat het ingedamd is tot één kolom per week, eerder dan een reeks (pseudo-)nationale variétévoorstellingen. Maar gelukkig prijzen en gelukkig zijn, niet hetzelfde.
Heeft Eric Stockman ooit een van de massa's Amerikaanse tv-films gerecenseerd? Ziet u tussen de Humo cd recensies de laatste cd van Betty staan? Het is al erg genoeg dat het wicht nog maar eens wordt geïnterviewd.
Humo, plaats het elektronische entertainm... oh, kut, ok. Humo, plaats de games op hetzelfde niveau als films, boeken en muziek, of schrap die kolom gewoon uit het magazine, want onder deze vorm is het even interessant als... bah, ik gaan geen tijd meer verspillen om nog een analogie te bedenken; als iets zeer oninteressants voor elke lezer. Buiten misschien voor uw recensent...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten