Het is lang geleden dat ik nog zo onder de indruk ben geweest...
Herinnert u zich nog dat ik een tijdje terug iets had geschreven over een aantal trailers van films waar ik naar uitkeek? Waarschijnlijk niet, maar ik gelukkig wel, en Hard Candy was, zo schreef ik toen, 'de vreemde eend in de bijt'. 'Veel meer dan 'ik ben benieuwd' kan ik hier niet over zeggen.' Toen ik vannamiddag de mogelijkheid had om mijn klauwen erin te zetten, aarzelde ik dan ook slechts enkele tellen en nu ik het gezien heb...
Ondertussen heb ik IMDb even afgesurft en ik denk dat ik het bij enkele high-lights hieruit ga houden, want ik moet de film opnieuw bekijken vooraleer ik er een coherente mening over kan vormen.
De allereerste user comment: (Hard Candy) is extremely well acted, directed, edited and .. should really not be seen by anyone other than those in the mood for some intense, gut-wrenching horror.
Maar geen blood 'n gore horror; het is psychologische horror die je doet meeleven met twee personages waar je een intense afkeer van hebt, hetgeen tot gevolg heeft dat je zelf niet weet welke afloop je ook maar zou willen.
Over personages gesproken: er zijn welgeteld vijf acteurs in de film, waarvan twee in wezen figuranten.
De scriptwriter heeft slechts aan twee andere dingen gewerkt die ik ken: Lois & Clark: The New Adventures of Superman en JAG (en dat is niet iets waar ik vertrouwen uit zou putten; shows what I know...).
Ik weet het, dit is nutteloze informatie, en na de commentaren op Moviemeter.nl te hebben gelezen, verwacht ik weer voor smakeloze zot uitgemaakt te worden, maar weet u, het deert mij niet, deze keer niet, want dit is, wat wie ook mag beweren, filmisch goud; ziek en geschift goud, maar goud niettemin.
Mijn excuses voor de incoherentie, maar ik ben al een kleine veertig uur wakker; wees echter gerust, zodra hij in Vlaanderen in de cinema draait, herinner ik u er nog eens aan.
vrijdag, juli 28, 2006
woensdag, juli 26, 2006
A(')pen
Sorry
zij zeiden het ook.
Onveiligheidsgevoel.
Wat is dat?
Ik weet het niet.
Mensen met een donkere huidskleur,
die zie je 's nachts moeilijker.
Verkeersonveiligheidsgevoel.
Autosnelwegen met verdiepingen,
of is dat wat te ver gezocht.
Trek het bestaansrecht van Israël eerder in twijfel,
het is immers een artificiële constructie.
Net als...
Wacht, nee, laat maar.
Australië is niet artificiëel.
Of toch haar landsgrenzen niet.
Veel goeroes daar,
veel kangoeroes daar.
De laatsten zijn agressiever.
Onveiligheidsgevoel.
Al die groepjes jongeren...
Ze spreken een andere taal.
Maar eigenlijk dezelfde,
billen, bier, bolides en borsten.
Zeker zijn we niet.
Onzeker zijn we blijkbaar allemaal.
Als individu kunnen we er niet rond,
als maatschappij gaan we eraan kapot.
zij zeiden het ook.
Onveiligheidsgevoel.
Wat is dat?
Ik weet het niet.
Mensen met een donkere huidskleur,
die zie je 's nachts moeilijker.
Verkeersonveiligheidsgevoel.
Autosnelwegen met verdiepingen,
of is dat wat te ver gezocht.
Trek het bestaansrecht van Israël eerder in twijfel,
het is immers een artificiële constructie.
Net als...
Wacht, nee, laat maar.
Australië is niet artificiëel.
Of toch haar landsgrenzen niet.
Veel goeroes daar,
veel kangoeroes daar.
De laatsten zijn agressiever.
Onveiligheidsgevoel.
Al die groepjes jongeren...
Ze spreken een andere taal.
Maar eigenlijk dezelfde,
billen, bier, bolides en borsten.
Zeker zijn we niet.
Onzeker zijn we blijkbaar allemaal.
Als individu kunnen we er niet rond,
als maatschappij gaan we eraan kapot.
dinsdag, juli 25, 2006
Echt!
Negen vergezichten ontmantelen altijd de ontsnapte abstractie, maar daarmee vertel ik u niets nieuws.
woensdag, juli 19, 2006
We gaan op café en we zien...
Een Tunesische homo die eindelijk normaal is (echt, alle homo's die ik ken zijn jeanetten); twee zusjes die ervoor zorgen dat Euraziatische-mix mensen (hoe heet dit, iemand die het weet?) een gedeelde eerste plaats innemen met mulatten in Folker's Lijst van Objectieve Schoonheid - de RGG is buiten categorie, het zou oneerlijk worden; een Amerikaan die zeer Amerikaans was en bijgevolg op het punt stond te scheiden van zijn vrouw; drie vriendinnen die alle drie niet echt lelijk waren, maar gewoon niet mooi genoemd konden worden.
Hé, nog maar drieëneenhalve dag...
Hé, nog maar drieëneenhalve dag...
dinsdag, juli 18, 2006
Niet makkelijk, maar het lukt me wel
Nog niet veel naar de Gentse Feesten gegaan; altijd het gevoel gehad dat er een zekere 'drinken-om-zat-te-worden' sfeer hangt en dat is niet volledig aan mij besteed. Niet dat ik niet zat wil worden, dat maakt me niet zoveel uit, maar het mag mijn avonddoel niet zijn.
Voor zaterdag jongstleden had mijn broertje echter ticktes voor Blue Note, het jazz festival tijdens de Gentse Feesten waar een simpel inkomticket al gemakkelijk €20 kost. Mooi cadeau denk je dan, en dat zou het inderdaad geweest zijn, moest het een simpel ticket geweest zijn...
VIP; ik was het nog nooit geweest, of toch niet officiëel alleszins (want dat ik heel belangrijk ben, staat buiten kijf, uiteraard) en het beviel me wel. De concerten heb ik enkel vanuit mijn oorhoek gehoord, maar ja, gratis schuimwijn à volonté, een zeer chique en lekker 'walking dinner', en vreemd genoeg het gevoel dat je beter bent dan de rest van de mensheid (en ja, dit kwam niet van mij, ik kan onderscheiden tussen de interne en externe versies van dat gevoel). En gratis, zo verdomd gratis allemaal... Ja, ik zou het wel gewoon kunnen worden, VIF...
Voor zaterdag jongstleden had mijn broertje echter ticktes voor Blue Note, het jazz festival tijdens de Gentse Feesten waar een simpel inkomticket al gemakkelijk €20 kost. Mooi cadeau denk je dan, en dat zou het inderdaad geweest zijn, moest het een simpel ticket geweest zijn...
VIP; ik was het nog nooit geweest, of toch niet officiëel alleszins (want dat ik heel belangrijk ben, staat buiten kijf, uiteraard) en het beviel me wel. De concerten heb ik enkel vanuit mijn oorhoek gehoord, maar ja, gratis schuimwijn à volonté, een zeer chique en lekker 'walking dinner', en vreemd genoeg het gevoel dat je beter bent dan de rest van de mensheid (en ja, dit kwam niet van mij, ik kan onderscheiden tussen de interne en externe versies van dat gevoel). En gratis, zo verdomd gratis allemaal... Ja, ik zou het wel gewoon kunnen worden, VIF...
donderdag, juli 13, 2006
Primair
Een voetbalfan kan ik bezwaarlijk genoemd worden, maar ondertussen zijn we wel al zo ver dat ik een half uurtje naar een match kan kijken zonder te zuchten, steunen, zagen en klagen. Maar wat een gezever dat errond hangt...
De reusachtige hetze rond het tikje dat Zidane uitdeelde met zijn hoofd tegen de borst van een of andere (ondertussen gedemoniseerde) Italiaan zal u hoogstwaarschijnlijk niet ontgaan zijn, zeker niet nu Zizou (?) publiekelijk zijn excuses heeft aangeboden. Zelfs het over het algemeen een hogere nieuwswaarde bevattende radionieuws vond het nodig hierover te berichten, maar er viel mij vannacht toch een nuanceverschil in de berichtgeving op tussen het nieuws van vijf uur en dat van zes uur ('s ochtends, uiteraard). Om vijf uur had men het over hoe erg hij het wel niet vond dat kinderen dat gezien hadden (het is waar, straks gaat iedereen kopstoten tegen de borst geven, en iedereen weet dat de beste kopstoten tegen de slapen worden gegeven) en meer van dat gezever en eindigde de nieuwslezer (Bart Peeters heet de man) met iets in de zin van 'als ik niets had gedaan had, zou dat betekenen dat Materazzi gelijk had, aldus de voetbalster' - geparafraseerd, uiteraard.
Om zes uur kreeg ik dezelfde hoop quatsch geserveerd, maar de eindzin was de volgende (min of meer): 'als hij niets had gedaan, zou dat betekenen dat Materazzi gelijk had.'
Los van de primaire ingesteldheid hiervan (het blijven voetballers, weetuwel), die veel erger is voor de opvoeding van kinderen dan iemand een kopstoot zien uitdelen (als Jantje zegt dat mijn mama stinkt en ik sla Jantje niet in elkaar, stinkt mijn mama inderdaad, dat is waterdichte logica) is het nogal absurd om te zien dat deze mening van Zidane 1 op een uur tijd transformeert tot een simpel statement dat uitgedragen wordt alsof het, a priori, waar is.
Over tien jaar, FMmN, Folker Multimedia Network, waar ik eindelijk komaf kan maken met alles wat mij stoort aan de media...
1: Allemaal in koor: 'Moesten topsporters iets te zeggen hebben, ze zouden een ander beroep gekozen hebben.'
De reusachtige hetze rond het tikje dat Zidane uitdeelde met zijn hoofd tegen de borst van een of andere (ondertussen gedemoniseerde) Italiaan zal u hoogstwaarschijnlijk niet ontgaan zijn, zeker niet nu Zizou (?) publiekelijk zijn excuses heeft aangeboden. Zelfs het over het algemeen een hogere nieuwswaarde bevattende radionieuws vond het nodig hierover te berichten, maar er viel mij vannacht toch een nuanceverschil in de berichtgeving op tussen het nieuws van vijf uur en dat van zes uur ('s ochtends, uiteraard). Om vijf uur had men het over hoe erg hij het wel niet vond dat kinderen dat gezien hadden (het is waar, straks gaat iedereen kopstoten tegen de borst geven, en iedereen weet dat de beste kopstoten tegen de slapen worden gegeven) en meer van dat gezever en eindigde de nieuwslezer (Bart Peeters heet de man) met iets in de zin van 'als ik niets had gedaan had, zou dat betekenen dat Materazzi gelijk had, aldus de voetbalster' - geparafraseerd, uiteraard.
Om zes uur kreeg ik dezelfde hoop quatsch geserveerd, maar de eindzin was de volgende (min of meer): 'als hij niets had gedaan, zou dat betekenen dat Materazzi gelijk had.'
Los van de primaire ingesteldheid hiervan (het blijven voetballers, weetuwel), die veel erger is voor de opvoeding van kinderen dan iemand een kopstoot zien uitdelen (als Jantje zegt dat mijn mama stinkt en ik sla Jantje niet in elkaar, stinkt mijn mama inderdaad, dat is waterdichte logica) is het nogal absurd om te zien dat deze mening van Zidane 1 op een uur tijd transformeert tot een simpel statement dat uitgedragen wordt alsof het, a priori, waar is.
Over tien jaar, FMmN, Folker Multimedia Network, waar ik eindelijk komaf kan maken met alles wat mij stoort aan de media...
1: Allemaal in koor: 'Moesten topsporters iets te zeggen hebben, ze zouden een ander beroep gekozen hebben.'
woensdag, juli 12, 2006
Laziness ahoy!
Een mooi nummer, simpelweg stem en gitaar, met wat melige romantiek en een tikje kritiek op het katholieke geloof/onderwijs, het indie circuit levert mooie dingen op; wat moet een mens nog meer?
I Will Follow You into the Dark - Death Cab for Cutie
Love of mine, some day you will die
But I'll be close behind
I'll follow you into the dark
No blinding light or tunnels to gates of white
Just our hands clasped so tight
Waiting for the hint of a spark
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
In Catholic school as vicious as Roman rule
I got my knuckles bruised by a lady in black
And I held my tongue as she told me
"Son, fear is the heart of love"
So I never went back
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
You and me have seen everything to see
From Bangkok to Calgary
And the soles of your shoes are all worn down
The time for sleep is now
It's nothing to cry about
Cause we'll hold each other soon
The blackest of rooms
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
Then I'll follow you into the dark
Misschien een jointje en wat World Warcraft?
I Will Follow You into the Dark - Death Cab for Cutie
Love of mine, some day you will die
But I'll be close behind
I'll follow you into the dark
No blinding light or tunnels to gates of white
Just our hands clasped so tight
Waiting for the hint of a spark
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
In Catholic school as vicious as Roman rule
I got my knuckles bruised by a lady in black
And I held my tongue as she told me
"Son, fear is the heart of love"
So I never went back
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
You and me have seen everything to see
From Bangkok to Calgary
And the soles of your shoes are all worn down
The time for sleep is now
It's nothing to cry about
Cause we'll hold each other soon
The blackest of rooms
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
Then I'll follow you into the dark
Misschien een jointje en wat World Warcraft?
zondag, juli 09, 2006
Afgesloten doos
Achteraf bekeken is het niet heel goed, maar ik had er een A voor gekregen, dus er zullen wel ergens kwaliteiten in te vinden zijn:
"Denk om je rug, schat"
Als je een muntstuk opgooit, is de kans dat het rechtop blijft staan bij het neerkomen schier onbestaande. De mogelijkheid is er wel, maar is niet veel groter dan die van een communistisch Verenigde Staten. De mens denkt op een gelijkaardige manier; de duizenden muntstukken die dagelijk de lucht invliegen, blijken in de praktijk binair te zijn. Kop of let, kruis of munt, de gulden middenweg is ondertussen waarschijnlijk toch al zodanig overwoekerd door gebrek aan gebruik en onderhoud dat het iets mythisch ongrijpbaars, iets utopisch is geworden.
Maar ooit, nadat het muntstuk reeds ontelbare keren is blijven natrillen op het tafelblad van het universum, dan zal het moment komen dat alles zich in een harmonische balans bevindt.
Goed, genoeg 'New Age'-feng-shui-zever. Toen ik jong(er) en naïever was, dacht ik geregeld dat ik 'de waarheid in pacht had'. Wel, dat kreeg ik toch alleszins naar mijn hoofd geslingerd. "Wat denk jij wel, dat je de waarheid in pacht hebt, of zo?!" Tja, achteraf bekeken dacht ik dat inderdaad en nu... Waarom ook niet? Mijn meningen zíjn meestal beredeneerd, onderbouwd en doordacht, dus waarom zou ik het niet de waarheid noemen? Nederigheid, het door ontelbare goden (lees: geïnstitutionaliseerde religies) opgedrongen idee dat de mens een dom schaap is dat zijn omgeving, of laat staan de wereld, onmogelijk kan doorgronden? Respect voor anderen die er een andere mening op nahouden, een mening die ik onderuit kan halen zonder al te veel moeite (anders zou ik ze delen)? Nee, dankje.
Het is één van de vele paradowen in onze maatschappij, u kent ze wel: zelfzeker zijn zonder arrogant over te komen, het respect voor je medemens behouden als dat zo zelden wordt gegeven. Of de vrouw als gelijkwaardig aanzien (uiteraard), maar wel altijd galant blijven, gentleman spelen. Natuurlijk worden vrouwen nog steeds gediscrimineerd - you can't teach an old dog new tricks - en natuurlijk is dat moeilijk te tolereren ('moeilijk', want onze maatschappij lijkt er nog steeds niet al te veel problemen mee te hebben), maar laten we niet op de verkeerde vlakken beginnen te overdrijven.
Mensen die geen hulp vragen zijn ofwel koppig of hebben er gewoon geen nodig (levensbedreigende en zware mentale problemen even daar gelaten). Moeten we er nog steeds vanuit gaan dat elke vrouw geassisteerd moet worden, dat er altijd een mannelijk vangnet moet onderzitten? Bah.
Is het fair om dit te doen, om nu reeds te vrezen dat het muntstuk plots op de andere kant terecht komt? Nee. Ik doe het ook graag, de gentleman zijn; indien nodig hulp bieden en een glimlach in de plaats krijgen. Een brede glimlach, of e een schuchtere, of één met een knipoog. Ik verzamel ze, vrouwenglimlachen, en met wat geluk kan geen enkel muntstuk dat ooit afpakken.
Misschien helpt poëzie, om toch ergens naar te streven, te hopen, de tijd te verdrijven.
Een hendrikjaanse haiku (google't u het maar eens1)
Mannen en vrouwen
zijn nog nooit gelijk geweest
maar altijd even
waardig
Nee, dat is niet onderbouwd, maar het is dan ook niet mijn mening.
Het is het leven.
1: Dit was uiteraard voor mijn prof, aangezien u, trouwe lezer, onmiddelijk weet dat ik het over dit en dit soort gedichten heb.
"Denk om je rug, schat"
Als je een muntstuk opgooit, is de kans dat het rechtop blijft staan bij het neerkomen schier onbestaande. De mogelijkheid is er wel, maar is niet veel groter dan die van een communistisch Verenigde Staten. De mens denkt op een gelijkaardige manier; de duizenden muntstukken die dagelijk de lucht invliegen, blijken in de praktijk binair te zijn. Kop of let, kruis of munt, de gulden middenweg is ondertussen waarschijnlijk toch al zodanig overwoekerd door gebrek aan gebruik en onderhoud dat het iets mythisch ongrijpbaars, iets utopisch is geworden.
Maar ooit, nadat het muntstuk reeds ontelbare keren is blijven natrillen op het tafelblad van het universum, dan zal het moment komen dat alles zich in een harmonische balans bevindt.
Goed, genoeg 'New Age'-feng-shui-zever. Toen ik jong(er) en naïever was, dacht ik geregeld dat ik 'de waarheid in pacht had'. Wel, dat kreeg ik toch alleszins naar mijn hoofd geslingerd. "Wat denk jij wel, dat je de waarheid in pacht hebt, of zo?!" Tja, achteraf bekeken dacht ik dat inderdaad en nu... Waarom ook niet? Mijn meningen zíjn meestal beredeneerd, onderbouwd en doordacht, dus waarom zou ik het niet de waarheid noemen? Nederigheid, het door ontelbare goden (lees: geïnstitutionaliseerde religies) opgedrongen idee dat de mens een dom schaap is dat zijn omgeving, of laat staan de wereld, onmogelijk kan doorgronden? Respect voor anderen die er een andere mening op nahouden, een mening die ik onderuit kan halen zonder al te veel moeite (anders zou ik ze delen)? Nee, dankje.
Het is één van de vele paradowen in onze maatschappij, u kent ze wel: zelfzeker zijn zonder arrogant over te komen, het respect voor je medemens behouden als dat zo zelden wordt gegeven. Of de vrouw als gelijkwaardig aanzien (uiteraard), maar wel altijd galant blijven, gentleman spelen. Natuurlijk worden vrouwen nog steeds gediscrimineerd - you can't teach an old dog new tricks - en natuurlijk is dat moeilijk te tolereren ('moeilijk', want onze maatschappij lijkt er nog steeds niet al te veel problemen mee te hebben), maar laten we niet op de verkeerde vlakken beginnen te overdrijven.
Mensen die geen hulp vragen zijn ofwel koppig of hebben er gewoon geen nodig (levensbedreigende en zware mentale problemen even daar gelaten). Moeten we er nog steeds vanuit gaan dat elke vrouw geassisteerd moet worden, dat er altijd een mannelijk vangnet moet onderzitten? Bah.
Is het fair om dit te doen, om nu reeds te vrezen dat het muntstuk plots op de andere kant terecht komt? Nee. Ik doe het ook graag, de gentleman zijn; indien nodig hulp bieden en een glimlach in de plaats krijgen. Een brede glimlach, of e een schuchtere, of één met een knipoog. Ik verzamel ze, vrouwenglimlachen, en met wat geluk kan geen enkel muntstuk dat ooit afpakken.
Misschien helpt poëzie, om toch ergens naar te streven, te hopen, de tijd te verdrijven.
Een hendrikjaanse haiku (google't u het maar eens1)
Mannen en vrouwen
zijn nog nooit gelijk geweest
maar altijd even
waardig
Nee, dat is niet onderbouwd, maar het is dan ook niet mijn mening.
Het is het leven.
1: Dit was uiteraard voor mijn prof, aangezien u, trouwe lezer, onmiddelijk weet dat ik het over dit en dit soort gedichten heb.
maandag, juli 03, 2006
Veel te laat
Vandaag ben ik naar Niel en terug gefietst, en vanuit Antwerpen Zuid is dat best wel een eindje, zeker als iemand het fietsen reeds jaren heeft afgezworen.
Ondertussen is er ook nog een feestje langsgekomen waar ik, wat ook reeds lang geleden is, Vodka-Redbull heb gedronken; nu, na nog een klein jointje, heb ik het einde van Layer Cake bekeken en dat is wat ik u nu nog wil zeggen:
Als u binnenkort weer in de videotheek staat te twijfelen welke DVD u nu naar huis moet nemen om er een leuke avond van te maken: geef het geniale maar enorm ondergewardeerde Layer Cake eens een kans. U zal het zich niet beklagen, neem dat van mij aan.
Ondertussen is er ook nog een feestje langsgekomen waar ik, wat ook reeds lang geleden is, Vodka-Redbull heb gedronken; nu, na nog een klein jointje, heb ik het einde van Layer Cake bekeken en dat is wat ik u nu nog wil zeggen:
Als u binnenkort weer in de videotheek staat te twijfelen welke DVD u nu naar huis moet nemen om er een leuke avond van te maken: geef het geniale maar enorm ondergewardeerde Layer Cake eens een kans. U zal het zich niet beklagen, neem dat van mij aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)