Nu ik mijn programma voor een verkorte bachelor Communicatiewetenschappen heb gekregen, is het tijd om mij opnieuw wat in te werken in mijn onderzoeksgebied:
Het vierde seizoen van 'Weeds' is weer zeer mooi geëindigd, met zoveel twists dat het wat op een barokke cocktail lijkt. Maar, misschien mede door het moederbordfalen van mijn technologische vriend (zijn zenuwstelsel is ondertussen vervangen), had ik het seizoen van het nieuwe televisieseizoen gemist. Gelukkig kan ik het nog net wel inhalen. Twee afleveringen van 'Fringe', 'Heroes' en 'House M.D.', dat is altijd leuk. Er zijn nog andere series die nog moeten beginnen - zoals 'Life' (29 september) - of die doodleuk nog tot het einde van dit jaar - 'Doctor Who' (nog nooit zo uitgekeken naar Kerstmis!) - of zelfs het begin van volgend jaar wachten - bij die laatste het einde van 'Battlestar Galactica' en het begin van 'Dollhouse', de nieuwe serie van Josh Wheedon, bedenker van 'Buffy' (ja, ik heb daar met plezier naar gekeken) en 'Firefly'. Dus, als u niet weet wat gedaan, u weet wat u te doen staat! (Als het niet duidelijk is: dit zijn allemaal goeie tot zéér goeie series; hand op mijn hart.)
Oh, en ik heb ook mijn eerste les Statistiek gehad. Ook leuk.
woensdag, september 24, 2008
dinsdag, september 23, 2008
Nooit zoals we verwachten
Om van een bachelor Taal- en Letterkunde naar een master Communicatiewetenschappen te gaan is een simpel schakeljaartje niet voldoende, blijkbaar:
Het schakelprogramma is enkel bedoeld voor studenten met een vooropleiding professionele bachelor Communicatiemanagement of Journalistiek. Personen met een andere vooropleiding (zoals jij) dienen een individueel aangepast programma te volgen. Dat programma wordt door Ann Aertssen en mijzelf opgesteld (nadat je ons meer informatie hebt bezorgd over reeds afgelegde vakken: vakomschrijvingen, studiepunten, behaalde credits...)
De omvang van een dergelijk programma varieert (maar ik vermoed dat het gezien jouw vooropleiding wel meer dan 60 studiepunten zal bedragen - en de vorm zal aannemen van een bachelor met studieduurverkorting).
Aldus sprak de voorzitter van de master Communicatiewetenschappen tot mij.
Wordt hopelijk vervolgd...
Het schakelprogramma is enkel bedoeld voor studenten met een vooropleiding professionele bachelor Communicatiemanagement of Journalistiek. Personen met een andere vooropleiding (zoals jij) dienen een individueel aangepast programma te volgen. Dat programma wordt door Ann Aertssen en mijzelf opgesteld (nadat je ons meer informatie hebt bezorgd over reeds afgelegde vakken: vakomschrijvingen, studiepunten, behaalde credits...)
De omvang van een dergelijk programma varieert (maar ik vermoed dat het gezien jouw vooropleiding wel meer dan 60 studiepunten zal bedragen - en de vorm zal aannemen van een bachelor met studieduurverkorting).
Aldus sprak de voorzitter van de master Communicatiewetenschappen tot mij.
Wordt hopelijk vervolgd...
maandag, september 22, 2008
Iets gaat dan toch van de grond
Wel, een nieuw weblog, de naam is veel te lang, maar u vindt het hier. Volledig in het Engels (deze zal voornamelijk Nederlandstalig worden), maar inhoudelijk verandert er ongetwijfeld niet veel. Eerlijk gezegd, Wordpress is gewoon beter dan Blogger, maar shht...
woensdag, september 10, 2008
That which
Omdat het nu toch al geschreven is en omdat dit ding nu eenmaal iet of wat geregeld een update moet krijgen: Engelse grammatica verklaard.
Which en that worden gebruikt om twee verschillende soorten betrekkelijke bijzinnen in te leiden. Which leidt een uitbreidende betrekkelijke bijzin in (non-restrictive relative clause), een bijzin die bijkomende uitleg verschaft over het substantief waar het bij staat; that leidt een beperkende betrekkelijke bijzin in (restrictive relative clause), ie. een bijzin die het substantief verder specifiëert.
Clouds, which are made up of water, come down as rain. (de bijzin geldt voor alle wolken; zonder de bijzin blijft de betekenis onveranderd: Clouds come down as rain)
Cars that drive too slow get tickets too. (de bijzin beperkt de auto's waarover gesproken wordt; zonder de bijzin verandert de betekenis: Cars get tickets too)
Volgens het internet zijn de regels een beetje aan het veranderen en kan which nu ook in sommige gevallen voor een restrictive clause komen te staan, maar met de bovenstaande regel is het altijd juist.
Als de bijzin bij een persoon of personen staat, wordt who i.p.v. which én that gebruikt. Eventueel mag that dan nog wel gebruikt worden bij beperkende bijzinnen.
Which en that worden gebruikt om twee verschillende soorten betrekkelijke bijzinnen in te leiden. Which leidt een uitbreidende betrekkelijke bijzin in (non-restrictive relative clause), een bijzin die bijkomende uitleg verschaft over het substantief waar het bij staat; that leidt een beperkende betrekkelijke bijzin in (restrictive relative clause), ie. een bijzin die het substantief verder specifiëert.
Clouds, which are made up of water, come down as rain. (de bijzin geldt voor alle wolken; zonder de bijzin blijft de betekenis onveranderd: Clouds come down as rain)
Cars that drive too slow get tickets too. (de bijzin beperkt de auto's waarover gesproken wordt; zonder de bijzin verandert de betekenis: Cars get tickets too)
Volgens het internet zijn de regels een beetje aan het veranderen en kan which nu ook in sommige gevallen voor een restrictive clause komen te staan, maar met de bovenstaande regel is het altijd juist.
Als de bijzin bij een persoon of personen staat, wordt who i.p.v. which én that gebruikt. Eventueel mag that dan nog wel gebruikt worden bij beperkende bijzinnen.
dinsdag, september 09, 2008
dinsdag, september 02, 2008
Time's a wastin', and you're really not helping
De elektronische entertainment industrie heeft vorig jaar de filmindustrie qua omzet moeiteloos voorbij gestoken, er wordt ondertussen meer geld uitgegeven aan het maken van films die op spelletjes gebaseerd zijn dan omgekeerd en zelfs in ons apenlandsgedeelte (ik wil wel, maar kan gewoon niet voor de Walen spreken, in dit geval), waar culturele creativiteit in die mate zeldzaam blijkt dat een goed jeugdprogramma minder dan eens in een decennium komt, en waar pseudo-telenovelles met veel bombast door de overheid worden gesteund, zelfs hier heeft Groen! het voorstel gedaan om de elektronische entertainment industrie (ik ga niet gewoon 'spelletje' naar het Engels vertalen en doen alsof het iets anders betekent) op eenzelfde wijze te steunen als we met de audiovisuele hebben gedaan.
Waarom hebben de computerspelletjes recencies in Humo dan ongeveer evenveel nut als... als... als een tsjeef met macht! (There, I said it.) Deze week weer twee recensies; de eerste een blijkbaar matig spel dat gebaseerd is op een of andere obscure webcomic (wat in datzelfde apenlandsgedeelte ongetwijfeld een pleonasme is, daar wij dat toch allemaal maar frivool tijdsverdrijf vinden, n'est-ce pas?) en in die combinatie een groep lezers zal aanspreken die op één hand te tellen zullen zijn. Maar, ok, als de recensent zichzelf daar toe rekent, mij niet gelaten. Maar als de andere recensie op welgeteld nul (0!) sterren uitdraait en een of ander banaal mopje bevat waarin gesteld wordt dat de fysieke eigenschappen van de drager nog tot een of ander zintuigelijk genot zou kunnen leiden, los van of er iets op die drager staat, dan begin ik me serieus vragen te stellen bij het concept van die recensies. De enige reden om een slecht spel te recenseren is als er een ongegrond idee van kwaliteit in de maatschappij is ontstaan. Ik betwijfel of dat bij 'Carnival Games' voor Nintendo DS het geval is. De enige andere mogelijkheid is dat diegene die het geschreven heeft zichzelf ongelooflijk grappig vond. In dat geval mogen we onszelf zonder twijfel gelukkig prijzen dat het ingedamd is tot één kolom per week, eerder dan een reeks (pseudo-)nationale variétévoorstellingen. Maar gelukkig prijzen en gelukkig zijn, niet hetzelfde.
Heeft Eric Stockman ooit een van de massa's Amerikaanse tv-films gerecenseerd? Ziet u tussen de Humo cd recensies de laatste cd van Betty staan? Het is al erg genoeg dat het wicht nog maar eens wordt geïnterviewd.
Humo, plaats het elektronische entertainm... oh, kut, ok. Humo, plaats de games op hetzelfde niveau als films, boeken en muziek, of schrap die kolom gewoon uit het magazine, want onder deze vorm is het even interessant als... bah, ik gaan geen tijd meer verspillen om nog een analogie te bedenken; als iets zeer oninteressants voor elke lezer. Buiten misschien voor uw recensent...
Waarom hebben de computerspelletjes recencies in Humo dan ongeveer evenveel nut als... als... als een tsjeef met macht! (There, I said it.) Deze week weer twee recensies; de eerste een blijkbaar matig spel dat gebaseerd is op een of andere obscure webcomic (wat in datzelfde apenlandsgedeelte ongetwijfeld een pleonasme is, daar wij dat toch allemaal maar frivool tijdsverdrijf vinden, n'est-ce pas?) en in die combinatie een groep lezers zal aanspreken die op één hand te tellen zullen zijn. Maar, ok, als de recensent zichzelf daar toe rekent, mij niet gelaten. Maar als de andere recensie op welgeteld nul (0!) sterren uitdraait en een of ander banaal mopje bevat waarin gesteld wordt dat de fysieke eigenschappen van de drager nog tot een of ander zintuigelijk genot zou kunnen leiden, los van of er iets op die drager staat, dan begin ik me serieus vragen te stellen bij het concept van die recensies. De enige reden om een slecht spel te recenseren is als er een ongegrond idee van kwaliteit in de maatschappij is ontstaan. Ik betwijfel of dat bij 'Carnival Games' voor Nintendo DS het geval is. De enige andere mogelijkheid is dat diegene die het geschreven heeft zichzelf ongelooflijk grappig vond. In dat geval mogen we onszelf zonder twijfel gelukkig prijzen dat het ingedamd is tot één kolom per week, eerder dan een reeks (pseudo-)nationale variétévoorstellingen. Maar gelukkig prijzen en gelukkig zijn, niet hetzelfde.
Heeft Eric Stockman ooit een van de massa's Amerikaanse tv-films gerecenseerd? Ziet u tussen de Humo cd recensies de laatste cd van Betty staan? Het is al erg genoeg dat het wicht nog maar eens wordt geïnterviewd.
Humo, plaats het elektronische entertainm... oh, kut, ok. Humo, plaats de games op hetzelfde niveau als films, boeken en muziek, of schrap die kolom gewoon uit het magazine, want onder deze vorm is het even interessant als... bah, ik gaan geen tijd meer verspillen om nog een analogie te bedenken; als iets zeer oninteressants voor elke lezer. Buiten misschien voor uw recensent...
Abonneren op:
Posts (Atom)