Tijdens een dag die volgde op een nacht waarin ik niet veel meer heb gedaan dan me afvragen hoe laat het is en hoe weinig ik nog kon slapen om, uiteindelijk, helemaal niet meer te slapen die nacht, had ik een vervolg geschreven op het verhaaltje hieronder. Niets wereldschokkend, maar leuk genoeg om mezelf geïnteresseerd te houden. U zou het dan zeer binnenkort hier kunnen lezen, maar die vogel moet nog even in de kooi gehouden worden. Ik had het namelijk, in een bui van zeldzame trots, opgestuurd naar mijn redacteur (ik vraag me af of het betekent dat ik ze zal moeten betalen eens ik zelf iets verdien met mijn creaties) en, wel, er is nog wat werk aan.
En uiteraard zou ik dat werk nu wel kunnen doen, er van maken wat het moet zijn, maar dat zal nog wel een paar tientallen uren op zich laten wachten.
U hoeft zich alleszins geen zorgen te maken, want de kritiek eindigt met "Maar het is heel goed hoor!" en dat is nu één ding waar geen discussie over bestaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten