Uiteraard wou ik snel checken of ik introvert ben. Het is waarschijnlijk een oneigenlijke tweedeling, dat intro- en extravertisme, aangezien de manier waarop je je gedraagt hopelijk afhankelijk is van de omgeving waarin je je bevindt. Ik zou mezelf, eerder dan zo’n vaag ‘introvert’, een respectvol misantroop noemen. Een mogelijk levensmotto is dan “ik moet je niet, maar daar hoef je niets van te merken”. Dat is net zo civiel.
Die terughoudendheid valt gelukkig weg als het over grote multinationals gaat. Rechtspersoonlijkheid alleen is niet voldoende om mijn beleefdheidsreflex te activeren. Zeker niet als het over Coca-Cola gaat, nagel aan mijn doodskist. Met 'Andere frisdranken bevatten nog meer suiker dan Cola’ krijgen ze een titel die, al was het maar door één iemand, geïnterpreteerd zal worden als zijnde ‘Cola is (niet on)gezond’. En de tweede helft van het artikel wordt volledig gewijd aan Coca-fucking-Cola Life, met een beetje stevia en nonsens als “De drank bevat minder calorieën dan de traditionele variant en zou dus dichter moeten aanleunen bij de ‘echte’ colasmaak.” Terug naar de oer-cola, zou je denken, al betekent dat volgens mij eerder evenveel suiker en vooral meer cocaïne.
“Folkeu-heur,” hoor ik je al jengelen, “dan moet je toch over die nablatende journalist klagen; Coca-Cola is een bedrijf en dat moet winst maken en reclame (inclusief uiteraard misleiding van het publiek, want wat is reclame anders) is daar een nu eenmaal een blah-blah-blah.” Sorry, je moet maar niet zo jengelen, dan stop ik met luisteren.
En ja, de journalist heeft zich niet heel journalistiek opgesteld, maar dat verwacht ik zeker niet meer bij artikels die in het roze (Life&Style) gedeelte van de DS-site staan. Maar weet je wat nog veel irritanter is? Elke keer als Coca-Cola een nieuwe reclame in de bioscoop brengt, word ik er, tegen wil en dank, door geraakt. Niet de Coca-Cola Light of Zero reclames, maar daar ben ik ook het doelwit niet van (al apprecieert het 16-jarig jongetje in mij de Zero reclames wel). Die voor de gewone, ‘traditionele’ Coca-Cola, echter, slagen er elke keer opnieuw in, tot een krop in de keel toe soms. Bastards!
Behalve die met de gesegregeerde ijsberen. Dat was vooral dom en een beetje cynisch, zeker als je het contrasteert met die andere Coca-Cola kerstreclames waarin een onooglijk lange rij vrachtwagens meehelpt met het doen smelten van het poolijs.
Kraantjeswater, dat past nu eens beter bij mij. Al geldt dat in feite voor iedereen.
