Kabeltje trekje

Nu ik mijn vrouw eindelijk zo ver gekregen heb om voor haar gsm-abonnement over te stappen van Telenet naar Mobile Vikings, werd het ook eens tijd om te kijken of we geen beter/sneller/ongelimiteerd/goedkoper internet konden krijgen bij een andere provider dan dat Telenet. Een luxeprobleem in feite, maar we kijken genoeg Netflix, zo blijkt, dat een downloadlimiet van 100GB net te nipt is om dit de hele tijd in hoge definitie te doen.

Maar dat was buiten de waard gerekend, die sinds kort enkel als Proximus door het leven gaat. Wij leven immers in een huis dat hip en modern genoeg is om niet over een vaste telefoonlijn te beschikken. En dat is, blijkbaar, het einde van het verhaal. Want er is geen enkele mogelijkheid om een vaste lijn te laten aanbrengen in een bestaand huis zonder ook ineens klant te worden van Proximus. (Als je iets bouwt, kan het wel, voor een overzichtelijke €90.) Dat levert me echter niet zo veel op, want voor dezelfde prijs krijgen we dan hetzelfde downloadlimiet, een iets hogere snelheid en een installatie kost van €60 die vast toch niet het leggen van de vaste lijn dekt. Oh, en een aansluiting bij Proximus, natuurlijk, wat ik toch ten allen prijze wil vermijden.

Jammer, dat, maar toch ook een beetje misbruik van monopoly, lijkt me. Want als Proximus per se als enige die kabels mag leggen (wat ik wel snap, anders krijg je binnen de kortste keren een onontwarbaar kluwen), zouden ze toch ook de mogelijkheid moeten bieden om niet-klanten zo kabel te verstrekken.

En dus blijven we nu bij ons zeer pejoratief genaamde ‘Basic Internet’, “Voor een basis internet gebruik” (volgens mij is ‘internetgebruik’ één woord), met downloadlimiet en matige snelheid. En kijken we naar Netflix op de standaarddefinitie. The horror…

Tandengeknars in een glas water

Dat dit een nieuwe blogpost waard is, na zo veel maanden stilte waarin zo veel gruwel en onnozeliteiten de revue passeerden, verbaast mij evenzeer als u, misschien zelfs meer. Maar toch, hier zijn we, om even de nodeloze dramatiek aan te kaarten van “De grote verliezer van de verkiezingen was de democratie”. 

Beetje context: er waren gisteren Griekse parlementsverkiezingen, de eerste na de boksmatch tussen Syriza, de linkser-dan-waar-Europa-zich-comfortabel-bij-voelt regeringspartij van het (toen en nu) noodlijdende Griekenland en de Europese Troika, die ongeveer evenveel menselijkheid en economische logica aan de dag legde als een karikaturale loanshark; “stap één, betaal ons terug, stap twee, kijk of er nog genoeg geld over is om je gezin eten te geven.” Niet bepaald een feest van de democratie, die onderhandelingen.

Om dan nu de verkiezingen, waar 55% van de kiesgerechtigden voor opdaagde, een nederlaag voor de democratie te noemen, lijkt me simpelweg een beetje onnozel. Omdat het verre van de laagste opkomst is voor verkiezingen in Europa in de laatste vijf jaar (bijvoorbeeld bij de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen in 2014 daagde maar 53% op). Omdat bij de vorige twee parlementsverkiezingen in Griekenland (januari van dit jaar en juni 2012) de opkomst telkens rond de 63% schommelde. Omdat ik me kan inbeelden dat het weinig zin lijkt te hebben om opnieuw en opnieuw naar een stembus te trekken als de verkozen regering en waar ze voor staan vervolgens toch wordt weggehoond door mensen als Schäuble en Dijsselbloem. 

Van Overtveldt is ondertussen ontgoocheld, ik neem aan omdat het plan in de eerste plaats was om Syriza weg te krijgen. "De uitlatingen van Tsipras als premier zeggen veel: dat het huidige financieringprogramma van Griekenland wel onderhandeld moest worden, maar dat het niet met zijn volle hart is gebeurd. En die man moet dat dan gaan uitvoeren?" Zo’n uitspraak zegt veel over zijn gebrek aan introspectie. Een Vlaams-nationalist, wat heeft die eigenlijk te zoeken in een Belgische regering? Zo iemand kan toch nooit met volle overtuiging de job doen waarvoor-ie verkozen is? Verraadt hij zijn functie of zijn overtuiging?

Wel, euh, sorry voor het storen en ga gerust verder waar u gebleven was. En tot de volgende keer, als er weer iets kleins in de marge mij mateloos stoort, terwijl ik het grotere onrecht schouderophalend laat passeren. Of was het schokschouderend?