Ik ben ondertussen vijf dagen op voorkamp gegaan met de scouts (hetgeen uiteindelijk een uur of twee per dag tenten opzetten en putjes graven is, en voor de rest drinken, lezen, gezelschapspelletjes spelen, zonnen en simpelweg relaxen).
Momenteel ben ik alleen thuis met mijn broer en hoewel het an sich heel leuk is om eindelijk eens een ouderloos huis te hebben (het is de eerste keer in een dikke negentien jaar), moet ik toegeven dat ik een beetje begin te balanceren op het randje van de kritieke lammigheid, waarbij een mens niets productiefs meer doet en vooral veel wijn drinkt.
Maar ja, wat doet een mens eraan.
Daarnet ging de telefoon, rond iets over negen. Mijn broer kloeg al over op welke uren mensen nog durven bellen toen hij de telefoon ging oppakken - we hebben een wisselwerkingssysteem, of zoiets. Even later komt hij terug en zegt: Folker, een of ander Engels sprekend meisje voor u.
Ik frons, want eerlijk gezegd dacht ik niet dat ik nog in contact stond met Engels sprekende meisjes (laat staan Engelstalige). Dus, met een ietwat vreemd gevoel in mijn maag - noem het voor mijn part xenofobie - pakte ik de hoorn op en zei in mijn beste Engels 'Hello?'
Het bleek een meisje te zijn dat ik al (even denken) 2 jaar niet meer had gehoord of gezien en waar ik eigenlijk alles samen maar een week contact mee had gehad. Een Portugese gids (als in 'vrouwelijke scout') die mee was op Jamboree. Eerlijk gezegd was ik haar al min of meer... wel, niet vergeten, maar toch was ze ietwat weggelopen uit mijn gedachten. Maar blijkbaar (gelukkig) had ze mijn gegevens nog en ze komt volgende week naar Antwerpen, dus gaat Folker maar weer eens voor gids/interessant gezelschap/oude vriend/wat dan ook spelen. Met volle goesting, welteverstaan.
Zo zie je maar, een mens weet nooit wat de volgende dag brengt. En ik die na 'Phonebooth' onwillig stond tegen het opnemen van de telefoon...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten