Vrouwen

Om een of andere reden heb ik het wel voor Stephanie Planckaert; u kent haar wel, de zestienjarige dochter van Eddie Planckaert die net moeder is geworden. Ik heb weliswaar nog nooit naar 'De Planckaerts' gekeken en de enige manier waarop ik haar 'ken', is een Humo-interview of twee. Maar ze laat telkens de indruk na een sympathiek en intelligent meisje te zijn, dus, bij deze: mevrouw Planckaert, proficiat met uw dochter en veel geluk in het leven, u lijkt het te verdienen.

Zadie Smith, daarentegen, daar was ik niet voor te vinden. Eigenlijk nog steeds niet, maar ik vind haar al niet meer zo... verachtelijk als twee uur geleden. Ze werd namelijk ook geïnterviewd in Humo (vorige week, als ik me niet vergis) en nadat ik het grote citaat en het kleintje onder de foto had gelezen, was het genoeg voor mij. Het grote was: 'De westerse cultuur is de meest vrouwonvriendelijke ter wereld.' Uhu. Nee. Het tweede was: 'Hoezo, 'minderheid'? De laatste keer dat ik geteld heb waren er meer zwarte dan witte mensen op de wereld.' Tja, daar gaat de geloofwaardigheid natuurlijk. Als je het verschil niet kent tussen een numerieke en een sociologische minderheid, moet je je mond er niet over opentrekken, meisje.
Maar vandaag was ik haar interview in de boekenbijlage van De Morgen van deze week aan het lezen en er was een citaat van haar dat me wel pijnlijk waar leek.
"Ethiek heeft er voor de schrijver niets mee e maken. Het probleem is dat je als schrijver nooit in je eigen boek kunt geloven. Wanneer ik de boeken van anderen lees, merk ik dat ik wel op de ethische waarde van de personages let. Ik ben dan een lezer en laat me meevoeren door het boek. Als schrijver zit je er te dicht op om dat te doen. Als je drie jaar aan een boek hebt gewerkt, is de magie al lang verdwenen. Dan gaat het alleen nog over techniek, manieren om anderen te laten geloven in de magie."
Jammer genoeg heeft ze gelijk...