Drie keer

Het is een onafgewerkt verhaaltje dat ik ooit eens als intermezzo had geschreven, ergens tussen dit en dit. Alsjeblief.

Drie keer. Drie keer drie. Negen. Drie maal drie. Driemaal.
Scheepsrecht, wat dat vandaag de dag ook moge betekenen.
Kasper wist het ook niet, hoewel het spontaan bij hem was opgekomen. Driemaal is scheepsrecht.
“Wat heb je aan een zegswijze zonder betekenis?”
“Huh?” Samantha zat naast hem, opgeschrikt uit het tellen van de regendruppels op de voorruit en uit de vreemde dagdroom waar ze, vlak onder haar bewustzijn, in verzonken was geweest.
“Ben ik zwanger, Kaps?”
De auto vertraagde even, doordat Kasper onwillekeurig het gaspedaal lostte, maar de meter klom snel terug naar 120 en iets hoger.
“Ik weet het niet. Ben je zwanger?”
Ze streek even met haar hand over haar buik, maar schudde toen het hoofd.
“Het was maar een droom.” Het klonk slechts een beetje alsof ze zichzelf wou overtuigen.
“Misschien is dít leven een droom...”
Sam grinnikte. “Niet nu, Plato.”
“Maar wat denk jij? Wat is het nut van een zegswijze die...”
“Is er nog iets over?” onderbrak ze hem.
Kasper knikte, nam nog een trek en reikt het haar aan.
“Wat is het nut van een zegswijze,” probeerde hij opnieuw, witte rook die uit zijn mond golfde, “een zegswijze zonder betekenis?”
Terwijl Sam haar raampje op een kier opendraaide, keken ze allebei met gefronste wenkbrauwen naar de weg voor hen, schijnbaar diep in gedachten verzonken. Het ging nog harder regenen.
“Over welke zegswijze heb je het eigenlijk?” vroeg ze uiteindelijk.
“Driemaal is...” Hij viel stil. Een vaagomlijnde gedachte kreeg plots vastere vorm.
“Scheepsrecht!” zei Sam triomfantelijk.
“Nee. Nee! Ik moet terug!” Kasper boog zich diep over zijn stuur en probeerde krampachtig de herinnering terug te vinden. Toen hij zijn ogen sloot en mompelend “Driemaal is scheepsrecht. Driemaal is scheepsrecht.” herhaalde, verdween de glimlach van het gezicht van Sam. Vreemd genoeg kwam de angst niet enkel bij haar opzetten omdat hij blind tegen 120 kilometer per uur over een overbelichte snelweg reed, maar in minstens even grote mate omdat...
“Drie keer!” Kasper schoot recht en stuurde de auto iets naar links, zodat de rechterwielen terug op het rechterbaanvak kwamen. “Drie keer drie.” fluisterde hij.
“Kasper?”

Mijn ogen tranen

Ik weet niet van verdriet, de kou, of geluk.

Het doet me denken aan iets wat ik een hele tijd geleden schreef. Het werd, zoals de meeste van mijn creaties, met een tamelijk zachte mantel der liefde bedekt, op een aantal onbekende scheuren na. Maar waar dient het onbekende anders voor, dan om onszelf en onze creaties te kunnen zien in een nieuw licht. Zelfreflectie, belangrijk.

Uiteraard is zeggen dat alles verandert hetzelfde als de openste deur die er bestaat intrappen. En dat is verdomd open.
Men zegt...
Men liegt veel.
Men zegt dat het vroeger beter was. Ik geloof het niet. Ik zou zeggen 'Ik weet dat het niet zo is', maar fanatisme is toch wat te gemakkelijk.

Verandering gaat haast zonder fout gepaard met verlies. Of een gevoel van verlies. Hoe klein ook. Één van die menselijke eigenaardigheden die het leven mee maken tot wat het is.

Maar rationeel gezien is een verandering zeer simpel: soms is het goed, soms is het slecht en soms zit het er ergens tussenin. Ofwel gebeurt een verandering in het duister, en zal je nooit weten of ze goed was, of slecht.
Of ergens tussenin.

.../---/...RADIO SOS.../---/...LAATSTE AVOND.../---/...ZAT 17 MAR.../---/...

Eindelijk gebeurt er nog eens iets in de wereld dat een postje waardig is. En nee, dit heeft geen enkele journalistieke waarde, wat zij ook mogen beweren.

Maar nu zaterdag, 17 maart, is er het allerlaaste feestje, op de allerlaatste avond, van ons aller SOS café. U kent de SOS niet? For shame, maar u kan de alleraardigste barman Sigurd toch nog leren kennen. En met wat alleraangenaamste muziek een alleraangenaamst afscheidsfeestje tussen pot en pint, dat is alleraardigst.

Waar? De Zakstraat, u weet wel, het verlengde van de Zirkstraat. Op een steenworp (met een getrainde werparm) van de Schelde.

In Antwerpen, uiteraard...

Heartbreak and hypocrisy

Het een heeft niets met het ander te maken, maar ik word van allebei wat triest, van het een al meer dan van het ander.

Extreem rechts, altijd een beetje lachen

Het is me de week wel.

Dinsdag jongstleden is de nieuwe editie van dwars, het studentenblad van de UA, uitgekomen, waar yours truly vol lol aan meewerkt. Het is een goed gevuld nummer, met als hoofdthema het initiëel verguisde, maar eigenlijk nog lang niet zo slechte vak Levensbeschouwing. De lay-out was voor dit nummer ook weer verfijnd, wat een heel mooi nummer opleverde, zowel inhoudelijk als qua vorm. Toen ik dinsdag na mijn lessen merkte dat de bakken waar dwars normaal ligt leeg waren dacht ik dan ook 'wauw, we zijn populairder dan ooit!'

Maar dat was een kleine misrekening; er was namelijk één welbepaald artikeltje waarvan we ergens wel verwacht hadden dat het ons problemen ging opleveren, getiteld 'De jonge herauten van de haat - Dertig jaar NSV: een beknopte bloemlezing'
Hoewel het altijd moeilijk is om neutraal te blijven met zo'n onderwerp, moet ik zeggen dat Jonas Vincken hier toch wel in geslaagd is: hij beperkt zich simpelweg tot feiten die zeer duidelijk voor zichzelf spreken. Maar uiteraard is heel dat gedoe rond 'absolute vrijheid van meningsuiting' dat het Vlaams Belang (en dus ook het NSV) propageert het zoveelste holle discours om feiten te ontkennen en met een of andere infantiele ideologie ongestraft onze maatschappij te verzieken (hey, het is mijn weblog, hier moet ik niet neutraal zijn).

Gevolg: alle dwarsen vanop alle campussen van de UA zijn ontvreemd en een deel ervan is voor ons redactielokaal gedumpt en met azijn overgoten. Ze zullen hun aanstekers vergeten zijn.

Gevolg: Ciska Hoet, de hoofdredacteur, stapt naar de politie en naar de pers.

Intermezzo: Gisteravond wordt Farid Rasoolzadeh, die in het artikel bedankt wordt voor zijn medewerking, door een groepje NSV'ers... wel, niet tot een kritische dialoog aangespoord, daar kan u van op aan. Maar volgens mijn vage bronnen is hij wel ok en heeft hij ook al klacht ingediend.


Vandaag (voor zover ik weet) heeft de Nieuwe Gazet, een regionale spin-off van het Laatste Nieuws, naar de NSV gebeld, om te vragen of zij er toevallig iets mee te maken hadden, met die azijn dwarsen. Niet al te snugger als ze zijn hebben ze dit vol trots toegegeven, wat wel leuk is, want zo kunnen we onze drukkosten wel terugvorderen van al die vernietigde dwarsen.

Maar het grappigste van al? Ze hebben een brief naar de rector gestuurd om daarin te klagen over dwars, dat linkse boekje, waar iedereen van de redactie een partijkaart heeft van de communistische partij (KP? PvdA? LSP? SP.A?).
In feite is er maar één iemand die een partijkaart heeft gehad, maar dat maakt niets uit: het is al lang niet meer strafbaar om links te zijn, terwijl het NSV zich geregeld schuldig maakt aan criminele feiten (arme Farid).


Wordt ongetwijfeld vervolgd, hopelijk met de opdoeking van het NSV, maar een kleine veroordeling zou ook al leuk zijn...