Apathy is dead would've been more hopeful, but alas, apathy is a close third to stupidity and greed in pretty much every aspect of our societies. A prime example of all three working in tandem is the Flemish reaction to the European Union's accusation of the discrimination of the French speakers around the language barrier: an arrogant 'they don't understand our situation'. I'm sure the Chinese react in the same way when questioned about Tibet. Oh, sure, Flanders isn't Israel and the Walloons aren't the Palestinians (and the Flemish people definitely aren't the Palestinians, whatever illusions our nationalists hold), but we're still an numerical and economical majority that violates at least number twenty-one, and probably a few more of the rights written down by some people who clearly didn't understand how Belgium works. For the love of humanity, just start other language learning at the age of seven - inside the critical learning age, at least, not right after it has passed - mend the tear in our country and stop bitching about some mythological 'shared history' that mostly consisted of strife and civil war. And even if we did share some history, if you make your perspective broad enough, everybody shares some history, and if you make it narrow enough, no one does.
But we all know how this'll end: with all this nuclear proliferation, someone is bound to do something stupid, while being oh so certain it is the right, no, the only thing to do! And that'll be that, better to burn out than to fade away. The skies on fire and the people screaming, all of them equal as their skin bubbles and melts. The rich and the poor, the smart and the pious, the junks and the straight edgers, everybody will vanish in a flash of resounding fury, barely noticeable against the background radiation of space. The only planet in the known universe to support advanced lifeforms, put to the torch by the stupidity of its own intelligence. The house always wins, whether it's now or five billion years from now. So why try, huh?
We've realized this for quite a while though, which is why we celebrate surviving another trip of our planet around our star, as if we're surprised we've made it once more, relatively unscathed and still sane, passengers on a dying world. Not this year, but maybe the next.
Tomorrow it's my turn. One more flight around the sun, and every day some idiot has a bigger stick than the last guy. I'd say it's what has made me so tired, but the lack of sleep probably does its part as well.
Still, I'm quite contented. Death Cab for Cutie has released its (their?) new album, 'Narrow Stairs', and it's really quite beautiful; Jango Jim has a weblog, and it's really quite hilarious; Philip Pullman has written the 'His Dark Materials' trilogy quite some time ago, but it's still really quite excellent. And then there's people, of course, but my sharing stops here. Chin up, now!
woensdag, mei 28, 2008
zondag, mei 18, 2008
For once, just do as you're told
Yessah,
PURA VIDA (http://www.myspace.com/puravidaproductionz), alwaar ik een bescheiden deel van uitmaak, is goed bezig (http://www.reggae.be/magazine/keep_on_moving/column/388).
We dingen mee op de Rototom European Reggae Contest 2008, als we winnen staan we op de grote reggaefestivals doorheen Europa.
Stemmen kan op http://www.rototomsunsplash.com/index.php?id=190,2010,0,0,1,0 (op PURA VIDA stemmen hé).
greetz,
bos [mijn broer, nvdr.]
PURA VIDA (http://www.myspace.com/puravidaproductionz), alwaar ik een bescheiden deel van uitmaak, is goed bezig (http://www.reggae.be/magazine/keep_on_moving/column/388).
We dingen mee op de Rototom European Reggae Contest 2008, als we winnen staan we op de grote reggaefestivals doorheen Europa.
Stemmen kan op http://www.rototomsunsplash.com/index.php?id=190,2010,0,0,1,0 (op PURA VIDA stemmen hé).
greetz,
bos [mijn broer, nvdr.]
zaterdag, mei 17, 2008
Gemakkelijk
Wel, voor mij toch alleszins; zoiets maken blijkt, het gemiddelde niveau van televisieprogramma's indachtig, iets moeilijker.
vrijdag, mei 16, 2008
Every story has a beginning, every hero has a past
De volgende passage komt, van alles wat ik al geschreven heb, het dichtst in de buurt van een origin story, het ontstaansverhaal van een zgn. superhero. Het is het laatste hoofdstuk van een langer verhaal - altijd verkrijgbaar op aanvraag - maar ik werkte met een vreemde gedrevenheid naar dit stuk toe, zonder dat het op voorhand in mijn hoofd zat. Er moet nog wel iets mee aan te vangen zijn, met alcoholdrinkende engelen.
Middernacht. Drie dagen nadat we de opdracht hadden gekregen, amper 19 uur sinds ik met haar lichaam de nacht ben ingevlogen.
Joke. Mijn Joke.
Ik had haar op een vlot gelegd, bovenop een brandstapel van den en eik.
Terwijl ik naar haar brandende lichaam keek, dreef ze van mij weg en vloeiden mijn laatste tranen mee met haar. Ik huilde van verdriet en verlies, en van dat sluipende gevoel van gemanipuleerd en verraden te zijn; een naïef werktuig aan de draadjes van een onzichtbare poppenspeler.
Hij wist het!
Hij wist het op voorhand…
Middernacht. Tijd voor antwoorden.
Ik vloog door het raam binnen in de hoop hem te verrassen, hem uit balans te brengen, maar hij reikte me een Duvel nog voor ik met beide benen op de grond stond.
“Het spijt me.” Hij leek… vermoeid, de manier waarop hij iets gebogen stond, hoe hij lusteloos zijn whisky achterover sloeg.
“Je wist het echt. Je hebt haar de dood ingestuurd… Waarom?”
Hij zette zich in de zetel. “Het was nodig.”
Rustig, beheerst. “Ik heb drie onschuldige meisjes vermoord en er is een engel gestorven. Hoe kan dat nodig geweest zijn?”
“Ik…” Hij zweeg.
“Hoe kan dat nodig geweest zijn?!” Ze was dood.
“Ik weet het niet! Ik wéét het niet!”
“Waarom?”
“God…”
Ik gooide mijn glas tegen de muur. Woede; ik had niet gedacht dat ik er nog over had na vorige nacht.
“Fuck it! Zijn ondoorgrondelijke wegen interesseren mij niet!”
“Ik ging zeggen dat de Heer je wel zal vergeven.”
“Niks van Hem interesseert me! Ik moet Zijn vergiffenis niet hebben, ik moet geen zegeningen of wijsheid. Hij kan naar de Hel lopen met Zijn Licht!”
Doodse stilte volgde. Ik zakte op mijn knieën; nieuwe tranen. Ik besefte wat ik aan het doen was, en ik wist ook dat ik niet meer terug kon. Niet voor mezelf, niet voor haar, niet voor hen.
“De meisjes zijn naar de hemel gegaan, als het een troost mag wezen.”
Ik staarde naar het plasje Duvel dat zich op de vloer had gevormd.
“Hendrik, alsjeblief, denk er nog eens over na.”
Te laat, voor mij of voor Hem, geen idee. Ik stond recht en haalde het kettinkje met het kruisbeeld vanonder mijn kleren.
“God heeft mij in de steek gelaten, en zo laat ik Hem nu in de steek.” Mijn stem was rauw, hees. “We staan quitte, Hij krijgt niets meer van mij, ik moet niks hebben van Hem.” Met drie vingers brak ik het crucifix en, daarmee, mijzelf.
“Vaarwel, Gabriël.”
“Het ga je goed, Hendrik.”
Ik sprong, weer de nacht in.
***
De zomer is terug. Ik zit op een terrasje met een Duvel voor mijn neus. Er ligt een pakje blauwe Gauloises op tafel, mijn nieuwste slechte gewoonte. Ik steek er een op – met zo’n fancy aansteker waarbij de vlam enorm heet en onzichtbaar is.
“De baard staat je wel. Mag ik gaan zitten?”
Ik knik en haal mijn benen van de stoel tegenover mij.
“Ik heb gehoord wat er gebeurd is. Het spijt me.” Ze zet zich neer.
“Wat weet jij en hoe weet je dat?”
“Ik heb ook gehoord dat je… ontslag hebt genomen.”
“Heeft Lucifer het nog altijd niet geleerd? Zeg hem maar dat mijn antwoord niet veranderd is.”
Ze schudt haar hoofd. “Het leven is geen binair stelsel, Hendrik. Er zijn meer dan twee machten in de wereld.” Ik krijg een kaartje in mijn hand geduwd met een adres op. “Wij zijn zeer geïnteresseerd in jou en ik ben er van…”
Maar ik onderbreek haar. “Niet vandaag, meisje. Misschien morgen, misschien volgend jaar, maar niet vandaag.”
“Goed, je weet waar je ons kan vinden.”
Ze staat op en begint terug naar binnen te wandelen.
“Annelies!”
“Duveltje?” Zonder zich om te draaien.
“Graag.”
Middernacht. Drie dagen nadat we de opdracht hadden gekregen, amper 19 uur sinds ik met haar lichaam de nacht ben ingevlogen.
Joke. Mijn Joke.
Ik had haar op een vlot gelegd, bovenop een brandstapel van den en eik.
Terwijl ik naar haar brandende lichaam keek, dreef ze van mij weg en vloeiden mijn laatste tranen mee met haar. Ik huilde van verdriet en verlies, en van dat sluipende gevoel van gemanipuleerd en verraden te zijn; een naïef werktuig aan de draadjes van een onzichtbare poppenspeler.
Hij wist het!
Hij wist het op voorhand…
Middernacht. Tijd voor antwoorden.
Ik vloog door het raam binnen in de hoop hem te verrassen, hem uit balans te brengen, maar hij reikte me een Duvel nog voor ik met beide benen op de grond stond.
“Het spijt me.” Hij leek… vermoeid, de manier waarop hij iets gebogen stond, hoe hij lusteloos zijn whisky achterover sloeg.
“Je wist het echt. Je hebt haar de dood ingestuurd… Waarom?”
Hij zette zich in de zetel. “Het was nodig.”
Rustig, beheerst. “Ik heb drie onschuldige meisjes vermoord en er is een engel gestorven. Hoe kan dat nodig geweest zijn?”
“Ik…” Hij zweeg.
“Hoe kan dat nodig geweest zijn?!” Ze was dood.
“Ik weet het niet! Ik wéét het niet!”
“Waarom?”
“God…”
Ik gooide mijn glas tegen de muur. Woede; ik had niet gedacht dat ik er nog over had na vorige nacht.
“Fuck it! Zijn ondoorgrondelijke wegen interesseren mij niet!”
“Ik ging zeggen dat de Heer je wel zal vergeven.”
“Niks van Hem interesseert me! Ik moet Zijn vergiffenis niet hebben, ik moet geen zegeningen of wijsheid. Hij kan naar de Hel lopen met Zijn Licht!”
Doodse stilte volgde. Ik zakte op mijn knieën; nieuwe tranen. Ik besefte wat ik aan het doen was, en ik wist ook dat ik niet meer terug kon. Niet voor mezelf, niet voor haar, niet voor hen.
“De meisjes zijn naar de hemel gegaan, als het een troost mag wezen.”
Ik staarde naar het plasje Duvel dat zich op de vloer had gevormd.
“Hendrik, alsjeblief, denk er nog eens over na.”
Te laat, voor mij of voor Hem, geen idee. Ik stond recht en haalde het kettinkje met het kruisbeeld vanonder mijn kleren.
“God heeft mij in de steek gelaten, en zo laat ik Hem nu in de steek.” Mijn stem was rauw, hees. “We staan quitte, Hij krijgt niets meer van mij, ik moet niks hebben van Hem.” Met drie vingers brak ik het crucifix en, daarmee, mijzelf.
“Vaarwel, Gabriël.”
“Het ga je goed, Hendrik.”
Ik sprong, weer de nacht in.
***
De zomer is terug. Ik zit op een terrasje met een Duvel voor mijn neus. Er ligt een pakje blauwe Gauloises op tafel, mijn nieuwste slechte gewoonte. Ik steek er een op – met zo’n fancy aansteker waarbij de vlam enorm heet en onzichtbaar is.
“De baard staat je wel. Mag ik gaan zitten?”
Ik knik en haal mijn benen van de stoel tegenover mij.
“Ik heb gehoord wat er gebeurd is. Het spijt me.” Ze zet zich neer.
“Wat weet jij en hoe weet je dat?”
“Ik heb ook gehoord dat je… ontslag hebt genomen.”
“Heeft Lucifer het nog altijd niet geleerd? Zeg hem maar dat mijn antwoord niet veranderd is.”
Ze schudt haar hoofd. “Het leven is geen binair stelsel, Hendrik. Er zijn meer dan twee machten in de wereld.” Ik krijg een kaartje in mijn hand geduwd met een adres op. “Wij zijn zeer geïnteresseerd in jou en ik ben er van…”
Maar ik onderbreek haar. “Niet vandaag, meisje. Misschien morgen, misschien volgend jaar, maar niet vandaag.”
“Goed, je weet waar je ons kan vinden.”
Ze staat op en begint terug naar binnen te wandelen.
“Annelies!”
“Duveltje?” Zonder zich om te draaien.
“Graag.”
dinsdag, mei 13, 2008
Death in a different language
Apparently the previous post was number 400, but I'm not sure whether that's counting those few never finished (let alone published) drafts. I'll try to figure it out by the time I reach 500.
For the moment, with the exams drawing near, I have searched for others diversions than those completely unproductive ones like blowing, drinking and gaming. While the violin would probably be a good choice, I have decided to translate my Kasper story into English and make an audiobook (or audioshortstory) out of it. The Dutch version is still available on the dwars site, here (the five 'Kasper; student, drinkebroer, held' ones, the lowest one being the first).
For now, however, as I continue to translate and find myself a decent mic (and learn to use it), the first chapter in what you could call an exclusive preview. Or not.
For the moment, with the exams drawing near, I have searched for others diversions than those completely unproductive ones like blowing, drinking and gaming. While the violin would probably be a good choice, I have decided to translate my Kasper story into English and make an audiobook (or audioshortstory) out of it. The Dutch version is still available on the dwars site, here (the five 'Kasper; student, drinkebroer, held' ones, the lowest one being the first).
For now, however, as I continue to translate and find myself a decent mic (and learn to use it), the first chapter in what you could call an exclusive preview. Or not.
The Beginning of the End
A vague and indeterminate feeling hovered at the edge of his consciousness, like a shadow, and two voices were screaming so loudly inside his head that any attempt at coherent thought should at least have been impeded. But he wasn't at all fazed. It was simply so absurd, unhinged, that all he could think about was a song; the song that, in a way, had started it all. One of the auditorium doors at the back was swallowed by a small, functional explosion and someone screamed, but all he could hear was the song, as clearly as in the beginning; / clowns to the left of me, jokers to the right / here I am, stuck in the middle with you / His eyes found her face. A sliver of surprise passed through him and disappeared. Her curly, almost white hair – always draped around her head with great care – had lost all coherence and her otherwise roguish mouth was distorted with fear and disgust; there was blood on her sweater and face. She had screamed. He wanted to take a handkerchief from his back pocket to wipe away the blood, but his hand touched the butt of a pistol under his jacket. Suddenly, one of the voices in his head got through to him and the hovering feeling came from the back of his mind to the very front.
“Don't just stand there, boy! Do something!” He feared for his life.
But Kasper had no use for feelings or emotions at the moment. He grabbed the pistol from his belt as he pushed Sam under the desk in front of them. They could hear running footsteps, but Kasper knew what he'd see without looking. He was more intrigued by her look, than by the private militia that was entering the room; a look that spoke of a fearful faith, searching for a knight in shining armor; a deer caught in the headlights. Or perhaps he was the deer? He checked the clip of his gun. 'My gun.' A wry thought. 'The madmen have taken over the asylum.' He stared at the Glock symbol before shoving the clip back with a metallic click, thinking 'Fourteen and one in the chamber. Not that it matters.' He noticed that the hem of her skirt had crawled upwards, above her knee, and his eyes started dropping, but he shook it off. Not now. The voices in his head came back into focus.
“As if something can still save him! Or us!”
“I have every faith in this child.”
“Hmpf, we'll end up in Oblivion again, I'm sure.”
“Very well, this has lasted long enough, children.” The voices were silent. Kasper shivered at the honeyed voice, no rose, all thorns. He could imagine her standing there, in the center of the auditorium, the soldiers spread out around her in a semi-circle and that white, flowery dress that made her look more like a girl than like a woman. And the revolver, aimed upwards, her elbow on her hip, that made it impossible to mistake her for a girl. “If what we lost returns to us this instant, we will consider what to do with you. If not ...” A cocking sound augmented the ominous silence that followed. Kasper could almost feel the submachine guns trained at them through the desk, which didn't seem to offer any real protection anymore. Sam shook her head with great, pleading eyes and he only just managed to suppress a sigh, showing a look of determination instead.
“Trust me.” he whispered and extended his hand, palm upwards. She nodded sedately and handed him the USB flash drive she had been wearing beneath her clothes. Before he had even closed his fingers around it, she leaned towards him and kissed his lips.
“I trust you.” she said hoarsely.
With a flick of his thumb he switched off the safety on his Glock. He hadn't been expecting this when he'd first laid eyes on her.
dinsdag, mei 06, 2008
Laat best en de duivel de rest
Geen idee wat het betekent, maar het rijmt.
Heel lang geleden schreef ik een tekstje (met een elliptische persoonsvorm in de eerste zin) waarin ik de gelijkenissen tussen 'The Satanic Verses' van Salman Rushdie en de televisieserie 'Heroes' wou aanhalen. Dat deed ik in het Engels, dus ga ik daar ook maar in verder.
At that time, I didn't get past posting a short quote from 'The Satanic Verses'; now, at almost seven in the morning, a little over finishing this year's last issue of dwars (available next week), it is time to finish what I started.
To refresh your memory, the quote from the novel:
How does newness come into the world? How is it born?
Of what fusions, translations, conjoinings is it made?
How does it survive, extreme and dangerous as it is? What compromises, what deals, what betrayls of its secret nature must it make to stave off the wrecking crew, the exterminating angel, the guillotine?
Is birth always a fall?
Do angles have wings? Can men fly?
Salman Rushdie, 'The Satanic Verses' (1988)
The following are a number of quotes from the beginning or end of a number of episodes from the first season of 'Heroes', all by the (normal, albeit still quite heroic) Indian (as in: from India) professor Mohinder Suresh, adressing the viewer (or God).
When evolution selects its agents, it does so at a cost. It makes demands in exchange for singularity. And you may be asked to do something against your very nature. Suddenly, the change in your life that should have been wonderful comes as a betrayal. It may seem cruel, but the goal is nothing short of self-preservation. Survival.
'Heroes', S01E03 'One Giant Leap'
Evolution is an imperfect and often violent process. A battle between what exists and what is yet to be born.
In the midst of these birth pains, morality loses its meaning. The question of good and evil reduced to one simple choice: survive or perish.
'Heroes', S01E06 'Better Halves'
Maybe it's just me.
[edit: Well, nevermind...]
Heel lang geleden schreef ik een tekstje (met een elliptische persoonsvorm in de eerste zin) waarin ik de gelijkenissen tussen 'The Satanic Verses' van Salman Rushdie en de televisieserie 'Heroes' wou aanhalen. Dat deed ik in het Engels, dus ga ik daar ook maar in verder.
At that time, I didn't get past posting a short quote from 'The Satanic Verses'; now, at almost seven in the morning, a little over finishing this year's last issue of dwars (available next week), it is time to finish what I started.
To refresh your memory, the quote from the novel:
How does newness come into the world? How is it born?
Of what fusions, translations, conjoinings is it made?
How does it survive, extreme and dangerous as it is? What compromises, what deals, what betrayls of its secret nature must it make to stave off the wrecking crew, the exterminating angel, the guillotine?
Is birth always a fall?
Do angles have wings? Can men fly?
Salman Rushdie, 'The Satanic Verses' (1988)
The following are a number of quotes from the beginning or end of a number of episodes from the first season of 'Heroes', all by the (normal, albeit still quite heroic) Indian (as in: from India) professor Mohinder Suresh, adressing the viewer (or God).
When evolution selects its agents, it does so at a cost. It makes demands in exchange for singularity. And you may be asked to do something against your very nature. Suddenly, the change in your life that should have been wonderful comes as a betrayal. It may seem cruel, but the goal is nothing short of self-preservation. Survival.
'Heroes', S01E03 'One Giant Leap'
Evolution is an imperfect and often violent process. A battle between what exists and what is yet to be born.
In the midst of these birth pains, morality loses its meaning. The question of good and evil reduced to one simple choice: survive or perish.
'Heroes', S01E06 'Better Halves'
Maybe it's just me.
[edit: Well, nevermind...]
maandag, mei 05, 2008
Openbarend
Het openbaar vervoer opstappen biedt geregeld de mogelijkheid tot confrontatie, maar meestal hou ik me in. Zoals bij de man die eruit zag als een biker en die, samen met een schamele buggy, zijn schamele vriendin en haar schamele moeder, luid zijn ongenoeg stond te uiten op de tram en mij danig op de zenuwen werkte. Nadat hij met een korte hapering de buggy op de tram had getild, fulmineerde (hoewel, misschien was het te plat voor dat woord) hij minutenlang over hoe "ze" (je kon de aanhalingstekens horen) altijd zeggen dat je meer met het openbaar vervoer moet gaan, en dan maken ze de deuren zo klein dat het niet mogelijk is om er met een buggy op te gaan. Het was vreemd en vermoeiend, een man met een buggy op de tram heel de tijd horen zeggen dat het onmogelijk is om met een buggy de tram op te gaan. Of, even later, toen een vrouw vanachter was opgestapt en langs de biker naar voren wou wandelen, zei hij zeer grof 'mor allé madam, ge zie toch da ta nie ga', terwijl hij zijn buggy wat wegdraaide en de vrouw zonder iets te zeggen er voorbij stapte. Al dat gezaag...
Gisteren was er dan de vrouw die, op het moment dat ik opstapte, reeds luid in haar gsm was aan het babbelen en na een minuut al twee keer 'het stinkt hier! het stínkt hier!' had gezegd met zo'n walging in haar stem dat ik me haast persoonlijk beledigd voelde (zonder - daar was ik tamelijk zeker van - een directe oorzaak te zijn van haar ongemak). Een halte verder kwamen er twee plaatsen achter elkaar vrij en ik zette me op de voorste, zij op de stoel erachter. Nadat ze nog enkele malen de woorden had uitgespuwd ('het stinkt hier! het stinkt hier!') werd haar discours nog een tikje zieliger en hoorde ik 'ik kan zo niet meer leven! elke dag dat openbaar vervoer! ik haat die trams! en die bussen! degoutant! morgen ga ik een auto halen! ik heb er genoeg van! zo'n stank!'
Even draaide ik me om en hadden we oogcontact. 'U stinkt ook hoor,' wou ik zeggen, 'en misschien kan u wandelen of fietsen, in plaats van onmiddellijk in de auto te springen.'
Maar ik schudde enkel mijn hoofd en kreeg twee oogwenken later zelf telefoon, waardoor ik haar gesprek niet meer heb gevolgd. En ach, het interesseerde me eigenlijk ook niet; ik kon echter moeilijk niét luisteren, omdat ik mijn eigen muziek vergeten had. Zolang ik zelf niet zo wordt, zonder perspectief en zonder enig besef van sociale conventies. Of toch niet in het openbaar.
Gisteren was er dan de vrouw die, op het moment dat ik opstapte, reeds luid in haar gsm was aan het babbelen en na een minuut al twee keer 'het stinkt hier! het stínkt hier!' had gezegd met zo'n walging in haar stem dat ik me haast persoonlijk beledigd voelde (zonder - daar was ik tamelijk zeker van - een directe oorzaak te zijn van haar ongemak). Een halte verder kwamen er twee plaatsen achter elkaar vrij en ik zette me op de voorste, zij op de stoel erachter. Nadat ze nog enkele malen de woorden had uitgespuwd ('het stinkt hier! het stinkt hier!') werd haar discours nog een tikje zieliger en hoorde ik 'ik kan zo niet meer leven! elke dag dat openbaar vervoer! ik haat die trams! en die bussen! degoutant! morgen ga ik een auto halen! ik heb er genoeg van! zo'n stank!'
Even draaide ik me om en hadden we oogcontact. 'U stinkt ook hoor,' wou ik zeggen, 'en misschien kan u wandelen of fietsen, in plaats van onmiddellijk in de auto te springen.'
Maar ik schudde enkel mijn hoofd en kreeg twee oogwenken later zelf telefoon, waardoor ik haar gesprek niet meer heb gevolgd. En ach, het interesseerde me eigenlijk ook niet; ik kon echter moeilijk niét luisteren, omdat ik mijn eigen muziek vergeten had. Zolang ik zelf niet zo wordt, zonder perspectief en zonder enig besef van sociale conventies. Of toch niet in het openbaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)