Klinkt als...

Het zou nooit zelf in mij opgekomen zijn, maar enkele dagen geleden hoorde ik dat mijn naam, Folker, voor sommigen klinkt als, hou u vast, het gekraak en getinkel van ijsblokjes in een cocktailglas. Oh, die weergaloze poëzie. Onomatopoëtisch, zelfs! Folker. Wie had dat gedacht...

Tekenen des tijds

Nu het IOC erin geslaagd is om de Olympische Spelen over niets anders dan sport te laten gaan, is de kern van de zaak wel verdwenen. Alsof u jarenlang elke week naar een koffiehuis gaat, waar u met mensen van allerlei slag over elk mogelijk onderwerp kan palaveren, tot de uitbater (die dan nog wel in uw straat woont) beslist dat er vanaf nu enkel nog over koffie gepraat mag worden, om niemand voor het hoofd te stoten. Zo slim zijn we ondertussen wel: als we iets vrezen, is de beste oplossing er blind, doof en stom voor zijn. Maar zoals ik al zei, de Olympische Spelen gaan enkel nog over sport en er zijn genoeg mensen die denken dat ze daar iets interessants over te vertellen hebben; ik weet dat dit bij mij niet het geval is.

Nee, dan heb ik het liever over mijn gsm, die al heel lang foto's kan trekken, maar dewelke ik pas sinds kort makkelijk naar mijn pc kan overzetten. En die nog van verrassend goeie kwaliteit zijn. Niet van goeie kwaliteit, maar toch, voor een dingetje dat altijd in mijn broek zit is het verbazingwekkend polyvalent (in tegenstelling tot dat andere dingetje dat ik altijd in mijn broek draag ¹). Neem nu deze foto:

Een beeld vanuit een Antwerpse tram dat een mooi beeld geeft van onze maatschappij: de blauwe sticker, met witte cirkel, wit vierkant en zwart vierkant ("in onze blanke maatschappij accepteren wij zowel blanken als zwarten"?) is een deel van één of andere non-discriminatie campagne (of zelfs de hele campagne), in gang gezet toen het vanuit oogpunten die zich niet op het openbaar vervoer zelf bevonden leek alsof alle trams en bussen rijdende Thunderdomes waren, weliswaar zonder Tina Turner, maar met een massa agressieve reuzen en dwergen. Ach, het zal de wereld alleszins niet slechter maken.

Zoals u echter kan zien is het non-discriminatie idee niet zo belangrijk als het concept veiligheid. In plaats van op een tram te stappen waar iedereen gelijkwaardig is, rijden we nu rond in een publieke ruimte waar elke stap, mis of niet, geregistreerd wordt. Niet dat ik dit als een of andere privacy schending zie; of ik nu bekeken wordt door de oude man met de nadrukkelijke lichaamsgeur, door het meisjes met het uitpuilende vetbandje tussen topje en broek of door een of andere medewerker van De Lijn maakt me niet zoveel uit. Maar de codewoorden van onze maatschappij zijn blijkbaar wel verschoven.

Benieuwd waar dit ons zal brengen. We kunnen er alleszins zeker van zijn dat iemand het zal zien.

1 Nu, goed, mijn mp3-speler kan naast muziek ook video's afspelen en geluid opnemen, maar tegen mijn gsm kan het toch nog niet op...

Never been too good with beginnings...

Als je "women with three breasts" in de inleiding van je scriptie kan verwerken zit je goed, niet?


The first contact I had with the work of Philip Kindred Dick happened unbeknown to me at the tender age of eight through Paul Verhoeven’s campy and bloody action movie Total Recall, staring Arnold Schwarzenegger and based (very loosely) on Dick’s short story We Can Remember It for You Wholesale. Of course, by the time I had come of age, I could remember little more from the movie than eyes popping out of bloated heads and women with three breasts. It was only after watching it again a few years ago, that I noticed the “phildickian” elements in the story. Less than twenty minutes into the movie, our muscled protagonist is strapped into a memory implantation machine, effectively eliminating any certainty about whether or not what we see is true (within the reality of the film, naturally) or simply a result of the memory implantation. I still did not recognize it as phildickian, however, because I still had not had any direct contact with his work. I had seen his name crop up several times, and decided to at the very least watch the much lauded movie Blade Runner, based on another short story of Dick, Do Androids Dream of Electric Sheep?. Again there was uncertainty, this time not about whether what was shown was real or not, but whether the protagonist was real or an artifical “replicant” himself. Perhaps more importantly, just as in Total Recall, this uncertainty is not eliminated at the end of the film, but an important element of the narrative.
It would take four more films based on Dick’s stories – some of them very good (Minority Report and A Scanner Darkly), some of them rather bland (Paycheck and Next) – before I would pick up one of his novels.

Misschien moet ik dit onder mijn cv zetten...

*Personen die te zien zijn in foto's zouden geen echte leden kunnen zijn. Andere data is slechts voor illustratieve doeleinden. De grootste site ter wereld voor seks en swingers met meer dan 20 miljoen leden.

Zonder de laatste zin dan, misschien. Trouwens, seks en swingers met twintig miljoen leden? Lijkt me druk, zo'n vrijpartij...