When nothing goes right, go left

Dat zie je wel eens op een poster staan. Leuk, dat, maar de echte vraag is natuurlijk wat te doen als alles naar rechts gaat. Het antwoord, zo blijkt, is en masse mee te hobbelen in een vage richting die alles aanbiedt wat men er maar op projecteert: meer geld, meer jobs, meer auto’s, meer Vlaanderen. Niet dat ik die paar rechtse rakkers in mijn Facebook newsfeed hun vermeende overwinning per se misken, maar ik kan onmogelijk die toekomst visualiseren waar zo veel mensen voor gekozen denken te hebben.

Een toekomst zie ik zeker wel, maar niets waar een derde van de bevolking, laat staan meer, beter van wordt. Zelfs als iedereen minder belastingen zal moeten betalen (wordt dat niet elke verkiezing opnieuw beloofd?), we zullen ook veel minder terugkrijgen, wat een nettoverlies zal betekenen voor zowat iedereen. Niet onmiddellijk, misschien, zeker niet als je een job en je gezondheid hebt, maar geen symbool dat het afbouwen van enige en alle solidariteit zo sterk uitdraagt als twee vingers die zo ver mogelijk van elkaar af worden gehouden. “Zoek het zelf maar uit!” was, denk ik, de slogan die erbij hoorde.

Het is altijd makkelijker om aan de kant van de entropie te strijden, om structuren af te breken en gemeenschappen te ontmantelen. En minstens zo makkelijk is, zo bleek, het afschuiven van de verantwoordelijkheid, op de voorgangers, op moedwillig slechte verstaanders, of gewoon op de slachtoffers zelf. Op zich geen slechte tactiek, al hangt het er vanaf wat je wil bereiken. Misschien werkt de federale regering op dat vlak louterender dan de Vlaamse.

Maar, om toch maar op een vrolijkere noot te eindigen, na vijf jaar regeringsdeelname zal de grootste partij van Vlaanderen zeker pluimen verliezen, wat ze ook doen. Want ofwel laat je aan al die Vlaams Belang stemmers zien wat je nu echt denkt van die mensen die niet al generaties uit Vlaamse klei zijn opgetrokken en schrikken je andere kiezers van dat toch wel behoorlijk racistische standpunt, ofwel raak je de extreem-rechtse stem volgende keer kwijt. Dan gaan al die Vlaams Belang politici terug naar hun eigen lijst, en kan je met z’n tweeën een regering vormen. Of, nog beter, in kartel opkomen. Je zal amper de huidige lijst moeten aanpassen.

Verbaasje

Ik verbaas me geregeld. Dat is, naar mijn gevoel, een positieve eigenschap. Als er niets is dat je nog verbaast, dan is dat waarschijnlijk een teken dat je iets te goed geworden bent in het herleiden van die onbewijsbare objectieve realiteit tot je eigen, beperkte realiteit. Oh, we herleiden allemaal, natuurlijk. Dat is nodig om enige structuur aan te brengen in de onbevattelijke leegte. (Fun fact: het hoofdbestanddeel van alles is niets.)

Maar de verbazing van me die jullie nu ten deel valt, is er niet één op kwantumniveau. Algemene verzuchtingen over de realiteit, daar zullen we de komende vijf jaar nog wel genoeg tijd voor hebben. “Dat andere, parallelle universum,” zullen we ons afvragen, “waar men niet gestemd heeft voor een maatschappij die de economie als een doel, in plaats van als een middel ziet, zou het daar beter vertoeven zijn?” Of wie weet, misschien zullen zij zich dat afvragen over ons.

De verbazing hoeft er echter niet een te zijn op politiek niveau. God helpt diegenen die zichzelf helpen, en wie nu nog van plan is om op de NV-A te stemmen, die wordt waarschijnlijk nooit ziek of werkloos, rijdt enkel met de auto en denkt uitsluitend in het Nederlands. Good for them, I suppose; less so for everyone else.

Neem dan eerder mijn verbazing over de nieuwswaardigheid van dit *ahum* onderzoek: Twitter verraadt uw politieke voorkeur. Ik zou dit herformuleren tot “Wat u zegt, geeft aan wat u denkt”, maar er is een reden dat ik mij wijselijk uit de journalistiek heb gehouden.

Of verbaas je over mijn verbazing dat er pixels vuilgemaakt worden (zo werken computers toch?) aan de man die zijn nieuwe identiteitskaart ondertekende met zijn, euh, Twitternaam. Ik denk dat als je consequent een smiley met hartjes voor ogen als handtekening gebruikt, er zich ook geen wettelijk probleem stelt. Behalve misschien als iedereen een afbeelding van je handtekening in het bezit heeft en er tussen die iedereen één iemand zit met haram bedoelingen. Good luck, buddy.

Voel je ondertussen al de druk van de leemte die zich overal waar je kijkt tussen de atoomkernen en hun elektronen uitstrekt? Wees gerust, voor je het weet is dat het nieuwe normaal. Tot het zo ver is, echter, kan je misschien je gedachten verzetten met deze film, waar ik wel héél prominent in beeld wordt gebracht. Ja, ik geef het toe, het verbaasde me ook.