Ik verbaas me geregeld. Dat is, naar mijn gevoel, een positieve eigenschap. Als er niets is dat je nog verbaast, dan is dat waarschijnlijk een teken dat je iets te goed geworden bent in het herleiden van die onbewijsbare objectieve realiteit tot je eigen, beperkte realiteit. Oh, we herleiden allemaal, natuurlijk. Dat is nodig om enige structuur aan te brengen in de onbevattelijke leegte. (Fun fact: het hoofdbestanddeel van alles is niets.)
Maar de verbazing van me die jullie nu ten deel valt, is er niet één op kwantumniveau. Algemene verzuchtingen over de realiteit, daar zullen we de komende vijf jaar nog wel genoeg tijd voor hebben. “Dat andere, parallelle universum,” zullen we ons afvragen, “waar men niet gestemd heeft voor een maatschappij die de economie als een doel, in plaats van als een middel ziet, zou het daar beter vertoeven zijn?” Of wie weet, misschien zullen zij zich dat afvragen over ons.
De verbazing hoeft er echter niet een te zijn op politiek niveau. God helpt diegenen die zichzelf helpen, en wie nu nog van plan is om op de NV-A te stemmen, die wordt waarschijnlijk nooit ziek of werkloos, rijdt enkel met de auto en denkt uitsluitend in het Nederlands. Good for them, I suppose; less so for everyone else.
Neem dan eerder mijn verbazing over de nieuwswaardigheid van dit *ahum* onderzoek: Twitter verraadt uw politieke voorkeur. Ik zou dit herformuleren tot “Wat u zegt, geeft aan wat u denkt”, maar er is een reden dat ik mij wijselijk uit de journalistiek heb gehouden.
Of verbaas je over mijn verbazing dat er pixels vuilgemaakt worden (zo werken computers toch?) aan de man die zijn nieuwe identiteitskaart ondertekende met zijn, euh, Twitternaam. Ik denk dat als je consequent een smiley met hartjes voor ogen als handtekening gebruikt, er zich ook geen wettelijk probleem stelt. Behalve misschien als iedereen een afbeelding van je handtekening in het bezit heeft en er tussen die iedereen één iemand zit met haram bedoelingen. Good luck, buddy.
Voel je ondertussen al de druk van de leemte die zich overal waar je kijkt tussen de atoomkernen en hun elektronen uitstrekt? Wees gerust, voor je het weet is dat het nieuwe normaal. Tot het zo ver is, echter, kan je misschien je gedachten verzetten met deze film, waar ik wel héél prominent in beeld wordt gebracht. Ja, ik geef het toe, het verbaasde me ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten