Mezelf herhalen, daar heb ik geen enkel probleem mee. Nee, ik heb er geen enkel probleem mee om mezelf te herhalen.
Dat gezegd zijnde, als de Redactie iets zegt over een Britse man die een celstraf krijgt “van liefst (sic) 33 maanden”, en er tussen neus en lippen bij zegt dat hij “ook fysieke kopieën van de film te koop aan[bood]”, dan hoef ik niet per se opnieuw, en opnieuw, en opnieuw te herhalen dat dit heling is, en dat daar wetten voor bestaan, en dat ik nog nooit iets gelezen heb over een veroordeling van iemand die films, muziek, tv-series of zelfs software pirateerde (geen werkwoord, Word? Wat mij betreft wel), maar er geen geld aan verdiende.
Nee, zoals u ziet maak ik daar niet meer dan één zin aan vuil. Wat ik dan interessanter vind, is dat de toon van het artikel op de site van The Guardian een stuk minder triomfalistisch is, en een beetje nuance toelaat. Zoals de commentaar van advocaat Dan Bunting, die vraagtekens plaatst bij de bewering dat dit een verlies van vele miljoenen voor de filmindustrie betekent, en over de straf zegt dat die “pretty high” lijkt en “out of line with sentences for other offences”. Of de beweringen van de beklaagde zelf, die in het kader van het politieonderzoek ondervraagd zou zijn door Fact, de Britse Sabam.
Alleszins, als deze veroordeling al “een belangrijke boodschap” is, dan is het vooral “don’t bother with cam rips”, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten