Hij was zachtjes aan het zingen, fluisterend.
Zij lag op haar rug, een hand in de zijne. Terwijl ze naar de opkomende maan keek, luisterde ze met haar ogen dicht.
"If there's anything that you want, if there's anything I can do..."
"Ik dacht dat je niet van Valentijn hield?" vroeg ze, zonder haar ogen te openen.
"Hmm, dit jaar kan misschien nog een uitzondering worden op de zestien voorgaande."
Ze fronste. "Heb je er niet al zeventien achter de rug?"
Hij richtte zich een beetje op. "Maar de eerste was fantastisch!" Een uitgestreken gezicht "ik was negen maanden oud en de koning te rijk. I walked the walk and I talked the talk."
Het meisje zei niets, haar gezicht besluitloos tussen een frons en een glimlach.
"Maar, ach," ging hij verder, "toen voelde ik ook voor het eerst mijn hart breken."
"Echt?"
"Nee, ik herinner me niets voor mijn achtste."
Hij lachte, kort en vrolijk, en ze kon zelf niet anders dan lachen.
Hij lachte om zijn eigen stomme mop, zij om hem, hij dan weer om haar, zij lachte nog harder om hem en toen raakten zijn lippen de hare. Haar leven was nog nooit zo ongecompliceerd geweest.
"Ik hou van je." fluisterde ze.
Hij keek haar slechts aan, hun voorhoofden tegen elkaar.
Ze zuchtte gelukzalig en deed haar mond een beetje open.
Hij zei niet meer, maar ze wist genoeg...
Ja, ja, ik hou ook niet van Valentijn, maar als je wakker bent tot zeven uur 's ochtends, dan dwalen 's mens gedachten al eens af...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten