Ik ben vandaag naar 'Der Untergang' gaan kijken, u weet wel, de film over de laatste uren van Adolf Hitler. Het was hard, ongemeen hard. Ik had dit eerlijk gezegd niet verwacht, of toch niet in die mate. Films raken mij zelden, maar hier was het moeilijk om er afstand van te nemen, omdat ik ten volle besef dat wat ik zag ook daadwerkelijk (of toch ongeveer) gebeurd is.
Mevrouw Goebels die aan haar kinderen een slaapmiddel toedient en even later bij elk een gifcapsule tussen hun tanden steekt en daarna hun hoofd samenperst, zodat je hun ademhaling hoort stokken. Dan trekt ze het deken over hun hoofd en komen hun voeten bloot te liggen. Allemaal vanwege het standvastige geloof in een perverse ideologie, zonder dewelke er voor haar geen leven mogelijk was.
Het deed pijn, vreemd genoeg.
Een oude man, die enkele stoelen naast mij zat, had tegen het einde van de film zijn hoofd in zijn hand genomen en leek het wenen nabij, of was daadwerkelijk aan het huilen, ik weet het niet.
Zet de wereld op z'n hoofd en de hemel wordt een afgrond...
1 opmerking:
Toepasselijke laatste zin op velerlei manieren...
Een reactie posten