Nee, voor één keer heb ik het niet over seks; ik heb het over 'de eerste keer' en over hoe ik de mijne mis...
Maar voor u zich vreemde dingen in het hoofd haalt:
Een vriendin van me is, op mijn aanraden en met mijn boeken, begonnen aan de Harry Potter-reeks. Gisteravond heeft ze het tweede boek uitgelezen rond een uur of twee 's nachts en vandaag begint ze aan deel drie. Het verhaal ontvouwt zich voor haar ogen en ze wordt hulpeloos meegetrokken in de magische (jaja, en ietwat absurde en soms kinderlijke) wereld van Rijker-dan-de-koningin Rowling.
Het is iets wat ik niet meer kan; ik heb alle ze alle vijf al drie keer uitgelezen/niet meer op een rij. Er is een vorm van eelt, een sluipend cynisme over mijn blik geslopen. Het is... niet meer hetzelfde.
Maar ach, in juli komt het zesde boek op de markt, dus wordt het tijd om de vorige vijf boeken opnieuw te lezen en in juni heb ik toch niet zoveel te doen...
2 opmerkingen:
16 juli, de smeerlappen. Ik was in hetzelfde valletje getrapt. Onlangs nr. 5 nog een keer gelezen (uit pure armoede) en nu pas valt het me op: Rowling slaagt er ondanks alle verlokkelijke mogelijkheden om er een heldenepos van te maken, toch in om een correct menselijk beeld te geven, Oh zo psychologisch correct, haast over-correct. En als je je verdiept in haar schrijftechnieken: haast onzichtbare doorlopende structuren, de ene pay off na de andere, de meest absurde wendingen, karakterschetsen... En toch is het te simpel voor woorden.
(serieus, lees ze gewoon eens op het vlak van techniek, je kan er massa's van leren.)
Aye, aye, cap'n.
Moesten de personages zich nu nog naar hun leeftijd gedragen...
Maar ja, een mens kan over alles klagen.
Een reactie posten