All good things must come to an end, and all sort-of mediocre things eventually peter out, too.
Dat is de openingszin van een review van Star Wars Episode III: Revenge of the Sith.
En, helaas, het is optie nummer twee geworden.
Ik herinner mij niet meer wanneer ik voor het eerst de originele Star Wars-trilogie heb gezien, maar het is een van die dingen die al in mijn geheugen gegrift staan voor zover het terugreikt in de tijd. Het is lange tijd mijn science-fiction heiligdom geweest en, hoewel ik later achter het bestaan van veel heiligere dingen ben gekomen, heeft altijd een plaatsje in mijn hart gehad.
Dat plaatsje is vanavond sterk omwald geworden, want George Lucas blijft het aanvallen met onnoemelijke kilo's pure crap.
Ten eerste zitten er veel acteurs totaal niet op hun plaats. Samuel L. Jackson (Mace Windu) doet... wel, geen idee wat hij doet, maar zo ongeloofwaardig heb ik hem nog nooit gezien, Ewan McGregor (Obi-Wan Kenobi) lijkt heel de film door een beetje onzeker, maar het is Hayden Christensen (Anakin Skywalker/Darth Vader) die de kroon spant. Hij zaagt heel de film door als een verwend moederskindje en lijkt alleen geloofwaardig als hij vol razernij ligt te kermen van de pijn zonder ledematen en met brandende kleren (oh, het sadistische plezier dat ik uit die scène haalde).
Ten tweede is het geheel tamelijk primair. Ik verwachtte geen psychologisch drama, maar de manier waarop Anakin tot the Dark Side wordt verleid is zo doorzichtig en zo simpel dat je niet gelooft dat iemand die de veertien jaar gepasseerd is er nog in zou trappen.
Maar wat mij vooral tegenstak was de scène waarin Darth Vader echt gecreëerd wordt, waarin hij zijn pak aangemeten krijgt. Het begint goed, als hij zijn masker opkrijgt, en de tafel waarop hij vastgebonden ligt wordt rechtgezet. Dan vraagt de keizer: "Darth Vader, can you hear me?" Excuseer?! 'Can you hear me?'! Wat voor nonsense is dit? Alsof er een los contact in zijn helm zou zitten? Natuurlijk kan hij je horen, het is Darth Vader!
Natuurlijk was dit nog niet genoeg, nee, het laatste restje magie moest ook nog vakkundig gestript worden. Want als Vader dan vraagt hoe het met Padmé gesteld is en de keizer vertelt hem dat Vader haar zelf gedood heeft in zijn woede (niet waar en ook onlogisch om dit te zeggen volgens mij, maar soit), krijgen we een soort dum-brute-dingetje waarbij hij eerst met the Force alles rond hem plet en als een idioot zijn kettingen kapot trekt om dan - hou u vast - als een wankel kind zijn eerste pasjes te zetten!
WAT?! De tweede machtigste man in het universum, iemand die meer van the Force in zijn pinkje heeft dan de rest van het mens- en alienheid tezamen en dan...dan...dit?
En de dialogen, goeie God, wat was me dat.
Er zaten goeie stukken in ep.3, zeker wel, maar het zou me verbazen moesten ze alles samen meer dan een half uur duren.
For shame, George, for shame...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten