Spannende verhalen

Ik hààt spannende verhalen; ik hààt spannende verhalen nog meer dan ik reality-soaps, 'talent'-shows, Philip Dewinter of de paus haat. En dat betekent al iets.

De reden hiervoor is simpelweg dat terwijl haast alle andere dingen die ik uit de grond van mijn zwarte hart haat mij enorm afstoten, ik altijd enorm aangetrokken ben en ben geweest tot een spannend verhaal.
Slechte televisie zapt een mens weg, Dewinter zal ooit wel eens zijn verdiende lynchpartij krijgen en de paus is een zielige man op een troon gebouwd van leugens en uitbuiting van een institutie die al dood is, maar haar stuiptrekkingen voor een hartslag houdt.
Een spannend verhaal, daarentegen, is iets dat - zodra het eerste hoofdstuk achter de rug is - zich reeds zo diep in de geest heeft vastgezet dat er geen ontkomen meer aan is. Zeggen dat je een (goed geschreven, natuurlijk) spannend verhaal toch kan neerleggen is zeggen dat stoppen met heroïne toch niet zo moeilijk is. Studeren gebeurt wel na 'nog twee hoofdstukjes', die er geregeld nog dertig worden. Eten is bijzaak, want het leven van een van de protagonisten (of, naar voorkeur, de hele wereld) hangt aan een zijden draadje.

Nog erger wordt het bij spannende fantasy verhalen; dit zijn immers niet zelden trilogieën, dubbele triogieën of zelfs reeksen van een boek of 15, 16.
Vergeet Tolkien. 'The Lord of the Rings' was een gestileerde fotoreportage waarbij iedereen altijd in pose op de foto staat, klinisch en afstandelijk.
Neem Robert Jordan of (de reden van mijn huidige frustratie) David Eddings. Filmische verhalen die een hele rits emoties opwekken en je op het puntje van je stoel houden (en je er op sommige momenten zelfs van doen afvallen...), waarbij je geïrriteerd opkijkt als je merkt dat de muziek al een kwartier geleden was opgehouden en dat je weer kostbare tijd moet verspillen aan het selecteren van een nieuwe cd. En ondertussen tikt de klok door en komt het volgende examen, waarvoor je nog een pagina of 400 voor moet lezen (het is een roman, geen cursus, gelukkig), onverwijld dichter.

Ach, ja, nog tweehonderdtachtig pagina's en de zesdelige reeks is uit, en als ik dan niet slaap kan ik het boek dat ik moest lezen er nog wel inproppen.
Honestly, 24 uur, wie heeft de dagen eigenlijk zo absurd kort gemaakt?

Fika

Ik hou van Zweden, zeker nu blijkt dat het Zweeds het werkwoord 'fika' heeft, dat door de Rough Guide wordt vertaald als 'to put one's feet up and enjoy a cup of coffee'.
Fantastisch toch dat je dat in één enkel werkwoord hebt.
Dus: jah fika, ofte ik ga mij ontspannen en van een kop koffie genieten.

Look! Up there, in the sky!

Het is al heel lang geleden dat ik de Superman-films nog heb gezien, maar er is een citaat dat min of meer is opgenomen in de wonderlijke entiteit die ons collectief onderbewustzijn is.
Is it a bird? Is it a plane? No, it Superman!
Superhelden, zoals ik reeds heb gezegd, ik hou er wel van en Superman was een van de eerste echte superhelden die zichzelf uit de verstikkende greep van de obscure geeks en nerds heeft weten te bevrijden en de stap naar het grote publiek heeft gezet. (Niets tegen nerds en geeks trouwens, integendeel, ik weet zelf hoe moeilijk het is om een hobby te hebben waar je met vrijwel niemand kan over spreken zonder scheef bekeken te worden.)

*naadloze overgang*1

Ik heb eindelijk de stap gezet en City of Heroes besteld via het internet. Een kleine vijftig euro met daarin negentig dagen toegang, ik kijk er echt enorm naaruit. Het is vreemd, eigenlijk. Er zijn maar drie dingen waar ik echt kan naar uitkijken, en dat zijn boeken, films en spelletjes. Ik wil nooit op vakantie gaan, hoewel ik me meestal goed amuseer, ik sta een beetje onwennig tegenover feestje, ondanks het feit dat ik vrijwel altijd gelukzalig naar huis ga en bij elke 'date' (wat een lullig woord, hé) wenste ik dat ik nooit zo'n idioot idee in mijn hoofd had gehaald. Maar ja, die laatste lopen bij mij zelden goed af natuurlijk...

Boeken, films en spelletjes, jezes, ik ben echt een geek.

Maar omdat ik mijzelf niet wil verraden gaan we toch maar voort in dezelfde trant.
Daarnet ben ik naar 'The Transporter II' gaan kijken en bij oppervlakkige analyse blijkt ook dat een (u raadt het nooit) superheldenfilm te zijn! Hoera!
'Hoezo?' hoor ik u vragen. Wel, een superheldenfilm wordt gedefiniëerd door de protagonist.
Jason Statham is geen veelzijdige acteur, maar hij heeft een ongelooflijke coolheidsfactor die het enorm entertainend maakt om naar hem te kijken. In de gevechten - die aan de juiste kant van de fijne lijn tussen adrenaline en epilepsie blijven - geloof je haast dat de man in het dagelijks leven ook geregeld de onderwereld aanpakt. Want dat doet hij, free of charge, omdat hij een belofte heeft gemaakt. Geen spandex, geen opvallende superkrachten, geen missie om de wereld te redden (hoewel...), maar een man in een maatpak die met zijn talenten (courtesy of the US Army) een sinister plot verijdelt terwijl hij opgejaagd wordt door de slechten en de iets minder slechten (de Amerikaanse overheid is, zoals u merkt, gedaald in mijn achting).
En dat allemaal uit een vreemdsoortig moraliteit die slechts een tikje boven zijn voornamelijk kapitalistische ingesteldheid staat.

Kort samengevat (want ik ben weer een beetje ongestructureerd aan het zeveren) komt het erop neer dat hij geen gewone man is die iets buitengewoons doet, maar dat hij een buitengewone man is die iets buitengewoons doet, and that, my friends, is the essence of it all.
Uncle Ben, de nonkel van Peter Parker (aka Spiderman) zei 'With great power comes great responsibility', maar ik betwijfel dat. Great power is simpelweg dat, great power en wat je ermee doet is je eigen zaak. Dat is het verschil tussen super heroes en super villains en laten we onszelf gelukkig prijzen dat die keuze nog bestaat.
Stel je voor dat iedereen die machtig is ook moreel onkreukbaar is (alsof er zoiets bestaat).

It'd be awfully dull, old boy.

1: wel, niet zo heel erg, eerder zo'n knullige Star Wars overgang², maar ook dat heeft zijn charmes.
2: als u niet weet wat ik bedoel, kijk dan gewoon eens naar Star Wars.

Nederlanders

An sich heb ik niets tegen Nederlanders, maar er zijn toch een aantal gebieden waar ze zich dringend moeten leren buitenhouden.

-Tourisme: Misschien is het iets Angelsaksisch, want ook de Duitsers en Britten hebben er last van, maar Nederlandse touristen zijn enorm irritant. Vanop honderden meters afstand te herkennen aan hun groepsgedrag en luid geroep en gebral vertonen ze zelden enig respect voor de bewoners van hun gastland. Zoals die man die in een bakkerij in Wallonië naar de arme vrouw achter de toog half aan het roepen was: 'Een brood! Kijk naar mijn mond. Een! Brood!'

-Bier: Ik heb gelezen dat Jupiler langzaam maar zeker zijn opmars in Nederland is aan het maken. Verwonderlijk is dit niet, natuurlijk, als je van Heineken komt. Alsof je na een heel leven urine drinken ineens een glas water krijgt. Dan kan de urine terug de pot in.

-Onderwijs: Dat ze hun eigen kinderen verzieken met de 'moderne opvoeding' (zeer vooruitstrevend, maar wel met dommere kindjes tot gevolg) tot daaraan toe, maar als ik ook moet beginnen leren uit Nederlandse schoolboeken is de maat vol. Continu spreken ze op je neer en zeggen heel de tijd dingen als 'X houden wij voor incorrect. Onze argumenten daarvoor zullen we u voorlopig besparen.' of 'We zullen later zien dat dat een simplificatie is.' Wat? Later? Een pagina verder of aan het einde van het boek? Wat ben ik eigenlijk aan het lezen? Het is blijkbaar geen naslagwerk of een wetenschappelijk boek, ik denk eerder dat het een roman is, want ik word continu als 'de lezer' aangeduid, aangesproken door de verteller.
"Hé, wat lees je, joch? De nieuwe Irving?"
"Nou, nee, Plato's probleem. Een inleiding in de generative taalkunde. Spannend, man."
Even voor alle duidelijk: het is niet 'droevig' dat een hypothese niet werkt en het is ook niet 'leuk' als een theorie valabel blijkt.
In de lagere school kon ik dat soort dingen nog wel over mij heen laten gaan, in het middelbaar stoorde ik er mij al wel wat aan en nu word ik er gewoon kwaad van.

*zucht* De dokter zegt dat het allemaal niet goed is voor mijn hart en psyche.

Empirisme

- 'Sexo por Compasión' (Compassionate Sex) is een zeer aangenaam absurde film; en, waar iemand mij zeer terecht op wees, het toont dat een mens (gelukkig) niet per se seksueel doodbloeit naarmate hij of zij ouder wordt. Phew...

- Afstand tussen 'filmpjes aan de kaaien' en 'kot aan de Alcateltoren': niet heel ver, maar ver genoeg.

Wandeltijd: ongeveer 25 minuten

Rentijd: ongeveer 15 minuten
Recuperatietijd: een dik half uur

Tijdswinst: -20 minuten (neg.)

Conclusie: sport en lichamelijke inspanning zijn tijdsverspilling.


- Hoewel de intoxicerende effecten van rozenbottelthee moeilijk bewezen (of eigenlijk zelf gevoeld) kunnen worden, smaakt een rozenbottel-framboos-jointje best wel goed, en het is perfect legaal. Maar dat wil u juist niet, zeker?



En nog even terzijde: als Bush besluit om ook Iran binnen te vallen, is het Amerikaanse leger zodanig verzwakt dat zelfs het Luxemburgse leger een staat of twee moet kunnen impalmen.
Lang leve het Nieuw Koloniaal Tijdperk!

[Edit: is dit misschien de oplossing?]

[Edit²: ik heb niets tegen gelovigen, maar ze moeten hun mening niet spuien (laat staan opdringen). Als de voorzitter van de protestantse kerk in België dan nog zijn 'goede verhouding met de katholieke kerk' onderstreept door te zeggen: 'pro', dat is 'voor', niet 'tegen' (zoals altijd, min of meer³) dan moet het voor mij niet meer.
Bloody simpeltons.

³: Check als u geïnteresseerd bent 'De Morgen' van18/08/05]

Emotional attachment

Een tijdje terug ben ik verslingerd geweest aan 'City of Heroes', u weet wel, dat MMORPG monster. Ik ben moeten stoppen toen de bèta eindigde en er een maandelijkse 12$ moest betaald worden (let's face it, I'm a hobo). Ik was echter wel gehecht geraakt aan mijn robotmeisje.
Elke keer als ik namelijk personages creëer in dat soort spelletjes (nu weer met 'Guild Wars', maar daarover later meer) bedenk ik een achtergrondverhaal en worden het verhaalpersonages die een avontuur beleven volgens de lijnen van het spel, maar 'leven' volgens mijn verwrongen fantasie. Bij 'City of Heroes' was het een meisje dat na een ongeluk haar ledematen was verloren en met haar mechanische prothesen ging ze de misdaad bestrijden om haar ziekenhuisrekening te betalen. Ik weet het, ik ben geschift. Maar vreemd genoeg is het meestal zo dat ik erna nooit meer echt ver geraak met andere personages. Je kan er gemiddeld een stuk of vijf creëren, maar de andere geraken nooit echt van de grond, ze modderen wat aan in de beginlevels en uiteindelijk keer ik toch terug naar mijn eerste ventje (meisje, whatever).

Ondertussen gebeurt hetzelfde met 'Guild Wars', daar had ik nog het idee opgevat om een familie te maken, maar uiteindelijk is de moeder (die er uiteraard het eerst is) zowat mijn enige personage geworden en is zij diegene die met pijl en boog en wolf de vijand te lijf gaat en mij misschien zelfs in de annalen van het internet... no, nevermind.

Misschien is 'emotional attachment' wat overdreven, maar ik speel wel degelijk een rol. Momenteel is dat die van Aneska Millagar, ranger extra-ordinaire, verbitterd door het overspel van haar man die ze (net als haar twee volwassen kinderen) de rug heeft toegekeerd om van de wereld een veiligere plaats te maken.

Maar eigenlijk was ik liever een misdaadbestrijdende cyborge. Jammer dat het zoveel kost...

Meer rubbish, maar van een andere orde

My Life

Never let it be
For that's what brings doom
Action is required
Lest we be consumed by the gloom

And yet it is hard,
To simply act
Without certainty or reason
I need more than hope
Perhaps even more than fact



Liefde, Amour, Love

Een hart is kwetsbaar,
Maar zeer veerkrachtig
Als een pasgeboren kind
Zeer machtig

Geen pijnloze momenten
Fantastisch en geniaal
De paradox van de liefde
Heeft altijd zijn eigen
Verhaal



Nectarstaren

Heilige verdoemnis
Achter een afgrond van glas
Doet me altijd verlangen
Dat ik iemand anders was

Geen keuzes of verdriet
Of wat ook normaal is
Ik zwijg liever
En geniet



Mooie, Blonde haren

Altijd als ik ze zie,
Die mooie, blonde haren,
Word ik blij en vrolijk
Een ziel die in mij is gevaren

Die glimlach blijft
Zolang ik mij kan herinneren
Die mooie, blonde haren
Die in mij zijn gevaren

Tja, het was laat en ik was geïntoxiceerd door alcohol en bepaalde mensen. Sorry hiervoor.

Rubbish!!!!

31 TOT 40 PUNTEN

Anderen zien je als verstandig, voorzichtig, waarkzaam en practisch. Ze zien je verder ook als slim, getalenteerd, maar bescheiden. Geen persoon die te snel of te gemakkelijk vrienden maakt, maar iemand die uiterst loyaal is ten opzichte van vrienden die je maakt en die deze loyaliteit ook terug verwacht. Zij die je echt goed kennen, weten dat jij hen helemaal vertrouwd, maar tegelijkertijd kost het je veel tijd om het vertrouwen weer te herstellen, als het gebroken is.

What rubbish.
Dr. Phil is een idioot, en zijn test ook.
Ik had een ronde veertig en zoals u kan zien klopt deze uitleg voor minder dan de helft. En 'jij vertrouwd', jezus.

Bye, bye, basket

Tja, het moest er van komen, natuurlijk. Als een mens zo lang zijn arrogant persoontje blijft cultiveren, wordt het onvermijdelijk ooit doorgeprikt.
Maar goed, Liesbeth heeft mij een 'literair stokje' doorgegeven (het is een beetje geeky, ik weet het, maar wat trekt een mens zich daar nu van aan).

Natuurlijk zetten wij ons daar zonder morren aan, gentleman-esk als we zijn.

Hoeveel boeken heb je in je boekenkast staan?
Een dikke twintig maar; gelukkig ben ik nog ten laste van mijn ouders, ook in de literaire, pedagogische en educatieve zin en kan ik hun uitgebouwde boekenkast plunderen. Niet dat ik zoveel daaruit lees, eigenlijk. Ik ben een bibliotheek persoontje, vrees ik. Communisme op werkbare schaal?

Wat is het laatste boek dat je hebt gekocht?
Wel, dat ligt voor de hand: Harry Potter & the Half-Blood Prince, J.K. Rowling

Welk boek lees je nu?
Voor een van de weinige keren in mijn leven ben ik in twee boeken bezig:
The Diamond Trone, David Eddings (zeer licht verteerbare fantasy, heel aangenaam)
The Fountainhead, Ayn Rand (vreemd, maar tamelijk bekend blijkbaar)

Wat zijn de vijf laatste boeken die je gelezen hebt?
-Wizard and Glass, Stephen King (deel vier van een geniale reeks)
-Harry Potter and the Half-Blood Prince, J.K. Rowling (wel, ja)
-Onvoltooid verleden, Hugo Claus (ik ben geen Claus fan)
-The Crying of Lot 49, Thomas Pynchon (arty-farty postmodernisme, maar wel leuk)
-Strangers on a Train, Patricia Highsmith (een old skool psychologische thriller)

Welke boeken hebben een speciale betekenis voor je?
Geen idee. Ik zie niet echt meer in boeken dan inkt, papier en vertelsels.


Someone always has to carry the burden, en in dit geval zijn dat Bosduif en The Dude.
Enjoy.