Een tijdje terug ben ik verslingerd geweest aan 'City of Heroes', u weet wel, dat MMORPG monster. Ik ben moeten stoppen toen de bèta eindigde en er een maandelijkse 12$ moest betaald worden (let's face it, I'm a hobo). Ik was echter wel gehecht geraakt aan mijn robotmeisje.
Elke keer als ik namelijk personages creëer in dat soort spelletjes (nu weer met 'Guild Wars', maar daarover later meer) bedenk ik een achtergrondverhaal en worden het verhaalpersonages die een avontuur beleven volgens de lijnen van het spel, maar 'leven' volgens mijn verwrongen fantasie. Bij 'City of Heroes' was het een meisje dat na een ongeluk haar ledematen was verloren en met haar mechanische prothesen ging ze de misdaad bestrijden om haar ziekenhuisrekening te betalen. Ik weet het, ik ben geschift. Maar vreemd genoeg is het meestal zo dat ik erna nooit meer echt ver geraak met andere personages. Je kan er gemiddeld een stuk of vijf creëren, maar de andere geraken nooit echt van de grond, ze modderen wat aan in de beginlevels en uiteindelijk keer ik toch terug naar mijn eerste ventje (meisje, whatever).
Ondertussen gebeurt hetzelfde met 'Guild Wars', daar had ik nog het idee opgevat om een familie te maken, maar uiteindelijk is de moeder (die er uiteraard het eerst is) zowat mijn enige personage geworden en is zij diegene die met pijl en boog en wolf de vijand te lijf gaat en mij misschien zelfs in de annalen van het internet... no, nevermind.
Misschien is 'emotional attachment' wat overdreven, maar ik speel wel degelijk een rol. Momenteel is dat die van Aneska Millagar, ranger extra-ordinaire, verbitterd door het overspel van haar man die ze (net als haar twee volwassen kinderen) de rug heeft toegekeerd om van de wereld een veiligere plaats te maken.
Maar eigenlijk was ik liever een misdaadbestrijdende cyborge. Jammer dat het zoveel kost...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten