Ik hààt spannende verhalen; ik hààt spannende verhalen nog meer dan ik reality-soaps, 'talent'-shows, Philip Dewinter of de paus haat. En dat betekent al iets.
De reden hiervoor is simpelweg dat terwijl haast alle andere dingen die ik uit de grond van mijn zwarte hart haat mij enorm afstoten, ik altijd enorm aangetrokken ben en ben geweest tot een spannend verhaal.
Slechte televisie zapt een mens weg, Dewinter zal ooit wel eens zijn verdiende lynchpartij krijgen en de paus is een zielige man op een troon gebouwd van leugens en uitbuiting van een institutie die al dood is, maar haar stuiptrekkingen voor een hartslag houdt.
Een spannend verhaal, daarentegen, is iets dat - zodra het eerste hoofdstuk achter de rug is - zich reeds zo diep in de geest heeft vastgezet dat er geen ontkomen meer aan is. Zeggen dat je een (goed geschreven, natuurlijk) spannend verhaal toch kan neerleggen is zeggen dat stoppen met heroïne toch niet zo moeilijk is. Studeren gebeurt wel na 'nog twee hoofdstukjes', die er geregeld nog dertig worden. Eten is bijzaak, want het leven van een van de protagonisten (of, naar voorkeur, de hele wereld) hangt aan een zijden draadje.
Nog erger wordt het bij spannende fantasy verhalen; dit zijn immers niet zelden trilogieën, dubbele triogieën of zelfs reeksen van een boek of 15, 16.
Vergeet Tolkien. 'The Lord of the Rings' was een gestileerde fotoreportage waarbij iedereen altijd in pose op de foto staat, klinisch en afstandelijk.
Neem Robert Jordan of (de reden van mijn huidige frustratie) David Eddings. Filmische verhalen die een hele rits emoties opwekken en je op het puntje van je stoel houden (en je er op sommige momenten zelfs van doen afvallen...), waarbij je geïrriteerd opkijkt als je merkt dat de muziek al een kwartier geleden was opgehouden en dat je weer kostbare tijd moet verspillen aan het selecteren van een nieuwe cd. En ondertussen tikt de klok door en komt het volgende examen, waarvoor je nog een pagina of 400 voor moet lezen (het is een roman, geen cursus, gelukkig), onverwijld dichter.
Ach, ja, nog tweehonderdtachtig pagina's en de zesdelige reeks is uit, en als ik dan niet slaap kan ik het boek dat ik moest lezen er nog wel inproppen.
Honestly, 24 uur, wie heeft de dagen eigenlijk zo absurd kort gemaakt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten