Mijn leven lang heb ik gestreefd naar het zo laag mogelijk houden van enige verwachtingen omtrent mijn studies. In de eerste plaats tegenover mijn ouders, zodat ik bij middelmatige punten niet altijd 'mja, niet slecht, maar je kan toch wel heel wat beter' te horen kreeg. Dit is tamelijk goed gelukt, zeker nu ik op de universiteit zit (in die zin dat ze al heel tevreden zijn met middelmatige punten).
Jammer genoeg zijn mijn peers niet zo gemakkelijk te misleiden. Er zijn al minstens twee mensen die mij kletsen gaan geven als ik niet vlot doorheen mijn tweede zit fiets. Ja, u hoort het goed, dit is geen normale peer pressure, waarbij mensen zich verplicht voelen iets te doen om 'bij de groep te horen', nee, dat zou geen probleem zijn (ik ben altijd al een beetje een paria geweest), maar ja, wat kan een mens doen tegen fysieke bedreiging? Goed, ze komen van kleine, tengere meisjes, maar daar ik gewetensproblemen heb om mijn eigen lichamelijke kracht in stelling te brengen tegen mensen die het eigenlijk niet al te slecht met mij voorhebben, zit ik toch een beetje met een probleem.
Natuurlijk kan ik gewoon eens mijn uiterste best doen, maar als ik dan plots thuiskom met een 18 zullen er wel wenkbrauwen de hoogte in schieten. Het zit namelijk zo dat ik een examen altijd zo goed mogelijk invul, en dat ik dus mijn eigen limieten bij het studeren leg. Ik denk niet dat ik in staat ben om een antwoord slechter, of op z'n minst incompleter kan maken indien ik mij volledig bewust ben van het juiste antwoord.
Jezus, wat heb ik een luizenleven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten