Op een van de vele hoeken van onze straat is er een Mini Supermarkt, uitgebaat door een Pakistani (nu, ja, dat weet ik niet zeker, maar het is een leuk stereotype en een mooi woord, Pakistani) die tot voor kort heel slecht Nederlands kon. Ik ben er een tijdje niet geweest, misschien voor een deel omdat hij elke keer vroeg 'Alles goed?'. Dit doet me al een beetje de haren ten berge rijzen bij mensen die ik ken, maar als iemand die ik niet ken dit vraag kan ik zelfs niet meer doen dan 'Hmmm.' mompelen en vaag knikschudden. Toen ik er vandaag terug naartoe ging (van dat stoppen met roken is niet veel gekomen) was hij in een geanimeerd gesprek met een ietwat oudere vrouw en zei hij tegen mij 'Hallo, ik ben er direct.'. Het accent was er nog steeds (en dat zal nooit verdwijnen waarschijnlijk, net als bij mijn Nederfrans) maar het was veel vlotter. Nadat de vrouw vertrokken was vroeg hij 'Alles ça va?' en ik kon niet anders dan glimlachend knikken. Over verantwerpsing (of Antwerpisering?) gesproken. 'Het is koud, hé, meneer.' zei hij terwijl hij het pakje sigaretten van het schap pakte. 'Ja,' zei ik, 'maar ach, binnen een maand wordt dat wel beter.' - 'Ja, dat is waar, dat is waar.'
Moraal van het verhaal? Geen idee, maar ik vond het wel vreemd, en grappig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten