Mijn melige kern...

Dromen vervliegen
bij het ontwaken,
maar ik droom elk moment,
het rode goud dat je gezicht omhelst
je ogen, ondefinieerbaar prachtig,
Ik zie je
een rode waas die rond je lenden
wentelt
op de tonen van een dans
die me ontglipt.
Elk detail wordt opgeslokt
in een wrede grap zonder clou
het leven
en ik onthoud enkel jou
in een droom die zo echt lijkt,
dat ik naast je wil ontwaken.
Het dromen
ben ik zo beu...

Problemen op rijm

De Nederlandse minister van Justitie, Donner (CDA), gaat een repressief beleid voeren tegenover soft drugs. Hij 'licht op originele wijze het Nederlandse drugbeleid toe', maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dit de pil veel gaat vergulden, noch dat dit al te veel effect zal hebben.
Maar luistert u zelf maar, op de site van het Nederlandse ministerie van Justitie kan u het rapnummer dat de minister heeft opgenomen downloaden.
Ha, rechtse rap, dat is zoiets als 'Christian Rock'...

Emotioneel Exhibitionisme

Dat is wat u eigenlijk wil; allemaal. Ik mag nog zo mijn best doen met sociaal verantwoorde artikeltjes die uw gemeenschappelijk bewustzijn zouden moeten wakker schudden, maar het is niets meer dan naar de maan blaffen.
Folker is verliefd.
Maar dan echt verliefd, het soort verliefdheid dat mij nog maar twee keer eerder in mijn leven heeft overvallen; het soort verliefdheid dat enkel in extremen denkt, hemel of hel; het soort verliefdheid dat mij elk wakend moment beheerst en dat het enige denkbare onderwerp van mijn dromen is.
Wordt ongetwijfeld vervolgd, maar niet per se hier...

What will ultimately destroy us

Het gaat hier natuurlijk over de menselijke stupiditeit.
U weet ondertussen waarschijnlijk wel al dat geen al te grote fan ben van religie als levenswijze - het blijft heel leuk om uit te putten als inspiratiebron voor fictie. Maar zelfs de tot moordlust opgezweepte Islam verbleekt bij het angstaanjagende en ridicuul fanatisme van The Church of Scientology.

Ik ben vandaag op een vierluik van artikels gestoten op Salon.com, een min of meer onafhankelijke journalistieke site. U moet het maar eens lezen, als is het maar voor de entertainmentwaarde.
Het eerste deel, Missionary Man, over Tom Cruise en zijn cruisetochten (hebt u 'em?).
Het tweede deel, Stranger than Fiction, over 'Dianetics' van de oprichter L. Ron Hubbard, waar het allemaal mee begon.
Het derde deel, The Press vs. Scientology, over de ommekeer, van rechtszaken en intimidatie tot mediacampagnes en intimidatie.
Het vierde deel, Scientology's war on Psychiatry, hetgeen mij eraan doet denken dat ik het electro-shock materiaal van mijn moeder eens moet lenen.

Bekijk ook eens de aflevering van de 'Today' show waarin Tom Cruise er eens te meer in slaagt om als complete idioot uit de hoek te komen. (Internet Explorer vereist.)

En dan durven ze nog klagen dat België Scientology op de blacklist van sekten heeft geplaatst. Nu ja, in tegenstelling tot de christelijke visie dat de aarde maar een paar duizend jaar oud is (en niet ruwweg 4,5 miljard jaar), denken Scientologists dat het universum, uhm, wel, het is geen gemakkelijk getal, maar toch, 7,5 maal 10 tot de 85ste macht jaar oud is, hoewel het algemeen wordt aangenomen dat dit toch pas zo'n 13,7 miljard jaar geleden was.
Tja, pseudo-wetenschappen klagen over alles...

Winter is coming...

Daarnet, toen ik weggekropen onder warme dekens mijn schuldgevoel voor het missen van de les vakkundig negeerde, heb ik het tweede deel van het geniale fantasy-epos A Song of Ice and Fire van George R.R. Martin uitgelezen, A Clash of Kings. Lang geleden dat ik nog zo opgezogen ben geweest. Hoewel de opsommingen soms een beetje té zijn (het deed me onwillekeurig denken aan de epische dichtwerken uit de Oudheid, waar men een paar duizend versregels nodig had om het hele leger van de koning te beschrijven, met elke banier en schildknaap erbij), maar de heerlijke nuance die in het geheel zit is fantastisch. Er zijn weldegelijk slechte mensen (echt slecht), maar ze zijn een kleine minderheid en zelden heel belangrijk; vrijwel alle personages hebben redenen voor alles wat ze doen, gaande van familie over eer en seks tot geld. En hoewel ik mijn favoriete personages heb, blijven de overigen die een focalisatiepunt zijn (elk hoofdstuk is door de ogen van een ander hoofdpersonage) even hard tot de verbeelding spreken en me doen verlangen naar een tijd die nooit heeft bestaan...

Slecht begonnen...

Vandaag begon echt als een slechte dag; twee uur overslapen, druilerig weer, losse stoepstenen die water in mijn broekspijp katapulteerden. Bah.
Daarenboven moest ik 's middags de punten van mijn semesterexamens gaan halen, hetgeen mij altijd een beetje zenuwachtig maakt.
Wat blijkt echter? Ik heb voor het eerst in mijn leven een zestien (16!) gehaald.
Verbazingwekken goed, vind ik dat. Het feit dat een vriendin van me een 18 op dat vak had, doet er zelfs niet zoveel afbreuk aan, want zij zal altijd hogere punten halen dan ik (en er ook veel meer moeite insteken, dus dat compenseert wel).
Ah, I rule...

Heilige drievuldigheid

Het komt altijd voor als we een klasconversatie hebben. Deze keer was het in het Engels en ging het over milieu en hoe persoonlijk te besparen op stookkosten (wel, min of meer, en alle studenten dachten dat het over hobo's met reclame ging, maar de professor kiest). Toen kwamen we op het feit dat de mensen niet meer zijn aangepast aan het klimaat - hier heb ik mij al afzijdig gehouden, want de zin was er al uit.
En plots was het er (die 'het' uit de eerste zin): een uitspraak, volledig onuitgelokt, die je naar de persoon naast je doet kijken met opgetrokken wenkbrauw, terwijl je eigenlijk iemand in het gezicht zou willen lachen.
"Het is wetenschappelijk onderzocht dat drie lagen dragen, inclusief jas, het gezondste is."

Bam. Daar sta je dan. Wat haat ik new-age...

Fight fire with humour

Een nobel initiatief; het zal wel verloren gaan, maar mensen kunnen maar proberen.

Folker is momenteel tamelijk bizar ziek - een ooginfectie lijkt momenteel het waarschijnlijkste - dus ik roep de sociologisch gedefiniëerde rol van zieke in en eis medeleven en zorg!

Valentine

Er is teveel gezegd
niet gedaan
Alles te laat
geen open oog,
tot nu
De mooiste zon is altijd
in de rug.

Een vergiftigd geschenk van gelukzalige verdoemnis

Misschien zou het deprimerend moeten zijn; misschien moet ik wel een beetje verdrietig zijn momenteel.
Het besef dat iemand enkel een goede vriendin wordt, iemand waarmee je altijd kan spreken over wat dan ook, die er simpelweg is, kan zowel positief als negatief worden ervaren. Hoewel het momenteel eerder negatief is, doet het me niet zoveel. Dat kan een veelheid aan redenen hebben, maar oorzaken zijn niet zo belangrijk als redenen. Wat is, is.
Gelukkig heb ik nog de min of meer fictieve liefdesgedichtenuitwisselingenen......

Horror met horror herdenken

Als er één ding is dat Steven Spielberg goed kan, is het wel mij teleurstellen. Na het enorm knullige 'War of the Worlds' is nu ook 'Munich' enorm onterecht gehypet geweest. Het enige waar niets op aan te merken is, zijn de acteerprestaties. Voor de rest? Overgangen die kunstzinnig willen zijn worden pijnlijk amateuristisch; 90% van de shots heb ik al eens eerder gezien, net zoals 90% van het scenario: waarom komen de dochters (of jonge zonen, maar dat was hier niet het geval) van mensen die vermoord gaan worden altijd vlak voor de moord terug binnen? En ook de krampachtige manier waarop SS de gijzeling van en moord op de Israëlische atleten in beeld brengt, haalt hem onderuit: het hoofdpersonage (weer zo'n 'goed' persoon, waar het publiek zich mee kan identificeren, net als Cruise in 'War of the Worlds') heeft tijdens en na zijn opdracht (het doden van diegenen die de gijzeling hadden gepland) namelijk nachtmerries aan de gijzeling. Vreemd, nietwaar, dat een mens niet getraumatiseerd is door de mensen die hij zelf heeft vermoord, maar wel door iets dat hij nooit gezien heeft en dat op z'n hoogst zijn landseer wat zou kunnen kwetsen. Is het trouwens typisch joods dat de vrouw haar kleren niet uitdoet tijdens seks en dat het koppel zichzelf snel bedekt als het klaar is?
En dan op het einde, als je onderuitgezakt in je stoel ligt, te moe om nog naar het toilet te rennen om te kotsen, nadat er nog een standaarshot in je maag gesplitst wordt, (waarbij na een dialoog een van de twee personages wegwandelt en de camera uitzoomt om een personage in het midden te houden en het andere aan de zijkant; zoiets waar per dozijn tv-films er dertien zijn die zo'n shot hebben) krijg je ook nog eens heel mooi de Twin Towers op de achtergrond - waarschijnlijk in een poging om het Amerikaanse publiek te doen beseffen dat ook zij door het conflict geraakt worden - in een laatste vlaag van pseudo-profetie die gelijkstaat met hetzelfde onbestaande niveau van de rest van de film.

En dan nog eens tweeënhalf uur; brrr, kan ik nu zeggen 'Abu Ghraib is er niets tegen'?

Oh, trouwens, dit stukje bevat spoilers, maar dat had u al wel door, zeker?

De kern van mijn wezen

Verslaafd.
Ik ben verslaafd aan enorm veel. De lichamelijke afhankelijkheden vallen nog mee, maar de psychische zijn niet van de poes.
Ik ben verslaafd aan sigaretten, lezen, aandacht, muziek en slapen; aan Duvel, wind en computerspelletjes; aan lichamelijk contact, eten en naar de cinema gaan; aan de mayonaise van mijn vader, de pathetiek van fantasy en science-fiction en wiet; aan schrijven, masturbatie en wandelen; aan allerhande comics en sms'en; aan onverwachte, persoonlijke mail krijgen, koffie en thee; aan lange zomeravonden op allerhande terrasjes en aan Paleisfeestjes; aan een verlokkende vrouwenglimlach en gezelschapspelletjes; aan water, brood, wijn en foie gras; verslaafd aan het leven, de dood en alles daar tussenin.

Maar niemand die mij wil behandelen...