Winter is coming...

Daarnet, toen ik weggekropen onder warme dekens mijn schuldgevoel voor het missen van de les vakkundig negeerde, heb ik het tweede deel van het geniale fantasy-epos A Song of Ice and Fire van George R.R. Martin uitgelezen, A Clash of Kings. Lang geleden dat ik nog zo opgezogen ben geweest. Hoewel de opsommingen soms een beetje té zijn (het deed me onwillekeurig denken aan de epische dichtwerken uit de Oudheid, waar men een paar duizend versregels nodig had om het hele leger van de koning te beschrijven, met elke banier en schildknaap erbij), maar de heerlijke nuance die in het geheel zit is fantastisch. Er zijn weldegelijk slechte mensen (echt slecht), maar ze zijn een kleine minderheid en zelden heel belangrijk; vrijwel alle personages hebben redenen voor alles wat ze doen, gaande van familie over eer en seks tot geld. En hoewel ik mijn favoriete personages heb, blijven de overigen die een focalisatiepunt zijn (elk hoofdstuk is door de ogen van een ander hoofdpersonage) even hard tot de verbeelding spreken en me doen verlangen naar een tijd die nooit heeft bestaan...