Wat God nooit heeft gesnapt

Het zal een beetje vreemd lijken op het eerste zicht, maar als u weet dat dit pas op 28 september gepubliceerd wordt (of zal worden; of in het slechtste geval zou worden) is het al een stuk logischer, hein.

Bijna had ik iets geschreven over opgroeien, over hoe het leven verandert naarmate we ouder worden; de opvallende overgangen en de onmerkbare verschillen die pas achteraf duidelijk worden. Maar het zou waarschijnlijk op een Buffy aflevering lijken, en ergens twijfel ik aan het bestaan van een lezerpubliek hiervoor, laat staan mijn mogelijkheid om Buffy te overtreffen¹.

Dat krijg je echter, als je de bedremmelde nieuwe inschrijvingen, al dan niet vergezeld van een of meerdere ouders, op de universiteit ziet rondlopen. De gevoelens die ik daarbij krijg schommelen tussen leedvermaak en nostalgie, maar ik heb mezelf dan ook altijd al fantastisch en oud gevoeld.

Er zijn genoeg dingen waar ik u wel mee zou willen vervelen, god weet dat de wereld in een snel tempo down the drain is aan het gaan, maar dit is daar het moment niet voor. Nu, in zekere zin het onofficiële Nieuwjaar voor de student, nu is het een tijd van de gepersonaliseerde versie van sex, drugs and rock ’n roll, wat zich meestal manifesteert in feestjes met voldoende alcohol, drugs en vrienden, waarbij een gebrek aan één eventueel nog opgevangen kan worden door de andere twee, hoewel zo’n uitspraken gevaarlijk zijn, impressionable youths als wij zijn. Maar eigenlijk zijn dit soort paternalistische ‘welkom in het nieuwe jaar’ speeches ook niet echt aan mij besteed, noch als spreker, noch als luisteraar; daar hebben we rectoren en praesessen voor, om een of andere reden. Na een korte inspectie van de UA-site² vind ik trouwens niets over een openingsspeech van de rector in ons aller kathedraal, wat kan betekenen dat men het concept van ‘pluralisme, maar dan wel vanuit een katholiek religieus standpunt’ heeft laten varen, maar evengoed dat ik niet hard genoeg heb gezocht; ha, u weet, hoop doet de zotten leven³, ik zal mijn adem er maar niet voor inhouden, hoewel er genoeg mensen zijn die dat niet echt een verlies zouden vinden. Dat hoop ik alleszins, want laten we eerlijk zijn, een mens wordt in minstens even grote mate – misschien zelfs in grotere mate – gedefiniëerd door zijn vijanden als door zijn vrienden. Of haar vijanden en haar vrienden. De gematigde feministen zijn mijn vijanden niet.

Het klinkt stoerder dan het is, gedefiniëerd worden door vijanden, maar daar had u waarschijnlijk al een vaag vermoeden van. Er zijn nu eenmaal niet veel schrijvers meer die over de nodige fysieke kunde beschikken om hun argumenten de kracht bij te zetten die het de woorden alleen ontbreekt. Misschien kan ik dat gat in de markt wel opvullen: Hendrik Jan, schrijver-krijgsman. Met de bijhorende Hollywood verfilming, uiteraard: Henry John, writer-warrior. Dan kan ik zelf het scenario schrijven én mijn eigen stunts doen. Tja, een mens moet iets doen met zijn diploma Taal- en Letterkunde, nietwaar?

Maar goed, het nieuwe jaar is begonnen en het leven kabbelt rustig voort, eeuwig naar beneden met slechts af en toe voldoende vaart om de zwaartekracht even te tarten⁴. Misschien is een klein beetje concrete paternalistische raad toch nog wel aangewezen, zodat u uw tijd niet vollédig verspild hebt: als u ooit met een speer gaat vissen, mik dan onder de vis; het water bedriegt immers uw ogen⁵...

1: Echt, het is moeilijker dan u zou denken.

2: Onder lichte dwang van bovenaf wordt iedereen verzocht om consequent Universiteit Antwerpen te gebruiken, dus hou ik het maar consequent bij UA.

3: Ik weet het, dit is geen bestaand spreekwoord, maar met een neologisme op tijd en stond heeft men goud in de mond...

4: Algemeen genomen. Mijn leven is zeer leuk, dankuwel.

5: Als u wil mag u dit metaforisch opvatten, maar het moet niet.