Lange dagen, koude nachten

Maar gelukkig is er thee (ondanks de slechte camera op mijn gsm...):

Ethiek is een heikel iets

Nog een dwarsje, deze keer eentje dat nooit gepubliceerd zal worden. Een van de dag een emotioneel exhibitionistisch vervolg.


Pro-life of pro-choice, pro-geld of pro-mensen, pro-mensen of pro-dieren: u kent het allemaal wel. Een groot deel van deze zaken lijkt mij persoonlijk tamelijk zwartwit. Neem nu de mensen die per se een leven in ondraaglijke pijn verkiezen boven een zachte dood. Ik zou zeggen: dat is hun keuze. Maar daar draait het uiteraard allemaal om, aangezien zo’n nobele houding blijkbaar niet andersom werkt. Met morele superioriteit gaan we echter niet al te veel bereiken. Wel, zonder economische of militaire macht alleszins, maar daar beschik ik momenteel (nog) niet over, helaas. Misschien kunnen we er eens over nadenken. Onze twistpunten herdefiniëren.

Megalomanie even terzijde: ik vraag me soms af waarom er zoveel vreemde dingen voor waar worden aangenomen, vreemde... superioriteitswanen. Goed, megalomanie dus niet terzijde. Er zijn genoeg voorbeelden in onze historie: externe genitaliën zijn beter dan interne genitaliën, blank is beter dan niet-blank, geloof X is beter dan geloof X’, de ene voorouder is beter dan de andere... Allemaal redenen tot bloedvergieten op allerlei schalen. Zelfs een theorie die met feiten te weerleggen valt, wordt met het vuur Gods verdedigd. Creationisten aller landen, verenigt u...

Nog heikeler wordt het wanneer we het hebben over ongeboren of zeer jonge kinderen, zwaar mentaal gehandicapten of dieren, die hun mening niet zelf kunnen communiceren (nee, ik stel ze niet gelijk). In dat geval kunnen we namelijk enkel afgaan op waarnemingen en onderbouwde theorieën in het beste geval, of blind geloof in het slechtste geval.

Maar goed: zelfs dat wat individueel een zwartwit-kwestie lijkt, is het zelden, dus hierover ga ik hic et nunc geen uitspraken doen. Ooit bedacht ik (en ik waarschijnlijk niet alleen) echter dat onze evolutie - zowel individueel als vanuit het oogpunt van de mensheid - grotendeels gedefinieerd wordt door de vragen die we stellen. Een van de heersende opvattingen in de westerse wereld momenteel is dat er drie universele vragen zouden zijn: waar komen we vandaan, wat doen we hier en wat gebeurt er met ons na de dood? Mijn antwoorden hierop zijn tamelijk flauw (respectievelijk: ‘uit een toevallige samenloop van omstandigheden’, ‘niet veel nuttigs’ en ‘geen idee, maar dat zien we dan wel’), maar uw antwoorden interesseren me bijgevolg niet heel erg, aangezien ze hoogst waarschijnlijk niets kunnen bijdragen aan mijn leven.

Er is echter nog een universele vraag, simpeler, maar zonder makkelijk antwoord: can’t we all just get along?

She's a frakking cylon!

Eens te meer, speciaal voor u, een exclusieve publicatie van een dwars artikel:

Kunst is een vaag iets. Ik ga u niet vervelen met Van Dale definities. U zal simpelweg van mij moeten aannemen dat het breedomschreven is. En ook dat de televisieserie ‘Battlestar Galactica’ hier zeker binnen valt.

Misschien herinnert u zich uit een troebel verleden nog wel een reeks die zo heette. Lang geleden, in wat we nu ‘de vorige eeuw’ noemen – op het einde van de jaren ’70, om precies te zijn – bouwde ‘Battlestar Galactica’ mee op het succes van de ‘Star Wars’-films om een ietwat kitcherig, zeer tijdsgebonden toekomstbeeld op te hangen. Het was een instant culthit, die in het tweede seizoen verpieterde met infantiel verhaallijnen en een ietwat genante dood stierf. Or so they say; ik was toen nog niet geboren.

Maar nu leef ik wel, en wat werd er in 2003 uitgebracht? ‘Battlestar Galactica’. Geen simpele digital remastering of een goedkope verfilming van wat oude scripts, oh nee. Deze re-imagining van ‘Battlestar Galactica’ is een rauwe, realistische, ja, haast naturalistische herwerking van de originele serie. Heerlijk. U gelooft mij niet? Ik zal het wetenschappelijk aantonen. Voor een goeie tv-reeks hebben we in de eerste plaats nodig: een Sterke Cast. Check. Edward James Olmos met stip van voren, maar iedereen levert ver boven gemiddeld werk – op de occasionele uitschuiver na, maar waar hebben we die mantel der liefde anders voor? Ten tweede: Intelligente Filmscripts; (eigenlijk zijn het seriescripts, maar we werken ergens naartoe, wees gerust.) character driven drama, dat is ‘Battlestar Galactica’, doorspekt met hedendaagse, maatschappelijke problemen die, voor een televisieserie, verrassend genuanceerd worden behandeld. Dan: Indrukwekkende Beelden. Computeranimaties om duimen en andere vingers bij af te likken, origineel camerawerk en gedurfde montages. Punt. En tot slot: Potentiëel. Deze ietwat vage term duidt op een resem factoren die deels op geluk steunen, zoals financiering en populariteit. Wees gerust, ook hier is er geen wolkje aan de lucht. De conclusie? SC + IF + IB + P = SCIence-FIction van de Bovenste Plank.

Maar serieus: vergeet al die vooroordelen die u heeft over sci-fi en dompel uzelf onder in de geniaalste creatie wat betreft audiovisuele science-fiction sinds ‘Bladerunner’.

Zo ziet u maar

Aangezien u allemaal zeer geïnteresseerd bent in mijn punten, zal ik ze er hier maar gewoon opkwakken; zo heeft u ook nog iets te lezen in afwachting van een feitelijke update, die iets interessanter is.

Opleidingsonderdeel
Levensbeschouwing 12
Literatuuropvattingen en filosofie 16
Literary texts in English 1: Romanticism 12
Englishes 8
Nederlandse Taalbeheersing 1 12
Geschiedenis van de Nederlandse literatuur 2: vanaf 1880 8

Tes fruist mon jus

Her lips leave a ruby red imprint on his cheek. He smiles and sips at his cocktail as she purrs, every so gently. Fairly certain that she is as drunk as she is – not terribly, just that perfect state of lowered inhibitions – he hands her a sweet cocktail. A bit too sweet to his tastes. Unlike her; she’s just right. She eyes him, dressed so smartly, and a smile touches her scarlet lips. As she takes the drink from him, her hand brushes the tips of his fingers and their eyes lock. The music grows louder and they are alone in the midst of their dancing friends. His hand caresses her arm, barely touching, slowly upwards. Her dress leaves just enough to the imagination and she smiles an enigmatic smile as he drinks her in with his eyes. Their lips touch. For a moment, the music seems to cease completely; just them, nothing more.

Their bodies begin to dance once more and they loose themselves in the vibes and in each other.

This we offer.

Tes fruits, mon jus

Los van de ietwat ranzige naam, een feestje in Gent. Meer details volgen mogelijk nog, hoewel ik betwijfel of ik zelf aanwezig kan zijn.