Eens te meer, speciaal voor u, een exclusieve publicatie van een dwars artikel: Kunst is een vaag iets. Ik ga u niet vervelen met Van Dale definities. U zal simpelweg van mij moeten aannemen dat het breedomschreven is. En ook dat de televisieserie ‘Battlestar Galactica’ hier zeker binnen valt.
Misschien herinnert u zich uit een troebel verleden nog wel een reeks die zo heette. Lang geleden, in wat we nu ‘de vorige eeuw’ noemen – op het einde van de jaren ’70, om precies te zijn – bouwde ‘Battlestar Galactica’ mee op het succes van de ‘Star Wars’-films om een ietwat kitcherig, zeer tijdsgebonden toekomstbeeld op te hangen. Het was een instant culthit, die in het tweede seizoen verpieterde met infantiel verhaallijnen en een ietwat genante dood stierf. Or so they say; ik was toen nog niet geboren.
Maar nu leef ik wel, en wat werd er in 2003 uitgebracht? ‘Battlestar Galactica’. Geen simpele digital remastering of een goedkope verfilming van wat oude scripts, oh nee. Deze re-imagining van ‘Battlestar Galactica’ is een rauwe, realistische, ja, haast naturalistische herwerking van de originele serie. Heerlijk. U gelooft mij niet? Ik zal het wetenschappelijk aantonen. Voor een goeie tv-reeks hebben we in de eerste plaats nodig: een Sterke Cast. Check. Edward James Olmos met stip van voren, maar iedereen levert ver boven gemiddeld werk – op de occasionele uitschuiver na, maar waar hebben we die mantel der liefde anders voor? Ten tweede: Intelligente Filmscripts; (eigenlijk zijn het seriescripts, maar we werken ergens naartoe, wees gerust.) character driven drama, dat is ‘Battlestar Galactica’, doorspekt met hedendaagse, maatschappelijke problemen die, voor een televisieserie, verrassend genuanceerd worden behandeld. Dan: Indrukwekkende Beelden. Computeranimaties om duimen en andere vingers bij af te likken, origineel camerawerk en gedurfde montages. Punt. En tot slot: Potentiëel. Deze ietwat vage term duidt op een resem factoren die deels op geluk steunen, zoals financiering en populariteit. Wees gerust, ook hier is er geen wolkje aan de lucht. De conclusie? SC + IF + IB + P = SCIence-FIction van de Bovenste Plank.
Maar serieus: vergeet al die vooroordelen die u heeft over sci-fi en dompel uzelf onder in de geniaalste creatie wat betreft audiovisuele science-fiction sinds ‘Bladerunner’.
1 opmerking:
We zullen er eens naar kijken.
Ik vraag me af waarom Sc-Fi zo'n verkeerde reputatie heeft. Het is de perfecte situatie voor spannende verhalen. Je kan de meest onmogelijke, onoplosbare situaties creeëren (Hallo, ik zit in het heelal!) Maar omdat het niet werkelijk is, zijn je extravagante oplossingen veel geloofwaardiger. Goudmijn.
Waarom is Serenity eigenlijk geflopt?
Een reactie posten