Europa, voorbij God en de Staat

Ah, filosofie, altijd leuk, maar ik ben er niet heel bedreven in. Zoals seks, eigenlijk, maar ach, oefening baart kunst.



Ooit zal ons universum eindigen. Nadat de sterren zijn opgebrand en de planeten niets meer zijn dan veredelde asteroïden, zullen zelfs de zwarte gaten verdwijnen en zal er niets overblijven dat nog aan de Melkweg herinnert. Laat staan aan de mens. Slechts dan zal de geschiedenis werkelijk ten einde zijn. Dit wordt uiteraard pas over een onvatbare tijd in de toekomst verwacht (ruwweg over 1x10^100 jaar), maar het maakt elke verwezenlijking, op welk vlak dan ook, ultiem nutteloos, als het perspectief maar breed genoeg is. Niettemin gaat de mens op zoek naar een zingeving die niet enkel het eigen leven, maar alle leven een doel kan geven. Een ver verheven vaderfiguur die ons weet te beschermen tegen verantwoordelijkheid en ons afschermt van een mogelijkheid om een eigen zingeving op te bouwen.

Er vielen mij twee dingen op bij het lezen van 'Het Europa der filosofen'. De (ingebeelde) voordehandliggendheid van Europa en het ver doorgedreven christelijke gedachtegoed. Beiden getuigen van een drang naar profilering, naar het vinden van een positie, van het individu binnen de groep en van de groep tegenover andere groepen.

Van Novalis tot T.S. Eliot, het christendom lijkt de plakband die ons bijeen houdt, of die ons bijeen zou houden, moesten we Jezus in ons hart accepteren. En uiteraard heeft religie een verbindende functie; net als het nationalisme creëert de religie een ingesloten en een uitgesloten groep, wat een belangrijk onderdeel vormt van elk groepsgevoel: een groep bestaat immers pas bij de gratie van zij die niet in een groep zitten.
Het standpunt dat vaak wordt aangedragen is dat de Europese eenheid zoek is sinds het christendom in verval is geraakt, soms aangevuld met de aanmaning om ons leven opnieuw rond de kerken te centreren. Hoewel er iets voor te zeggen valt, dat het gevoel 'Europa' op z'n minst voor een deel samenviel met dat van de christelijke god, is een terugkeer naar dat bindmiddel uitgesloten op sociologisch vlak (teveel verschillende levensbeschouwingen), op ethisch vlak (te ver doorgedreven secularisering) en op moreel vlak (te weinig waarheid in de doctrine).

Het nationalisme – in wezen ook een manier om een in- en een uitgesloten groep te creëren, maar dat met een land in de plaats van een god – werkt niet in Europa als geheel, waarschijnlijk voor een deel omdat er geen gemeenschappelijke taal bestaat, maar evengoed omdat vrijwel alle samenwerking zich in abstracte wandelgangen voordoet, of meer gezien wordt als een samenwerking tussen een aantal Europese landen, eerder dan een samenwerkend Europa. Daarnaast waren de twee grootste oorlogen van Europa in de vorige eeuw oorlogen met zichzelf, wat een eenheidsgevoel ongetwijfeld nog steeds in de weg zit. De Verenigde Staten van Amerika, bijvoorbeeld, kunnen zich wel beroepen op een eenheidstaal, hebben alleen al in de laatste zeventig jaar als natie twee externe vijanden verslagen en kunnen zich momenteel nog steeds beroepen op een wij/zij gevoel vanwege de zéér abstracte tegenstellingen freedom vs. terrorism en (iets minder vaak verwoordt, maar wel aanwezig) christianity vs. islam. Betrekkelijk '1984' allemaal en niet onmiddellijk een benijdenswaardig alternatief.

Dat Europa deze maatschappij-scheppende functies ontbeert, betekent echter eveneens dat we zelf kunnen kiezen wat ons bindt, wat ons profileert. Aangezien er meer redenen zijn om voor een hecht samenwerkend Europa te pleiten dan om het te ontbinden, dient er gezocht te worden naar een nieuw samenhorigheidsgevoel, en dat op zich is al een eerste stap. Het verschil tussen een geografische regio die Europa heet en een Europa als cultureel geheel is echter niet iets dat zonder een actief ingrijpen tot stand zal komen. Want hoewel men wel kan spreken van een Europese cultuur, is dit niet enorm verbazingwekkend, daar regio's die actief culturele producten uitwisselt na verloop van tijd op bepaalde vlakken naar elkaar zullen toegroeien.

De belangrijkste reden voor een actiever Europabeleid is echter meer dan een intellectueel of cultureel samenwerken: het aanpakken van de problemen die de mens in de komende eeuw moet zien te overwinnen, wordt hoe langer hoe minder mogelijk op een nationale schaal. Het emotionele nationalisme heeft dan ook geen plaats in een interculturele wereld, evenmin als het christendom, aangezien beiden uitgesloten groepen creëren die niet zonder risico uitgesloten kunnen worden, in de eerste plaats vanwege het morele overwicht (ie. het is niet mogelijk een baken van iets Goeds of Waarachtigs of wat dan ook te zijn, bij het uitsluiten van groepen op basis van religie of nationaliteit, of wat dan ook, me dunkt), maar evengoed omdat Europa te divers is, zelfs alleen West-Europa, om onder één enkele op emotie gebaseerde ideologie te verenigen.

In plaats daarvan is er nood aan een intellectuele vereniging van Europa, die in wezen in de scholen moet beginnen. Omdat de noodzaak bestaat, uiteraard, om ons te verenigen, niet slechts vanuit praktisch oogpunt, maar ook vanwege het ideologisch aspect: een hechte samenwerking tussen een grote en diverse groep is een onvermijdelijke toekomst, en ongetwijfeld een moeilijke, maar mensen hebben iets nodig om naartoe te leven, zeg maar om in te geloven. En als dat geen god is, en als dat geen staat is, waarom dan niet de mens zelf?

Europa is geen eindpunt, maar de mogelijkheid op een nieuw begin; geen tabula rasa, maar toch een omgedraaide bladzijde. Een samenwerking die niet steunt op gemeenschappelijke waanbeelden, maar op de rede en het zoeken naar de onbereikbare waarheid. Die waarheid (of Waarheid) zal niet begeleid worden door tromgeroffel en trompetgeschal bij haar ontdekking, maar zal slechts de waarheid zijn door de verdediging van de rede, niet door de aanval op de leugen.
Europa is geen eindpunt, Europa is de mogelijkheid op een nieuw begin; een model voor een mensheid die actief probeert om te doen wat goed is, niet slechts voor zichzelf en zijnen en de haren, maar voor elke actor, los van de kleinmenselijke vooroordelen en emoties die zo veel internationale betrekkingen lijken te tekenen.

En ja, het is ultiem nutteloos, maar dat wil niet zeggen dat het nutteloos is: als we geen zekerheid kunnen hebben over onze realiteit, wil dat niet zeggen dat we ze niet kunnen en in wezen moeten proberen te verbeteren. Empathisch handelen, liefst ook vanuit het gevoel, maar minstens vanuit het idee dat elke persoon tot een evenwaardige rede in staat is. De eigen waarheid verdedigen, zonder de poorten te sluiten voor twijfel en evolutie. Europa heeft geen nut als vage verzamelnaam van landen of geschiedenissen, maar moet zichzelf definiëren, niet in oppositie tot anderen, maar vanuit de mogelijkheden die het heeft.

Als dat allemaal echter niet lukt: onderzoekers van de Universiteit van Chicago hebben berekend dat over (ruwweg) 1x10^1055 jaar er een nieuwe Big Bang zal zijn, ontstaan uit het lege kerkhof van ons universum. Misschien gaat het dan beter.

Good times, shmood times

Well, in five and a half hours, I have to flunk German, on Monday I have to hand in a paper and Wednesday I'm going to flunk English literature and pass a way too optional philosophy course.

Good thing I'm intelligent enough to know what I can and can't do.

It's the same intelligence/arrogance that allows me to get through my days, so my highandmightitude equals an astmatic's inhaler.

Hey, you wouldn't laugh at a guy in a wheelchair, right?

At least I now know what ARD stands for: Arbeidgemeinschaft der öffentlich-rechtlichen Rundfunkanstalten Deutschlands.

I'm proud of myself, and that's good enough, at the moment.

Panzerdivisionen, hier, hier und hier!

Dat was tot eergisteren het enige Duits dat ik kon, maar aangezien ik morgen een examen Duits heb, ben ik nu mijn best aan doen om het wat bij te benen.

Het lukt niet echt, maar wat had u verwacht.

Bij het leren van een reeks afkortingen in een gemoedstoestand die het midden houdt tussen 'ongeloofwaardig rustig' en 'monkey in a cage' ben ik op iets gestoten dat misschien niet echt grappig is, en zelfs niet zo vreemd, maar ondertussen ben ik hier al, dus krijgt u het toch maar.

'o.' betekent ofwel 'oben' ('boven'), ofwel 'ohne' ('zonder').
En wat blijkt? 'oben ohne' betekent zonder meer 'topless'.

Ja, talen leren is leuk...

So wonewy...

A better fantasy world

Well, okay, this is better. Enjoy, and find the rest here.
And ignore the party poker crap.
And, as always, I can only hope I'm not liable because I'm not hosting anything (I think...).

Space opera, apparently

Well, I should be studying again, so I'm escaping into whatever fantasy world I can find, even if it isn't completely fleshed out.
Enjoy.


The only indication was a small meter on his righthand side dropping from sixty-two to twentyone percent, but it made Peter Terson release the control handles and quickly wipe his palms on the sides of his pants.
“Sellis, divide weapon power over the shield and engine. Seventy, thirty.”
Elizabeth's hands slid over the control panel in front of her.
The meter went back up to ninety one and he saw the red circle on his radar move further down the screen. “Thanks, love,” he said. He was quite proud of his grace under fire, and in this case 'under fire' wasn't in the least exaggerated. He let the little frigate, shaped like a triangle shoved halfway into a similar one, roll around the protruding top engine to evade a stream of weaponsfire from the pursuing ship. Of course, this wasn't such an unusual situation. The giant discs, that represented the law in the known universe, were great in number and continuously patrolled through every explored solar system. And as they always wanted to scan everything they came across, the little frigate had no choice but to flee. Normally this consisted of transferring all power from the shield and the weapons to the engine and just get the hell out of there, but they had only noticed the disc when it had started firing on them, which would make lowering the shield somewhat too risky an idea. The fact that they hadn't yet sent fighters probably meant that they had been surprised as well.
“Can you scan the planet yet?”
“No,” Sellis said, “in range just a little over a click.”
The small, beige planet – a moon of the nearby gas giant – was their only possible escape. If it had an atmosphere. Terson wiped his hands again. If it didn't have an atmosphere, or one that was too thin, the fighters would cut them to shreds in minutes.
“Looks like you're gonna get lucky, Pete.”
“I like the sound of that. Find me somewhere to hide as soon as you can. And give all weapon power to the engine. The faster we get there, the faster I can get lucky.”
She laughed, surprisingly merry under the circumstances. The cruiser wouldn't be able to fly inside the atmosphere and the fighters would expend their fuel after a minute or so.
The shield had taken a grazing shot and without the extra power it fell back to fifteen percent.
“I'm retracting the engines. Switching to atmospheric flight. Tell them to strap in.”
Sellis tapped the control panel twice and grabbed the microphone. “We're about to go planetside. Pick up and buckle down, boys and girls. It might get a little rougher than usual, what with the incoming fire and all. But no use in worrying, as always.” She placed the mic back in its slot and checked the planetary scans. “Let's see, breathable atmosphere, sand, sand, sand, sand, well, what's this? A rocky outcropping and... What?!”
“What?”
She enhanced the scans. “There's nothing underneath.”
“More sand?”
“No, nothing. A void. Not even caves. Just, nothing.”
“Well, there are fighters on the way, so we may as well check it out.”
“Shouldn't we wait for the captain?”
“The captain”, Peter said, “can make that decision when on the bridge. Otherwise, the pilot is in command. Me, love.”
“Hmmm, your hunger for power makes you even more likely to get lucky, Pete.”
“Yeah, 'Pete', and also more likely to get shot for mutiny.”
“Oh...” Blushing, Sallis sunk deeper into her chair. “Hello, captain Karwin.”
“Hello, Sam.” Terson turned halfway towards her and nearly burst out laughing when he saw the towel wrapped around her head.
“Stow it, pilot. There are still fighters after us, no?”
“Yes, captain. Sorry, captain.”
“Shut up, Peter.”
“Sorry, but it's quite alright, we're going to hide in that rocky area over there. If you agree, of course.”
Sam sat down in her chair, behind the pilot's seat and to the left of Sallis. “Judging from the terrain, we don't seem to have a lot of options. And let's keep the fooling around for a safer moment.”
“Understood, we should be there before the fighters reach us. But, if I may ask, why the towel?”
Sam sighed. “A shower, pilot. I'm sure you're familiar with the concept? It helps to get lucky.”
“Well, I'm already getting lucky, it turns out. Right, Liz?”
Instead of answering, Elizabeth sank deeper into her chair, her face reddening even further.
“Still a prude, lieutenant? How will we ever save you?”
“Oh, not to worry, captain. She doesn't need saving. I can vouch for that.”
Karwin smiled. “Very well, find us a place to land.”
“I don't know about landing, but I think I found an entrance to whatever is down there. Navigation data on your screen, Pete.”
“Thanks, love.” He turned around and gave Sellis a boyish grin. “Almost there.”


“I hope everyone is still strapped in. We have to go vertical.”
The frigate shot up into the air before turning around and pointed its nose straight to the small opening the surface.
“Uhm, Liz, how big is this entrance?”
“A bit bigger than the ship, about a metre on each side.”
“Now she tells me. This is going to be damn close.”
“Can you do it?”
“I'll do my best, Sam, as always. I might need another pass.”
“Check your radar, pilot. If you take another pass, the fighters will know exactly where we are.”
“Right. No pressure. Liz, distance.”
“One click. A little left. Five hundred metres. A little to the right.”
“Don't do that!”
“Sorry. One hundred metres. Pete. Fifty metres. Pete? Twenty metres. Peter!”
“Divert all power to the engine!”
The corner of the rear triangle was torn off as the ship raced into the dark tunnel.
“That's not good.”
Terson gripped the handles even firmer, but couldn't prevent the ship crashing into two more walls before he pulled back as hard as he could. With a screeching grind, the frigate came to a halt in complete darkness. Elizabeth was the only one still sitting in her seat. She shook her head.
“You weren't listening when I told everyone to strap in? Again and again. Tsss, tsss. Are you alright, at least? Captain? Terson?”
“I'm fine, lieutenant.” Karwin crawled back into her chair with a small groan. “Pilot?”
Sallis unhooked her straps and rushed towards his motionless body. “Pete?” She saw the blood covering his monitor before she reached him. “Get Lestin!”
Sam moved a little slower than she would have, groaning as she reached for her comm. “Doctor, we need you on the bridge, faster than you can. Everyone all right over there?”
The answer came quickly. “Already on my way. We're fine, just a little shook up.”
The captain nodded and switched on the external lights. The beams showed part of a shining metal plate they had apparently landed on, but otherwise, they just went off into the darkness. Whatever this place was, it was huge.
“Captain!”
Elizabeth looked close to tears, but before Sam managed to get to her feet, the door at the rear slid open. “Captain?”
“I'm fine, doctor. See to Terson.”
“Liz, how's he doing?”
She wiped her sleeve over her eyes. “A head wound, and I think the control handles may have cracked his ribs. But he has a pulse and he's breathing, so he's going to be okay, right?”
Hannah didn't answer as she pulled him to the back of his chair.
“Lestin, he's going to be fine, right? Right?”
“Elizabeth, I'm a doctor, not a miracle worker. So be quiet and shut up!”
“Reign it in, doctor. Get him to the infirmary. Lieutenant, give me a scan of whatever this place is.”
While Hannah pulled the stretcher from the wall and suspended it in mid-air, Sallis slowly got up.
“I was hoping I could stay...” but Sam cut her off.
“There's nothing you can do for him and I need you. If you really want to help Peter, however, you might want to grab his legs and get him on the stretcher.”
“I... Yes, captain.”


The ramp at the back of the ship opened with a clang on the metal plate.
“So, captain. Why are we going to walk into a dark, eerie structure with the two most likely outcomes being death or nothing at all?”
Keltin Gud switched on the flashlight on his rifle and let the beam drift around in the darkness.
“Because it's the interesting thing to do, private. The repairs are going to take at least five hours, and we've been cooped up long enough.”
“Basically, after the harrowing spacebattle, you're still bored and prefer putting our lives at risk in whatever we might have stumbled upon?”
“Yeah, basically, I guess so.”
“Oh, ok. Nice.”
Kerwin, Sallis and Gud walked to one of the corners of the platform, the captain also with a rifle, Sallis with a handgun and a small computer.
“There's a shaft over there, I'm guessing it's an elevator.”
“Rappelling? I like it?”
“Sorry, Gud, there were some power readings on the scans, and, well, we all know I'm good enough to get this thing reactivated.”
“Peter is going to be all right, I take it?”
“Yes, captain. Two fractured ribs, a minor concussion and he needs a new eye, but he was already awake.”
“Has he made a decision yet? Organic or cyber? I'd go cyber, but then, that's just 'cause it'd go great with my arm and leg.” Keltin laughed loudly, almost a bellow.
“Keep your voice down, private. We don't know what's down here.”
“I don't think that's going to be a problem. No lifesigns whatsoever. We're here.”
The wall looked exactly the same as the floor, except that it was vertical. There was no indication of an elevator, or of anything else.
“Lieutenant?”
“Give me a second.”
Elizabeth traced a square on the wall with her hand, staring at the screen in her hand, before pressing it. The square slid upwards to reveal a small controlpanel.
“Nice!”
“Thank you, Gud.”
She pressed a few buttons, moaned, pressed a few more buttons and let out a triumphant 'Ha!'.
“Lieutenant?”
“Two things: firstly, this facility is old. Old as in before the Truth old.”
“That's old.”
“Yes, it is, Gud. Secondly.” She pressed a button and a doorsized panel vanished sideways, onto an elevator. “Tadaa. If I'm reading this correctly, the main controlroom is at the bottom, twenty floors down.”
“And what does this controlroom control, exactly?” Sam asked as they got onto the elevator.
“Not sure. The language is, well, old. But I think it's something to do with storage.”
“Only one way to find out, ladies. Time to get down!”
“Ugh. Why do we keep him around, captain?”
“Meatshield, lieutenant. He's our meatshield.”

Hifi, low fi, sci fi

Science fiction has been around for quite a while; the nineteenth century (well, 1898) 'War of the Worlds' is often seen as the starting point for modern sciene fiction, but it stretches further into the past. Simply put: if you consider it a theoretical science, it's called futurology (a silly name for a very uncertain science), if you consider it fiction, it's called science fiction and if you consider it truth, it's called religion or insanity (depending on the amount of people that consider it truth: this is just as likely as the church doctrine; this is just as likely as the islamic doctrine). Yes, that was a jab at religion; one has to stay in shape.

Recently, with changes in both knowledge and technology, science fiction has also evolved. While the concept of alternate realities is not a new one (in truth, every work of fiction can be seen as an alternate reality), science fiction usually took on one of two forms: either a single event impacts our reality (an alien invasion, anyone?), is resolved and the reality (ie. the story) ends. Just as often, the starting point is a universe different from our own, be it in the (far) future, or in a very different place, or simply slightly off.

Now, I am fully aware that the examples I'm going to give of this 'evolved sci-fi' will undermine anything I have said or will say, but so be it. The concept of both examples, one British, one American, is a sustained alternate reality that has our reality as a starting point and anchor point. And while the fiction always outweighs the science, both have a terrestrial civilization (that's us) that evolves under the influence of other civilizations, human or otherwise, allies or enemies. And while national identities never disappear (and yes, both are in English, but the relation English-imperialism is the same one as bird-robin), it adds substance to the idea(l) of a planetary identity. At the same time, our technological evolution is sped up, and somehow I just love the concept of a human interplanetary fleet.

But more importantly, it enlarges the scope of what is at the core of 'good' science-fiction: ask the questions that will become more important as our technology catches up with our imagination, the key question being 'what is it that makes us human?'
Of course, as I said, as soon as I give you the examples, you'll probably be irritated that you have read through an entire text that misses a valid point (I thought I had one, but I lost it somewhere in the second paragraph). Still, both the Stargate universe (comprised of the film with the same name and the series Stargate SG-1 and Stargate Atlantis) and the Doctor Who universe are intricate and potentially infinite sources of what are in fact elaborate allegories. And besides, the latter is the longest running sci-fi show, the former is the longest consecutively running sci-fi show. This is no argument for quality, as that many people watching does not mean anything, as that many people may very well be very wrong.

But to make a long story short: exploring the future, even only in our imagination, gives us the possibility to at the very least have some fun, and who knows, maybe, just maybe, some good may come of it.

Boy, what a time waster this was...

Oh, you can watch the Stargate series here; Doctor Who you find here.

Zouthoutertjes

Omdat ik eigenlijk moet studeren, zal ik u zeggen wat ú moet doen: films kijken! En wel de volgende:

The Man from Earth: kijk!
Een onconventionele, zeer rustige sci-fi film, die uitsluitend vanwege het scenario sci-fi is. Er is slechts één locatie, namelijk een huis, en meer dan 90% speelt zich in de woonkamer af. Eerlijk gezegd, het verhaal dat ik had willen schrijven, maar helaas...
Voor zij die een goed verhaal pur sang weten te appreciëren.

The Golden Compass: hiervoor moet u naar de cinema!
Zeer leuk fantasy, met een einde dat enkel idioot is als er niet genoeg mensen voor de film betalen: anders komt er een vervolg en is het einde niet meer dan een wat flauwe scène in een groter geheel.
Voor zij die houden van schattigheid en wat kritiek op de kerk (en van Kidman en haar oranje haarbal).

Eastern Promises: eventueel kijk!, maar ga maar naar de cinema
Een misdaadfilm over de Russische mafia in Londen, met Engels met dikke, vette accenten en af en toe wat vuil, bloederig geweld.
Voor zij die houden van nuttig geweld en blonde vrouwen (niet in combinatie).

I am Legend: kijk!
Een heel sterk en leuk eerste uur, courtesy of Will Smith en de Duitse herder Sam; het eindigt met wat onnodige actie en een 'God is een eikel of niet zo omnipotent'-einde, maar ja, eindes...
Voor zij die de Apocalyps als een uitdaging zien, eerder dan redding of verdoemnis.

The Illusionist: kijk! Nee, helaas, geen werkende links meer.
Ja, ik ben er wat laat mee, ik weet het, maar mocht u de film nog niet gezien hebben, hij is zeker het bekijken waard, ondanks het wat voorspelbare scenario. Het acteerwerk, de beelden en de algemene sfeer zorgen voor een op z'n minst goeie film. Enkel met die appelsienenboom klopt er nog iets niet...
Voor zij die liefdesverhaaltjes kunnen combineren met 'ratio victor!'.


Ah, amusement.

Een nieuw jaar