De beste mensen zijn altijd ingebeeld

Ik hou niet zo van verrassingen, voornamelijk omdat ik de positieve min of meer kan voorzien (hoop, kan je het ook wel noemen) en het dus niet echt verrassingen zijn, wat ons met de negatieve verrassingen opzadelt (als in 'ik wist niet dat mensen zo dom konden zijn; of zo slecht, maar dat is een fijne lijn'). Maar dan klik je om een uur of vier 's nachts op BenX.avi, en kijk, verwondering!

Pas op, niet in die mate dat ik van mijn stoel viel; het was nog steeds zeer Vlaemsch, nee, zeer Vlaams (gelukkig), wat inhoudt dat het bij momenten wat knullig is en soms duidelijk aspireert zonder echt te bereiken. Vrijwel alle in-game sequenties, waar zo stoer over werd gedaan, waren een nogal nutteloze gimmick, maar wat had u dan verwacht. Nee, de acteurs waren beter (en niet zo opvallend geliëerd aan de 9lives-site (ie. de gamessite van Telenet; ontsnap er maar eens aan)) tot heel goed zelfs.

Oh, het geheel was conventioneel en betrekkelijk voorspelbaar, maar dat mocht, al was het maar omdat het hoofdpersonage een autist is. Structuur en imitatie, weetuwel. Ook het laatste beeld was niet onverwacht, maar het was, emotioneel gezien, wondermooi en enorm tragisch, wat een van de betere combinaties is die kunst kan hopen te bereiken.

En het meisje.

Ach, het meisje...

Zwemmen en verzuipen

Vandaag ben ik gaan zwemmen. Ofwel kent u mij iet of wat, hangt uw mond nu open van verbazing en voel ik me beledigd, ofwel kent u mij niet en ben ik blij dat u dit lees, dus, avanti, voorwaarts met het verhaal.

Na het zwemmen (betrekkelijk kort) liep ik nogal vermoeid naar de tramhalte, om een tram te pakken die me een stukje noordelijker zou brengen; weliswaar in de juiste richting, maar niet echt dichter bij huis. Het zitten zag ik echter wel, wel, zitten.

En plots zag ik haar, op de tram, een meisje dat ik al een jaar of zeven niet meer gezien had en waar ik nog maar zelden aan dacht. Valerie, zo heet ze. Klein, zwart haar, een paar jaar ouder dan ik. Toen ik in het ik denk tweede middelbaar zat, leerde ik haar kennen. Haar zus zat met mijn broer in de klas, als ik me niet vergis, en op de speelplaats (waar bijna alles van belang op school gebeurde) had ze me ooit eens aangesproken. We babbelden enkele malen; voor mij was het leuk omdat het in die tijd nu eenmaal leuk was als oudere mensen geïnteresseerd waren in mij, voor haar omdat ik in die tijd nu eenmaal onmiskenbaar schattig was. En uiteraard had ik, na verloop van tijd, een serieuze boon voor haar. Zeer onschuldig allemaal, en ik was niet van plan haar iets te zeggen. Tot een jongen uit mijn klas - later nog mijn nemisis, maar nu interesseert hij me niet meer - het ooit in het voorbijgaan tegen haar 'liet vallen' (de lul).

Het pijnlijkste van al was dat ze nooit meer tegen me gesproken heeft, zelfs nooit mijn aanwezigheid erkend. Ergens snap ik het wel. In de puberteit heeft een mens nu eenmaal lak aan onbetekenende crushes van snotjongens - schattig en intelligent, maar snot nonetheless. Maar een 'je bent heel leuk, maar...' gesprek, of zelfs een denigrerend opgetrokken wenkbrauw zou ik geappreciëerd hebben. Gewoon, wat closure.

Even overwoog ik om haar aan te spreken. Te vragen of ze me nog kende en wat ze nu deed. Toen merkte ik dat de tram al enkele tellen stilstond aan mijn halte. Drie bewegingen en ik was buiten. Ach, misschien was ze het helemaal niet.

Allemaal kleine mensjes

Voor alle duidelijkheid: als ik minder dan tien bezoekers op een dag krijg, is dat onder het gemiddelde van (ruwweg) 15. Met al die aantijgingen die hier rondvliegen, de laatste tijd. Tss, tss. Niet dat ik mij er iets van aantrek hoor. Ik weet dat u bestaat, mijn lezers, en ú weet dat u bestaat, dus het maakt mij niet uit wat andere mensen er, hé, ho, wacht eens even; dit argument ken ik, en er schort iets aan.

Anyway...

Nu dat achter de rug is, kan u rustig verder met uw week. Maandag, zo blijkt, is de dag waarop u mij het massaalst bezoekt. Leuk, maar misschien moet u het ook eens op zaterdag proberen?

Kultuur

Some people seem to think you have short attention spans or are simply unwilling to read any length of text that exceeds your screen, but I try not to care. Read until you are bored or you reach the bottom; I'm not writing for you. But anyway, on to *drum roll* culture!

First, my apologies, but I am going to use the word 'podcast', even though there is nothing 'pod' about it. Damn iPod, corrupting everything it touches, it epitomizes the culture industry, and you'll have to download that damnable iTunes to subscribe to this podcast, but then, most of you are Apple whores already (no offense).
So, anyway, This American Life, an award-winning radio show, with a television off shoot and, more importantly, a weekly podcast published by Public Radio International and hosted by Ira Glass (who was named best American radio host by Time Magazine), somehow brings a very appealing mixture of human interest and interesting stories (usually opposites) without resorting to cynicism or ridiculing. In the hour long broadcasts, our world seems like a strange and sometimes even hostile place, but the people inhabiting it are ever so beautiful, odd, vulnerable, strong. It is an hour of serenity in a world that can use it.

Assassin's Creed, on the other hand, does not provide serenity. And yet, few things seem to compare to a smooth assassination; slowly making your way through the crowd, taking out two guards without drawing attention, you approach your target as he is arguing with a merchant. He is unaware until your hidden blade is lodged beneath his jawbone. As his guards come running, you dispatch two of them with expertly executed counter moves, slicing the tendons (I think, my anatomy isn't great) in the knee before severing the artery in his neck. You knock the other one to the ground, jump on his chest and push your sword through his heart. And then it's time to run. Through the crowds, on to the houses, over the streets, to the tops of the highest towers and in a straight line to a haystack on ground level.
The game opens with 'This work of fiction was designed, developed and produced by a multicultural team of various religious faiths and beliefs.' I was sceptical (really, why do they have to be religious?), and the game is far from perfect (a little to much 'rinse and repeat'), but the atmosphere and the delicious climbing and fighting... See a really cool trailer here, or download a slightly longer movie here from Rapidshare (well, from me, really) - just press 'Free'. You gotta hand it to the Canadians...

The edges of our realities

Ah, sweet, sweet distractions; verstrooiing van het bewustzijn.

The fourth season of Battlestar Galactica has begun and it's superb (if the first episode is any indication).

A torrent and a stream. I love nature.

Writing, needing, wanting, living

Mijn inzending voor de literaire wedstrijd van Lingua (de studentenclub van de Taal- en Letterkunde). Het was weer werken tegen de deadline, en het is niet volledig geworden wat het moest worden, maar nu ik het ingestuurd heb, sta ik een beetje weigerachtig tegen herschrijvingen. Conservatief, neem ik aan.

Een goed gesprek

“Ongelooflijk! Je dacht nog steeds dat je hier nooit terecht zou komen? Echt? Wel, dat is weer een pluim op de hoed van de menselijke zelfdeceptie. Ik zou je een idioot noemen, maar als je dat was, zou je hier nu waarschijnlijk niet zitten. Dat lijkt me trouwens een zeer ongemakkelijke positie. Nee, nee, doe geen moeite om te verzitten, het zal niet veel uithalen. Je weet toch waarom je hier bent? Niet dat er één specifieke reden is, uiteraard, maar sommige dingen wegen nu eenmaal wat meer door. Ja, ik zie het in je ogen, het schuldgevoel vermengt zich met je angst. Te laat, m'n waarde. Veel te laat. Weet je nog wat haar naam was? Je was haar echt vergeten. Samantha. Sam. Het arme kind. Amper veertien en heel alleen in jouw kille wereld. Oh, je was vriendelijk genoeg toen ze zich voor het eerst aanmeldde; zo vriendelijk dat je bijna likkebaardde. Wat een leuk woord. Je hebt geen baard, dat zou niet passen voor een man in jouw positie, maar likkelippen klinkt dan weer wat, maar we dwalen af. Ondertussen weet je het terug, hoe ze drie maanden later aan je deur stond, zo bang en breekbaar, op zoek naar de veilige haven die jij en de jouwen propageren. Jij en de jouwen, het verbaast me soms hoeveel er hier terecht komen. Maar je hebt uiteraard niet de schuld aan al Haar misstappen. Enkel aan de jouwe. En het lot van Sam, m'n waarde, spant ongetwijfeld je doornenkroon. Ze was niet meer alleen, toen ze de laatste keer kwam aankloppen. Nog niet zichtbaar, maar het zou niet lang meer duren. Je hebt genoten, geen nut dat te ontkennen.
Elk woord kerfde de verdoemenis in haar geest. Zij kromp ineen en oh wat een heerlijk gevoel, de macht en de rechtvaardigheid. En het wicht dat huilend vluchtte, een kers op de taart. Zo zelfvoldaan. Uren later vonden ze haar, in haar kamer op haar bed. Haar aanblik, een bloedrode staaldraad in een hand dat op de grond hangt, een walm van dood en jij was haar al aan het vergeten. Je verwierp haar, en die gedachte, dat ene woord, met alle minachting en walging die een mens maar kan voelen, ̶”

Het ontsnapte geluidloos aan de lippen van de man. “Zwak.”

“ ̶ die ene gedachte was je hoogstpersoonlijke val, tot in de diepste krochten van dat verwrongen bewustzijn. Niemand is ooit volledig verloren, wordt weleens gezegd, maar jij was in een afgrond gesprongen met het idee dat het wel de juiste weg zou zijn. Of goede weg, wat je wil. Je bent de duisternis in gewandeld, omdat je de weg niet wou vragen, m'n waarde. En nu is het te laat. Ondertussen moet je toch aan haar denken, nietwaar? Zit ze hier ook? Zit ze ergens anders? Beter? Ach, ik weet het niet. Maar je zal haar niet meer vergeten. Samantha. Sam. Het arme kind.

"Daarom zit je hier, m'n waarde," sprak de duivel, en hij lachte zijn tanden bloot.