Easy is ever nothing

Tja, dan gaat een mens al eens impulsief te werk; zo'n plannen, omgeven door een onwerkelijke hoop en naivete, zijn in deze tijden van informatisering, industrialisering en globalisering snel uitgewerkt. Et voila, daar stond ik dan, in het spuuglelijk bouwwerf dat Den Haag blijkbaar is. Overal reiken kille constructies van glas en staal naar een hemel die verder weg lijkt dan normaal. De Koninklijke Bibliotheek, waar een boek lag en ligt dat enkele pagina's bevat die me wel interessant lijken, ligt dicht bij het station, dat wist ik. Jammer genoeg was dit 'het station' niet het station waar ik met de trein aankwam. Maar goed, geen onoverkomelijk probleem. Na wat gekuier tussen de steriele nieuwbouw en wat informatie van mij wat vreemd aankijkende informatie mensen, vond ik mijn weg. Snel een gratis leeszaalpas aanvragen via de computer en dan... "Sorry, maar u krijgt dit boek enkel als u een jaarpas heeft." Twintig euro, moest u het zich afvragen. En ik moest enkel wat kopietjes uit het boek hebben. "Het spijt me, maar dat is niet mogelijk." Twee keuzes dan, uiteraard. Ik was mijn double crescent axe al uit mijn rugzak aan het halen, maar ach, het meisje (wel, de vijftig jarige vrouw) kon er ook niet veel aan doen. Nee, ik kon terug naar huis om het via het internet aan te vragen, wat meer geld en tijd vraagt dan ik er voor over had (het treinticket vond ik op zich niet zo erg).
Maar Nederland is Nederland, dus een korte stop in de Albert Heijn en dan een koffietje gaan halen. Eens terug in A'pen merkte ik dan ook nog eens dat het bovenste knoopje van mijn hemd de hele dag openstond, zodat het schaamhaar op mijn borst zichtbaar was. Schattig, ongetwijfeld, maar daar ga ik eigenlijk niet meer voor. Een ochtend die om zeven uur begint en een verspilde middag, maar ik heb me tenminste niet verveeld. Geërgerd, sure, maar niet verveeld.