“Amper één dag na kerstdag worden veel kerstcadeaus alweer
verkocht via het internet.” Dat is het hoofdpunt van het nieuws vandaag om 14u.
Gefascineerd luisterde ik naar de verwonderde toon van de
nieuwslezer die zich ofwel afvroeg hoe je die cadeautjes kon digitaliseren en
doorsturen, dan wel waarom dit de eerste woorden uit zijn mond waren, op deze
kerstdag die bijna, maar net niet, de eerste is.
Gebiologeerd, ook, hoorde ik aan hoe de woordvoerder van
kapaza hierover uitleg verschafte, toch wel het belangrijkste nieuws van de
dag. Dat het veelal cadeaus zijn die mensen dubbel hebben gekregen (hoe wéét
zij dit?) en ook wel ongelukkige cadeaus (cadeautherapie kan ook geen wonderen
verrichten).
Een teken des tijds, dacht ik, terwijl het me opviel dat er
dit jaar niemand een boek voor mij gekocht had om de geboorte van Jezus te
vieren. Hoekiger, harder en dommer, zo zal de toekomst altijd wel lijken, of je
nu ontslagen wordt en je gezin amper eten kan geven, laat staan een kerstmaal,
dan wel wanneer je loon plots gehalveerd wordt en je dan maar uit overtuiging
ontslag neemt. Niet dat je met dat gehalveerde loon een probleem hebt om een gezin
of twintig te voeden, maar het is een principekwestie, weetuwel.
Maar ach, allemaal slachtoffers, nietwaar? Ik kan me (vaagweg)
inbeelden dat je al behoorlijk geschoffeerd moet zijn om een loon van ruim
zeshonderdduizend euro af te slaan. Maar er staat natuurlijk geen prijs op
waardigheid onder het miljoen.
Soit, elk individu heeft het recht om de middelvinger op te
steken en weg te wandelen, zeker mensen die Johnny heten. Maar misschien moeten
alle opinjisten toch een paar tellen langer nadenken over de stelling als zou
een loon van een half miljoen per jaar niet genoeg zijn om competente mensen
aan te trekken. Dan kan iedereen die minder dan €30 000 per maand verdient
eindelijk de middelvinger laten zakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten