Ja, goed, het is niets meer dan een stunt om onduidelijke
publicitaire redenen, maar de pseudo-verkiezing van het Nederlandse woord dat u
“in 2014 niet meer terug wil zien” laat toch een beetje een wrange smaak in mijn
mond achter. Niet zozeer omdat ik overtuigend winnaar ‘kids’ een warm hart
toedraag, al moet gezegd dat de redenen die worden aangehaald om het weg te
stemmen (“omdat er al een Nederlands woord voor bestaat dat prima voldoet” – “Nutteloos
hip” – “[een] schijnbaar joviaal woord, dat ook nog eens Engels is!”) mijn
liefde voor ‘kids’ onmiddellijk doen verveelvoudigen.
Want het wordt mij snel duidelijk, binnen mijn
niet-wetenschappelijke semantische theorie, dat alle kids kinderen zijn, maar
dat zeker niet alle kinderen kids zijn. Kids dragen polo’s en doen aan polo, ze
hebben een gsm vanaf hun zevende levensjaar en eten enkel gepelde druiven en
gestoomde groenten. Geen enkel kind zal zich echter als kid omschrijven; het
gebruik van het woord zegt waarschijnlijk dus meer over de gebruiker. U mag dat woord
natuurlijk afwijzen uit een burgerlijke reflex die bang is van externe
invloeden op de eigen, zuivere cultuur, maar helaas, too little, too late. Beter
wordt het als u dit woord accepteert en in de armen sluit, inclusief de eigen,
specifieke betekenis. Voorbeeld: “Willen jullie een stuk fruit? Een banaan? Een
appel?” – “Ugh, wij eten enkel druiven die gepeld zijn.” – “Hmmm, wat een kids
heb je daar grootgebracht…”
En wat is er trouwens mis met ‘swag’? Het bekt een stuk
beter dan “gratis spullen met een merk- of productnaam op”, maar dat wist u
natuurlijk! Of net niet, en is dat het enige woord dat u zich herinnerde uit de
gesprekken met uw kinderen, samen met ‘yolo’, gefrustreerd en gepanikeerd omdat
het niet in die vijftien jaar oude Van Dale staat en misschien betekent het wel
drugs!
Waarom maak ik me er ook maar enigszins druk ik, vraagt u
zich misschien af? Misschien ben ik ook wat gefrustreerd en gepanikeerd, volledig
in het duister over het nut van die “Weg met dat woord” verkiezing, met een
eclectische short list die naast ‘kids’, ‘swag’ en ‘yolo’, woorden als ‘dagdagelijks’
(niet correct en geen betekenisverschil met ‘dagelijks’) en ‘absoluut’ (een
tamelijk standaard woord met een zeer brede betekenis dat niet zomaar vervangen
kan worden), of zelfs ‘crisis’ bevat.
Maar ik snap het wel. Want door het beperken van de woordenschat, beperk je de
realiteit, en een beperkte realiteit betekent een makkelijker leven. En in de opkomende
participatiesamenleving, als een ontnuchterende selfie van onze maatschappij zoals
ze de crisis denkt te doorstaan, is er enkel nog swag voor de kids, enkel een
absoluut confederalisme dat het leven dagdagelijks tot een strijd maakt. Yolo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten