Onzin moet kunnen. Af en toe wat gezever is nu eenmaal nodig, voor onze ontwikkeling en voor ons mentaal welbevinden. Laat niemand u ooit wijsmaken dat onzin per definitie onzinnig is.
Maar soms is onzin gewoon dat, onzin, zonder extra dimensie, zonder vergoelijkende eigenschappen. In de categorie “zonder zelfbewustzijn en ironie, en daardoor betrekkelijk gênant” kan de ‘BanBye’ campagne zeker wedijveren met UKIP dat meent dat Westminster Cathedral een moskee is. En dat is niet slecht voor studenten Communicatiewetenschappen. Al verdienen ze er ook geen schouderklopje voor.
Het begon nochtans goed. “Bij elk moment van beginnende verveling glippen onze handen richting broekzak[…]” Een oprechte getuigenis van een compulsieve masturbator (bestaat dat woord niet, Word? Liever masturbain? Neen?)? Nee, helaas, geen taboedoorbreking, geen humor, enkel een banale “we hebben geen écht contact meer met elkaar, want we zitten de hele tijd op onze smartphone”; ja, helaas, een oproep zoals we al kennen van de opkomst van de radio, de televisie en de computer (waarmee je tenminste écht geen contact met andere mensen had).
“We zijn het beu dat, wanneer we met vrienden, collega's of kennissen op stap zijn, de onlinewereld belangrijker is geworden dan wijzelf. We zijn het beu dat het oplichtend schermpje interessanter is dan onze discussies over de laatste aflevering van 'Safety First'. We zijn het beu dat, wanneer we iets gaan drinken onder vrienden, het schuim van het bier af is voordat de helft zijn lippen nog maar rond het glas heeft gezet.”
Het echte probleem wordt hierdoor pijnlijk duidelijk, natuurlijk. In plaats van dit aan te kaarten op die momenten dat je het beu bent, in plaats van er zelf op te letten en nadrukkelijk te kuchen als iemand je negeert ten voordele van de rest van de wereld, in plaats van een evenwicht te zoeken in je gedrag waar je zelf tevreden mee bent, in plaats van simpelweg face-to-face met je directe omgeving te communiceren over wat je wel of niet leuk vindt, in plaats daarvan besloten deze studenten om een internetcampagne te beginnen.
Dat dit tamelijk onproductief is, kan u vast ook wel zien. Echt gênant wordt het echter als we gaan kijken naar de achterliggende oorzaak. De vijf studenten denken immers dat ze niet meer kunnen wedijveren met een smartphone. Maar bij het lezen van hun opiniestuk wordt het duidelijk dat mensen in een zodanige mate niet geïnteresseerd zijn in wat ze te zeggen hebben, dat elke uitvlucht om het tergend saaie sociaal contact te vermijden het juiste is. De smartphone is gewoon het makkelijkste excuus. Zo hoeft niemand te zeggen dat ze liever hun kansen nemen als kalkoen tijdens Kerstmis, dan de conversatie verder te zetten. En vooral: zo hoeft niemand zich af te vragen of het moeizaam sociaal contact misschien haar oorzaak niet vindt één of andere maatschappelijke of technologische ontwikkeling, maar wel het gevolg is van intrinsieke, persoonsgebonden eigenschappen.
Dat is immers ook maar vervelend.
En nee, De Morgen, als je een stockfoto gebruikt van vier acteurs met telefoons en tablets, mag je er niet “Vier vriendinnen op café.” onderzetten. Dat is, zelfs goedbedoeld, een beetje leugenachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten