War is only a bad idea in hindsight

Ik ben geen anarchist. Dat heb ik in geen tijden meer moeten zeggen, maar wil ik nu, voor alle duidelijkheid, toch nog eens even expliciet stellen.  Anarchie is immers niets meer dan een volatiele tussenoplossing tussen stabielere structuren als krijgsheren of een democratie (zie ook: Civilization). Maar hoewel die eerste zin zeker wel juist is, is ze onvolledig. Het moet natuurlijk zijn:

Ik ben geen anarchist, maar…

Sinds kort heeft een of ander onguur sujet het op verrassend gezwinde wijze voor elkaar gekregen om soldaten op mijn straathoeken te zetten. Ik zou een mopje maken over hoe dat de eerste keer is sinds de Tweede Wereldoorlog, want dat is nog steeds mijn associatie als je zegt “soldaten op straat in West-Europa”, maar dat is vast een beetje naïef en zeker een beetje oneerlijk.  Niettemin lopen er nu gewapende soldaten door mijn stad en hebben de helft van de agenten plots MP5s vast. De redenen daarvoor zijn ofwel zwak (what he said), ofwel gewoon angstaanjagend dom (denk je echt dat meer vuurkracht dit probleem gaat oplossen, BDW?). Ik verbaas me echter meer over mijn eigen neigingen (in verband met al dat machtsvertoon), dan over het populisme van een populist. Want:

Ik ben geen anarchist, maar… 

Elke keer er mensen met zware wapens in mijn buurt zijn, voel ik een bijna onbeheersbare drang om ze te gaan porren. Niet speciaals, misschien een vinger die door de armopening van een kogelvrijvest in de ribben port. Of een beetje trekken aan die submachine gun terwijl ik vraag of het geladen is en of hij of zij ergens voor aan het compenseren is. Of een tapdansje op die schemerzone aan de neus van de schoen, waar de tenen zich slechts af en toe ophouden. Gewoon, om te kijken hoe hard je iemand met een (half-)automatisch wapen moet duwen voor ze terugduwen.

Nee, ik weet wel hoe het komt. België is in een noodsituatiekramp geschoten, door de aanslagen in Frankrijk (die gebeurden terwijl het leger al langer in de straten patrouilleerde) en de actie van de politie die een groot succes was met dertien arrestaties, twee doden (zeker jihadis, nog voor ze geïdentificeerd waren) en tien vrijlatingen (waarvan twee onder voorwaarden) een dag later. En iedereen is braaf en niet te kritisch, want anders heul je vast met de vijand, en al die soldaten staan daar niet voor niets!

Of, zoals ik het onlangs nog hoorde samenvatten:
“Als er dan echt oorlog van komt, en over een paar decennia wordt er hierover gediscussieerd, over de begindagen, over het leger dat plots wordt ingezet en onze privacy die we stukje bij beetje prijsgeven; gaan ze hier dan over zeggen “waarom lieten al die mensen dat zomaar toe? Waarom verzette niemand zich ertegen?””

Oops, there I go again with the World War II comparisons! Silly me!