De achteruitgang van de moderne communicatie

Onder het motto 'never change a winning team, and when there's no tournament you've got even less to worry about' deel drie van de reeks 'het is vreemd hoe...'

Even voor alle duidelijkheid: ik zit nu in mijn eerste bachelor Nederlands-Engels en hecht al zeer lang een grote waarde aan taal en taalgebruik. Ik heb een tijdje enorm gemuggenzift over de fouten van anderen (grammaticale en lexicale fouten, want qua uitspraak ziet deze ketel ook zwart), maar na enkele mensen op die manier tot ver boven hun kookpunt te hebben gebracht, ben ik hier maar wijselijk mee gestopt.

Dat de moderne communicatie achteruitgaat is tamelijk algemeen aangenomen. Ik betwijfel of ik hier iets aan toe te voegen heb, maar een achtienjarige bejaarde als ik moet af en toe eens goed kunnen klagen.
Aangezien ik een enorme afkeer heb van structuur, zal ik mijn kritiek mooi in puntjes onderverdelen.

Ten eerste is er natuurlijk de turbotaal. Deze rommel wordt voornamelijk in smsjes en op het internet gebruikt door de generatie aan de andere kant van de kloof en de lagere sociale klassen. Het is in wezen geschreven spreektaal, met in de hoofdzaak het weglaten of vervormen van klanken, zoals eind 'n'en en het afgrijselijke 'ru' in plaats van 'are you', om er maar enkele te noemen.
Ik probeer mijzelf hier zoveel mogelijk van te sparen door mensen die mij op deze manier een mes in het hart ploffen uitdrukkelijk te zeggen dat ik alle interactie zal afbreken indien deze niet geschreven is in iets dat, al is het maar van ver, lijkt op AN.
Let wel, het gaat dan om smsjes, chat of e-mail (bij echte brieven ben ik het gelukkig nog niet tegen gekomen), want ik besef best dat dit qua spreektaal een heel stuk moeilijker is.
Wat ik me hierbij vooral afvraag is 'waarom'. Voor de insignificante fractie van de seconde die gewonnen wordt (terwijl deze dan eigenlijk gewoon wordt afgenomen van de lezer, aangezien deze dan ook nog eens moet ontcijferen)? Omdat het 'cool' is (en bij deze dus aan iedereen die dat vindt: Neen! Het is stom, onhebbelijk, kinderlijk, primitief en zo kan ik nog wel even doorgaan).
Verander de wereld, begin met uzelf. Alsjeblief.

Het tweede puntje...
Eigenlijk is dit 'the point of origin', het oorspronkelijke idee, maar ik ga het nu laten voor een volgende post, zodat u al tijd hebt om deze informatie (en aanmaning, in enkele gevallen) volledig tot u te nemen.

Eenzaam en vermoeid

In de reeks 'Het is vreemd hoe [insert property here] een mens kan zijn' krijgt u vandaag 'Eenzaam' voorgeschoteld.

Van nature heb ik geen enkel probleem met alleen zijn. Het gebeurt soms dat ik tijdens de vakantie een week lang enkel mijn gezinsleden zie (en dan nog zeer sporadisch) terwijl ik mij bezig houd met films, spelletjes en schrijfsel (zowel die van mij als die van anderen).
Eenzaamheid is mij zo vreemd dat het mij des te harder treft in een uitzonderlijk moment als dit.

Ik heb vannacht acht uur geslapen.
Great story, Folker.
Wel, eigenlijk is dit geen verhaal, aangezien een verhaal per definitie uit een reeks gebeurtenissen bestaat waartussen er een verband is, en dit is slechts één gebeurtenis.
Maar dit even geheel terzijde (brrr, dit soort beroepsmisvorming na minder dan twee maanden universiteit).
Niettemin, ik heb de afgelopen drie weken gemiddeld zes uur per nacht geslapen, hetgeen ruim voldoende was.
Nu ineens een vlotte acht uur zorgde ervoor dat ik ongelooflijk moe was toen ik opstond. Dit kan misschien vreemd lijken, maar onthoud dat dit een deel is van een reeks die de eigenaardigheden van de mens behandelt.
Nadat ik met veel moeite uit mijn bed gevallen was - en dat wordt moeilijk als zelfs een arm opheffen veel inspanning kost - heb ik mij zo goed en zo kwaad het kon doorheen de dag gesleept; hell, ik ben zelfs naar alle lessen geweest!
Oh, my hero!
Dank je, dank je, ik weet het.
Achteraf ben ik nog even naar de doop van 'mijn' studentenclub gaan kijken. Dit was walgelijk, maar mijn mening hierover zal ik u binnenkort nog wel eens in het lang en breed verhalen.
Ik ben thuisgekomen rond een uur of zes, half zeven.
Ondertussen heb ik gegeten, 'Team America' gezien (ranzig hilarisch) en nog een aantal afleveringen van 'Family Guy' bekeken (absurd hilarisch).
En al die tijd knaagde er iets aan mij, iets dat ik niet direct kon plaatsen omdat het mij zo vreemd was (een beetje zoals ik maandstonden moeilijk zou kunnen plaatsen moest het mij nu ineens overkomen, hoewel ik er al meer dan genoeg over gehoord heb): eenzaamheid.
Niet de ridicule, zelfmedelijdende existentiele eenzaamheid, maar een soort ik-voel-me-alsof-er-geen-mens-in-kilometers-omtrek-is-eenzaamheid.

Zeggen dat ik toch via MSN Messenger contact kan hebben is zeggen dat de fiets even snel naar de maan kan als een ruimteveer. Telefoneren is me te duur en ik ben te moe om mijn huis nog te verlaten...

Hé, Folker, you stupid sissy.
Pff, sorry voor al dit pathetisch gewauwel, ik denk dat ik eens in mijn bed ga kruipen, heel alleen...


ps: nog geen enkele vorm van vervolg trouwens, helaas...

Het is vreemd hoe onzeker een mens kan zijn...

Gisteravond kon ik de slaap niet vatten. Het feestmaal (waar de champagne bijhoorde) had mijn lever danig belast, en ik kon zelfs niet meer terugvallen op een placebo om mijn vertering te bevorderen, aangezien mijn sigaretten op waren.
Daar lag ik dan, overgeleverd aan mijn meedogenloze gedachten.
Iets dat de laatste tijd grijs vermalen wordt in mijn hoofd is iemand die ik 'het mooiste meisje van mijn faculteit' gekroond heb.
Maar ik betwijfel of zij dat weet.
Meer dan een sukkelig en - laten we eerlijk zijn - tamelijk lullig 'Puur uit nieuwsgierigheid, maar wat is je naam?' heb ik nog niet tegen haar gezegd.
Dus toen ik daar woelend lag te draaien vormde er zich een plan in mijn hoofd, geniaal in al zijn simpelheid: ik zou haar aanspreken!
Uiteindelijk heb ik nog een uur of drie mogelijke conversaties afgelopen (en ik was pas om half twee in mijn bed gekropen, mind you); mogelijke openingszinnen, mogelijke antwoorden, dat soort dingen.
U begrijpt dat dit tamelijk nutteloos is.
Maar ach, als een mens niet meer is dan een spatje op de intergalactische voorruit, dan zijn voornemens (en zeker de mijne) niets meer dan het licht van een straatlantaarn gezien vanuit een voorbijrijdende auto: een korte flits, en dan niets meer...

Toen ik om negen uur met veel moeite uit mijn bed rolde, restte mij dan ook enkel nog de vage herinnering aan mijn (over)moedige plannen.
Ook anderhalf uur later, eens ik de aula was binnengesukkeld, had ik nog geen ruggegraat gekweekt, blijkbaar. Ik zag het engeltje immers zitten, heel alleen te wachten op haar vriendinnen.
Maar grijpt Folker deze unieke kans, gaat hij radicaal tot dialoog over om zo nieuwe mogelijkheden te ontsluiten? Neen!
De idioot die dit schrijft heeft er uiteindelijk niets beters op gevonden om tijdens de les een briefje op een blad te flansen (geruit A4 dan nog, by Jove!) en dit aan haar te geven.
Enige reactie is de rest van de dag uitgebleven.

Wordt hopelijk vervolgd.

Champagne and cigarettes

Bij speciale gelegenheden is champagne een graag geziene gast. Zo ook hier, hoewel de champagne in mijn glas een ander feest dient.
Niettemin, de champagne is er en nu heeft het ineens twee evenementen om zich mee te amuseren.

Momenteel is het doel simpelweg lol; ik heb niets te vertellen, maar pro forma is een richtpunt op zich. Misschien zal er, naarmate de tijd gezwind wegtikt, wel een of andere ideologie de kop op steken, maar ik ga er vanuit dat u daar niet in geïnteresseerd bent, evenmin als ik.
Ik doe me graag bescheiden voor; laten we hopen dat ik het volhoud...

ps: en wat die sigaretten betreft: een mens moet zijn schrijversimago in stand houden, n'est-ce pas?