Eenzaam en vermoeid

In de reeks 'Het is vreemd hoe [insert property here] een mens kan zijn' krijgt u vandaag 'Eenzaam' voorgeschoteld.

Van nature heb ik geen enkel probleem met alleen zijn. Het gebeurt soms dat ik tijdens de vakantie een week lang enkel mijn gezinsleden zie (en dan nog zeer sporadisch) terwijl ik mij bezig houd met films, spelletjes en schrijfsel (zowel die van mij als die van anderen).
Eenzaamheid is mij zo vreemd dat het mij des te harder treft in een uitzonderlijk moment als dit.

Ik heb vannacht acht uur geslapen.
Great story, Folker.
Wel, eigenlijk is dit geen verhaal, aangezien een verhaal per definitie uit een reeks gebeurtenissen bestaat waartussen er een verband is, en dit is slechts één gebeurtenis.
Maar dit even geheel terzijde (brrr, dit soort beroepsmisvorming na minder dan twee maanden universiteit).
Niettemin, ik heb de afgelopen drie weken gemiddeld zes uur per nacht geslapen, hetgeen ruim voldoende was.
Nu ineens een vlotte acht uur zorgde ervoor dat ik ongelooflijk moe was toen ik opstond. Dit kan misschien vreemd lijken, maar onthoud dat dit een deel is van een reeks die de eigenaardigheden van de mens behandelt.
Nadat ik met veel moeite uit mijn bed gevallen was - en dat wordt moeilijk als zelfs een arm opheffen veel inspanning kost - heb ik mij zo goed en zo kwaad het kon doorheen de dag gesleept; hell, ik ben zelfs naar alle lessen geweest!
Oh, my hero!
Dank je, dank je, ik weet het.
Achteraf ben ik nog even naar de doop van 'mijn' studentenclub gaan kijken. Dit was walgelijk, maar mijn mening hierover zal ik u binnenkort nog wel eens in het lang en breed verhalen.
Ik ben thuisgekomen rond een uur of zes, half zeven.
Ondertussen heb ik gegeten, 'Team America' gezien (ranzig hilarisch) en nog een aantal afleveringen van 'Family Guy' bekeken (absurd hilarisch).
En al die tijd knaagde er iets aan mij, iets dat ik niet direct kon plaatsen omdat het mij zo vreemd was (een beetje zoals ik maandstonden moeilijk zou kunnen plaatsen moest het mij nu ineens overkomen, hoewel ik er al meer dan genoeg over gehoord heb): eenzaamheid.
Niet de ridicule, zelfmedelijdende existentiele eenzaamheid, maar een soort ik-voel-me-alsof-er-geen-mens-in-kilometers-omtrek-is-eenzaamheid.

Zeggen dat ik toch via MSN Messenger contact kan hebben is zeggen dat de fiets even snel naar de maan kan als een ruimteveer. Telefoneren is me te duur en ik ben te moe om mijn huis nog te verlaten...

Hé, Folker, you stupid sissy.
Pff, sorry voor al dit pathetisch gewauwel, ik denk dat ik eens in mijn bed ga kruipen, heel alleen...


ps: nog geen enkele vorm van vervolg trouwens, helaas...