Men verwijt mij dit wel eens, met mijn blog, emotioneel exhibitionisme ("Amaai, vier en zes syllaben, intelligente mensen ken jij, folker!" - Tja, species zoekt species, zeker (ik heb een synoniemenwoordenboek en gebruik het graag zonder nadenken, vandaar)).
Dit is natuurlijk niet het geval, en de simpelste manier op te duiden wat dit dan wel is, een metafoor! (of wat had u gedacht)
Mijn geest (en die van andere mensen (ik zou willen zeggen 'alle andere mensen', maar hier ben ik nog niet zo zeker van) is als een oceaan; wat zeg ik: is als al het water op onze blauwe planeet. Onmetelijk diep, wijd vertakt en onmogelijk te doorgronden. Met mijn blog sta ik u toe mijn rivieren en zeeën te bevaren, lichtelijk te bevissen (hier geen overbevissing) en zelfs af en toe een diepzeeduikje. Maar het zou een kapitale fout zijn om aan te nemen dat u hiermede mijn diepste gedachten en geheimen kent, of zelfs mijn gedachten en geheimen in se.
Neem nu dat wondermooi meisje van in het begin:
U kent haar naam niet, noch mijn ware gevoelens ten overstaan van haar; het enige wat u heeft zijn mooie phrasen die enkel dienen om te entertainen, niet om mee te delen.
Er zijn mensen die mij wel kennen tot op zekere diepte, maar zij hebben mijn vertrouwen verdiend (of mij verwekt) en als u niet tot een van beide groepen behoort, hebt nu nog veel caféavonden nodig om me mijn waarheden te ontfutselen.
En als u ze dan hebt, zal u waarschijnlijk danig teleurgesteld zijn.
Teleurgesteld of gedegouteerd....
4 opmerkingen:
In welke blog zit er geen aspect van emotioneel exhibitionisme? Sterker nog, is dat niet juist het doel van een weblog? (En het is wat mensen willen lezen, ook al geven sommigen dat niet graag toe)
Beste F.
Stel: Tijdens een van mijn boottochtjes op jouw zeeën en rivieren merk ik plots een lek op...mijn schip zinkt, verdwijnt onder de golven en zakt naar jouw bodem. Wordt ik dan een stukje 'Folker'?
-Cap-
Uhm, op dezelfde manier als de biefstuk die ik straks ga eten deel van mij zal uitmaken: kort, pijnlijk en met een moeilijk benijdenswaardig einde in de porseleinen pot.
Geloof me, er bestaan betere manieren.
Ha! EINDELIJK nog iemand die 'Ik wordt' schrijft. Wat een opluchting!
Een reactie posten