Chomsky, God en Anne Janssen

Eerst en vooral: ik ben gelukkig.
Ik weet niet precies hoe het komt, misschien omdat mijn zus 'van 't straat' is, misschien omdat er daarnet een man naar mij glimlachte op een manier die leek te betekenen "het leven is wel mooi, hé", misschien omdat het jongetje op de tram zo schattig 'lalala' was aan het zingen in de armen van zijn moeder, misschien omdat de beperkte predestinatie waar ik in geloof voor mijzelf bevestigd is, misschien gewoon omdat ik een duveltje op een nuchtere maag heb gedronken.
Maar het waarom doet voor één keer niet ter zake.
Ik ben gelukkig.

Vandaag had ik mijn eerste les Interdisciplinaire Linguïstiek (IL) (de eerste les was gisteren, maar shht) en dat heeft die beperkte predestinatie bevestigd. Ik geloof niet dat de levensloop, of zelfs maar een deel ervan echt vastligt bij de geboorte, maar ik geloof wel dat een persoon tegen een bepaalde leeftijd zodanig gevormd is dat er een paar mogelijkheden zijn die hem minstens liggen, 'waar hij voor gemaakt is', hoewel het dan eerder 'gevormd' zou moeten zijn. En bij die twee uur IL had ik het gevoel dat ik juist zat, dat ik deed wat ik het best zou doen. Een gevoel van interesse dat niet veel andere dingen mij geven.
Het ging over Chomsky's generatieve grammatica. Professor Noam Chomsky is een beetje een manusje van alles, maar ik ken hem enkel in drie gebieden en ik respecteer hem ook enorm in alle drie, als socioloog, als politiek criticus en als linguïst.
Als linguïst heeft hij in de jaren '6O een grote ommekeer teweeggebracht door zijn theorie van de Universele Grammatica die zei dat elke mens geboren wordt met een blauwdruk van een algemene grammatica die enkele (ik denk binaire) parameters bevat die dan door contact met de moedertaal in een bepaalde stand gaan staan; bijvoorbeeld het gebruik van voor- of achterzetsels (het Nederlands heeft enkel voorzetsels, het Japans enkel achterzetsels). Dit wordt ook wel de 'principe en parameters theorie' genoemd en plots schoot er mij een metafoor te binnen.
Ik ken het verhaal van de Toren van Babel maar vaag; bij mijn weten komt het erop neer dat de Toren een universele taal voor de hele mensheid symboliseerde en dat God die Toren maar heeft neergehaald omdat dat (in Zijn ogen) arrogant was. Ik heb een beetje het gevoel van een vader die het niet leuk vindt dat zijn kind mogelijk even groot, of zelfs groter wordt. En dus kan dit zeer simpel getransponeerd worden, dit verhaal, waarbij 'het principe', de Universele Grammatica, de Toren van Babel is en 'de parameters' God die vindt dat de mens toch maar niet te volledig moet samenwerken. Misschien heeft Chomsky wel een wetenschappelijke verklaring gevonden voor iets wat de katholieken al lang 'wisten'...


En dan nu, voor de eerste keer in de geschiedenis in mijn blog, ga ik een naam gebruiken van iemand die ik ken. Anne Janssen is een meisje dat een jaar lager zat dan ik in het middelbaar, een vriendin van een vriendin, zo u wil. Ik ben haar toevallig tegengekomen toen ik op vakantie was in Zweden en haar eigenlijk daar pas leren kennen. Ze blijkt een boekje te hebben uitgegeven, een verhaal dat ze op haar twaalf jaar had geschreven en dat op haar vijftien is uitgegeven. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik het vandaag gekocht en ik was een beetje ondersteboven van.
'Vijf letters, meer niet' heet het en het is in se een kinderboek, maar ja, dat is 'arry1 ook. Het gaat over een meisje, Elise, dat haar ouders en zus verliest. De manier waarop het geschreven is, met een sortement dubbele vertelling, is zeer herkenbaar en 'realistisch' (voor zover een vertelling dat kan zijn) en zelfs aangrijpend.
Het enige probleem is dat ikzelf nu een tikje aan mijn eigen vaardigheden begin te twijfelen, maar ja, 'de mens uit de Spätkultur lijkt in zeker opzicht op de Urmensch: beiden worden geplaagd door onrust en onzekerheid.'2

1: het gaat dus over Harry Potter, voor de leken.
2: uit 'Inleiding tot de sociologie', W. Weyns, Acco, 2004, p.32

Geek H(e)aven

De 'Outpost' is tamelijk onopvallend gelegen in een zijstraat van de St-Katelijnevest en lijkt bij een ongeïnteresseerde blik dicht of failliet te zijn. But boy was I wrong.
Het is een vreemde combinatie tussen een spelletjeswinkel, een cybercafé en een gewoon café. Aan de tafeltjes zitten een aantal mensen Magic: The Gathering te spelen en de twintigtal computers worden allemaal gebruikt voor dingen die de gewone burger frivool tot gevaarlijk vindt: spelletjes!
Eerlijk gezegd voelde ik het tintelen, een vreemde hunkering naar nachten vol drank, fantasie, lol en het misplaatste gevoel van iets bereiken. De man (jongen) achter de toog keek me vragend aan en bijna zeg ik 'een pintje en een computer voor drie uur', maar op het laatste moment bedenk ik me. 'Een timecard voor City of Heroes, alsjeblief.'
Er wachtte een meisje op mij en dat, als geek, is al heel wat...

BaMa en ik

Well, bugger.

Een laatste, niet zozeer ongeïnteresseerde als wel gewoon luie krachtinspanning heeft niet veel gebaat. Ik ben gebuisd op drie van mijn vijf herexamens, drie negens, natuurlijk. Twee daarvan zijn echter vakken die worden opgenomen als de helft van een overkoepelend vak en bij beiden heb ik een tien op de andere helft. Jammer genoeg mag ik een van de twee volledig opnieuw doen en heb ik dus vier vakken die ik mag meeslepen naar het volgende jaar. Dat, en daar die twee grotere vakken mijn hoofd literatuurvakken zijn, komt het erop neer dat ik geen nieuwe literatuur krijg volgend jaar.

Maar aan de andere kant, ik mag er dan wel vier opnieuw doen, ik ben er wel door op 10.
Altijd wel gedacht dat ik een combinatiestudent ben.
Anderhalfste Bachelor, here I come!

Dronken poëzie

En de vicieuze cirkel duurt voort.


Duister, dronken, delicaat,
zonder terughoudendheid,
geen reden, geen spijt,
maar wel altijd
te laat.

Dronken

Ik wou iets schrijven, maar ik was te dronken...

[Edit]
Ondertussen zijn we vierentwintig uur verder (give or take an hour) en is de toestand precies hetzelfde.
Ik was deze post volledig vergeten en ik waarschijnlijk zal ik ook verschrikt opkijken van deze 'gepubliceerde' post.
Dus, na het onwaarschijnlijk populaire 'drink-and-dial' is er nu ook 'drunk-and-post'.

Oh, jezus, ik heb een sobere structuur nodig...

Goodbye to the future

Welcome to Celebration, Florida.

Blijkbaar is dit niet zomaar een stadje met een stomme naam, het is een stadje met een stomme naam dat opgericht is door Disney.
Stel je voor, leven in een stad die volledig beheerst wordt door één enkel bedrijf, waar je enkel dingen kan kopen die het bedrijf toelaat, die zo goed als alles in handen heeft behalve je eigen lichaam, en zelfs dat onder voorbehoud.

Want niet alleen is het sinds een paar jaar mogelijk in de VS om levende wezens die in een labo zijn gecreëerd te patenteren. Nu is men ook bezig om op DNA en genomen een patent te nemen.

Binnenkort zal je nog moeten betalen als je kanker hebt, omdat je dan een cel gebruikt waar een patent op rust.

Kijkt u maar eens naar The Corporation.

Life imitates art

Dat zei Oscar Wilde ooit. Misschien is het wel zo, dat we dingen sneller als mogelijk en waar aanvaarden als we het al eens gelezen of gezien hebben en zullen we maar weinig snel praktisch of moreel verwerpen.

Ik heb net de BBC documentaire The Power of Nightmares: The Rise of the Politics of Fear - over het ontstaan en de evolutie van de 'Neo-conservatives' en het extremistisch islamisme - gezien en het moet gezegd, het biedt wel wat stof tot nadenken. Maar over de implicaties, de toekomst of zelfs de waarachtigheid van deze documentaire ga ik het niet hebben.

Waar ik vooral van schrok is dat de duistere science-fiction die in het post-WOII geschreven is plots deel uitmaakt van de realiteit, in veel hogere mate dan ik verwacht had. De drie eerste werken die mij te binnen schieten zijn:

'1984' - George Owell
Natuurlijk kan Big Brother niet ontbreken; hoewel het in het echt nog niet zo enorm vergaand is als in het verhaal qua surveillance en verlies van privacy, was het vooral de oorlog die mij in het boek markant leek. Een onzichtbare oorlog die het leven volledig tekent. Wie precies de vijand is, speelt geen belang, zolang het maar geweten is dat er iemand van buitenaf ons slecht gezind is, dat we allemaal onder één vlag staan. Als het moet zal de staat wel een vijand fabriceren, daar moet de gewone burger zich geen vragen over stellen. En als we niemand vinden die iets fout heeft gedaan...

'Minority Report' - Philip K. Dick
U zal waarschijnlijk al van de (genietbare,) gelijknamige film van Steven Spielberg met Tom Cruise hebben gehoord. In het kortverhaal waarop die film gebaseerd is, komt er echter geen 'rechtvaardigheid overwint' einde. In het begin arresteert men mensen op wat ze zouden kunnen fout doen in de toekomst en op het einde gaat dit onveranderd voort. Maar natuurlijk, indien je mensen gaat veroordelen voor dingen die ze in het slechtste geval zouden doen zonder dat er daadwerkelijk bewijs voor is, krijg je een zekere pervertering van de rechten van de mens en glijden we terug naar de totalitaire regimes die de onderdanen overleveren aan de willekeur van de machtshebbers. En om je hypothese waarheidsgetrouwheid te geven moet je dezer dagen enkel nog luid roepen.
Of hard schrijven...

'Farenheit 451' - Ray Bradbury
Tja, qua duistere toekomsten kan dit wel tellen, zeker voor de pseudo-intellectueel in mij. De bevolking krijgt enkel nog hapklare brokken informatie, rechtstreeks van de bureau's van de propaganda dienst. Ook de geschiedenis is aangepast aan de 'noden' van de moderne mens. Brandweermannen bestrijden niet langer vuur (want alles is vuurvast), maar verbranden boeken, aangezien die enkel aanzien worden als een mogelijke bron van onrust en ontevredenheid. Zo ook worden de huidige media geregeld bespeelt, met voorgekauwde brokjes informatie die gemakkelijk te geloven zijn en niet veel kritisch denken vergen.

Deze drie verhalen zijn verfilmd. Misschien wordt het tijd om terug wat vrolijkere science-fiction films te maken, en kunnen we dan over vijftig jaar zeggen dat het leven de kunst imiteert met een glimlach in plaats van een grimas.

Laundry Day

Het zal wel een van de meest onoriginele titels zijn in de Antwerpse 'blogosfeer' (jaja, ook ik gebruik hersenloze modewoorden alsof ze daadwerkelijk in mijn woordenschat voorkomen) de komende dagen, maar ja, wat doet een mens eraan.

Ik was trouwens aangenaam verrast. Eerlijk gezegd waren mijn verwachting enorm laag gespannen, maar het is lang geleden dat ik mij nog zo goed heb geamuseerd op een feestje. Hell, ik heb zelfs gedanst, iets wat slechts zelden voorkomt - én ik ben er zelfs op gecomplimenteerd, iets wat nog zeldzamer is. Het gevaar van de discobar heeft mij niet echt naar hogere, trance-achtige sferen gevoerd, maar het heeft mij toch wel geëntertained, en dat is al veel.
Een mens mag zich wel niet te veel aantrekken van het 'tu m'as vu' sfeertje dat er hangt, maar dat is op wel meer Antwerpse happenings het geval.
Tja, je bent jong, hip en trendy en je wil wel wat.

Peer Pressure

Mijn leven lang heb ik gestreefd naar het zo laag mogelijk houden van enige verwachtingen omtrent mijn studies. In de eerste plaats tegenover mijn ouders, zodat ik bij middelmatige punten niet altijd 'mja, niet slecht, maar je kan toch wel heel wat beter' te horen kreeg. Dit is tamelijk goed gelukt, zeker nu ik op de universiteit zit (in die zin dat ze al heel tevreden zijn met middelmatige punten).
Jammer genoeg zijn mijn peers niet zo gemakkelijk te misleiden. Er zijn al minstens twee mensen die mij kletsen gaan geven als ik niet vlot doorheen mijn tweede zit fiets. Ja, u hoort het goed, dit is geen normale peer pressure, waarbij mensen zich verplicht voelen iets te doen om 'bij de groep te horen', nee, dat zou geen probleem zijn (ik ben altijd al een beetje een paria geweest), maar ja, wat kan een mens doen tegen fysieke bedreiging? Goed, ze komen van kleine, tengere meisjes, maar daar ik gewetensproblemen heb om mijn eigen lichamelijke kracht in stelling te brengen tegen mensen die het eigenlijk niet al te slecht met mij voorhebben, zit ik toch een beetje met een probleem.

Natuurlijk kan ik gewoon eens mijn uiterste best doen, maar als ik dan plots thuiskom met een 18 zullen er wel wenkbrauwen de hoogte in schieten. Het zit namelijk zo dat ik een examen altijd zo goed mogelijk invul, en dat ik dus mijn eigen limieten bij het studeren leg. Ik denk niet dat ik in staat ben om een antwoord slechter, of op z'n minst incompleter kan maken indien ik mij volledig bewust ben van het juiste antwoord.

Jezus, wat heb ik een luizenleven...