Het passionele licht van de ondergang, een drieluik

Mijn onbewuste arrogantie begint zijn grenzen te verleggen, denk ik. Gisteravond kwam ik om een of andere reden op de titel 'Het licht van de ondergang', maar ik wist niet precies van wie of wat het kwam. Ik begon grote auteurs af te lopen als Kundera en Beckett, maar dat bracht geen oplossing, dus besloot ik het maar even te zoekmachinen1. Wat blijkt? Ikzelf heb 'Het licht van de ondergang' geschreven. En, zoals u kan zien, Kundera en Beckett staan er toch nog altijd boven...

Passie is misschien een fout woord, maar mijn interesse in de (vooral Engelse) grammatica neemt hand over hand toe en daarmee ook de entertainment die ik ervan ondervind. En haast niemand van buiten mijn richting die er niet mee lacht als ik zoiets zegt. Maar zinsontleding is echt leuk!

Niet dat ik er veel mee zal kunnen aanvangen, want ik denk dat ik mijn universitaire carrière al finaal de nek ben aan het omwringen. Ik heb namelijk een vlammend artikel geschreven tegen een prof en haar vak dat normaal gezien volgende maand gepubliceerd zou worden. Momenteel is het opgestuurd naar haar en moet ze haar fiat nog geven (zonder mijn naam erbij, uiteraard, ik ben niet volledig geschift), maar indien dit niet gegeven wordt zal ik het Sophie Scholl's gewijs wel verspreiden op de universiteit. Persoonlijk gezien is dit niet in orde, maar via officiele instanties duurt het te lang en eerlijk gezegd is er officieel gezien niets aan te merken.
Ik ga u alles nog onthouden momenteel, in de hoop dat mijn naam niet met dat artikel verbonden wordt voor ik mijn examen heb afgelegd, hoewel ik vrees dat er al teveel mensen zijn die dat wel kunnen, en mensen praten veel.

Jeetjemina...

Halleluja, praise the Lord, say amen!

Amen!

Ik ben erin geslaagd om mijn petekind te vrijwaren van de doop! Hoera! Haar vriendin heeft er wel aan meegedaan, maar gelukkig hebben mijn donderpreken geholpen.
Zo vader, zo dochter...

Naast de kwestie

De Belgische staat heeft een man uit Sint-Truiden *veroordeeld voor 120 uur gemeenschapswerk en meer dan vierhonderdduizend euro schadevergoeding voor het verkopen van illegale software kopieën.
Allemaal heel leuk, een goeie schijnoverwinning voor de bedrijven, maar dit interesseert niet echt iemand. Dit is simpele heling en hier bestaan wetten voor.
De vraag is: wat als iemand exact hetzelfde doet, maar zonder er geld voor te vragen?
Maar zolang u bezig bent doet u maar. Ik ga geen geld ophoesten voor een kopie. Ofwel koop ik het officieel ofwel download ik het gratis.

Vertraagde evolutie

Recent is er weer een maatschappelijk raadsel voor mij ogen ontsluierd, door literatuur en persoonlijke observatie.

'Maar poten hebben een hoge prijs: de programmatuur om ze te regelen. Een wiel verplaatst zijn steunpunt geleidelijk, door alleen maar te draaien, en kan de hele tijd gewicht dragen. Een poot moet zijn steunpunt ineens verplaatsen, en daartoe moet het gewicht worden weggenomen. De motoren die een poot regelen moeten afwisselend de poot op de grond houden, terwijl hij de last draagt en vooruitduwt, en de last wegnemen om de poot vrij te maken voor de voortbeweging. Al die tijd moeten ze het zwaartepunt van het lichaam binnen de door de voeten gevormde veelhoek houden om te voorkomen dat het lichaam omvalt. De regelende krachten moeten ook de verspillende op- en neergaande beweging, de vloek van de ruiter, zoveel mogelijk beperken.'1

Het brein van de homo sapiens sapiens kan zonder al te veel problemen zowel de op- en neergaande beweging als de heen-en-weer beweging bij het stappen enorm beperken. Maar af en toe zie ik nog 'mensen' 'wandelen', ze vinden zichzelf enorm stoer met hun baggy broeken en hun kappen afgezet met fluffy bont, maar zij slagen er niet in om de heen-en-weer beweging zelfs maar enigszins in te perken.
Conclusie?
Hun brein is nog niet tot op hetzelfde niveau als dat van het overgrote deel van het mensheid geëvolueerd; ze zijn een vorige stap in onze evolutie.
Maar gelukkig zijn ze wel stoer...


1: Steven Pinker, 'Hoe de menselijke geest werkt', Uitgeverij Contact, 1998, Amsterdam/Antwerpen

Contradictorische diviniteit

Mijn titels zijn niet meer wat ze geweest zijn, maar dat is mijn naam ook niet meer.

Toen ik vanmiddag thuis kwam van twee uur tamelijk nutteloze les (de cursus is haast identiek aan wat de man vertelt, op de seksistisch getinte uitspraken na) lag er een klein, groen briefje in onze brievenbus. Ik heb het niet zo op kleine, groene briefjes in de brievenbus en mijn vermoeden werd rotsvast in steen gebeiteld. De tekst erop gaat als volgt:

Mr. LAMI
DE GROTE HELDERZIENDE EN MEDIUM
Man van God en groot helderziend medium uit Afrika
Geen leven zonder problemen en geen probleem zonder oplossing.
Betaling na resultaat binnen 3 dagen - 100% garantie - 20 jaar ervaring
Lost al uw problemen efficiënt op. Vergemakkelijkt het huwelijk (discretie verzekerd).
Teruggaven van affectie door telefoon, trouw, bescherming, serieus werk, succes in zaken, werk en spel. Attractie voor verkopers. Geneest de zieken.
Hoelang het ook duurt, werkt in alle domeinen. Als uw man of vrouw verdwenen is, kan ik hem/haar laten terugkomen nog dezelfde week. Kom me bezoeken en diegene die u verliet zal terugkomen zoals een hond naar zijn baas.
Ik ontvang alle dagen. Aarzel niet om mij te contacteren.
Spreekt nederlands en frans
04-75-23-99-30

Puur linguïstisch gezien zijn er al serieuze vraagtekens te plaatsen bij het waarheidsgehalte van die laatste zin (afgezien van het feit dat talen in het Nederlands met een hoofdletter worden geschreven). De spelling, het moet gezegd, is foutloos, maar ik denk dat meneer LAMI beter Frans spreekt dan Nederlands. Bij 'attractie voor verkopers' kan ik mij nog iets voorstellen (welke verkoper wil er nu niet geliefd zijn bij het vrouwvolk, of een man van God hebben die als een aap op een orgel de klanten lokt?), maar wat 'teruggaven van affectie door telefoon' is... Het afslaan van de computer van de sekslijn? Ook 'betaling na resultaat binnen 3 dagen' doet mij in het duister tasten. Resultaat binnen drie dagen, of betaling drie dagen na het resultaat? 'Geneest de zieken', ja, zo kennen we nog een man van God, en we weten allemaal hoe die geëindigd is.
Maar het was eigenlijk die laatste zin, 'diegene die u verliet zal terugkomen zoals een hond naar zijn baas', die me mijn wenkbrauwen lichtelijk deed fronsen. Als ik een hond wil, zal ik wel een hond kopen. Als die trut zelfs niet met opgeheven hoofd kan terugkeren, krijgt ze mijn rechtse haak tegen haar gezicht, gevolgd door de deur. Voor kruiperige honden ga ik wel naar een VB-meeting.

Ja, ik heb een probleem, meneer LAMI. U bent mijn probleem. Resultaat binnen 3 dagen?

Anneliesen, Anneliezen en Evolutie

Het is vreemd, maar op minder dan een jaar tijd heb ik vier Annelie... euhm, vier meisje leren kennen die allen Annelies heten. Niet enkel allemaal op de Stadscampus van de UA, maar zelfs allemaal in de opleiding Taal- en Letterkunde. Twee ervan reken ik tot mijn vriendenkring (in die zin dat ik er al geregeld mee gesproken heb, dat het toffe meisjes zijn en dat we een deels gedeelde vriendenkring hebben), eentje reken ik tot mijn kenninskring (in die zin dat ik er enkele keren mee ben weggeweest en dat ze mij nu negeert, of het zich niet verwaardigt mij nog veel aandacht te schenken) en met de laatste heb ik een gedeelde naam/gezichtherkenningsrelatie (en vreemd genoeg is ze de enige die net als ik ook Nederlands-Engels studeert).
Dit is in zekere zin onhandig, bijvoorbeeld bij het opslaan van gsm-nummers ('Annelies GSM' is dan niet meer voldoende) of bij het roepen in volle aula's (hoe minder algemene aandacht, hoe beter), maar heeft toch ook minstens één aanwijsbaar voordeel, en wel bij de enige mogelijke(!) vergoelijking van mijn bestaan: het schrijven.
Het probleem bij naamgeving van personages is dat mensen alle romanpersonages met dezelfde voornaam onmiddellijk op zichzelf betrekken. Bij een anoniem lezerspubliek (man can dream) is dat niet zo'n probleem, maar zodra een personage een naam deelt met iemand uit de directe omgeving wordt het... onhandig. Eigenlijk is het niet echt een probleem, meer een nodeloos misverstand dat haast onvermijdelijk onstaat en dat (naar mijn smaak) teveel energie vereist om de wereld uit te helpen. En dus kan ik nu probleemloos zeggen: "Nee, het gaat over die andere Annelies uit X", waarbij X een richting is die de aangesprokene niet volgt en waar hij of zij hopelijk niet te veel mensen kent. Want men verwacht het wel, iedereen verwacht dat als je een naam gebruikt in een verhaal van iemand die je kent, dat het personage daar dan minstens op gebaseerd is.
En nu moet ik nog een elegant einde aan dit stukje zien te breien.

De evolutie (of gebrek daaraan) krijgt u later.

Musings

Vanmorgen ben ik opgestaan met een stukje uit 'The Bends' van Radiohead in mijn hoofd. Ik snap niet goed waarom het zich ineens zo opdrong, maar het heeft drie uur rondgespookt, tot ik het nummer uiteindelijk kon opzetten. 'Baby's got the bends, I know.' Na een tijdje werd het wel vermoeiend, heel de tijd dat kleine stukje dat ik mij duidelijk voor de geest kon halen in een loop in mijn hoofd. Misschien was het een straf, want ik ben niet echt vriendelijk geweest...

Eergisteren was het de zogenaamde 'peter- en meteravond' van Lingua, de studentenclub van de taal- en letterkunde. Dit houdt in dat een student die net begint gekoppeld wordt aan iemand die als minstens een jaar bezig is (zoals ik). Altruïstisch als ik ben had ik me ervoor opgegeven en dan, die bewuste avond, kreeg ik 'een kindje' toebedeeld. Het was een vriendelijk meisje, mooi genoeg en aangenaam om me te babbelen. Ze betaalde me zelfs een pint. Maar toen...
Mijn aandacht werd afgeleid door een ander meisje, ook iemand die aan haar eerste jaar begint en die ik al eens was tegengekomen op een feestje. Ik ben met haar beginnen te babbelen en heb, wel, 'mijn kind' de rest van de avond (onbewust) genegeerd.
Goed, op zich is dit niet zo erg, maar het wordt nog minder vriendelijk.
Gisterenochtend stond ik met een aantal mensen buiten, een sigaret te roken, toen ze voorbijkwam. De mensen rondom mij zeiden allemaal 'hallo' (of 'hey' of zoiets), maar tegen dat ik doorhad wie het was, was ze al doorgelopen. Bad, bad, bad.

Dus nu voel ik mijzelf verplicht om naar een les te gaan die ik opnieuw moet doen en waarvan ik weet dat ze er ook zal zitten, ook al vind ik die les maar tijdverspilling; al is het maar om mijn geweten te sussen, of om een bron veilig te stellen...

[Edit: Nope, ik had het volledig bij het verkeerde eind. I'm still too cool for school.]

Aan Nee!

Beste protestpartij,

Gelieve uw activiteiten te beëindigen. Hoewel uw idealisme in zekere zin lovenswaardig is (en dan moet er al wat goede wil aan te pas komen), zijn uw methoden kinderlijk, nutteloos en zelfs gevaarlijk. Een partij die als enige standpunt heeft dat het geen standpunten heeft is wel het idiootste dat ik ooit al gehoord heb. Dan is een stem op het Vlaams Blok nog nuttiger, omdat het dan dichter bij zijn onvermijdelijke implosiepunt komt. Maar stel u eens voor dat Nee! in de regering geraakt of zelfs dat het (hoe onwaarschijnlijk ook) een absolute meerderheid behaalt. Wat dan?
"Ja, euhm, sorry jongens, wij hebben eigenlijk geen idee hoe we het land moeten besturen. We zijn niet echt in staat om ver te denken."
Een systeem hervorm je niet door het op deze manier te boycotten.
Blanco is beter dan zwart, denk ik.
Een verwijder alsjeblief dat stupide uitroepteken.

Hoogachtend,
Folker

Poëzie, of iets in die aard

Mijn excuses, het is weer een lange avond geweest (zelfs met de nodige blije weerziens(?)).


Elke keer die schilden
geef mij maar muren
die zijn makkelijker neer te halen
zonder te verwonden
wat wij eigenlijk wilden

-

De welving van haar borsten
Een hemel van recyclage
maar dans ik door haar tepelhof
dan glinsteren mijn ogen
en daal ik af



Dios mio...

Een jongen en een meisje

Een niet nader bepaalde straat, verre van perfect, maar rustig genoeg. Hij loopt langzaam op haar toe, een flauwe glimlach op zijn lippen en een blik die strak op haar gericht blijft. Ze staat met haar rug naar hem en trekt opvallend zenuwachtig van haar sigaret. Een van zijn voeten sleept even over de grond. Ze draait zich om en haar ogen worden even, slechts even, een beetje groter. Hij is er al, bijna. Dan worden haar mondhoeken met een zichtbare inspanning ook een ietwat verheven. Twee glimlachen, maar geen vrolijkheid. Ze laat haar sigaret op de grond vallen; blij om het oogcontact te verbreken kijkt ze naar de peuk en maalt het twee keer met de tip van haar schoen. Ze kijkt op, hij is er. Haar glimlach is warm genoeg, maar te verontschuldigend. Zijn blik wordt gedistantieerd, haast kil; ze ziet het vaststaand feit weerspiegeld in zijn ogen.
"Hey." wil ze zeggen, maar ze kan hem enkel aankijken als hij op één knie voor haar neerzinkt. Hij haakt zijn rechterwijsvinger achter de vingers van haar hand en geeft een vluchtige kus op haar knokkels.
"Ik..." maar hij schudt zijn hoofd.
"Nee, meisje. Er valt niets te zeggen. Niet meer." Nogmaals kust hij haar hand, nadrukkelijker deze keer.
"Maar..." Weer schudt hij zijn hoofd en weer zwijgt ze.
Met een vloeiende beweging staat hij op. De glimlach is er nog altijd, maar lijkt artificiëler dan ervoor. Hij legt een hand om haar nek.
"Vergeet het, meisje, en trek het je niet aan." Een kus op haar voorhoofd. "Het is het niet waard, vergeet het. Ik zie je vanavond. Niets verandert."
Zijn vingertoppen beroeren kort haar wang; hij draait zich om en wandelt weg. Ze wil schreeuwen, gillen, roepen dat het niet mogelijk is, dat alles is verandert.
Een traan rolt over haar wang en ze steekt een sigaret op. Niets verandert.