Recent is er weer een maatschappelijk raadsel voor mij ogen ontsluierd, door literatuur en persoonlijke observatie.
'Maar poten hebben een hoge prijs: de programmatuur om ze te regelen. Een wiel verplaatst zijn steunpunt geleidelijk, door alleen maar te draaien, en kan de hele tijd gewicht dragen. Een poot moet zijn steunpunt ineens verplaatsen, en daartoe moet het gewicht worden weggenomen. De motoren die een poot regelen moeten afwisselend de poot op de grond houden, terwijl hij de last draagt en vooruitduwt, en de last wegnemen om de poot vrij te maken voor de voortbeweging. Al die tijd moeten ze het zwaartepunt van het lichaam binnen de door de voeten gevormde veelhoek houden om te voorkomen dat het lichaam omvalt. De regelende krachten moeten ook de verspillende op- en neergaande beweging, de vloek van de ruiter, zoveel mogelijk beperken.'1
Het brein van de homo sapiens sapiens kan zonder al te veel problemen zowel de op- en neergaande beweging als de heen-en-weer beweging bij het stappen enorm beperken. Maar af en toe zie ik nog 'mensen' 'wandelen', ze vinden zichzelf enorm stoer met hun baggy broeken en hun kappen afgezet met fluffy bont, maar zij slagen er niet in om de heen-en-weer beweging zelfs maar enigszins in te perken.
Conclusie?
Hun brein is nog niet tot op hetzelfde niveau als dat van het overgrote deel van het mensheid geëvolueerd; ze zijn een vorige stap in onze evolutie.
Maar gelukkig zijn ze wel stoer...
1: Steven Pinker, 'Hoe de menselijke geest werkt', Uitgeverij Contact, 1998, Amsterdam/Antwerpen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten