Mini Supermarkt

Op een van de vele hoeken van onze straat is er een Mini Supermarkt, uitgebaat door een Pakistani (nu, ja, dat weet ik niet zeker, maar het is een leuk stereotype en een mooi woord, Pakistani) die tot voor kort heel slecht Nederlands kon. Ik ben er een tijdje niet geweest, misschien voor een deel omdat hij elke keer vroeg 'Alles goed?'. Dit doet me al een beetje de haren ten berge rijzen bij mensen die ik ken, maar als iemand die ik niet ken dit vraag kan ik zelfs niet meer doen dan 'Hmmm.' mompelen en vaag knikschudden. Toen ik er vandaag terug naartoe ging (van dat stoppen met roken is niet veel gekomen) was hij in een geanimeerd gesprek met een ietwat oudere vrouw en zei hij tegen mij 'Hallo, ik ben er direct.'. Het accent was er nog steeds (en dat zal nooit verdwijnen waarschijnlijk, net als bij mijn Nederfrans) maar het was veel vlotter. Nadat de vrouw vertrokken was vroeg hij 'Alles ça va?' en ik kon niet anders dan glimlachend knikken. Over verantwerpsing (of Antwerpisering?) gesproken. 'Het is koud, hé, meneer.' zei hij terwijl hij het pakje sigaretten van het schap pakte. 'Ja,' zei ik, 'maar ach, binnen een maand wordt dat wel beter.' - 'Ja, dat is waar, dat is waar.'

Moraal van het verhaal? Geen idee, maar ik vond het wel vreemd, en grappig.

Too much of a good thing

Vandaag voor het eerst een filmpje gemonteerd. Het is wel leuk om dat te doen en te spelen met overgangen, titels en stukjes, maar ik ben het filmpje nu zo beu dat ik het niet echt meer geslaagd vind...
Jammer, maar nu snap ik waar iedereen altijd over zaagde als hij of zij iets moest monteren. En dit had zelfs niet echt overbodige stukjes, dus: respect voor montage mensen.

Onderwerp: u!

Wel, dat had er eigenlijk moeten staan, maar mijn Hotmail staat in het Engels, dus stond er 'subject: u!'
Dat was het eerste van vele misverstanden rond een mail die ik vrijdag had gekregen, hoewel ik moet zeggen dat ik toch wel gecharmeerd ben, en ik het een leuk gedicht vind. Maar nu, zonder dralen, leest u zelf maar:


tja... als een mens moet studeren...



Er zit een doorn in mijn oog
en dat ben jij
het hoort daar niet - anatomisch gezien -
maar ik kan niet meer zonder
het ongemak hoort bij jou
de liefde van mijn moment
Samen liggen we op versgemaaid gras,
dat daar ligt om te drogen
defintief af te sterven
te rotten
Je houdt mijn hand vast
tewijl je naar de lucht kijkt
waar hier en daar een wolk te bespeuren is
Ik hoor muziek die er niet is, kijk samen met jou de lucht in
en lijk gelukkig
De felle zon brandt in mijn ene resterende oog
ik knipper
en draai me op jou
Ik duw mijn vinger met lange nagel in
één van je twee perfect bruine ogen...
Je bloedt, je lijdt, je lacht...
Een tweede oog is toch overbodig wanneer je je geliefde in het oog kijkt...
slechts één oog
slechts één waarheid
en de rest...
de pot op
ik kus je, mijn liefste, mijn cycloop
zoals nooit tevoren!


Tja, ik dacht even dat ze een passionele (en lichtjes morbide) verliefdheid voor mij had opgepakt - ik héb immers weldegelijk perfect bruine ogen - maar ik had er rekening mee moeten houden dat in de Taal- en Letterkunde dit soort dingen te verwachten zijn. Was ik maar Geneeskunde gaan... Nee, nee, laat maar, dat is wat extreem.

Eindeloos

If I tell the story with what I found out later in mind, the perspective changes drastically. Since it was over seventy years ago, I am sure my memories have gotten a bit warped, but then again, that’s what memories do. I’ll try to tell it the way I experienced it, however.
There were only two people in the guest quarters, although there was room for at least a hundred.
We shared meals and a common room, and since there wasn’t a whole lot to do I got to know them quite well. I met Kira first.
After I had checked out my room – which consisted only of a, quite luxurious, sleeping cylinder and a bathroom – I went on to explore my golden cage.
In the main hall, were I had first entered these quarters, I found a terminal and simply decided to call up a floor plan, so as not to wander around aimlessly. What immediately caught my eye was the ‘VR-complex’. Besides the boring educational programs at school, I had never really used VR.

When I entered the small entry door, I saw 5 other doors, each with a console next to it. Four of them had a green light on top, one of them a red light. Curious as I am, I walked to the console with the red light above it and read it.

training program: ‘City Shootout’

difficulty: hard

participants: 1/4

spectators: allowed

Below that were two buttons: ‘observe’ and ‘join’.
I pressed the ‘observe’ button and a video feed appeared. A rather small woman, I took her to be about 25, was crouching behind a car. She quickly and skilfully switched the batteries in her two pistols with the ones in her belt-charger before getting up and shooting at a group of seven Church members. Four had fallen by the time she knelt again.
“Why don’t you join me?”
Startled I took a step backwards.
“I…”
“Come on, the more the merrier.”
Since she wasn’t looking at me, I gathered that she simply knew that someone was watching.
“I don’t think I’ll…”
“Just a second.” she interrupted and got out from behind her cover to shoot the remaining three. “You were saying?”
“I don’t think I’ll be able to handle this.”
“Then I’ll teach you.”

The moment my vision came into focus, she grabbed my arm and dragged me into an alley. I was thrown against the wall and she peeked around the corner.
“Two more groups are on their way. Quickly now, take your gun. All you’ve got to do is point and shoot.”
I was now wearing a black, pin-striped suit, like her, although unlike her, I didn’t have a skirt on. I could feel a rifle holstered on my back. I took it in my hands – with a little trouble since it was so long – and quickly inspected the weapon. It was a shiny barrel with a grip in the middle and a curved butt at the end.
“The black button on the side changes the firing mode, automatic, burst, single shot or spree. The display also shows the amount of shots left in your battery. The red button reveals the scope.”
I nodded. “How far are they?”
“Still quite far, about seven hundred meters and they don’t know where we are yet. Want to pick a few off?”
“I can but try.”
I peeked around the corner and quickly found a suitable target; a group leader who was shouting something to his men, who were exploring another alley. I twisted the grip with my left hand to zoom in, until my crosshair was centred on his temple. A short squeeze and the red laser beam created a tunnel through his head.
“Not bad for a rookie. But now they know where you are and they will be a lot more careful. See if you can do that again.”
I came out of cover again, looking for another victim. This time it was a girl who sat crouched behind a trashcan. Her lower leg was still visible, however.
“What’s the rate of fire of this rifle?” I asked, watching the girl through the scope.
“Point four seconds on single shot.”
I pressed the trigger, blasting her kneecap. As I had hoped, she fell sideways, into full view. A second shot finished her.
“I thought you had never done anything like this before.”
“I haven’t, but I’ve read about it.”
Contrary to what I had assumed, I felt neither rage nor sorrow. It wasn’t real and I sensed it, somehow. It even felt more like entertainment than training.
“I suggest we go to the abandoned building across the street, to even the odds. You go first, I’ll cover you.”
She smiled and nodded. I put my rifle on burst.
“Ready?”
“Just a second.” she said. She reloaded her guns and, before I had fully realized it, kissed me on my mouth. Her ‘Go!’ didn’t allow me a lot of time to think, however, and I started firing concentrated light bursts; blindly at first, but then more focused at possible threats. From the corner of my eye I could see her running. She fired at the ancient tumbler lock of the main doors and opened it by crashing her shoulder against the wood, all in a single, fluid motion. The Church soldiers had been too stunned to act, but I knew that wouldn’t be the case anymore.
“Your turn!” she yelled, taking up position at the open door.
I started running and she started firing. There were a lot more shots flying around this time, and when the ground in front of me suddenly flared up for a moment, I had to urge myself to run quicker instead of slower. When I was only a meter away from the door, a searing pain shot up through my right leg. I fell, but managed to go into a roll, landing painfully inside with the rifle pushing in my back.
“Are you alright?”
I checked my leg. “Fine, it just grazed my calf.”
Outside everything was quiet, which could only mean that they were advancing towards us.
“Let’s go.” she said, pulling me to my feet.


***


“You don’t think it relevant, do you?”
Janes smiled. “Indeed, but I can’t be certain, so I hold my tongue. It’s entertaining enough.”
“No, perhaps you’re correct. The story is probably just that anyway, a story. It been running through my brain for so long I’ve forgotten how distinguish fact from fantasy.”
He took another cigarette from his pocket and was again offered a light by the doctor.
“Do you smoke?”
Janes smiled again, but it was a sad smile this time. “No, but my wife did. It’s a memorandum of sorts.”
“I’m sorry. How did she die?”
“She had lung cancer. After a three week therapy, the last remains of the tumour had finally been removed. On her way home she died a car accident. The irony of life, I guess.”
He shrugged. “The world didn’t stop spinning, I continued.”
“Then I will as well.”

***

Suffice to say that we ended up in her room; she made love with a passion that I never saw afterwards with any other woman.
When we arrived at the dining room, the doctor was already present. His dislike of her wasn’t all that obvious, but I could see it in the short, spiteful glance he shot in her direction

Toen de magie nog leefde...

Due to a combination of bad luck and corrupt government officials, my parents had to leave the North American Middle City. I was only a few months old at that time, so all that I can remember is the festering slime pit that was, very literally, the foundation of Europe. But we managed to carve out an existence, against all odds. At first, anyway.
My parents managed to scrape enough money together from menial low-pay-dead-end jobs to afford a house and get me to school. I was in secondary school when the troubles started.
I once read that before the Collapse, people discriminated on ethnical heritage. Perhaps we would have fared better if that were still the case then. But everybody did everybody down there, even more so than in the higher Cities, so the distinction was becoming too hard to make.
No, the only important thing were the colours you wore. Black and white for the holy men or black and red for the organised crime. Well, at least the Mafia wasn’t as hypocritical. The only difference was that the Church called their Godfather ‘Your Holiness’; and that they were all working for the Vatican. The greatest criminal network in the world, under the control of the oldest government leader in the world, who sat on the throne of the oldest country left, while the Six Cities outnumbered the Vatican population by forty million to one. It was simply absurd.

I came home one day to find my parents dead, both shot with four bullets, one in the forehead, one in the plexus and one in each shoulder. It was the Church’s so called ‘neighbourhood warning’: when there was an area where a lot of people refused to pay the protection money, they set an example. It couldn’t be mistaken for something else because nobody used projectile weapons anymore.
I stormed back outside and ran to the first Church members I saw. They sat in a pavement café across the street, loudly laughing over a cup of coffee. I picked up a chair from the café and broke it over the head of one of them. By the time the others fully realised what was happening, I had knocked a second guy to the ground; dead or unconscious, I didn’t care. The situation was starting to look grim, however, as the other four had gotten up, taking out their guns. But I was so full of rage that the only thing I could think of was hurting as many as I could. I didn’t notice the car that stopped behind me, so when I heard four lasershots, I closed my eyes and thought ‘Hmm, dying does hurt a bit. How odd.’.
“Don’t be daft and get in, boy.”
The driver opened the passenger door while holstering his gun. I immediately recognised the black suit with the red tie as a Mafia outfit.
“I’m not asking you to join us; I’m just happy to save the life of a brash young man who hates the Church as much as we do. Now get in. More of them are coming.”
I got in. Better a live dog than a dead lion.

“I’m Jimmy, Jimmy the Eye.”
“The Eye?”
“You saw it, four shots, four kills. And the car hadn’t even come to a complete stop.”
I said nothing, choosing instead to stare at the street that flashed by.
“It’s quite impolite not to give your name now, seeing how I gave you mine and saved your life.”
I felt no sadness at that time; the adrenaline and rage were still pumping through my system. But even then did I realise that it wouldn’t be prudent to vent them at Jimmy; nor polite, for that matter, for he had rescue me.
“Tirion. Tirion Pachek.”

We stopped near one of the many shafts that were littered around the Middle and Lower Cities, providing us with the little sunlight and fresh air we got. The car pulled into a nondescript, seemingly dead end alley. Jimmy drove to the end and then pressed a button on the dashboard. Even the simplest of cars had an enormous amount of added functions, so nobody really noticed an extra knob. The wall in front of us started lowering until it had a drivable inclination; a driveway to what turned out to be the main Mafia headquarters for the district. From the deepest pits of hell into purgatory.
A few doors and accompanying scans later – retinal, fingerprint, brain, the works – he parked in the giant garage, next to dozens of other, seemingly identical, black, inconspicuous cars (Well, they weren’t all that inconspicuous, actually; a car that didn’t look like hovering scrap couldn’t be discreet in the Lower City).
“Follow me.” was all Jimmy said as he got out and put his trilby on. As far as I can tell, those hats were an archaic symbol for the organised crime, much like the cross was for the Church. Unlike the cross, however, the trilby was only worn by the upper regions of the Mafia. As such, I didn’t know whether I should feel honour or fear for being rescued by him.

I was led through long corridors of red carpet, mahogany walls and giant chandeliers; I felt in a different era. We finally stopped in front of a great double door.
“I’ll put your impoliteness down to what you’ve experienced and, therefore, I will allow you to stay for a week.”
“And afterwards?”
“That can be discussed later. You are to remain in the guest quarters; you will find everything you need and you’re free to mingle with the other guests, but you cannot go past these doors.”
“So I’m a prisoner here?”
“Only for a week, and in a golden cage. Besides, better in here than out on the streets; the Church will be looking all over for you. Yours is room 743.”
He turned around and walked away.
“Jimmy!”
“Yeah?”
“Thank you.”

***

The man who came in to refill the coffee looked a bit disgruntled at the small heap of stubs and ashes in the middle of the table, but said nothing.
Tirion sighed once he had left. “They’re still too scared of me to even ask me not to smoke.”
“You can’t blame them, mister Pachek, after what you’ve done.”
“I know, but I want them to understand; I desperately do.”
He lit another cigarette and shifted the inhibitors around his wrists a bit.
“Are they uncomfortable?”
“Not as such, but they repress something that I miss, more than I could’ve imagined.”
They were silent for a while, staring at the inhibitors. After a while, Janes looked up.
“Weren’t you suspicious about how you were being treated?”
“A bit, perhaps, but you must understand my situation. After what had happened, I clung to any warmth and sympathy that was offered.”

It ain't alive, doc

Omdat ik morgen mijn laatste echte examen heb en ik de dagen daarna waarschijnlijk zal doorbrengen met spelletjes en cafébezoeken, heb ik besloten om gewoon een hoofdstuk van een van mijn verhalen in stukjes te publiceren. Het verhaal is niet af, het hoofdstuk is niet af en er is heel veel kans dat dat ook nooit zal gebeuren, maar ja, that's life; mine at least.


The Shadow War

Prologue

“Today is a historic moment, as the trial of Tirion Pachek, aka ‘The Ghost’, is a unique one in many ways. It is the first trial under the new Terran government, the first trial inside the newly christened seat of that government, the Terran Space Station, and the first time ever that charges have been pressed against a transgen. We now go live to the Terran Space Station, as the trial is underway.”

***

“Will the accused rise?”

The biggest known courtroom was built as an amphitheatre, allowing everyone a clear view of the spectacle of justice on the stage. However, nearly all of the eight hundred spectators craned their necks as Pachek got up.

He was dressed in a snow white, single piece suit with wide sleeves and trousers that seemed to flow around his body like an icy sea. A single rough, black rope was his belt, and his long hair – as white as his suit – was tied together behind is head in a pony tail. There were plain platinum rings around his throat, wrists and ankles, though they had no real ornamental purpose. They were inhibitors, a newly developed device that prevented transgens from using their powers. Any possible side effects had not yet been researched, but if the look on Pachek’s face was any indication, he would easily kill nine hundred people, if that could remove the rings; seeing as how they were also a light form of neural inhibitors, however, nine hundred deaths would do squat. And he had no quarrel with these people, nor had he ever done.

“Tirion Alexis Pachek, you are charged with crimes against humanity and with the highest form of treason imaginable, treason against mankind itself.” The judge didn’t yell, he did not even raise his voice in the slightest, but the words chilled Tirion to the bone. “How do you plea?”

“Not guilty, your honour.”

It was a lie and he knew it, but these people owed him a chance to explain himself, to try and repent.

But it still hurt.

[...]

Chapter 2

“I can assure you that mister Pachek is completely sane and fully responsible for what he did. However horrible his deeds may have been, though, he is a rational and emphatic man and I urge you to refrain from making any judgement until you have heard the entire story.”

“Thank you, doctor Janes.”

“Do not approach this matter with emotion, however easy it may seem.”

“Thank you, doctor Janes.”

“He deserves a rational trial, not some vulgar travesty of…”

“Doctor! That’s enough!”

Tirion only barely managed to refrain from smiling. He had taken an instant like to the psychiatrist the moment he had met him.

***

“I can assure you that I am mentally quite stable.”

“Oh, I know. I knew that even before I was appointed to do this.”

“How so?”

“Your actions belie too much rationality and even some compassion. I can’t say I wasn’t angry with you, but I have come to understand what you did, though I do not fully agree.”

“That, doctor Janes, is all I can ask. I know what I have done was horrible, but I felt it was necessary for the survival of mankind.”

“As I said, I don’t agree, but that’s what’s so great about our world now, isn’t it. We can all disagree.”

There was a moment of silence while Tirion got a cigarette out of his inner pocket.

“But how did you come to it?” the psychiatrist asked, holding out a light.

Tirion snorted. “A bad childhood, my dear shrink.”

He inhaled deeply and let the smoke escape slowly through his mouth and nose, but Janes said nothing.

“Do I have to tell you about it now?”

“If you please.”

“Very well.”

He took another pull from his cigarette and sipped from his coffee before exhaling.

“As I’m sure you know, I was raised in the Lower City of the European Megalopolis. There were only two factions there, so to speak: the Church and the Mafia. And I never trusted the Church.”

“Why not?”

“I’ve had history classes.”

To be continued...

Like a hot knife through a newborn

Het zat eraan te komen en ja hoor, we hebben weer een verslaving.
Zoals ik al eerder zei, zat 'City of Villains' eraan te komen en nu het vier dagen in mijn bezit is, vrees ik dat het mij weer volledig in de ban heeft geslagen. Niet alleen omdat het gewoon een enorm entertainend spel is, maar ook omdat ik een groep leuke mensen ben tegengekomen waar het goed 'teamen' mee is. Het grootste deel is Iers (en geschift), maar verder gaat mijn kennis over hen niet. De brave burger zal hier wel weer fronsend op neerkijken (ik ben al een paria sinds 'Elvira'), terwijl het eigenlijk een uitgelezen manier is om mijn Engels, multi-tasking en sociale vaardigheden te oefenen. En leuk, jongens, zo leuk...

You-know-what

Het is altijd jammer als er iets gebeurt dat een goed verhaal vormt, maar tevens een basis voor vervolging kan zijn. Dus, helaas, op het internet ga ik mijn mond erover houden...

Binnenkort...

...hoop ik dit nog eens mee te maken.

Met een zelfingenomen grijns op het gezicht

"Zelfs als we niet met iemand anders praten, spreken we vaak tegen onszelf: velen doen dat hardop (de ene al meer dan de andere) maar iedereen houdt interne monologen of voert dialogen met zichzelf."

uit 'Interdisciplinaire Linguïstiek, Hoofdstuk 5: De productie van spraak', Dominiek Sandra, 2005, p. 1

Hopelijk moet ik het gewoon worden

Nog nooit heb ik een interview afgenomen, laat staan gegeven. Tot nu, eigenlijk.
Ik weet niet of het gepubliceerd wordt, maar het is vooral vreemd om het als afgewerkt geheel te zien, want het verschilt natuurlijk van het eigenlijke interview.
Waarschijnlijk zal ik binnenkort ook zelf een interview moeten gaan afnemen voor dwars, en daar zal de wonderlijke metamorfose van gesprek tot geschreven interview mij volledig uit de doeken gedaan worden.
Ik ben benieuwd...

Mijn mogelijke joblocaties

"Er wordt onder meer Nederlands gedoceerd aan de universiteiten in Europa: Franstalig België, Bulgarije, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, Italië, Kroatië, Litouwen, Noorwegen, Oekraïne, Oostenrijk, Polen, Portugal, Romenië, Rusland, Servië en Montenegro, Slovenië, Slowakije, Spanje, Tsjechië, Turkije, Verenigd Koninkrijk, Wit-Rusland, Zweden en Zwitserland.
En buiten Europa
in Aruba, Australië, Canada, Georgië, Indonesië, Israël, Japan, Maleisië, Namibië, Nieuw-Zeeland, Suriname, Verenigde Staten, Zuid-Afrika en Zuid-Korea. (bron: Taalunie)"

(uit Interdisciplinaire Linguïstiek 2005-2006, P. Cuvelier, 2005, p.14)

The end of an era

Ah, bliss...

Zwakker?

So that's how it is?

Brrrr...

En de waarheid over moderne muziek; of toch een waarheid...

Why the imperfections? The Creator is an artist.

[Edit: Spot on!]

Voor tijdrovende webcomics:
Questionable Content
Hate Song
Ctrl+Alt+Del
Sam and Fuzzy
Sordid City Blues
Sinfest

Opgepast, verrassend verslavend (of het kan ook aan mij liggen).

Oops, I did it again...

Goed, eigenlijk was hij eerst. Ronald Meeus, de man die, if mails could kill, mij doodgebliksemd zou hebben. Ik zou het van me af laten glijden, als water van een rots, maar toen ik daarnet DM Magazine doorbladerde viel mijn oog weer op iets, en ik vrees dat ik mezelf niet heb kunnen inhouden. Dit heb ik gestuurd, naar De Morgen wel, niet rechtstreeks naar hem:


Hoewel sommigen mij al eens een 'computerfreak' noemen (hetgeen ik zonder veel problemen als geuzennaam rond mijn schouders drapeer) en ik mensen niet wil vervelen met in wezen oninteressante details, bestaat er nog zoiets als onjuiste, of toch onvolledige informatie.
In de bespreking van 'Need for Speed Most Wanted' in DM Magazine van 7 januari (p.49) staan bij 'platform' PlayStation 2, Xbox, Xbox 360 en Gamecube. Moest er eentje vergeten zijn, tot daar aan toe, maar dat PlayStation Portable, Nintendo Dual Screen, Game Boy Advance, de GSM (tja..) en zelfs de PC vergeten zijn, lijkt me wel zeer vergaand. Of heeft de gewone lezer niets aan deze informatie?


To be continued, ongetwijfeld...

Apple simple

Als dat geen goeie slogan is.

[Edit: Hihi...]

A fool for entertainment

Het was waarschijnlijk een slecht idee, maar ik heb toch maar 'City of Villains' besteld, het zusterspel van 'City of Heroes'. Daar gaat het grootste deel van mijn nieuwjaarsgeld, maar ja, wat doet een mens eraan. Het enige dat nog wel gevaarlijk kan zijn is als het te vroeg aankomt en ik uiteindelijk tot de vaststelling kom dat ik daardoor weer een tweede zit krijg op bepaalde vakken.

But hey, dat zijn zorgen voor later.

Of (on a totally unrelated note) zoals Homer zegt als hij in slaap sukkelt bij zijn berg suiker die hij wil beschermen: In America, first you get the sugar, then you get the power, then you get the women...

The future is never written

Daarnet was er een tamelijk slechte film op 'Prime' (het vroegere Canal+ (het vroegere FilmNet)). Wel, nee, het was een hele slechte film, maar Hillary Duff speelde erin mee, and I'm a sucker for a cute face. 'Raise your voice' heet het.
Het speelde zich af op een zomercursus voor musici (of zoiets) en ik kon niet anders dan dromen. Eerst kwam er een elektrische viool in voor, zo eentje zonder klankkast die er zeer stijlvol uitziet. Ik hou er wel van en wil dat ook ooit eens bespelen, maar dat had ik nogal gezien. Daarna speelde een meisje echter op een traditionele elektrische viool, dus met klankkast, maar ook met een plug. Niets speciaals, ware het niet dat ze er een distortion pedal op had aangesloten. Wow, coole dingen dat je daar mee kan doen.
Ooit, ooit ga ik met zoiets optreden, al is het maar op de Meir, maar ooit wil ik daarmee spelen.
Ooit...

Ongelooflijk geperverteerd! Maar wel grappig...

Kijkt u eens bij Hate Song, nog een zogenaamde web comic, maar in tegenstelling tot Questionable Content een die zodanig ziek is dat het een volledig ander humor register aanspreekt.
Ik hou wel van allebei.

Onverwacht

Toen ik me gisteren verveelde, heb ik via de site van De Morgen een mailtje gestuurd om hen op enkele fouten te wijzen in verband met de technologie artikels. Dit zag er als volgt uit:

Het zal waarschijnlijk in de categorie 'te negeren gemuggezift' vallen, maar het lijkt me dat uw technologieredactie en ietwat... ondermaatse kennis bezit. Zo uit de losse pols denk ik bijvoorbeeld aan het artikel rond onder andere 'The Sims 2' (ik denk dat het in augustus 2005 was verschenen, maar ik vind de toegangscode niet meer zo direct, dus kan ik het niet nakijken in het archief, mijn excuses), waarin Electronic Arts de ontwikkelaar van het spel wordt genoemd, terwijl is enkel de uitgever in en Maxis de ontwikkelaar is. Ook werd op de voorpagina de i-Pod Nano 'de kleinste MP3-speler van Apple' genoemd, terwijl dit de i-Pod Shuffle is (en Apple veel te veel onverdiende aandacht krijgt, aangezien ze niet de eerste waren, noch de beste zijn...). Goed, het gaat hier om kleine dingen, maar de drie seconden die het kosten om het op het internet op te zoeken zouden mij (en waarschijnlijk toch nog minstens vier andere mensen) een klein beetje frustratie besparen.


Ik had mijn best gedaan om te laten overkomen dat het om kleine dingen gaat die niet echt heel belangrijk zijn en had dan ook verwacht dat het met een schuin oog gelezen zou worden, waarna het verticaal geclasseerd zou worden (als het al geclasseerd zou worden). Maar er zat net een - tamelijk agressief - mailtje in mijn inbox van Ronald Meeuws, de technologie journalist van De Morgen:

Beste,

Als u mijn kennis van het technologieveld 'ondermaats' noemt op basis van een ongelukkige woordkeuze en een inderdaad voor interpretatie vatbaar statement (de Shuffle is inderdaad de kleinste, maar niet de dunste, bovendien is de Nano de kleinste 'volledige' mp3-speler, enzovoort), heb ik ondertussen inderdaad spijt dat ik uw reactie niet gewoon heb genegeerd. Maar zo werken wij niet.

Een krantenstuk moet in de eerste plaats helder zijn, en zeker in de technologiesfeer helder genoeg om ook niet-freaks te boeien. Daarom vermeld ik bij een game alleen de uitgever, en dus niet de ontwikkelaarsstudio, de licentiehouders, etc. Wees gerust, ik ken het verschil. Maar daar heeft buiten mijzelf (en een paar anderen) niemand een boodschap aan. Ik heb het gevoel dat ik de waarheid in dit geval toch niet teveel oneer heb aangedaan in het teken van helderheid.

Wat Apple betreft: dit is niet de eerste opmerking die we krijgen dat we onverdiend veel aandacht zouden geven aan het bedrijf en zijn producten. We moeten evenmin onze eerste reactie binnenkrijgen dat we Apple teveel negatieve aandacht schenken. Mijn eigen, en misschien wel een beetje kortzichtige filosofie is: als je van twee tegenovergestelde zijden ongeveer dezelfde kritiek krijgt, kan je niet met onverdedigbare dingen bezig zijn.

Groeten,

Ronald Meeus (De Morgen)



Uhm, wow, ik wou hier eigenlijk nog iets op terugsturen, maar ik vrees dat het over twee mails dan uitmondt in een over en weer gescheld en daar heb ik niet echt zin in. Tja, dan maar wat frustratie; blijkbaar moet ik nog een beetje beter checken over wat ik wil doen overkomen wel overkomt...

Joepie...

Wel, eindelijk heb ik gewonnen bij Win for Life. Joepie!
Of nee, joepie...
Het is maar €5, dus eigenlijk maar €2,5, zonder de aankoopkosten.
Tja, dan ga ik straks nog twee lotjes halen en dan ben ik het geld kwijt, maar de lol heb ik toch nog gehad...

Examens, dat verklaart veel...

Lap, wil ik net nog eens beginnen met het moeizame heropvoedingsproces van het vioolspelen, blijkt dat de enige viool die ik nog heb een zonder snaren is en mijn broer de enige werkende viool meeheeft naar Gent.
Bugger.

Er is trouwens een reden voor de absurde hoeveelheid postjes (of toch meer dan normaal; om drie absurd te gaan noemen...) en mijn hernieuwde interesse in de viool: ik heb nog geen computerspelletjes gespeeld, dit nieuw kalenderjaar. Wel, goed, ik heb 'Missile Command' gespeeld, maar dat is ouder dan ikzelf, dus dat telt niet (echt, het is een regel, als je spelletjes speelt die al bestonden voor je geboren was, ben je enkel jezelf aan het bijscholen).
Maar er zijn nog wel vreemde dingen aan het gebeuren. Zo heb ik gisteren slechts vijf sigaretten gerookt en denk ik dat dit zelfs eerder nog minder gaat worden dan dat het terug de hoogte inschiet. Niet alleen dat, mijn koffie gebruikt is teruggevallen tot een miezerige liter per dag!
En het vreemdste van alles is dat ik niet echt een verklaring voor dit alles heb. Wel, ok, ik wil opnieuw viool leren spelen om op de Meir geld te verdienen om op kot te gaan, maar voor de andere dingen heb ik geen verklaring. Misschien ben ik van nature wel een goeie jongen en zijn het andere mensen die mij de paden van verderf tonen, maar dat is volledig onlogisch daar de computerspelletjes een tamelijk onsociale (nee, niet asociaal) bezigheid zijn.

Curiouser and curiouser...

Hehe

Ik ben wel te vinden voor matige humor.

[Edit: Zelfs in die mate dat ik ondertussen (woensdag, rond twintig voor twee 's middags) alle 527 afleveringen heb gelezen. De man heeft wel het soort full-time job dat ik zou willen.
Hmmm, het is niet de eerste keer dat ik zoiets zeg....]

What a waste...

Toen onze prof van computerlinguïstiek kwaad werd tijdens een van de laatste lessen omdat er teveel lawaai was, zei hij botweg dat hij vond dat hij hier zijn tijd was aan het verspillen omdat niemand toch verder ging gaan in de computerlinguïstiek. How right he was...
Maar, op de negen uur les is er toch één interessante slide voorbij gekomen:

1 Bit = Binary Digit
8 Bits = 1 Byte
1000 Bytes = 1 Kilobyte
1000 Kilobytes = 1 Megabyte
1000 Megabytes = 1 Gigabyte
1000 Gigabytes = 1 Terabyte
1000 Terabytes = 1 Petabyte
1000 Petabytes = 1 Exabyte
1000 Exabytes = 1 Zettabyte
1000 Zettabytes = 1 Zottabyte
1000 Zottabytes = 1 Brontobyte

•
Jaja, voor wij allen onder de zoden liggen zal men al minstens in Petabytes spreken, mark my words.
Vreemd trouwens, Brontobyte, dat klinkt als een dino. Iemand die weet wat 'Bronto' betekent? Hmm, blijkbaar betekent het 'donder'. Curious and more curious.....

Eerlijk gezegd zie ik niet goed in wat iedereen toch oh zo fout vindt aan wat in de volksmond 'lange zinnen' worden genoemd.

En wat zijn lange zinnen?
Voor mij is een zin pas lang als ze een zodanig van de pot gerukt ingewikkelde constructie heeft dat je ze meer dan twee keer moet lezen om ze te begrijpen. Maar dat is geen bindende voorwaarde, want een korte zin kan ook ingewikkeld zijn. God heeft de voegwoorden voor een reden gespaard, de dag dat hij de Toren van Babel vernietigde.
Let wel, korte zinnen hebben ook hun nut. Voor snelle acties, kinderen en one-liners. Maar zeker niet voor gedachten. Noch voor beschrijvingen. En laten we eerlijk zijn, een mens denkt in zulke lange, elliptische zinsconstructies dat het onbegonnen werk is om dat op papier te zetten, als je initialen niet J.J. zijn, tenminste. (Nee, Pol Hoste, u kan het niet. (Zoals ik al zei, kinderen.))

Good night, and good luck.

Nieuwjaar +1

Het is reeds twee januari, daar ik tot gisterenmiddag op café heb gezeten, waarna ik tot middernacht heb geslapen. Het grootste probleem was echter niet de kater of de nadorst, maar de honger, want ik had gisteren enkel een pak fritten gegeten rond een uur of tien en dan nog x-aantal spruiten rond twee uur vanmorgen. Jeetjemina, een mens voelt zich gewoon weak as a kitten. Maar nu heb ik al gegeten en is het allemaal al iets beter.
Tijd om er terug in te vliegen en mijn voornemens te vergeten.
Zoals elk jaar...