Vreemde Travestie van Media

Omdat de VRT om een of andere reden weigert te investeren in degelijke internettelevisie, kijk ik geregeld naar het VTM-nieuws. En elke keer beklaag ik het mij weer, zij het niet altijd puur omdat het (nog?) slechter is dan dat van de VRT. Zo huiver ik als Bush tijdens het diner van de politieke journalisten een grap van zichzelf maakt door met een Bush-imitator zich als een platte cabaretier te gedragen. Dat is de leider van het land met het grootste nucleaire arsenaal? Ik geloof dat er met alles mag gelachen worden, maar niet altijd, en ook niet door iedereen. Mijn mond is daarvoor een graadmeter, en nu proef ik daarin de wrange smaak van een totalitair regime dat met een kwinkslag en wat zelfspot zonder problemen paait wat een van haar meeste kritische groepen onafhankelijke bewakers zou moeten zijn. Guardians of Democracy, is dat niet wat de media zou moeten zijn?
Maar ik beklaag mij het VTM-nieuws ook omdat het ofwel zo dom, ofwel zo kwaadwillig is. En ook een beetje hypocriet, hoewel dat waarschijnlijk goedbedoeld is: voor het nieuws zit er nog een filmpje dat 'Stop dat zinloos geweld' heet, waarin een reeks JIMTv (zoiets?) sterren de bevolking - of, naar mijn gevoel, de jeugd - een flinke bolwassing geeft omdat ze een moord lijken te hebben gepleegd voor een mp3-speler. Vooral dat laatste is zeer belangrijk. 'Maar een brutale moord plegen voor een mp3-speler?!' Waarom is iedereen toch zo gefixeerd op die mp3-speler? Zou het beter geweest zijn moesten ze iets waardevollers gestolen hebben? Misschien staat er in onze maatschappij toch een prijs op een mensenleven, ondanks wat men je altijd wil wijsmaken. Of is het vooral het feit dat het jongeren waren? Mogen zij dat nog niet doen, of zijn zij misschien nog plooibaar? Deze 'brutale moord voor een mp3-speler' was niet per se brutaler of minder brutaal dan de volgende en de vorige moord op de wereld, noch was ze voor trivialere redenen. Natuurlijk is het erg, natuurlijk moeten de daders gestraft worden volgens de regels van onze maatschappij. Maar is heel dat circus voor iets goed, buiten voor het feel good-gevoel van de massa en hun kostbare entertainment? Waarom niet bij elke drugsmoord zo'n filmpjes tonen: 'Maar een brutale moord voor een lading cocaïne?!'
Maar dat is nog niet genoeg, oh nee, men moest ook nog even naar de mis in de Poolse kerk, opgedragen aan de jongen die vermoord is voor een mp3-speler(?!). Heel het land spreekt hem bij zijn voornaam aan, maar ik kende hem niet. Nog steeds niet, eigenlijk. En nu is het te laat, en komt hij in het biljoenenlijstje met mensen die ik nooit zal kennen. Helaas... De ouders van de jongen waren ook aanwezig. Ik heb wel respect voor de vader: ondanks zijn verlies staat hij de pers zeer helder en kordaat te woord. Hij zei dat hij was gekomen om duidelijk te maken dat hij wist dat het om twee individuen gaat en dat 'het Poolse volk' hier niets mee te maken had. Op het einde van het item zeg de journaliste nog snel: 'De ouders van Joe (met de [oe] van 'boek', HJ) hebben het de Poolse gemeenschap in elk geval vergeven.' Hoezo, vergeven? Ze hebben er niets mee te maken, zegt de man net. Het is vreemd, hoe elke vorm van media het voor elkaar heeft gekregen om er een zeer absurde rassenkwestie van te maken. Eerst 'de psyche van de Maghrebijn' gaan doorgronden (Humo 25/04/06) om daarna in een vloeiende beweging de Poolse gemeenschap te gaan uithoren over iets waar ze niets mee te maken heeft - net zo min als de Maghrebijnse gemeenschap iets zou kunnen bijdragen moesten het Maghrebijnen geweest zijn; net zo min als de Belgische gemeenschap iets zou kunnen bijdragen moesten het Belgen geweest zijn.
Multiculturaliteit is geen utopisch ideaal; het zou zeer haalbaar zijn, moesten de mensen het concept snappen.

Als een café zonder bier

Toen ik de RGG na twee lange weken terugzag, op het einde van de paasvakantie, had ze een cadeautje mee voor mij, recht uit Caïro: een mooie, grote waterpijp, met een hartje erop (hoewel ze dat pas achteraf had gezien; freudiaans?) - ik zou eigenlijk ook eens wat foto's hierop moeten zetten, maar momenteel ben ik nog wat te lui.
Een waterpijp an sich is echter maar wat glas, verguld metaal, aardewerk, hout en kunststof (met nog wat emotionele ballast, in dit geval); geen idee waar ik de nodige tabakken en kooltjes zou kunnen kopen, hier in A'pen, laat staan hoeveel het kost. Dus nu kijk ik er maar naar, met een blik die er voorbij kijkt, naar wat er onzichtbaar aanhangt. In de loop van de komende weken zal ik het wel uit Brugge krijgen (dankje, zusje), maar echt heel praktisch is het toch ook niet. En nu het zo'n goed weer is zou ik best wel op mijn balkon willen zitten, rustig puffend/paffend, een boekje, de zon op mijn hemelse gelaat; tja, en dan kan een mens slechts genoegen nemen met het vooruitzicht.
Maar gelukkig is de RGG zelf er nog.

Lift you up, tear you down

Hmmm, nuttig om te weten voor de volgende keer: mails die met 'Proficiat!' beginnen, brengen niet altijd positief nieuws:

Proficiat! Enkele weken geleden nam je deel aan de Interuniversitaire Literaire Prijs Babylon, en je proza raakte door de eerste selectieronde. Helaas werd deze niet genomineerd, waardoor je werk niet in aanmerking komt om vandaag nog door de jury besproken te worden. Je bent echter wel van harte welkom op de grote uitreikingsavond van woensdagavond 26 april om 20u in de aula Pieter de Somer in de Deberiotstraat in Leuven. Alle deelnemers mogen aan de voordeelprijs van 2 euro komen luisteren naar de winnende werken, een lezing van Luuk Gruwez en een muzikaal optreden van Lennaert Maes (winnaar Parkstad Cabaretfestival 2004 - Gouden kabouter en publieksprijs CabareteSKE 2005 - 3de plaats Cameretten 2005 - bekend van Lenny en de Wespen), en natuurlijk zijn ook andere geïnteresseerden van harte welkom.

Bedankt voor je deelname en nog veel succes met je studies en schrijfsels,
Met vriendelijke groeten,
Katrijn Denies namens Babylon


Vreemd, trouwens, al mijn internetweermeters zeggen dat het mistig is in Antwerpen, maar mijn raam ontkent dat. Who to believe...

Maes na urine...

Bij gebrek aan beter, even een korte interjectie, zodat u toch niet helemààl voor niets hier naartoe bent gesurfd:

“En vermeld ook dat ze hun voorraden moeten ratsoeneren.” Met zware passen beende de kroonprins de troonzaal binnen, achter hem twee bewapende mannen in een leren wapenrusting. Vlak voor zijn eigen troon – rechts van de lege koningstroon en iets lager – draaide hij zich om en duwde zijn vinger tegen de borst van een van de mannen. “Hun leven hangt af van hoe goed ze mijn bevelen volgen. We hebben al genoeg vestingen verloren. Ga!” Hij rende de zaal uit, terwijl de kroonprins zijn zwaard losgespte en ging zitten. “Neem een stoel.” zei hij. De man knikte eerbiedig en pakte een van de onbezette stoelen aan de lange eettafels en zette die onderaan de troon. “Erik, bied mij mogelijkheden. Er resten ons niet veel uitwegen meer.” Erik schraapte moeilijk zijn keel. “Het spijt me, mijn heer, maar de abt wil niet meewerken. Hij wil hierin neutraal blijven.” – “Verdomme. Wat zei hij? Wat waren zijn exacte woorden?” Opnieuw schraapte de man zijn keel. “Geef prins Elias onze excuses en onze gebeden, maar in deze wereldse zaken kunnen wij ons niet mengen. Wij volgen slechts onze Herder.”

De gesprekken waren stilgevallen. De edelen die zaten te eten aan de lange tafels, keken nu naar de kroonprins; sommigen verwachtingsvol, anderen bang. “Hertog Ferden,” zei hij, “kom naar voor. Dit zal uw taak worden.” Een oudere man met een kleine, verzorgde, witte baard schoof zijn stoel achteruit en ging voor de troon in houding staan. “Wat u beveelt, mijn heer.” – “Ga met Erik en je lijfwacht naar de abdij. Steek het hoofdgebouw vol met alle abten, monnikken, nonnen en andere bewoners die je vindt. En dan, dan is het heel simpel: verbrand alles, de hele abdij.” De prins keek naar de geschokte edelen en balde zijn vuist. “Geen genade; ze zullen als waarschuwing dienen. Wie niet voor ons is, is tegen ons!” – “Nee!” De klap waarmee de koning de deur opengooide, galmde door de hele zaal. Hij zette zich op de troon en keek zijn zoon ijskoud aan. “Prins Elias, treed nader.” Gedwongen door gebruiken stond de kroonprins op om onder aan de trap voor de koning te knielen. “Mijn heer.” – “Als je voor mijn dood ooit nog enige verantwoordelijkheid wil, Elias, berg je je bloedlust best veilig weg. Niemand hier gaat onschuldig bloed vergieten. Ook nu niet.” – “Jawel, vader.” – “En hertog Ferden? Laat de toortsen maar achterwege.”

Woedend stormde de kroonprins de troonzaal uit, terwijl de edelen behoedzaam verder tafelden. De koning nam zuchtend de kroon van zijn hoofd. Alles was door zijn vingers aan het slippen, zelfs zijn eigen familie. “Pip.” Uit de schaduwen kwam een jonge vrouw naar voor, haar gezicht gesluierd en haar hals behangen met kettingen. “Mijn heer.” – “Je kaarten, schud me mijn toekomst, Pip; laat me mijn toekomst zien.” De vrouw knielde neer naast de troon en begon haar kaarten razendsnel met twee handen te schudden, terwijl ze geconcentreerd naar de koning staarde. Plots haalde ze er één kaart uit en legde deze op de grond. De koning zuchtte. “De Dood, als altijd, hé Pip.” – “Als altijd, mijn heer. U krijgt wat het Lot voor u tekent.” Ze was niet gestopt met schudden en haalde er plots een tweede kaart uit. “Als altijd, mijn heer, de Vrede.” – “Vrede die volgt op mijn dood.” Hij wreef in zijn vermoeide ogen. “Misschien heb je wel gelijk, Pip, misschien wil het lot me dit wel zeggen: aanvaard wat je verdient en sterf gewoon.” Pip liet haar hoofd zakken en hield haar kaarten in één hand. “Het spijt me, Tobian.” – “Geen mogelijkheid dat het de volgende keer ander is?” Hij klonk hoopvol; hij klonk elke keer hoopvol. “Het Lot ligt vast, en mijn kaarten liegen niet, mijn heer.” De koning zweeg en ging met zijn hand door zijn haar. Na enkele ogenblikken rechtte hij zijn rug. “Laat me mijn toekomst zien, nog één keer.”

It's every day, but the day you die

Eigenlijk zou ik vanalles kunnen doen: studeren (wel, ja...), het verhaaltje dat ik hier een tijdje terug had gepost (maar ondertussen terug heb weggenomen omdat de mogelijkheid toch nog bestaat dat ik meedoe met de literaire wedstrijd waarvoor ik het geschreven had) eindelijk afwerken zoals het oorspronkelijk gepland was, de dialogen die ik nog moet schrijven voor het toneelstuk dat 'de communisten' aan het schrijven zijn (en zullen opvoeren), meer studeren, mijn kamer opruimen, geld gaan verdienen.

Maar nee, ik ga naar nog een aflevering van Firefly kijken. Het tweede seizoen van Battlestar Galactica is ten einde, moet u weten, en het is simpelweg fantastisch, maar het is nog wachten tot oktober voor het derde seizoen begint, dus moet ik surrogaten vinden om mij ondertussen bezig te houden en hoewel Firefly in de verste verte niet kan tippen aan de Battlestar, blijft het wel een leuke, ontspannende reeks. Van de zelfde maker als Buffy, trouwens. Is dat goed of niet?

Tussen willen en handelen...

Wel, vakantiestuderen, het is niets voor mij. Ik probeer wel, maar echt lang duurt het nooit.
Tijd voor nog een keertje naar 'V for Vendetta'.
En misschien krijgt u binnenkort nog wel iets nuttigs, maar zoals steeds, betwijfel ik het.

Gegroet

Just as he turns to leave, however, he hears a faint heartbeat coming from the interred coffin

Wel, het zijn zware dagen geweest; gisteren rond half zeven 's avonds in mijn bed gekropen om 'een uur of twee te slapen', wakker geworden om drie uur 's nachts en dan maar doorgeslapen tot de middag. Ik denk dat ik al wat ouder ben aan het worden, slaaploze nachten gaan me niet zo goed af.
De reden van het slaapgebrek was die ongelooflijk saaie taak die ik tegen gisteren moet maken en waar, achteraf bekeken, zoveel fouten inzitten (om van nalatigheid nog maar te zwijgen) dat ik het haast zonder twijfel in augustus opnieuw ga mogen doen. Maar ja, u weet, retrospectie komt, achteraf bekeken, altijd te laat. Dus ik ga hopen dat wat er momenteel ook uit de hemel komt gevallen (hagel?) over een uurtje wel is opgehouden, zodat ik zonder problemen naar Underworld Evolution kan gaan kijken.
Hmmm, Kate Beckinsale in strak leer...

Retrospectie komt, achteraf bekeken, te laat

Sommige fouten die een mens maakt, achtervolgen niet, komen niet terug to bite you in the ass. Ze zijn simpelweg gemaakt en de gevolgen zijn een feit; niemand die daar nog iets aan kan doen, hoezeer je ook wil...

Nu het kalf toch reeds verdronken is...

Om God weet welke reden heb ik mijn gratis tracker geregistreerd onder 'Film & Video'; buiten de occasionele, vage, nietszeggende recensies, blijkt hier echter niet veel van aan te zijn. Dus, daarom, bij deze, ook omdat iedereen toch oh zo dol is op lijstjes, voor u, zeven films die nog niet uit zijn maar die ik wel wil zien. Vaag? You betcha. Als u op de titels klikt, gaat u naar de trailersite op de Apple website want, hoewel ik nog steeds geen fan ben van Shmapple, hebben ze wel het grootste en makkelijkst navigeerbare trailerpark op het net. De films staan op alfabetische volgorde.

Cars
Tja, als ik 'from the creators of Finding Nemo and The Incredibles' zie staan, ben ik al haast verkocht. Ik weet het, ik weet het, kritisch blijven, je niet laten meesleuren, allemaal goed en wel, maar ik heb vooral The Incredibles zo vaak en met zoveel plezier gezien dat ik als een braaf Disneyschaapje ook maar naar Cars ga kijken.

Hard Candy
Dit is waarschijnlijk de vreemde eend in de bijt; ik weet niet goed waarom de trailer me aanspreekt, buiten misschien dat Ellen Page mij op een of andere manier fascineert. Veel meer dan 'ik ben benieuwd' kan ik hier niet over zeggen.

Kinky Boots
Ik ben niet echt een fan van filmische comedy, maar als er travestieten in zitten wordt het altijd een stuk verteerbaarder. Dat doet me er aan denken dat ik ook nog steeds op zoek moet naar goeie laarzen voor mezelf...

Miami Vice
Waarschijnlijk hebt u de serie al wel eens gezien op een vergeten VT4 weekend (als in 'een weekend waarin u naar VT4 hebt gekeken', niet 'een door VT4 georganiseerd weekend waar u volgepompt wordt met slechte programma's en reclame'); tja, het is Michael Mann, wat moet een mens nog meer hebben? Zowel Heat als Collateral waren prachtfilms en eerlijk gezegd denk ik dat ook Miami Vice een potje of twee zal breken.

Mission Impossible III
Ondanks het feit dat Tom Cruise zijn uiterste best doet om de domme kloot uit te hangen (herinnert u het zich nog, of hebt u het nooit bekeken?), kan ik zelden weerstaan aan de combinatie actie/snufjes/mooie vrouwen/zwart-wit moraliteit. Moest ik graag popcorn eten, ik zou het een popcornfilm noemen.

A Scanner Darkly
Ah, nog een verfilming van een werk van Philip K. Dick; ongetwijfeld heeft u al een van de vorige verfilmingen gezien: Blade Runner, Total Recall, Minority Report en nog een rits andere. Duistere, deprimerende science-fiction en deze keer met een unieke vormgeving; wel, goed, het is nog al gebruikt, maar voor mij is het uniek en hoewel het de film evengoed kan verknoeien, lijkt het een goeie trip te worden.

X-Men: The Last Stand
Comic-verfilmingen kunnen fantastisch zijn (V for Vendetta, Spiderman 1&2, Batman 1&2&5, Sin City) of ze kunnen zeer crappy zijn (Batman 3&4, Catwoman, Daredevil). De eerste twee X-men films vallen in de eerste categorie en we kunnen maar hopen dat de derde film de verwachtingen van de eerste twee inlost. Actie? Check. Snufjes aka Mutant Powers? Check. Mooie vrouwen? Check. Zwart-wit moraliteit? Well, I'll be damned, nee, er zit zowaar nuance in. Ik kan niet wachten...