Het is bijna afgelopen, die examenperiode die me altijd met een dubbel gevoel opzadelt - het is allemaal wel in zekere mate interessant, maar sommige dingen zijn echt idioot om van buiten te leren.
Een tijdje terug heb ik echter on a whim toch maar World of Warcraft besteld; het is een... hmmm, nu moet ik dat acroniem weer gebruiken, hetgeen haast een schild-en-vriend kloof creëert tussen mij en de brave burger, maar ja, laten we een kat een kat noemen; het is een MMORPG (en even terzijde, de afkorting MMO staat voor 'Massive Multiplayer Online game', niet voor 'Massive Multiplayer Onlines', silly De Morgen journalist) en wordt algemeen gelauwerd door pers en spelers alike. Maar de verslavingsfactor, jeetjemina, the horror, the horror. Sinds ik het spel heb, is het al veel te vaak voorgekomen dat de straatverlichting plots uitfloepte toen ik 'nog even één queestje(?)' afmaakte. Het is de eerste stap naar de sci-fi nachtmerries, waar mensen hun echte leven opgeven voor hun virtuele; de Chinese overheid (altijd een fan geweest van 'denk niet voor uzelf, wij doen dat wel voor u') heeft zelfs een regeling getroffen waardoor spelers na een bepaald aantal uren in het spel zelf nadelen ondervinden om hen te dwingen te stoppen met spelen. Dat is een beetje extreem, maar ikzelf ga toch wel heel wat zelfdiscipline aan de dag moeten leggen om mijn prioriteiten in de juiste volgorde te schikken.
Lok'Tar Ogar! For the Horde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten