Tja, ik liep al een tijdje rond met het plan om nog eens iets te schrijven, en als mijn trouwste bloglezeres zich in de steek gelaten voelt, zit er niet veel anders op dan het eindelijk eens neer te schrijven.
Mijn excuus? Het zal mij geen punten opleveren op een hipheids- of verantwoordelijkheidsschaal, maar niettemin antwoord ik met opgeheven hoofd 'Buffy en City of Villains, subtiel aan elkaar geweven met de zoete rook van verboden roesmiddelen.' Het absolute niets. Niet gewoon nietsdoen, want dat zorgt ervoor dat de massale hoeveelheid gedachten in mijn tedere hoofdje zich een weg naar voren banen, malend en vechtend, klaar om gecorrumpeerd te worden door mijn verveeld bewustzijn. Nee, het absolute niets is een haast meditatieve staat die een complete mentale ontspanning toelaat; iets waar ik, toegegeven, niet echt nood aan had, maar leuk is het altijd.
Vorige week ben ik naar Normandië geweest. Ik weet niet meer wanneer ik het volgende nog eens had opgeschreven, maar ik weet wel dat ik het heb gedaan, en ook dat het niet helemaal klopte. Nu wel. Kent u die tekeningen met gezichtsbedrog? Eerst ziet u enkel de kandelaar, hoe u ook kijkt, en plots zijn er die twee gezichten in profiel. En ook al kan u de kandelaar nog steeds zien, de twee gezichten zijn er, al is het maar in uw hoofd.
Vóór de Tweede Wereldoorlog was de belangrijkste economische activiteit er waarschijnlijk de landbouw, eventueel aangevuld met sporadisch natuurtoerisme en occasioneel wat smokkel over het Kanaal. Nà de Tweede Wereldoorlog... Wel, de een zijn dood is de ander zijn tourist trap.
Goed, ik snap het wel voor een deel, het was een van de weinige oorlogen, meer nog dan de eerste, waar Goed en Slecht nogal makkelijk te differentiëren zijn - industriële genocide is nu eenmaal moeilijk te verdedigen. Maar op het kwam allemaal nogal Stepford over en ik vond mijn twee gezichten in Ste-Mère-Église, het dorpje waar de eerste parachutisten landden op de vooravond van Operation Overlord en dat ik reeds uitgebreid heb verkend in allerhande WWII spelletjes. Het museum was indrukwekkend genoeg, met twee authentieke vliegtuigen die binnenin waren gemonteerd en een grote hoeveelheid aan wapens, uniformen en uitrusting allerhande uit die tijd. History denied! Het blad op zich was onopvallend, het zoveelste A5 papiertje met wat informatie op. Maar de titel deed me wat vreemd aan, want als er sprake is van geschiedenisvervalsing, komt die meestal van de overwinnaars van een oorlog. History denied! De US Postal Service wou een herdenkingszegel op de markt brengen, ziet u, als aandenken aan 'Fat Man' en 'Little Boy', de twee atoombommen die op respectievelijk Nagasaki en Hiroshima gegooid zijn (nadat Japan reeds verslagen was, maar dat was het doel ook niet, men moest enkel een seintje sturen naar de vuile Roden, die reeds van bondgenoten in duivels waren veranderd). 1 Op verontwaardigde toon ging de tekst verder dat Japan hiertegen verzet had aangetekend, haast dúrven aantekenen, en dat de Postal Service de zegel uiteindelijk geweigerd had; de eerste zegel die dit lot onderging sinds het onstaan van de Postal Service en wel op de precieze dag, x aantal jaar na de Japanse verrassingsaanval op Pearl Harbour. Een aanval waar de Amerikaanse militaire top van wist, maar die ze nodig hadden voor om het volk te overtuigen van de noodzaak om mee te vechten. History denied! Wat gaan ze doen? Vergeten dat iemand atoombommen op hen heeft gegooid? Janus.
Het deed me denken aan wat mijn leerkracht geschiedenis ooit zei, over Britse scholieren die over de euro zeiden 'Why would we accept a currency from a country we defeated?'
Ondertussen worden de gesneuvelde jongens op typisch Angelsaksische wijze verheerlijkt op het Amerikaanse kerkhof als helden die streden voor vrede en vrijheid voor het hele menselijke ras. U zou de propaganda uit die tijd eens moeten zien. Weet u nog wat Eisenhower zei? In plaats van vrede en vrijheid hebben we het grootste beroepsleger in onze geschiedenis gecreëerd dat een reusachtige industrie achter zich heeft die enkel kan bestaan indien er voortdurend conflict is. Not by a long shot de vrede en vrijheid waar men op hoopte.
Maar het was een leuke vakantie.
Oh, ja, dat 1tje: het was inderdaad een sein naar de USSR, het startschot voor de Koude Oorlog en de bijhorende wapenwedloop: "Ik kan de aarde tien keer vernietigen!" - "Oh ja? Wel ik vijftien keer!!" Internationale politiek ofte 'Wie heeft er de grootste?'
Boys 'n toys...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten