Doctor who?
Ja, inderdaad. Er was een heleboel dat ik wou opschrijven, maar toen klikte ik hier op 'Watch now >>' en bam, ik wou dat het zaterdag was...
maandag, maart 31, 2008
donderdag, maart 27, 2008
dinsdag, maart 25, 2008
Een map is geen not a map
Awkward. Never thought I'd make that mistake...
And of course it happens while talking with the only American I know. Luckily, later that evening she said - after the conversation suddenly faced a hypothetical invasion of Europe by the US in which I would finally find a use for all my theoretical strategic and combat knowledge, perhaps by infiltrating the invading army, posing as a lost grunt - she then said my vocabulary was too extensive for me to pass as a soldier. Silly, and maybe a hollow compliment, probably not, but still also a very functional thing to say (to me, that is, not in general, me thinks). Small scale social fabric is really quite as fascinating as the larger societal weave.
But now I'll be silent.
And of course it happens while talking with the only American I know. Luckily, later that evening she said - after the conversation suddenly faced a hypothetical invasion of Europe by the US in which I would finally find a use for all my theoretical strategic and combat knowledge, perhaps by infiltrating the invading army, posing as a lost grunt - she then said my vocabulary was too extensive for me to pass as a soldier. Silly, and maybe a hollow compliment, probably not, but still also a very functional thing to say (to me, that is, not in general, me thinks). Small scale social fabric is really quite as fascinating as the larger societal weave.
But now I'll be silent.
donderdag, maart 20, 2008
Frappant, shm(r)appant
Man, 'pikant' was echt wel een kutonderwerp. Dit was denk ik het eerste probeersel (het andere vindt u hier, en ik dacht dat er nog eentje was, maar ik weet niet waar...).
Pikant. Er flitst niet veel door mijn hoofd bij dit woord. Pikant. Pepers, Aziaten, lingerie; verder kom ik niet. Pikant. Uiteraard is alles met elkaar te verbinden, kan ik wat-dan-ook bedenken en het binnen dit thema laten passen. Pikant. Maar wat betekent het? Pikant. Misschien hoopt men op controverse, wat 'pikante' scènes die het gros van het internet niet overstijgen. Pikant. Misschien kan de echte kunstenaar van alles kunst maken en is de tijd van kunst met inhoud in de 21ste eeuw echt voorbij. Pikant. Alles is kunst, zelfs stront, zo blijkt, wat mij niet doet aspireren daarbij te horen. Pikant. Stront en seks snapt iedereen, maar begrip is geen kunt, en humor ook niet per se. Niet dat humor makkelijk is; veel mensen proberen al jaren en blijven altijd op het niveau van Geert Hoste steken. Maar pikant is nog moeilijker. Vulgair kan ik wel. Piet en kut, piet en kut. Dat krijg je dan, als je kunst dommer wordt, in plaats van de bevolking slimmer. Kate Ryan krijgt subsidies, want oh we willen niet onderdoen op het Eurovisiesongfestival (dit moet al een oud tekstje zijn, nvdr.), maar we weten allemaal dat ze een kapitalistische eendagsvlieg is, die niet zal registreren op de sonar van de geschiedenis. Gelukkig maar. Voor er echter wordt neergekeken op wat anderen elitarisme of, god verhoedde, intellectualisme noemen: ik pleit niet voor het afschaffen van alle slechte cultuuruitingen, meer zelfs, ik kan er soms zelf van geniet (wel, niet van Kate Ryan, maar we moeten niet bij haar blijven hangen), maar om het kunst te gaan noemen, lijkt mij eerder een 'giant stumble for mankind'.
*zucht* Nee, nee, nee, dat was het niet.
Pikant. Er flitst niet veel door mijn hoofd bij dit woord. Pikant. Pepers, Aziaten, lingerie; verder kom ik niet. Pikant. Uiteraard is alles met elkaar te verbinden, kan ik wat-dan-ook bedenken en het binnen dit thema laten passen. Pikant. Maar wat betekent het? Pikant. Misschien hoopt men op controverse, wat 'pikante' scènes die het gros van het internet niet overstijgen. Pikant. Misschien kan de echte kunstenaar van alles kunst maken en is de tijd van kunst met inhoud in de 21ste eeuw echt voorbij. Pikant. Alles is kunst, zelfs stront, zo blijkt, wat mij niet doet aspireren daarbij te horen. Pikant. Stront en seks snapt iedereen, maar begrip is geen kunt, en humor ook niet per se. Niet dat humor makkelijk is; veel mensen proberen al jaren en blijven altijd op het niveau van Geert Hoste steken. Maar pikant is nog moeilijker. Vulgair kan ik wel. Piet en kut, piet en kut. Dat krijg je dan, als je kunst dommer wordt, in plaats van de bevolking slimmer. Kate Ryan krijgt subsidies, want oh we willen niet onderdoen op het Eurovisiesongfestival (dit moet al een oud tekstje zijn, nvdr.), maar we weten allemaal dat ze een kapitalistische eendagsvlieg is, die niet zal registreren op de sonar van de geschiedenis. Gelukkig maar. Voor er echter wordt neergekeken op wat anderen elitarisme of, god verhoedde, intellectualisme noemen: ik pleit niet voor het afschaffen van alle slechte cultuuruitingen, meer zelfs, ik kan er soms zelf van geniet (wel, niet van Kate Ryan, maar we moeten niet bij haar blijven hangen), maar om het kunst te gaan noemen, lijkt mij eerder een 'giant stumble for mankind'.
*zucht* Nee, nee, nee, dat was het niet.
maandag, maart 17, 2008
Bad, bad man
Tja, als mensen niet doen wat ze zeggen, worden ze onbetrouwbaar; ik kan u de excuses geven waarom er nog steeds geen Amerikaans popcultuur equivalent van de Brits-Indiase literatuur op mijn weblogje staat, maar dat intereseert u niet echt (helaas, geen spectaculaire verhalen). U zal zelf naar 'Heroes' moeten kijken.
Ondertussen krijgt u een cryptische boodschap:
Deathnode, flickering lights, adam's apples, green butchers
Geen idee wat het betekent, maar het was een notitie op mijn gsm, en het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat ik het zelf zou hebben geschreven zonder het mij te herinneren (hoewel dat uiteraard nooit vollédig valt uit te sluiten; geen herinnering aan wat vergeten is, uiteraard), maar ik kan mij eveneens geen moment herinneren waarin iemand anders op mijn gsm was aan het tokkelen.
Misschien een boodschap van God?
Ondertussen krijgt u een cryptische boodschap:
Deathnode, flickering lights, adam's apples, green butchers
Geen idee wat het betekent, maar het was een notitie op mijn gsm, en het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat ik het zelf zou hebben geschreven zonder het mij te herinneren (hoewel dat uiteraard nooit vollédig valt uit te sluiten; geen herinnering aan wat vergeten is, uiteraard), maar ik kan mij eveneens geen moment herinneren waarin iemand anders op mijn gsm was aan het tokkelen.
Misschien een boodschap van God?
maandag, maart 10, 2008
There are no islands
Door tegelijk het eerste seizoen van 'Heroes' en 'The Satanic Verses' is mij eens te meer opgevallen hoezeer dingen op elkaar lijken (of door elkaar beïnvloed zijn).
How does newness come into the world? How is it born?
Of what fusions, translations, conjoinings is it made?
How does it survive, extreme and dangerous as it is? What compromises, what deals, what betrayls of its secret nature must it make to stave off the wrecking crew, the exterminating angel, the guillotine?
Is birth always a fall?
Do angles have wings? Can men fly?
Salman Rushdie, 'The Satanic Verses' (1988)
In de eerste helft van het eerste 'Heroes' seizoen is er een stem (eveneens Indiaas, denk ik) die met een gelijkaardige zwaarwichtigheid een gelijkaardig discours brengt, maar u zal me nog enkele uren op mijn woord moeten geloven, tot ik de laptop van mijn moeder weer even kan meegrissen (mijn arm peeceetje heeft weer maar eens de geest gegeven...), in de hoop dat er geen fasco fundamentalisten mij Rushdie op de tram zien lezen, uiteraard.
How does newness come into the world? How is it born?
Of what fusions, translations, conjoinings is it made?
How does it survive, extreme and dangerous as it is? What compromises, what deals, what betrayls of its secret nature must it make to stave off the wrecking crew, the exterminating angel, the guillotine?
Is birth always a fall?
Do angles have wings? Can men fly?
Salman Rushdie, 'The Satanic Verses' (1988)
In de eerste helft van het eerste 'Heroes' seizoen is er een stem (eveneens Indiaas, denk ik) die met een gelijkaardige zwaarwichtigheid een gelijkaardig discours brengt, maar u zal me nog enkele uren op mijn woord moeten geloven, tot ik de laptop van mijn moeder weer even kan meegrissen (mijn arm peeceetje heeft weer maar eens de geest gegeven...), in de hoop dat er geen fasco fundamentalisten mij Rushdie op de tram zien lezen, uiteraard.
zondag, maart 09, 2008
Puur toevallig
Dit heb ik een maand of drie à vier geleden geschreven, voor de Frappant TXT wedstrijd (met als opdracht 'pikant' en waar ik uiteindelijk iets anders naartoe had gestuurd, dat waarschijnlijk nog slechter is dan dit zou geweest zijn, maar ho). Dus wees gerust, ik ben niet plots geobsedeerder geworden; ik heb gewoon een continue, gelijkmatige interesse in seks.
Dit zou voorgedragen moeten worden door één persoon die drie verschillende - en zeer duidelijk afgebakende - personages speelt. In de tekst zelf zitten geen regieaanwijzingen, of wat dan ook. Een personage spreekt zonder aanhalingstekens, de twee met aanhalingstekens spreken tegen elkaar. En het is niet af, uiteraard.
"Het spijt me. Ik heb seks gehad met iemand anders."
De ander kijkt geschokt in de leegte.
"Het spijt me."
"Waarom?"
Een antwoord biedt nooit enig soelaas, maar de vraag moet blijkbaar altijd gesteld worden, die en...
"Hoe kon je?"
"Hoezo, hoe kón ik? Ik heb jou nog nooit horen klagen."
"Hoe kon je mij bedriegen?!"
Het probleem is dat ik 'pikant' een tamelijk stom onderwerp vind.
"Met een beetje bier en een mooi meisje, maar luister naar me.
'Pikant' is een adjectief, wat inhoudt dat het iets anders nodig heeft, een naam of een concept, om een afgebakende betekenis te krijgen.
"Naar jou luisteren? En wat mij dat nog kunnen opleveren?"
Zonder iets om bij te staan betekent 'pikant' te veel. En dus niets.
"Luister naar me, alsjeblief."
Niets kan echter ook interessant zijn.
"Goed, je krijgt drie minuten."
Maar in dit geval zal dat waarschijnlijk een beetje tegenslaan.
"Het was pure porno."
Dit zou voorgedragen moeten worden door één persoon die drie verschillende - en zeer duidelijk afgebakende - personages speelt. In de tekst zelf zitten geen regieaanwijzingen, of wat dan ook. Een personage spreekt zonder aanhalingstekens, de twee met aanhalingstekens spreken tegen elkaar. En het is niet af, uiteraard.
"Het spijt me. Ik heb seks gehad met iemand anders."
De ander kijkt geschokt in de leegte.
"Het spijt me."
"Waarom?"
Een antwoord biedt nooit enig soelaas, maar de vraag moet blijkbaar altijd gesteld worden, die en...
"Hoe kon je?"
"Hoezo, hoe kón ik? Ik heb jou nog nooit horen klagen."
"Hoe kon je mij bedriegen?!"
Het probleem is dat ik 'pikant' een tamelijk stom onderwerp vind.
"Met een beetje bier en een mooi meisje, maar luister naar me.
'Pikant' is een adjectief, wat inhoudt dat het iets anders nodig heeft, een naam of een concept, om een afgebakende betekenis te krijgen.
"Naar jou luisteren? En wat mij dat nog kunnen opleveren?"
Zonder iets om bij te staan betekent 'pikant' te veel. En dus niets.
"Luister naar me, alsjeblief."
Niets kan echter ook interessant zijn.
"Goed, je krijgt drie minuten."
Maar in dit geval zal dat waarschijnlijk een beetje tegenslaan.
"Het was pure porno."
dinsdag, maart 04, 2008
Sexsomnia
Nee, het is geen flauw neologisme; kijk hier maar. Het is wel een flauw tekstje, maar dat ligt aan het autobiografische karakter...
Één. Twee. Drie. Vier.
Ze draait zich om, op de bal van haar voet, haar jurkje is een zee. Ik vang een glimp op van niets bijzonders, vlak boven haar knie. Mijn hart versnelt en mijn bloed wordt omgeleid. Haar ogen haken in mijn blik. Donker. Helder. Zo expliciet zij. Haar sandalen klepperen op de stenen.
Tweeëntwintig. Drieëntwintig. Vierentwintig. Vijfentwintig.
Ik zou haar mijn ziel geven, maar vind het al niet meer. Ze strekt haar arm – mijn palmen strijken klam langs mijn broek – en haakt twee vingers achter de mijne. Een kusje, vluchtig, op haar tippen. Mijn rilling doet haar glimlachen.
Drieënveertig. Vierenveertig. Vijfenveertig. Zesenveertig.
Ze duwt deuren open en trekt mij mee. Ze rent trappen af en ik volg. We weten waar. Plots staat ze stil, mijn neus in haar haar. Ze ruikt naar perziken. Perziken en zichzelf. Mijn broek is te klein. Haar schouder is bloot. Perfect bloot.
Vierenzestig. Vijfenzestig. Zesenzestig. Zevenenzestig.
Ze duwt mijn rug tegen de muur. Haar lippen zijn vochtig. Haar ademhaling is zwaar. Ik voel de hitte in mijn oor. Mijn lippen op haar huid. De moedervlek boven de welving van haar borst. Ze buigt haar hoofd. Haar nagels in mijn rug.
Vijfentachtig. Zesentachtig. Zevenentachtig. Achtentach...
Het is net zeven uur. Geen zin meer om te slapen. Geen nut meer om te slapen. Zelfs mijn droomvrouwen zijn onbereikbaar.
Één. Twee. Drie. Vier.
Ze draait zich om, op de bal van haar voet, haar jurkje is een zee. Ik vang een glimp op van niets bijzonders, vlak boven haar knie. Mijn hart versnelt en mijn bloed wordt omgeleid. Haar ogen haken in mijn blik. Donker. Helder. Zo expliciet zij. Haar sandalen klepperen op de stenen.
Tweeëntwintig. Drieëntwintig. Vierentwintig. Vijfentwintig.
Ik zou haar mijn ziel geven, maar vind het al niet meer. Ze strekt haar arm – mijn palmen strijken klam langs mijn broek – en haakt twee vingers achter de mijne. Een kusje, vluchtig, op haar tippen. Mijn rilling doet haar glimlachen.
Drieënveertig. Vierenveertig. Vijfenveertig. Zesenveertig.
Ze duwt deuren open en trekt mij mee. Ze rent trappen af en ik volg. We weten waar. Plots staat ze stil, mijn neus in haar haar. Ze ruikt naar perziken. Perziken en zichzelf. Mijn broek is te klein. Haar schouder is bloot. Perfect bloot.
Vierenzestig. Vijfenzestig. Zesenzestig. Zevenenzestig.
Ze duwt mijn rug tegen de muur. Haar lippen zijn vochtig. Haar ademhaling is zwaar. Ik voel de hitte in mijn oor. Mijn lippen op haar huid. De moedervlek boven de welving van haar borst. Ze buigt haar hoofd. Haar nagels in mijn rug.
Vijfentachtig. Zesentachtig. Zevenentachtig. Achtentach...
Het is net zeven uur. Geen zin meer om te slapen. Geen nut meer om te slapen. Zelfs mijn droomvrouwen zijn onbereikbaar.
zondag, maart 02, 2008
Patronizing flowers
First of all, let me fulfill my role as a linguist and give you a few pointers about the use of 'then' and 'than'. When I bought the first Absynthe Minded cd 'Aquired Taste' (very good, by the way), I noticed the following sentence in the booklet: "And when I'll get there than I'll know"
Alas, this is quite wrong, of course. I'll put it as plainly as possible, in the hopes that the handful of people who read this can spread some truth amongst the masses.
'than': marks a comparison as in 'greater than', 'bigger than', 'less perfect than', and so on and so forth. It cannot be replaced or omitted. eg. "I'm a bigger jerk than most people."
'then': a time marker, and as such it can usually be replaced by similar expressions such as 'at that moment' or (although definitely not always) 'tomorrow' or even, in some cases, omitted. eg. "When people find out my true nature, only then'll I be in trouble." (A bit unorthodox and spoken, but form is never all that matters.)
Well, now we'll continue with a personal story, while hoping that all of the above is pretty much correct, since it's always pretty shameful to be wrongfully patronizing.
On to friday night: a house warming party, long overdue, conversing with someone who is not precisely unknown to me, but it was only the fourth conversation we had ever had (if memory serves, which is a long shot). She asked me about my cynicism, which seems overtly present in discussion, but oddly absent in my social actions. Boy, was I ever glad to hear that. 'Cause it's a shield, really (this might be some Dawson's Creek/Grey's Anatomy/*some show about teenagers finding their place in the world* plagiarism, but ah well), against all the goddamn crap people throw at each other, day after day, from every corner of the earth towards every other corner. Bitch, moan, lie, cheat, exploit, kill, and less than one hundereth of a promille of those for any reason that even comes close to being 'right' (whatever that means). I try to do the right thing, almost neurotically, towards the people I know, the people I might actually help, the people I care about. But I can't care about everybody, or at least, I can't care without losing the self-adhesive label of 'mentally stable'. Of course, it can be a thin line, and that's why I was so glad to hear her say that. I still see a good person in the mirror, and I'd like for it to stay that way. Not that it helps me sleep at night, but then, only excercise, weed and alcohol do that; I don't want my conscience upping my doses. And I don't want to join the world in circling the drain just yet...
Alas, this is quite wrong, of course. I'll put it as plainly as possible, in the hopes that the handful of people who read this can spread some truth amongst the masses.
'than': marks a comparison as in 'greater than', 'bigger than', 'less perfect than', and so on and so forth. It cannot be replaced or omitted. eg. "I'm a bigger jerk than most people."
'then': a time marker, and as such it can usually be replaced by similar expressions such as 'at that moment' or (although definitely not always) 'tomorrow' or even, in some cases, omitted. eg. "When people find out my true nature, only then'll I be in trouble." (A bit unorthodox and spoken, but form is never all that matters.)
Well, now we'll continue with a personal story, while hoping that all of the above is pretty much correct, since it's always pretty shameful to be wrongfully patronizing.
On to friday night: a house warming party, long overdue, conversing with someone who is not precisely unknown to me, but it was only the fourth conversation we had ever had (if memory serves, which is a long shot). She asked me about my cynicism, which seems overtly present in discussion, but oddly absent in my social actions. Boy, was I ever glad to hear that. 'Cause it's a shield, really (this might be some Dawson's Creek/Grey's Anatomy/*some show about teenagers finding their place in the world* plagiarism, but ah well), against all the goddamn crap people throw at each other, day after day, from every corner of the earth towards every other corner. Bitch, moan, lie, cheat, exploit, kill, and less than one hundereth of a promille of those for any reason that even comes close to being 'right' (whatever that means). I try to do the right thing, almost neurotically, towards the people I know, the people I might actually help, the people I care about. But I can't care about everybody, or at least, I can't care without losing the self-adhesive label of 'mentally stable'. Of course, it can be a thin line, and that's why I was so glad to hear her say that. I still see a good person in the mirror, and I'd like for it to stay that way. Not that it helps me sleep at night, but then, only excercise, weed and alcohol do that; I don't want my conscience upping my doses. And I don't want to join the world in circling the drain just yet...
Abonneren op:
Posts (Atom)