Nee, het is geen flauw neologisme; kijk hier maar. Het is wel een flauw tekstje, maar dat ligt aan het autobiografische karakter...
Één. Twee. Drie. Vier.
Ze draait zich om, op de bal van haar voet, haar jurkje is een zee. Ik vang een glimp op van niets bijzonders, vlak boven haar knie. Mijn hart versnelt en mijn bloed wordt omgeleid. Haar ogen haken in mijn blik. Donker. Helder. Zo expliciet zij. Haar sandalen klepperen op de stenen.
Tweeëntwintig. Drieëntwintig. Vierentwintig. Vijfentwintig.
Ik zou haar mijn ziel geven, maar vind het al niet meer. Ze strekt haar arm – mijn palmen strijken klam langs mijn broek – en haakt twee vingers achter de mijne. Een kusje, vluchtig, op haar tippen. Mijn rilling doet haar glimlachen.
Drieënveertig. Vierenveertig. Vijfenveertig. Zesenveertig.
Ze duwt deuren open en trekt mij mee. Ze rent trappen af en ik volg. We weten waar. Plots staat ze stil, mijn neus in haar haar. Ze ruikt naar perziken. Perziken en zichzelf. Mijn broek is te klein. Haar schouder is bloot. Perfect bloot.
Vierenzestig. Vijfenzestig. Zesenzestig. Zevenenzestig.
Ze duwt mijn rug tegen de muur. Haar lippen zijn vochtig. Haar ademhaling is zwaar. Ik voel de hitte in mijn oor. Mijn lippen op haar huid. De moedervlek boven de welving van haar borst. Ze buigt haar hoofd. Haar nagels in mijn rug.
Vijfentachtig. Zesentachtig. Zevenentachtig. Achtentach...
Het is net zeven uur. Geen zin meer om te slapen. Geen nut meer om te slapen. Zelfs mijn droomvrouwen zijn onbereikbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten