Zwemmen en verzuipen

Vandaag ben ik gaan zwemmen. Ofwel kent u mij iet of wat, hangt uw mond nu open van verbazing en voel ik me beledigd, ofwel kent u mij niet en ben ik blij dat u dit lees, dus, avanti, voorwaarts met het verhaal.

Na het zwemmen (betrekkelijk kort) liep ik nogal vermoeid naar de tramhalte, om een tram te pakken die me een stukje noordelijker zou brengen; weliswaar in de juiste richting, maar niet echt dichter bij huis. Het zitten zag ik echter wel, wel, zitten.

En plots zag ik haar, op de tram, een meisje dat ik al een jaar of zeven niet meer gezien had en waar ik nog maar zelden aan dacht. Valerie, zo heet ze. Klein, zwart haar, een paar jaar ouder dan ik. Toen ik in het ik denk tweede middelbaar zat, leerde ik haar kennen. Haar zus zat met mijn broer in de klas, als ik me niet vergis, en op de speelplaats (waar bijna alles van belang op school gebeurde) had ze me ooit eens aangesproken. We babbelden enkele malen; voor mij was het leuk omdat het in die tijd nu eenmaal leuk was als oudere mensen geïnteresseerd waren in mij, voor haar omdat ik in die tijd nu eenmaal onmiskenbaar schattig was. En uiteraard had ik, na verloop van tijd, een serieuze boon voor haar. Zeer onschuldig allemaal, en ik was niet van plan haar iets te zeggen. Tot een jongen uit mijn klas - later nog mijn nemisis, maar nu interesseert hij me niet meer - het ooit in het voorbijgaan tegen haar 'liet vallen' (de lul).

Het pijnlijkste van al was dat ze nooit meer tegen me gesproken heeft, zelfs nooit mijn aanwezigheid erkend. Ergens snap ik het wel. In de puberteit heeft een mens nu eenmaal lak aan onbetekenende crushes van snotjongens - schattig en intelligent, maar snot nonetheless. Maar een 'je bent heel leuk, maar...' gesprek, of zelfs een denigrerend opgetrokken wenkbrauw zou ik geappreciëerd hebben. Gewoon, wat closure.

Even overwoog ik om haar aan te spreken. Te vragen of ze me nog kende en wat ze nu deed. Toen merkte ik dat de tram al enkele tellen stilstond aan mijn halte. Drie bewegingen en ik was buiten. Ach, misschien was ze het helemaal niet.